Nog 41 dagen en dan vlieg ik weg en een dag later ben ik in Yuma.
Waar het nu 42 graden is en dan waarschijnlijk nog steeds (en ‘s nachts 28 graden).

Vandaag was hard werken aan mijn hobby.
Zeven tot negen Fanlog, twaalf tot twee Fanlog en daartussen en erna het zondagartikel voor Fanlog.
Bevredigend vooral door alle enthousiaste reacties (haha).

Twee keer probeerde ik een powernap en twee keer kroop Eebje zo dicht tegen me aan dat ik dat niet volhield.
Dadelijk is er tv.
The Closer (hoera) en tegelijk Sneakers én Serial Mom én Babe.

Het is donker en het rommelt maar onweren doet het niet.
Zouden egels bang zijn voor onweer.

Ik heb het vandaag razend druk met Fanlog (ochtenduitz, middaguitz, nu deel 4 van de ‘Sportief’-serie) en ik kan niet overal amusant zijn dus volsta ik even met de nieuwe poll.

Je kunt per keer twee mannen uitzoeken om lekker door het haar te woelen – in gedachten dus.
Denk je bij het zien van het lijstje: ik mis X! Zet het hier onder in de commentjes of mail het me privé als je dat liever doet – dan voeg ik die toe tenzij ik die walgelijk vind of ik een andere reden heb om die te weren.

Je redenen voor het woelen door de diverse krullenkopjes lees ik natuurlijk ook graag hieronder.

Het gezin Zwaan lijkt definitief herenigd.
De kinderen worden al heel groot en er is een meerkoet geadopteerd.

Op mijn overvolle tafel ligt een giga-stapel tijdschriften maar mijn oog valt op Karina Schaapman als interview.
Ze schreef een paar jaar geleden een boek over dat ze hoer was.
En zat ermee in elke talk-sjoo.
Ze had ook een interview in VK-Magazine.
Bloedmooi en slank was ze toen (nu niet meer) en er was een paginagrote foto waarop ze met haar kut op dat boek van d’r zat.
Tjongejonge wat een hoop promotie voor dat boek!
Maar nu, in VN van 14/6 (ja – ik loop wat achter), zegt ze dat ze enorm is gepiepeld.
Rob Oudkerk die wist van haar boek zou expres tóen tegen Heleen van Royen hebben verteld over z’n hoerenlopen.
Kom op, zeg! Die man zat toevallig hitsig te wezen naast deze ‘dame’ na zo’n taaltest en zodoende.
Ook de rest van de PvdA spande samen. En zij raakte in burnout.
Tjee – zeg.
Hartstikke zielig alleen herinner ik me nog érg goed hoe Karina Schaapman haar boek en tevens zichzelf destijds verkocht.
Btw: zij is wie me laatst ontviel als Hyves-vriendin.
Maar dat is *niet* de reden van dit kritische stukje.

Ik heb een idee voor een poll maar niet met genoeg opties.

Het idee: door wiens haren zou je graag willen woelen (dit nav Jeroen Overbeek met die heerlijke weelderige woelbare krullenbol in het NOS Journaal en de chat).

Rik van de Westelaken lijkt me ook lekker woelbaar, maar (raar misschien) Jeroen Tjepkema alweer minder. Herman van der Zandt? Ikke niet!
Philip Freriks? Eh… nee…

Matthijs van Nieuwkerk? Zelf geen trek in maar in een poll past-ie denk ik wel.
En verder? Geef ze me door, jouw woelbare mannenhoofden en ik zet de poll er morgen eind ochtend of ergens in de middag op.

7.10 uur: een goed begin dus (en dit outfit is veel beter dan gisteren maar het allermooist is-ie toch in het rood – ‘anchor in red’…..)

8.10 “nog een Fijne Dag verder” 🙂
9.10 “nog een Mooie Dag”
10.08 “goeiemorgen”
11.08 “nog een Fijne Dag verder”

Wel kondigt hij aan dat Laïla Abid om 12 uur presenteert. Dat wordt lachen als die ook de Chat moet doen. Maar ik gok erop dat ze dan Rik van de Westelaken of Jeroen Overbeek inzetten.
Als ze slim zijn. Wat wel zál.

De telefoon gaat.
Wat raar is aangezien R. een week in het buitenland is en die belt alleen bij reizen van meer dan drie weken.
“Met mevrouw Van de Brink van Vrij Nederland. Komt het gelegen?”
“Dit soort gesprekjes komen nooit gelegen, maar dat weet u natuurlijk ook wel.”
Schaterlach aan de andere kant van de lijn.

Ze kan me een mooi aanbod doen, zegt ze. Omdat ik nu een proefabonnement heb.
Ik wil niet, zeg ik. Want ik kom er niet toe ‘m te lezen.
“Ach, wat zónde,” klinkt het oprecht.
Waarna ze niet aanhoudt, we nog wat babbelen en hártelijk afscheid nemen.

Interessant: mevrouw Van de Brink klonk middelbaar.
Misschien zijn dat gewoon leukere call center medewerkers dan ongeïnteresseerde jonge meiden en streberige eveneens ongeïnteresseerde jonge mannen.

(overigens best treurig dat een gesprek met een call center vrouw blijkbaar zo’n Gebeurtenis in mijn leven is dat ik erover schrijf – maar je weet nooit, misschien leid ik in feite een spannend Echt Leven en is dit log 1 grote maskerade)

Tijdens het Radio 1 Journaal maak ik een boodschappenlijstje.
Voor een zalmmaaltijdsalade.
Eenmaal in de Plusmarkt denk ik: wat een onzin, ik maak ‘m toch niet.

Wat ik wel doe (aan verstandig zijn) is fruit eten.
Dat is sinds kort. Sinds ik mezelf toesta er een hoop geld aan uit te geven.
Appels vind ik nl niets aan maar frambozen en bosbessen wel.
Die deze week in de Plusmarkt in de aanbieding zijn.
Wat iets anders is dan ‘aanwezig’.
Bosbessen wil een meisje nog wel voor me halen – achter.
De frambozen zijn er de hele week nog niet geweest en komen ook niet.

Ik hoop op een mail die niet komt zodat ik alsmaar check-mail doe waardoor die mail niet wél komt maar een andere wel.
Waarin mijn puppycursus les 2 wordt afgezegd. De docente heeft een andere afspraak gemaakt. Ze kan wel morgen of zaterdag, maar dan is Radio 1 Journaal.
Zodat we er zondag over een week van maken. Dat is heel ver weg.

Mij overvalt ‘depri’.
Hoewel – depri ‘overvalt’ natuurlijk niet. Daar zakt een vrouw in weg.
En daar trekt ze zichzelf bij de haren ook hárd weer uit.
Au! Dat was de ruk aan de haren.

Jeroen Tjepkema (met kort haar, ietsje minder mooi gekleed dan gisteren -ik vind dat jasje niet mooi- maar never mind, want:)

7.10 uur “nog een Mooie Dag”

8.10 uur “goeiemorgen” 🙁

11.10 uur “een prettige dag”

(9.00 en 10 uur heb ik gemist)

Ik gebruik als adresstickers voor mijn Winkel al vele jaren stickers van Ampro.
Af en toe ook wel eens van Vista maar Ampro is mijn merk.

Drie weken geleden merk ik dat ik aan nieuwe toe ben, wil bestellen via hun site en zie dat ze op vakantie zijn maar halverwege de maand weer paraat.
Vind ik al wat kneuterig eerlijk gezegd. Maar vooruit.

Ik plaats mijn bestelling en zit te zwoegen op het formaat.
Ik meet na wat ik heb maar vind dat niet terug in het aanbod. En kies dan maar voor wat het waarschijnlijk is.
Maandag vielen de stickers in de bus: monsterlijk.
Raar formaat, lelijke dunne lettertjes, logo raar geplaatst, slecht uitgelijnd.

Shit dacht ik. En betaalde knarsetandend 36 Euro.
Waarna ik Ampro een mail stuurde over dat ik teleurgesteld was. En dat ik niet uitsloot dat ik zelf het verkeerde formaat had gekozen en zodoende.
Dat ik wél had betaald maar de stickers direct in de vuilnisbak had gemikt.
En dat tenzij zij me konden vertellen hoe ik het oude formaat weer kon bestellen (plaatjes bijgesloten) ik nooit meer iets bij ze zou bestellen.

Waarna ik twee dagen wacht in spanning.
Tevergeefs.
Zodat ik nu hier het verhaaltje maar op het wereldwijde web knal.

[update: ik heb zonder bijbetaling nieuwe stickers gekregen en hoef de door mij afgekeurde niet terug te sturen]

Wanneer iemand zegt dat ze blij is met mijn tuin omdat de hare dáár altijd nog fraai bij afsteekt is het ook mij duidelijk dat er (in de ogen van anderen) iets mis is.
Dat iets heet verwildering en overwoekering en onkruid.

Dus zeg ik gisteren tegen mijn werkster – die twee weken geleden al zei dat er nodig iets aan de tuin moest worden gedaan – dat ze wat mij betreft morgen (dan komt ze) een deel van de tijd de brandnetels en zo te lijf kan.
Maar ze was moe want ze had elders al hard gewerkt en haar rug deed pijn en haar nek was stijf en nog zowat. Dus besluit ik vanmiddag (ik had toch geen zin in Betty Boop en het was dát of Tour-hangen) mij met het eigen onkruid te bemoeien.

Mn dat wat hier op de foto in het midden staat. Lange stengel, kleine gele bloempjes. Betrekkelijk makkelijk met wortels en al uit te rukken.

Leuk is dat. Ruk – ruk. Met aan mijn voeten Femke die enthousiast wormpjes pikt waar ik de aarde heb omgewoeld. Eindelijk ben ik de haan die ze altijd al in me gezien heeft.

Na een uur is er best veel uitgeroeid en bedenk ik dat ik een Before-foto had moeten maken om nu eer in te leggen met het After.
Wel jeuken allebei mijn onderarmen en heb ik mn op de rechter een raar soort uitslag.
Omdat ik in mijn enthousiasme niet eens op het idee ben gekomen tuinhandschoenen aan te trekken.

Ik dénk nu dat ik het hartstikke leuk vind, werken in de tuin. En dat ik het vanaf nu elke dag een uur ga doen. Totdat tuin en ik geheel in harmonie zijn.
Maar als ik het echt zo leuk vond had ik dat natuurlijk al wel eerder gedaan.

Het 7 uur NOS-Journaal met … Jeroen Tjepkema!
In prachtig knalrood overhemd met donkerblauw jasje (mooie combinatie).

Afsluitend met ‘een Mooie Dag’.
Nu maar hopen dat hij dat er deze ochtend *in* houdt.

8.00 uur: hij begint wat hijgerig, alsof hij net is komen aanhollen.
En eindigt (ah – wat jámmer!) met ‘goeiemorgen’. Wel vriendelijk lachend, maar toch: ‘goeiemorgen’.
Wat me verder opvalt: ietsje borsthaar.

9.00 uur én 10 uur: “nog een Mooie Dag” 😀

Ik ken niet zoveel mensen.
Vroeger wel.
Toen kende ik er honderden op de manier waarop een mens honderden mensen kent.
Nu ken ik er nog maar een paar.
Een paar irl en nog een paar virtueel. En dan misschien nog tien, twintig ietsje verderop virtueel.
Ik zou het wel leuk vinden als een paar van die ‘ietsje verderop’ wat dichterbij kwamen. Maar ‘wel leuk’ is precies dat: wel leuk.
Er is geen heftig kloppend hartje dat aan wishing+hoping doet laat staan planning+scheming.

Maar ik beken dat ik na het gesprek met I. (die het niet naar bedoelde en die ik aardig vind) ik mezelf als erg ‘gemankeerd’ ging zien.
Terwijl ik, denk ik zelf, echt best wel best leuk ben.
Ik bedoel: als ik mezelf zou tegenkomen zou ik mezelf graag mogen en met mezelf vriendin willen worden.
Waar mezelf in het enkelvoud natuurlijk niks voor koopt.

Jamaar, probeer ik nog.
En vertel hoe ik een paar dagen geleden op tv een nieuwslezer zag, die mailde over de ‘sportief‘-serie met ‘misschien vergeten in te zenden?’ waarna ik een paar uur later een bijdrage kreeg. En een dag later een sportieve foto.
Dus, concludeer ik, zijn er in elk geval bij de omroep mensen die me wel leuk vinden.
Of in elk geval Fanlog. Of mij in combinatie met Fanlog.

I. sluit het niet uit.
Maar, zegt ze, diegene is gewoon een leuk iemand.
Wat ik alleen maar kan beamen.
Waarmee het niets zegt.
Over de leukheid van mij-cum-Fanlog.
(btw het was niet een van de Mooie Jongens van wie Jeroen Tjepkema na herhaald zeuren ‘nee ik doe niet mee’ heeft gezegd)

I. belt en we nemen van alles door o.a. mijn niet-waanzinnig-goed (haha) lopende Winkel.

En Fanlog. Waar ik de komende weken vrijwel alleen op de tent pas omdat Br. vakantie heeft en Hansje verhuist en J. niet meer mee wil doen en Y. alleen het eerste uur op woensdag en vrijdag.
Das zwaar. Das eigenlijk gewoon een eenvrouwslog met een zéér klein beetje Help of My Friends.

Hieruit blijkt, zegt I. dat ik niet het vermogen heb mensen aan me te binden. Ze te inspireren. Het brandend verlangen in ze op te wekken om te horen bij *mij* als middelpunt.
Zo’n boodschap is ‘au’ maar ook waar.
Het verbaast me nl niet.
Maar tegelijk weet ik niet waar het ‘r in zit.

* doe ik geen leuke dingen en willen mensen daarom niet bij me zijn
* doe ik wat ik doe niet op een leuke manier
* ben ik te dwingend (goed mogelijk)
* te kritisch (probeer ik te beheersen)
* te weinig complimenteus (ik doe écht m’n best)

Maar er zijn toch ook mensen die me -virtueel- wél leuk vinden, zeg ik met een (ik hoor het zelf) ‘klein stemmetje’ tegen I.
Ja hoor, zegt ze.

Vrijdag verzond ik nog twee wijnpakketten via Slijterijmeisje.
Een ervan ligt op de ‘afhaallocatie’ te wachten tot de begiftigde terugkomt van een intussen al érg lang weekend ‘even er tussenuit’.

Het andere is zaterdag bezorgd.
En daarvoor heb ik geen bedankje gekregen.

Nu kan het zijn dat deze begiftigde denkt (omdat ik de dag ervoor aankondigde dat het pakket zou komen) dat dat niet hoeft. Het was immers al beloofd.
Maar, denk ik, het kan ook zijn dat de postbode het heeft afgegeven bij de buren. Wat mij ook wel eens overkomt. En dat de buren er dan pas dagen later mee komen aanzetten.
En misschien heeft hij wel buren die denken ‘van een slijterij uit Breskens – jammie!’
Waarna ze nu al het hele weekend vrolijk teut zijn.

Zodat ik denk: kan ik vragen of de wijn is aangekomen.
Maar dat is zo ‘je had me wel eens mogen bedanken’.
Althans, zo denk ik dat hij dat opvat.
Wat te doen, wat te doen.

Karadzic is gegrepen.
Het is ‘beurt’ zegt Heikelien Verrijn Stuart.

De beurzen in het verre Oosten staan op het punt te sluiten.
Het is ‘bijna beurt’ zegt vijf minuten later Radio 1 Journaal-presentator Bert van Slooten.

‘Beurt’. Als in ‘gebeurd’.
Is er een nieuwe (oud)-modewoord in de taal geslopen terwijl ik even niet oplette?

Slijterijmeisje comment op Fanlog over Rob Trip die zo leuk heeft bedankt voor de via haar geleverde wijn.
Dat was niet zo – dat was een grap/fake-stukje van Jaap.
Rob Trip heeft ons helemaal niet bedankt.
Zelfs een formeel ‘dankuRobTrip’-tekstje kon er niet vanaf.

Ik doe er nuffig over.
Maar vannacht had ik weer een Rob Trip-droom.
Niet dat ik die zo vaak heb. En zo heftig zijn ze ook niet.
Ik bedoel: geen seks ofzo.
Het is steeds: Rob Trip doet tegen mij normaal. Gewoon. Alsof ik niet een enge stalker ben. Alsof ik een gewoon best leuk iemand in z’n zeer verre periferie ben die een tijdje over hem heeft geschreven op een Fanlog.

“Wat weet je veel van me” zei hij in de droom, op een soort receptie. Niet bozig, niet vals. Niet argwanend. Beetje bewonderend. In de droom dus.
Ach ja, deed ik.
Want dat is ook zo.
En voor het interview waarvan we hoopten dat Jaap het voor Fanlog zou afnemen verzamelden we nog eens extra veel materiaal.
Zoveel dat Jaap en ik al als wild plan hadden: als-ie weigert maken we zelf een interview.
Een zgn interview. Omdat we intussen zó veel weten van Rob Trip dat we de vragen bijna allemaal zelf kunnen beantwoorden.

Niet gedaan.
Omdat we allebei ‘niet zo blij’ meer zijn met Rob Trip.
En eerst schaamde ik me een beetje dat hij (droom!) nog niet uit mijn systeem was.
Maar eigenlijk is dat helemaal niet raar. En -denk ik nu- gedraag ik me normaler dan ‘de populaire presentator’. Van wie ik alleen maar droom dat hij normáál was tegen *mij*.
En geef me nog een paar weken en dan is ook dát helemaal uit mijn systeem.

Wie er echt bij hoort (wil horen) zit op Twitter.
En ‘zitten op’ is niet genoeg, wie er bij hoort twittert dag in dag uit de hele dag door vanaf het opstaan (‘mogguh’) tot het slapen gaan (‘zzzz’).
En daartussen de koffie, de file, het tegenkomen van @X en @Y en het kopen van de iPod (uiteraard) en veel elkaar ontmoeten en fotograferen en dat op het net zetten.
Daar kan ik badinerend over doen maar dat zou niet terecht zijn aangezien ik óók op Twitter zit.

Zaterdag bedacht Slijterijmeisje (1 van dé Twitteraars) iets leuks. Ze zou een Twitterwijnpakket samenstellen. Proefpakket. Zes flessen. Vijftig Euro, incl. verzendkosten.
Ik doe mee, twitterde een aantal mensen. En ‘ik niet want ik heb de laatste tijd al teveel wijn via jou kado gedaan, ik slobber nu even zelf’ oid twitterde ik.
Maar tenslotte ging ook ik overstag. Omdat ik echt die wijn wil? Omdat ik er bij wil horen? Allebei een beetje?

“Het lijkt wel een Twittersekte!” twitterde Slijterijmeisje toen de bestellingen bleven binnen stromen. En ik twitterde dat het dat natuurlijk ook *is*. Met een harde kern waarin (o.a.) *zij* zit en een hoop hangers-on zoals ik.
Waaraan ik snel (in weer 140 tekens) toevoegde dat ik dat helemaal niet erg vind omdat ik irl ook een hanger-on ben. (Mijn irl is iets anders maar ach, wat zijn 140 tekens)

Intussen staat het Twitter-wijn-pakket ook op Slijterijmeisjes site. Met deze toevoeging die ik erg leuk vind: “Twitterwijnverrassingsdozen zijn niet geschikt voor de behoudende burgerlijke “waarkanikdegoedkoopstefleskopen” consument. Twitterwijnverrassingsdozen willen we alleen verkopen aan die mensen die graag nieuwe dingen ontdekken, toch respect voor traditie hebben en open staan voor nieuwe (smaak)sensaties.”

Mn dat ‘willen we alleen verkopen’.
Ah, wat zou ik dat óók graag doen: ik verkoop alleen aan leuke mensen.
Ben jij een zeikerd – overweeg niet eens bij me te bestellen.

Andere mensen leiden vast een spannender leven dan ik.
Zelf beleefde ik vandaag

– dat het in mijn voorkamer weer is gaan lekken (was een half jaar oid niet gebeurd), op 7 punten stroomt het naar beneden, daar staan nu bakjes onder omdat het met kranten niet meer te deppen was
– dat Lucella Carasso het waagde de ochtenduitzending van het Radio 1 Journaal af te sluiten met “ik wens u een Mooie Dag”, wat ik heel erg prima vond want die Rob Trip kan me niet snel en grondig genoeg worden uit-gedreven
– dat ik nu echt de bidprentjes heb opgeborgen
– dat ik pakjes weg bracht naar het postkantoor
– dat de Plusmarkt alleen rosbief met peper had zodat ik runderpoulet kocht wat nog goedkoper blijkt dan rosbief ook
– dat telkens wanneer ik denk ‘nu blijft het een tijdje droog’ en ik de knagers vers hooi breng het binnen tien minuten hartstikke nat hoost
– dat Guus een jonge mus heeft gevangen die hij in mijn kamer komt opeten
– dat ik nu ga backuppen

en wat beleefde *jij*?