* troep op mijn bureau opruimen proberen mijn bureau twee hele weken opgeruimd te houden

* verder oefenen met de nieuwe invoer op dit Weblog (Karin heeft ge-update) en voorzichtig R. vertellen dat álles is veranderd

* werken aan Sportief-laatste deel

* beginnen met opruimen troep rechts náást mijn bureau

Guus helpt vandaag niet mee

Dank u voor het bekijken van onze volledig werkende software producten die te downloaden direct na aankoop. Just betalen en te downloaden, gemakkelijk en veilig.
Er zijn programma’s beschikbaar zijn in alle Europese talen ontworpen.

Collectief leed treft individuen.
Ik weet het maar toch voel ik het telkens pas wanneer ik met die individuen word geconfronteerd.
Vanavond een reportage in Netwerk. Mensen in Georgië. Oude mensen.
Want zij zijn achtergebleven, jonge mensen zijn gevlucht.

Een man die zijn vrouw dood vindt na een bombardement door de Russen.
Zij is zijn alles. Ze hebben geen kinderen.
Hij durfde haar niet naar het kerkhof te brengen dus begroef haar gewikkeld in doeken in de tuin. We zien de plek. Later groef hij haar weer op en bracht haar toch naar het kerkhof.
Een oude vrouw. Haar huis is aan alle kanten getroffen maar erger: haar gehandicapte zoon is weg. Die kan niet zonder haar. Ze kan hem niet vinden.
Voor haar is het niet erg, zegt ze. Zij is oud: 67. Maar hij – wat moet hij nu.
Dat is groot leed, oorlogsleed. Maar er is ook ‘klein’ leed dat groot leed is.

Voor Fanlog houdt NOS-sportverslaggever Andy Houtkamp een Olympische Spelen-dagboek bij. Hij vertelt er over de Spelen en over Peking maar vorige week ook over (zijn woonplaats) Hoofddorp waar een brand had gewoed. Citaat: “Zo is er de moeder van kennissen van ons die in nachtpon, zonder haar bril en kleding en, wat voor haar nog erger was, zonder haar vogeltje met moeite het huis uitgevlucht en radeloos buiten opgevangen.”

Als ik zoiets lees, voel ik de pijn. Ook dan voel ik de pijn.
En ik denk: misschien is dat wel wat journalisten moeten doen.
Niet alleen the big picture schilderen, de macht tussen grootmachten. Maar hoe dat gedoe met die macht kleine, echte mensen raakt.
En bij een brand: het vogeltje.
En nog veel meer.

De badkamer opruimen viel reuze mee.
Ook omdat een stapel vieze was linea recta in de wasmand kon – typisch gevalletje ‘opgeruimd staat netjes’ dus.

Op mijn lijstje voor vandaag stond verder deze stapel die bovenop 5 grote plastic dozen in mijn kamer staat. In die dozen zitten Sesamstraat en kikkers en blikjes en af en toe moet alles voorzichtig op- en afgetild omdat ik in zo’n doos moet zijn.

Daar valt mee te leven maar handig is het niet en als Sammie echt wil klieren springt hij er bovenop zodat alles naar beneden lazert of net niet.
Dus móet het maar eens gebeuren denk ik maar dan mailt Karin dat ze mijn weblog gaat upgraden. Dat levert spanning op en een excuus en daarna ben ik bezig met wennen aan de nieuwe opmaak-layout en verdring ik dat ik dit nog wou doen.

Tot nu. Nu gaan de tengere schoudertjes ook *hier* onder.

RadiOlympia heeft weinig sport maar er is ook weinig nieuws zodat ik veel plaatjes hoor en maar weinig kan genieten van Joris van de Kerkhof die kennelijk weer tot het gilde der NOS-presentatoren is toegelaten.

Terwijl ik iets zit te schrijven (1 van de NOS-sers die meedoet aan de laatste ‘Sportief’ wil het stukje eerst lezen) vliegt vanaf de vloer een soort vlinder (mot) wild omhoog.
Tegen het raam, tegen mij, tegen Sammie.
Ik open het raam, Sammie opent de aanval.
Vlinder zit op randen, vlinder vliegt niet weg.
Dan, het lijken wel tien minuten maar zijn er denk ik vier, éindelijk.
Net op tijd want de spin die om de hoek woonde was al naar hem op weg en baalt nu.

Terwijl Sammie ‘asjemenou’ denkt.
En de foto’s van de insecten houden niet over – I know.

Een maand of zo geleden was er een tv-reclame van, meen ik, Andrelon.
Vrouwen op een terrasje. En het ging over blond (extra blond?) en toen zoemde het verder naar mannen die zich stonden op te geilen aan iemand met buitengewoon fraai lang blond haar en die keek om en dat bleek een vent te zijn waarna ze gátver deden.

Er is nu al een paar weken een reclame van een man en meid in een duinpan die liggen te vrijen waarbij de meid zegt “je hebt toch wel iets *bij* je” en wij allen, goed opgevoed door SIRE, weten dat ze een condoom bedoelt.
De (jonge)man gaat enthousiast uitpakken met een picknick en kandelaars én (want daar gaat het om) de gids van Veronica die de meid aangrijpt om te gaan lezen.

Wat allemaal best geestig zou zijn geweest als de meid er niet had uitgezien als een lelijke vent. Kwa kop.  En dat haar doet ook precies aan dat van die Andrelon-man denken.
Zoiets snap ik dus niet.
Want het reclame-aanbod zowel met professionals als met amateurs als met ‘pluk ze van de straat’-meisjes stikt van de beeldschone modellen.
Why o why (=waarom toch).

India beweert de oplossing van de wereldvoedselcrisis gevonden te hebben: het eten van ratten.

Volgens het Indiase ministerie van Sociale Zaken zijn dorpsbewoners minder afhankelijk van graanoogsten als ze proteïnerijke ratten eten. Als het ongedierte hoog op het menu staat zullen er ook minder ratten overblijven om oogsten te vernietigen.

Het ministerie wil rattenvlees zowel bij mensen thuis als in internationale vijfsterrenhotels in binnen- en buitenland promoten. Mensen zullen misschien wat vreemd opkijken van het voorstel, maar het ministerie verwacht geen grote problemen, omdat ‘sommige arme mensen altijd al rat aten’. Als zij het eten kunnen anderen dat ook, aldus het ministerie.  

(bron)

Vroeger liep ik hard.
En toen niet meer.
Daarna ging ik regelmatig met L. haar hond(en) uitlaten.
En toen ook dat niet meer.

Drie weken geleden weer wel: Tashi rondje Middenweg.

En al snel merk ik dat mijn linkerschoen wat ‘raar’ voelt en eenmaal thuis stel ik vast dat de zool los ligt.
Toch de week erna nog een keer en toen de schoenen afgedankt.

Vandaag (ik ben gedoken onderin mijn kleerkast) de renschoenen van daarvóór ingezet.
En na amper een kwartier: linkerzool los.

Nu heb ik alleen nog de aerobics-schoenen van tien jaar geleden.
Als die het ook begeven wordt het ‘pimp my pumps’ oid.

Wanneer ik om half tien de knagers eten geef (en de egels hun tapas serveer) zie ik de maan raar rood kleuren.
Mooie rode gloed er omheen. Alsof-ie gloeit.
Beetje ziek? Beetje brandend?
Opmerkelijk.

Eenmaal binnen denk ik: mag ik nu een wens doen.
Soort van vallende ster.

Dus wend ik me tot Twitter waar ik al vijf dagen (bewust afkickend) niet meer was. En iemand zegt: nee, rode gloed om de maan is ‘slecht’ maar “wensen mag altijd”.
Later blijken meer mensen daar de maansverduistering (want dat is het) te hebben gezien maar de meesten die ik volg zijn bezig met Lowlands en iPods enzo.

Mijn schuurdeur staat vaak open.
Omdat Femke en Agnes daar hun ei willen leggen.
En ja, die kunnen door een kier van 20 cm. Maar de ervaring heeft intussen geleerd dat door diezelfde kier ook mezen en turkse tortels naar binnen glippen en die raken dan soms in paniek als ik (of een kat) opeens in de schuur staat.
En soms overleven ze dat niet.
De kat. Niet de paniek.
Dus als het mooi weer is laat ik de deur vaak wijder open.
Is ook fijn voor Hillary die graag op de drempel in het zonnetje de vleugels spreidt.

Dit als aanloop tot wat ik net vanachter mijn bureau zie.
Twee turkse tortels zitten op de schuurdeur. De rechter pikt iets onder zijn vleugel (uit zijn oksel?) vandaan en voert dat aan de linker. Die neemt het graag aan: smul-smul.
Nog een keer. En weer: smul-smul.
Dan bestijgt de rechter de linker en wordt er hartstochtelijk gepaard.

Mijn camera laadt te laat op dus ik kan de sex-scene niet reproduceren.
Ik zoek het na op het net en kan het daar als liefdesspel niet vinden.
Maar het gebeurde écht.
Daarom: bij deze (het verhaal dus, believe it or not).

Deze foto stuurt R. me vanochtend.
Zijn eenzame muis (R. zag hem wel eens in z’n eentje door de woonkamer flaneren) is overleden. Zomaar, zonder aanleiding. Geen kat ofzo.

Nu wil R. graag weten wie zijn huisgenoot wás. Kwa soort muis.
De lengte van het lijfje schat hij op 8 cm, die van de staart op 14.

De kleur was inderdaad bruin (dat is geen vertekening van de foto).

Dear Friend,

I cannot wait for the lights to come up and the cameras to roll at the Democratic National Convention in Denver. When I join Democrats from across the country who are unified and ready to get to work to elect Barack Obama, I want you there.

I hope you will take this chance to come and cheer us on!

So many people have reached out to help us pay down our campaign debt, and I was just overwhelmed by the generous spirit of so many of you. I’m pleased to announce that Leslie of Tacoma, WA won our contest and will be joining me for dinner soon. But so many people participated that I knew I just had to give you another chance.
So will you enter today for the chance to join me in Denver?
Join me in Denver. Contribute today.

Lieve, lieve Hillary – ik wil je dolgraag uit de schulden helpen. Alleen is daar regel 5: ik ben een vreemdeling. Dus mag het niet.
Daarom nogmaals: stuur me je adres en ik stop wat briefjes van $ 20 of misschien wel $ 50 in een envelopje en ik hóef helemaal geen beloning.
Tenzij je toevallig over een maand of zo in Yuma bent?
Je mag ook Bill sturen.

De schapen van het weiland schuin aan de overkant worden in een boot gedreven.
Altijd leuk, dus loop ik naar buiten met de camera.

En jawel: 1 schaap bedenkt dat het helemaal niet wil varen en stapt weer aan wal.
Waar het behoorlijk tempo gaat maken.

De jeugdige herder gaat er achteraan zodat drie andere schapen bedenken dat ze zich ook nog even willen vertreden.

Dit vindt de herder niet een goed idee.
Hij drijft ze terug. Net als schaap 1, dat meteen wéér de kuierlatten neemt.
(soms denk ik: ik moet gaan filmen).

Na een minuut of tien is ook schaap 1 terug gedreven naar de boot.

Die héél voorzichtig wordt dichtgemaakt.