Op Fanlog stond een poll over hoe erg we Rob Trip zouden missen en dat weten we nu wel dus die moest vervangen.
(De poll hier trouwens ook, maar er schiet me even niets te binnen)
Kom, dacht ik, Fanlog is jarig, laten we eens pollen hoe de lezers ons vinden.
In de hoop op ‘helemaal te gek’ enzo.
Waarna ik om de boel op gang te brengen zelf vast twee keer stem.

Anderhalf uur later: nog steeds maar twee stemmen.
Mm.
En om nou te zeggen dat het aantal felicitaties in de honderden loopt.
Neu.

Dus doe ik een licht ontmoedigde power nap, werp er dan weer eens een blik op en verdomd. Een felicitatie van Rik van de Westelaken.
Kijk eens!!! mail ik Hansje met nóg meer uitroeptekens dan hier nu staan.
Maar ik vermoed dat *die* nu aan de power nap is begonnen.

Aan een gezamenlijk moment van vreugde waren we wel toe.

Met mijn Staatslot won ik helemaal niets. Zodat ik nu vlijtig scans van bidprentjes zit te bewerken.
Een vrouw moet wát.

Op Fanlog komen een paar felicitaties binnen. Grotendeels van the usual suspects.
En niet dat ik dat niet waardeer maar wat zou het leuk zijn als NOS-sers schreven dat we het fantastisch doen.

En nee, ik zit niet stiekem te hopen dat Rob Trip….
Ik ben misschien af en toe wel een rare dweperd maar helemaal gék ben ik niet.

Leuk zou het natuurlijk wél zijn.
Zucht.

Terug naar de bidprentjes dus maar.

Ev. felicitaties graag op Fanlog zélf.

“Moest jij vanmorgen ook huilen bij het afscheid van Rob T.?
Of alleen beetje sniffen?” – mailt me een virtuele kennis.

‘Sniffen’ mail ik terug.
Omdat het waar is. En omdat “ik lig al uren hevig huilend in bed” ook wat overdreven is.
En: *niet* waar.

Dit was een wat (vreemde, ik weet het) inleiding naar iets dat met de Winkel te maken had.
Maar toen stuurde de NOS me de promo’s van Rob van vanochtend.
En het kostte tijd om die op Fanlog te krijgen maar nu staan ze er.
Hier:
Rob 1 en Rob 2.

Over de Winkel schrijf ik later.
Of nóg later.

Ik was het niet van plan maar Rob Trip praatte er vanochtend zo leuk over dat ik dacht: ik koop ook maar weer eens een staatslot.
Wie weet.
Het meisje van het postagentschap in de Plusmarkt schiet in de lach.
Ze heeft vanochtend 1 klant gehad voor een strippenkaart. Alle anderen kochten staatsloten.
Ja, zij heeft er ook. Tien.
Het meisje naast haar (een caissière) heeft er vijf. En haar vriend nóg vijf.

Wanneer ik later bij haar mijn boodschappen afreken wens ik haar voor vanavond veel succes.
En zeg als grapje ‘ik merk het wel of je gewonnen hebt als ik je hier morgen niet meer zie’.
Waarop zij volstrekt serieus zegt dat ze van plan is inderdaad dan minder te gaan werken maar helemaal stoppen zal ze niet.

Zelf reken ik nergens op. Maar hierdoor geïnspireerd denk ik, wat zou ik wel en niet anders gaan doen.
Een SUV! Mm, das wel erg aso.
Een groter huis! Maar dan moet ik verhuizen = mijn chaos écht onder ogen zien en beslissingen nemen over weggooien enzo.
Een wereldreis! Ach, met 2x 3-4 weken per jaar naar Amerika ben ik heel tevreden.

Stoppen met De Winkel dan?
Zou kunnen. Zou zomaar kunnen…
Maar wat moet ik dán gaan doen.
Als bezigheid.

Okee, okee.
Ik ga hem dus ver-schrik-ke-lijk missen, Rob Trip.

Eerst was ik boos. Toen dacht ik: het is niet anders.
En nu ben ik ein-de-lijk aangeland bij de laatste fase van het rouwproces (of werkt dat net anders – ben het even kwijt).

Rob Trip.
De vroege ochtend. In de zomer *bijna* gelijk aan mijn bioritme.
In de winter: intiem luisterend in een donker hol. Slaap nog in de oogjes.
Helemaal alleen (althans – zo voelde het) met zijn stem.
Me vertellend over de wereld en het nieuws.

Opgewekt (vaak), neutraal (soms) en niet-zo’n-zin (zelden – maar het kwám voor).

Zó slim.
Voor mij vaak té slim.
Over economie.
Mm-mm reageerde hij wanneer ik dacht: waar gáát dit over.
En té goed op de hoogte en té algemeen ontwikkeld.
Over verre buitenlanden. Over zorgstelsels. Over intellectuelen en kunstenaars die een prijs wonnen.

Spontaan, in de interviewtjes.
Niet altijd. Maar soms heel erg.

Zo lief kon hij ook zijn. Persoonlijk, gevoelig.
Die NL-vrouw toen, met dat baby-tje. Bij Katrina.
En natuurlijk scherp en soms ietsje sarcastisch maar niet op een nare manier.
‘Kon’ – wat raar. De man is niet dood.

Nee. Maar hij zal er nóóit meer zijn wanneer ik me om zes uur aan de PC zit.
En als het waar is wat Harrie voorspelt dat hij een avond Oog gaat doen heb ik daar niks aan want Oog hoor ik alleen terugrijdend van de opera = 6x per jaar.

Op Fanlog wuif ik Rob Trip opgewekt uit.
Aangezien dat de officiële Rob Trip-fansite is.
Hier ben ik mezelf.
Zo’n beetje.

Nog acht uur tot de allerlaatste keer Rob Trip in het Radio 1 Journaal.
Het eerste uur luister ik alleen.
Om zeven uur zal Inger (al afscheid genomen van Fanlog maar voor deze ene keer terúg) meedoen.

Dan nog twee uur te gaan.
Samen de onderwerpen verdelend.
En wanneer hij echt heeft afgekondigd komt mijn ‘dag dan Rob’-stuk erop.
Wat niet zo hartstochtelijk is als jullie via de poll wensen.

Vanmiddag in MM-Magazine.
Erg leuk gesprek met een erg leuke man.
Zucht.

Het begint na ongeveer een kwartier.
Hier.

Het is gelukt.

Na een uur af- en aansluiten en 1x vastlopen en de PC wel 4x uit en weer aan heb ik nu een nieuwe scanner.
Hij moet nog gefijntjoend worden maar: hij doet het.

Dit is mijn eerste probeersel. De test.
Het is een bloknootje.

Om dit heuglijke feit te vieren doe ik het kado.
Roep maar.

Ik luister naar de middaguitzending van het Radio 1 Journaal en heb niet zo’n zin om erover te Fanloggen.
Ik heb ook geen zin om zin te máken.

Maar iets in mij (nou… ‘iets’… véél) is een plichtsgetrouw vrouwtje dus luister ik dóór en hoop op een onderwerp dat me aanspreekt.
De tijd verstrijkt, onderwerpen komen en gaan en om kwart voor 1 begint de tijd te dringen.

Dan kondigt Lucella Carasso aan: de G8 roepen op om de olieproductie op te voeren en ze zal met een deskundige praten over of dat helpt.
Ok, denk ik. Dat onderwerp moet niet te vervelend of te moeilijk zijn, dat doe ik.

Alleen wordt het vijf voor 1 en dan heeft ze het over het raketschild en schakelen we nog even naar de Tour de France en dat was het dan.

Wat ik nu moet doen: mijn oude scanner ontkoppelen incl. z’n software en de nieuwe aansluiten.
Maar ik kan natuurlijk ook eerst bidprentjes uitzoeken (om als-ie eenmaal is aangesloten te scannen).
Na de powernap.
(yep: in klooimodus en een ietsje depri zonder duidelijk aanwijsbare reden)

Rob Trip is z’n stem kwijt!
Die háált donderdag niet eens op deze manier 🙁

[update: om negen uur kondigt hij opgewekt af met “nog een beetje thee, nog een beetje honing en dan wordt het een Mooie Dag, een Prachtige Dag” – ik hoop er dus maar het beste van = nog 2x Rob Trip in het Radio 1 Journaal en dan nóóit meer]

“Waaiervorming ligt op de loer” lees ik. En: “Er is gevaar voor waaiervorming.”
Maar ook: “Peter van Petegem hoopt op waaiervorming”.

Gio Lippens: “We hebben een aantal waaiers en misschien heeft X met de tweede waaier aangesloten bij de eerste waaier.”

Vraag: wat *is* een waaier? Bij de Tour de France dus.
Niet om elegant het gezichtje mee te koelen.

[intussen wees Karin mij via Twitter op deze zéér waardevolle link ]

[en Slijterijmeisje wees me op deze]

<!DOCTYPE HTML PUBLIC -//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN>=0D=0A<H= TML><HEAD>=0D=0A<META http-equiv=3DContent-Type content=3Dtext/html; = charset=3Diso-8859-1>=0D=0A<META content=3DMSHTML 6.00.6000.16674 = name=3DGENERATOR></HEAD>=0D=0A<BODY><SPAN style=3DFONT-FAMILY: = Arial><FONT size=3D3><STRONG>Kunnen (nieuwe) klanten u vinden?</STRON= G></FONT></SPAN> =0D=0A<P><SPAN style=3DFONT-SIZE: 10pt; FONT-FAMILY:=  Arial>Internet is een chaos, en door de onvoorstelbare hoeveelheid = reclame en informatie is het een nachtmerrie om er gericht te = zoeken. Niemand ziet door de bomen het bos.</SPAN></P>=0D=0A<P><SPAN = style=3DFONT-SIZE: 10pt; FONT-FAMILY: Arial>Adverteerders = investeren zich suf en worden meedogenloos tegen elkaar uitgespeeld.=  Het onmogelijke wordt grif beloofd maar eigenlijk is al die = internetreclame weggegooid geld. En, garantie? Welke garantie? = Of bedoelt men daarmee soms <EM><U><SPAN style=3DFONT-FAMILY: = Arial>die sigaren uit eigen doos</SPAN></U></EM> en = <EM><U><SPAN style=3DFONT-FAMILY: Arial>die tot de deur garantie</SP= AN></U></EM>?</SPAN></P>=0D=0A<P><STRONG><SPAN style=3DFONT-SIZE: = 10pt; FONT-FAMILY: Arial>Kan dat nu niet anders?  </SPAN></STRON= G><SPAN style=3DFONT-SIZE: 10pt; FONT-FAMILY: Arial>Natuurlijk = kan dat.<BR>De gevestigde orde zal er niet blij mee zijn dat = <U>eind augustus 2008</U> de <U>nieuwe gepatenteerde Zoomla</U> = beschikbaar komt. Zoomla is superieur in de koppeling van Vraag = & Aanbod.</SPAN>

Zegt aan het eind van een gesprek tegen een advocaat: “We spreken af dat we contact houden.”
Hij bedoelt: voor het Radio 1 Journaal. Niet ‘wij privé’.

Zoiets doet dan toch even pijn.

Donderdag is de laatste keer Rob Trip in het Radio 1 Journaal.
Fanlog wil een afscheids-artikel plaatsen (ik schreef het al).
We vroegen iedereen die ooit voor ons werkte om een bijdrage.
Ik kreeg er…. vijf!!!
Whoa (niet).

Ik probeer er iets van te flansen en overweeg dan af te sluiten met degene die zegt: Rob was leuk maar wie weet hoe leuk de nieuwe Rob is.

Een uur later denk ik: nee.
En: ik moet zelf ook iets zeggen.
Maar wat.
Eerst kies ik voor: nou, dág dan, Rob Trip – als jij zo nodig naar de tv wil, laat ons dan maar in de steek.
Dan word ik ietsje eerlijk en ietsje emotioneel.
Nu klopt de lead niet meer.

Ik heb nog vier Rob-uitzendingen en drie dagen te gaan om alles geheel te herschrijven.

Rob Trip doet donderdag z’n laatste uitzending.
Ik wist het al een tijdje maar dacht dat hij er geen ruchtbaarheid aan wou geven dus deed ik dat zelf ook niet.
Zelfs mijn mede-Fanloggers op Hansje en Jaap na wisten de datum niet.

Vandaag laat Rob Trip zich uitgebreid interviewen in VK en vertelt hij het zelf.
Nou, dan ook hier – bij deze.

Intussen zit ik met het probleem ‘wat ermee te doen’.
Op Fanlog.
Als geschreven afscheid.

Zet ik heftig aan? Zakelijk? Doe ik ‘oh well’? Negeer ik het (bijna)?
Stem in de poll.
Ik zeg niet dat ik dan doe wat de meeste stemmers vinden, maar ik héb er wel wat aan.

En concrete ideeën zijn natuurlijk zeer welkom in de commentjes.

Vandaag was ik op avontuur.
Ik had een afspraak met iemand met wie ik ruim 30 jaar geleden in een redactie zat.
Via via was ik weer met haar in email-contact gekomen (mijn initiatief).
Zij mailde toen ‘als je in de buurt bent, kom eens langs’.
Dat zou ik nooit doen dus mailde ik: ‘zullen we een afspraak maken’ waarna het nog een maand duurde voor het zover was.

Heel fijn – kon ik het gevoel erover ook verstoppen en voor me uit duwen.
Vandaag was het dus zover en vantevoren belde ik R. om te vragen hoe ‘rond vijf uur’ moest worden geduid. Niet vóór vijf uur, zei die.
Gelukkig – want ik neig tot te vroeg komen.

Raar om iemand te zien na dertig+ jaar.
Want ze is niet dezelfde maar iets ouder. Ze is een vrouw van mijn leeftijd met heel vaag iets dat doet denken aan tóen.
Veel écht gemeen hadden we toen niet. We waren geen vriendinnen, wisten niet veel van elkaar, vonden elkaar ‘aardig’.
Wat precies was waarom ik het aandurfde.
De hartsvriendin van vroeger nog eens ontmoeten – dan zoek je naar iets dat je meestal niet vindt.

Nu ontmoette ik een aardige vrouw met wie ik dingen wel en dingen niet gemeen had.
Iemand die ik graag beter wil leren kennen. Nog eens op bezoek enzo.
Wat ik ook zei toen ik wegging. En ‘ja’ zei zij.
Waarna ik ‘fijn’ dacht en niet lang daarna weer: ze kon ook moeilijk ‘nou eh… ik vond het niet zoveel’ zeggen.
Waarom ben ik toch altijd zo verdomd onzeker.
Of is het dat niet.

OMSCHRIJVING: Snuffie en Snuitje zijn twee mooie cavia’s. Ze zijn nooit veel in handen geweest en erg schuw. Misschien dat dat met veel aandacht nog opknapt, maar wij hebben er een hard hoofd in. Voor deze mooie dames zou het leuk zijn als ze ergens in een groep cavia’s zouden kunnen worden opgenomen. Het liefst buiten, want dat zijn ze gewend.
KARAKTER Erg bang
TOEKOMST Verhuizen zaterdag tussen tien en half elf naar Grootschermer