Waar ik in Amerika ben, kom ik zelden Nederlanders tegen.
Dat bevalt me wel.
Ik ben niet voor niets in een vreemd land.
Als ik Nederlanders wil ontmoeten blijf ik thuis.

Heel soms tref ik ze toch. Meestal in winkels. Waar ze hard pratend rond lopen, geen idee dat er wellicht iemand is die ze kan verstaan.

Zoals in de Salvation Army Thrift Store in Kingman, AZ.
Ik keek bij de boeken en daarnaast waren de platen. LP’s.
Een man, die eruit zag als een oudere jongere op leeftijd knielde bij de LP’s.
Een vrouw in een soort dirndl-outfit met opgebonden borsten in roze bovenstukje en geblondeerde beehive ging tegen hem tekeer op een manier waar ik terwijl ik het officieel niet verstond al helemaal ellendig van werd.
De details ben ik nu kwijt en ik heb geen zin om ze in mijn dagboek op te zoeken.

Vooral voelde ik: de haat tussen haar en hem en hem en haar.
En ik dacht: wat doen jullie samen in Amerika. Samen in lieflijk, rustig, genoeglijk, provinciestadje Kingman.
Jullie maken het vies met jullie haat, jullie gekift.

Er is maar een klein aantal mensen van wie me kan schelen hoe het met ze gaat.
Van een nog kleiner aantal ben ik geboeid door wat ze meemaken op vakantie.
(het is niet anders en als je nu geschokt bent kom je hier nog niet lang anders had je dat geweten)

Soms lees ik op lijsten of hyves of Twitter over vakanties met veel foto’s en die mensen willen alles met me delen. Soms mailen ze me zelfs om me daarop te wijzen. Soms alleen foto’s. Soms foto’s met dagboek en al.

O got, denk ik dan.
Want wat moet ik met belevenissen van mensen die ik niet of nauwelijks ken en die meestal niet extreem goed zijn geschreven zodat ze daardoor weer interessant zijn.

Een maand geleden kreeg ik zo’n ‘vind je vast leuk om te lezen’ doorgestuurd.
En het was leuk. Maar vooral vervreemdend.
Omdat ik zag hoe mensen met zevenmijlslaarzen, wat heet: twaalfmijlslaarzen door Amerika karden waarbij ze plaatsen aandeden die mij zeer lief waren. Daar legden ze even aan, deden een indruk op die soms best verrassend was – en wég waren ze weer.

Wat me opviel (en daar gaat dit stukje over): ze hadden ergens in een kleine stad in Utah moeite hun tank vol te gooien. Omdat ze op hun credit card niet meer dan voor 50 dollar konden krijgen.
Nou já! Zég! Schreven ze woest. Als het zo moest, dan teekten ze hun business elsewhere!!
Alsof het om een persoonlijk gerichte agressieve daad ging.
Zo is het niet.

De laatste jaren en de afgelopen maanden meer dan ooit zijn Amerikanen voorzichtig met betalingen.
Credit cards? Liever niet – en anders met legitimatie.
Nee: debit cards moeten het zijn. Of nog beter: cash.

Ik pleeg te betalen met credit cards. Die staan op ‘Jeanne Doomen’ terwijl op mijn paspoort een trits katholieke doopnamen staat maar Jeanne is er niet 1 van.
Dat leidt opeens tot problemen.
Zodat ik geld trek uit de Amerikaanse flappentap: de ATM.
En dan bij benzinestations even binnen ga betalen.

Raar vind ik het ook (een beetje).
Maar woest ben ik niet.

Dearest One,

I am Miss Madinah Abed young medical student from Cote d’Ivoire West Africa. I would like to go into a partnership with you; it is my pleasure to contact you for a business venture which I intend to establish in your country. Though I have not met with you before but I believe one has to risk confident in succeed sometimes in life. There is this huge amount ($10.500, 000, 00 Dollars) Ten Million Five Hundred Thousand United State Dollars which my late Father deposited on my name in the suspense account with one Bank here in Abidjan before his Death.

Now I have decided to invest this money in your country or anywhere safe enough outside Africa for security and political reasons. I want you to help me claim and retrieve these fund from the Bank and transfer it into your personal account in your country for investment purposes, since the money is deposited in the suspense account I can not have access to the fund until it is transferred out from the account that is why I am contacting you to assists me and see that the Bank transfer the money into your personal account for to me to leave this country and meet you over there.

I am honourably seeking your assistance etc.etc.etc.

Ik ben het zondagverhaal voor Fanlog aan het schrijven (versie twee), wil even wat mail checken en shit: Ziggo/vh Multikabel vraagt om m’n wachtwoord. Ik weet het *vrijwel* zeker dus tik het in. Ziggo zegt dat het niet klopt.

Ik zoek het op en weet het nu écht zeker. Maar Ziggo zegt nog steeds dat het niet klopt.
Ik kijk op hun site of er een storing is. Nee. Ik zoek op ‘problemen met email en wachtwoord’ oid maar word niet wijzer. Ik vraag een nieuw wachtwoord aan.
Waarna ik het nu eens probeer met dat nieuwe wachtwoord en dan weer met het oude.
Ziggo zegt… etc.

Google om raad gevraagd. Die zegt dat er een forum is voor mensen zoals ik. Waar Ziggo-gebruikers leed met elkaar kunnen delen en ook adviezen.
Daar moet ik zijn want als ik 1 ding wil vermijden is het een Helpdesk bellen en op ‘welk email-programma gebruikt u’ Eudora moeten zeggen. Omdat de reactie dan (makkelijk, hoor) altijd is dat het dús aan Eudora ligt en dat ik maar Outlook moet nemen.
Dus klagen we wat tegen elkaar op dat forum. En zegt iemand van Ziggo dat het aan ons ligt. Maar gelukkig is 1 van ons deskundig en laat hij zich niet afbekken.

En dan, na een uur: het wachtwoord doet het weer.
“Voor zolang het duurt” schrijft 1 van mijn mede-Forumleden niet erg positief-denkend.

Een kwart van de gelovige Nederlanders vindt God belangrijker dan zijn of haar partner en kinderen. Iets meer dan de helft van de Nederlanders gelooft in een leven na de dood en een kwart van hen denkt dat er een Dag des Oordeels komt.

Lees hier verder.

In Goedemorgen Nederland is deze week een serie over prostitutie en vrouwenhandel met als aanleiding dat de burgemeester van Alkmaar geen vergunningen meer voor raamprostitutie wil afgeven. Omdat de meeste vrouwen er onvrijwillig zitten.

Dús(?) kondigt Sven Kockelmann het onderwerp maandag aan als ‘meisjes van plezier’ en gisteren als ‘vrouwen van plezier’.
En nu vandaag: ‘prostituées’.
Zou iemand tegen Meneer Arrogante Hufter hebben gezegd dat ‘plezier’ in dit verband een belachelijke typering is?

Het is weer zover.
Buiten waait het wel een beetje maar heel opeens stortregent het niet (jammer!) zodat hard krijsende kinderen dwingend door het dorp denderen: ze eisen snoep!

Voor het geval ik er aan een paar niet zou ontkomen kocht ik wat in.
Maar het ‘feest’ staat me zo tegen dat ik me om kwart over zeven na snel katten voeren boven opsluit op mijn kamer.
Gordijnen beneden dicht, de lichten uit.
Een halfblikje oneetbare flageolettes koud uit dat blik naar binnen geschoven.
Glaasje wijn (dat dan weer wel).
Verwarming al laag zodat ik niet meer naar beneden hoef.

Op Twitter tref ik 1 vrouw die het ook maar niks vindt.
Maar die gaat dan gezellig eten met haar geliefde en verdwijnt uit beeld.
De rest staat klaar met lekkers en heeft de eigen kids er op uit gestuurd om lekkers te verzamelen.

Hoe zouden die ‘-matching’-sites dat toch willen doen, iemand zoeken die voor mij een soulmate is.

Radioreclame.
Man vraagt ‘lieverd’ of ze heeft gezorgd voor ski’s (ze gaan, vermoed ik, op wintersport).
Dat heeft ze.
En ook voor skilessen (“de leraar wacht al op ons” – arme man, alsmaar wachten terwijl het nog weken kan duren voor ze er zijn).
Après ski – ook die is voor elkaar.
‘Lieverd’: “Zelfs vriendjes voor de kids zijn geregeld.”

Die laatste mededeling verontrust me.
Omdat ik visioenen krijg van kids die in een kamer worden geduwd bij andere kids die óók door hun ouders in die kamer zijn geduwd.
“Komop! leuk spelen met je nieuwe vriendjes!”
Gruwelijk.

Geachte klant,

Het spijt ons dat u niet langer klant bij ons wilt zijn.
Wij hebben aan uw verzoek voldaan en hebben u uit het klantenbestand verwijderd.
Het kan echter zijn dat door een vroegtijdige selectie van de adressen u nog enige malen een catalogus zult ontvangen.
Wij hopen dat u hier begrip voor heeft en bieden u alvast onze verontschuldigingen aan.

Met vriendelijke groeten,

Mevrouw Groene

Klingel
klantenservice

Ik word lid van de VPRO en kies:
Cadeau 1 – dvd/cd Feest voor de Geest met hoogtepunten van de VPRO
Cadeau 2 – de dvd Buurman & Buurman
Cadeau 3 – de dvd The art of football, met John Cleese
Cadeau 4 – het boek Villa VPRO
Cadeau 5 – het Rock ‘n’ Roll Handboek
Cadeau 6 – 2 Holland Sport petjes
Cadeau 7 – een kwartaal lang gratis de VPRO Gids
Cadeau 8 – ik word graag lid van de VPRO, maar ik hoef geen cadeau

Natuurlijk weet ik ook wel waarom ik nú wil boeken.
Ik wil het gevoel terug.
Het gevoel van ‘niets hoeft’.

Het gevoel dat ik kan gaan shoppen maar ook de hele dag MSNBC en CNN kijken, door de woestijn rijden, lezen, lekker lang doen over 5 boodschappen in de supermarkt, foto’s maken of: helemaal *niets*.
In elk geval niet: druk-druk zijn met de Winkel, vriendelijk zijn tegen zeurklanten, beleefd blijven tegen mensen die me iets beloven en het dan niet doen en dan vage verhalen houden over dat ze druk zijn (ja! Ik niet, hoor!) en daarom hun mail vier dagen niet lezen.
Als die mail van mij komt althans.

Niet tóch om half zes opstaan voor het Radio 1 Journaal omdat ik het knopje ‘plicht’ niet uit krijg én omdat als ik later opsta mijn hele dagritme naar de kloten is en ik steeds achter mezelf aanhol.

Wat ik heb geprobeerd: vriendjes zijn met mensen.
(nou: kennisjes – laat ik niet overdrijven)
Via Twitter, via Hyves.
Maar je hebt queen bees (en king bees) en ik ben dat niet.
Zodat ik me suf kan twitteren en ja! Daar is 1 enkele respons – whoa!
Maar intussen zie ik alle populaire typjes driftig op mekaar reageren zodat ik me steeds meer bewust word dat ik daar buiten sta. Vér buiten.

Ook dat speelt niet in Amerika.
Daar is het ik en de mussen bij mijn motel in Kingman en de krekels in Yuma.
En alle roofvogels waar ik ook rijd overal in de lucht.