Ik mis Amerika.
Ik mis mijn cabin in Pioneertown met Rosie die nu dood is.
Ik mis het rijden naar andere favoriete plekken (Alabama Hills, CA en Pecos, NM) en naar nog onbekende plekken.
De spanning van ‘zal het er leuk zijn?’ en de eerste aanblik en dan het in-settelen en snel wennen en houden van.
Op die paar keer na dat het echt gruwelijk was en ik niet wist hoe snel ik weg moest zijn.

Mijn hart blijft vooral trekken naar de cabin in Pioneertown zelfs zonder lieve Rosie.
Ik kijk foto’s.
En daarvan heb ik er héél veel.

Ik zoek het adres op op Google maps.
Ik kijk waar de andere zandwegen in de buurt eigenlijk heenleiden – zou ik ze kunnen rijden?
Allemaal zinloos natuurlijk.

Misschien doe ik er beter aan mijn zegeningen te tellen en blij te zijn dat ik geen mensenmens ben.
Dan zou ik nu pas écht lijden.
Misschien.

Ik voel me al vele maanden klote.
Maar vandaag terwijl ik naar De Rijp reed om boodschappen te doen en weer terug, zag ik opeens plekken waarvan ik dacht ‘hier zou ik een mooie foto kunnen maken’.

Het bleef bij denken want ik had geen camera bij me.
Maar het vrolijkte me op.
Omdat ik weer bewust mooie dingen zag.

Ik werd bijna bang van mezelf.

Het zegt vast meer over mij dan over de hartelijke wensers maar ik *krijg* wat van al die i-h-a wensers op de sociale media.
Die zomaar zgn spontaan iedereen een hoop goeds gaan wensen.

Ik ben bereid aan te nemen dat het komt uit een warm hart.
Ik snap alleen niet waarom ze denken dat wanneer mensen (ik bv) dat lezen, dan denken ‘o wat fijn! X wenst een paar honderd en soms een paar duizend mensen die ze een beetje of amper of in het echt zó weinig kent dat ze ze niet zou hérkennen wanneer ze ze op straat zou tegenkomen Fijne Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar!’

Moet ik dan denken: WOW! mijn dagen en wat zeg ik, mijn volgend jáár is weer goed nu me dit is gewenst? door deze X en door Y en door nog wat letters uit het alfabet?
Zoals gezegd: het zal heus aan mij liggen maar ik vind het iets arrogants hebben.
Alsof jóuw in het wilde weg de wereld ingegooide wens anderen góed zou moeten doen.

Van mij ieg geen wensen.
Behalve missch dat het tuig dat tóch vuurwerk gaat afsteken de dieren niet te erg aan het schrikken maakt.

Ik kon een offer you can’t refuse tgv Black Friday niet weerstaan en bestelde bij een online puzzelwinkel in Amerika vier puzzels (bij aankoop 3… 1 gratis).
Hoera! jubelden ze op 28 november! pakje is verzonden.

Ik klikte op de Track&Trace-link maar kreeg daar een foutmelding.
Dús na een dag of tien de Support gemaild.
Die adviseerde dat ik me tot de vervoerder moest wenden (een in NL geheel onbekend bedrijf) én daar om hulp moest vragen.

Ik probeerde het vorige week met de chat van het puzzelbedrijf.
Een aardige vrouw chatte dat de site van de vervoerder er de laatste tijd vaak uitlag door de drukte en sorry en probeer het morgen nog eens.

Zaterdag weer naar de chat (nadat Support me nogmaals had gewezen op de vervoerder *grom*) en nu waren ze er niet maar ik kon een formulier invullen.
Gedaan en niks gehoord.
Gisteren dus wéér chat.

Aardige jongen die zegt dat in de tijd dat ik bestelde de vervoerder het zó druk had met internationale orders dat ze vergeten waren die in hun systeem te verwerken.

Ik: gaat dat dan nu nog gebeuren?
Nee.
Maar: pakje komt heus wel aan.
Kan alleen nog even duren.

Ik laat het er nu bij.
Pakje komt wel of pakje komt niet.
We zullen zien.

[pakje is op 31 december alsnog aangekomen]

Ongeveer een maand geleden kocht ik iets bij Hunkemöller.
‘Lounge’ broeken om precies te zijn.
Voor mij was die benaming nieuw maar het blijkt iets te zijn tussen pyjamabroek en legging en sportbroek en nog zo wat.
Algemeen: comfortabel maar niet erg verleidelijk.
Precies wat ik nodig heb 🙂

Hunkemöller wou graag dat ik een account aanmaakte.
Vroeger deed ik dat nooit maar als je dat wél doet, krijg je soms een kadootje op je verjaardag.
Een korting oid.
Veel stelt het niet voor maar waarom het laten lopen als je er (in mijn beleving) ‘recht’ op hebt.

De account vroeg ook naar mijn leeftijd.
Die is 70.
Dús krijg ik een paar dagen geleden ‘een aanbieding speciaal voor jóu!’ en ik klik erop denkend aan nog meer lounge-broeken of misschien een leuke sweater.
Het blijkt sexy lingerie te zijn.
Mm.

Vandaag “De kerstman heeft een verassing voor jou!” en “Op zoek naar nieuwe slips?”
Klik.
Weer een ontelbare reeks geile broekjes, soms heeft het model een zweepje in de hand.
Soms heeft ze een open kruis (oh la la!) wat overigens niet wordt getoond.
Doorzichtig zijn ze vrijwel allemaal.
En er zijn natuurlijk een hoop strings.

Ik weet niet wat Hunkemöller zich voorstelt bij een vrouw van 70 die totnutoe alleen wat lounge-broeken heeft gekocht.
En een truitje voor de hond van de overburen (dat werd teruggestuurd omdat het niet paste).

Ik zou afgelopen mei naar Amerika gaan.
En toen augustus-september.
(er waren ook nog wat opera-reisjes maar never mind die nu even)

Mei ging niet door.
Augustus-september ook niet.
Wat ‘balen’ was maar vooruit: ik boekte voor mei 2021 en ook aug-sept 2021.
Ik besprak zelfs al een paar rentals.

Nu zitten we in lockdown tot 19 januari.
En mogen we *in elk geval* tot midden maart geen reizen plannen.

Ik denk: dat wordt um dus niet, die reis naar Amerika in mei.
‘Balen’ is een understatement.

En in het echt is het mooier dan op de foto

Was ik bij een opera waarin Pavol Breslik de hoofdrol zong.
Hij nodigde een aantal fans (ook mij!!) uit voor een etentje erná.

Those were the days.

Ik hoor wel eens over ánderen die (meestal: tijdelijk) door Facebook in de ban worden gedaan.
Nu overkomt het mij ook.

Ik beland ergens waar kritiek is op Trump en iemand schrijft ‘fuck Trump’ – wat blijkbaar mag.
De volgende: ‘intercourse Trump’.
Waarop ik reageer met: ‘only if you’re a hooker’.
KRAS door mijn commentje.
Weg met het en met mij.

Tjee.
Dus.

Magneetje nog in cellofaan dus ook geschikt als (kerst)kado.
Twee gaan er gratis weg naar de eersten die ‘hebbes’ in de commentjes zetten.

Ik ben een senior (dat klinkt nog best vriendelijk) en op de radio hoor ik over acties.
Bv: als je iemand kent die oud is en bij wie nooit bezoek komt, ga er dan spontaan langs.
*Rillingen*.
Ik moet er niet aan denken.

En net over een andere actie.
Bloemenkwekers die door corona hun bloemen niet konden verkopen en toen bedacht een vrouw dat ze boeketten langs zou gaan brengen bij eenzame (..) ouderen.
Tót ze zich realiseerde dat zij dan ‘met haar diesel’ (diesel?! raar, milieuvervuilend wijf!) alsmaar bij de ‘oude vrouwtjes’ (ze zei het echt!) van alles rondbracht terwijl ZIJ er dan financieel bij inschoot.

Gelukkig kreeg ze er daarna geld voor.
Terecht natuurlijk want wie goed doet moet haar *diesel* vergoed kunnen krijgen.
Als ze maar niet bij mij langs komt en dan ook nog een praatje maken omdat ze een eenzaam oud vrouwtje denkt te hebben opgespoord.

Dat plaatje hieronder vond ik wel mooi.
Ooit een beeld, toen ingestort.
Ik houd van dat soort niet-schoonheid.

Dit als inleiding op: vandaag maakte ik met mijn hulp een gootsteenkastje schoon dat al vele jaren niet was schoongemaakt.
Zo ontdekte ik dat ik bij vrijwel elke aanbieding van Dreft handafwasmiddel 2 voor de prijs van 1 mijn slag heb geslagen. Terwijl ik alleen de bakjes van de dieren even met Dreft week – verder was ik alles in de afwasmachine.

Wat ik ook ontdekte: mijn oude tosti-apparaat!
Waarmee ik tosti’s maakte wanneer Lodewijk (=mijn man) op zaterdagochtend terugkwam van schaatsen op de Jaap Edenbaan. Dat is lang geleden want Lodewijk is al bijna 20 jaar dood.
Leuk! dacht ik! en ik vroeg mijn hulp het ding schoon te maken.

Toen in het stopcontact.
Zou hij het nog doen? Verdomd! het rode lampje ging branden.
En blééf branden.
En toen sloegen alle stoppen door.

Daarna dacht ik: nu wil ik een nieuw tosti-apparaat.
Hoewel ik het dus 20 jaar probleemloos zónder heb gedaan.
Maar tijdens het vinden en de doorgeslagen knoppen had ik visioenen gehad van hoe lekker die tosti’s konden zijn.

Ik kijk op internet.
Ik kan niet kiezen.
Ik denk heel even ‘gewoon 1 bestellen die niet duur is en best leuk kan zijn’.
En dan: why bother.
Wat ik ook vaak denk op de dagen dat ik me heb voorgenomen voor mezelf te koken.

Er was een tijd niet eens zo lang geleden dat als iemand tegen me zei: ik zal… (volgende week of binnenkort)… dat ik dat geloofde.
Ik heb het over ‘kleine’ dingen. Niet ‘ik zal een nieuwe keuken voor je aanleggen’ of ‘je gratis van een nieuwe garderobe voorzien’.
Maar dingen als: die ene zijkant van het konijnenhok waar wat balkjes uit zijn, weer stevig in elkaar zetten.
Of: mijn man de wc-bril (die door een stevige huisoppasser uit zijn voegen was geraakt) weer recht laten schroeven.

De laatste jaren weet ik dat ‘ik zal’ betekent: dat gaat um niet worden.
Ik heb me afgevraagd waarom mensen het dan zeggen.
In alle situaties die me nu te binnen schieten was het niet zo dat ik om hulp vroeg.
Het was dat ze ernaast stonden terwijl een euvel opviel.

Ze hadden kunnen zeggen: rot voor je.
Of: ik hoop dat je iemand hebt die dat klusje voor je kan klaren.
Of gewoon helemaal *niets*.

Ik dénk dat ze het doen uit behoefte aan een instant gratification.
Omdat ze het fijn vinden zich te laven aan mijn dankbaarheid.
Waarvan ze zich mogelijk op hetzelfde moment al bewust zijn dat die onterecht is omdat wat ze beloofden nimmer nooit niet gaat gebeuren.
Of ze hebben op dát moment nog een vaag plan maar als het een serieus plan was, zou het zijn uitgevoerd of er zou op z’n minst een ‘sorry dat ik beloofde maar…’ zijn gekomen.

Zelf beloof ik ook dingen waarvan ik later spijt krijg (aangenomen dat dát hun drijfveer is).
Alleen ben ik zo’n superbraverd dat ik het dan wél doe.
Of dat extra gewaardeerd wordt?
Eh… neu.

Vandaag kwam mijn tuinman.
Ik heb een grote tuin en hier en daar wat wegknippen en uitrukken doe ik zelf maar soms moet er écht worden gewerkt met grondig snoeien en grote takken afzagen.
Vandaag was zo’n dag.

Ik had het werk ingeschat op 2, hooguit vier uur.
Het werden er zes incl koffie en thee en toen hij wegging was ik totaal gesloopt.
Doodmoe. Spierpijn.
Helemaal kapot.

Het liefst wou ik gaan slapen maar een kip moest een uur later een oogbehandeling dus ik dacht: laat ik dat maar uitzitten.
Daarna wél naar bed. Twee uur lang.
Opgestaan en nog steeds kapót.

Het is duidelijk: ik kan niet meer tegen gezelschap.
Een enkel uurtje vind ik ook niet fijn maar zes uur! zelfs indien niet allemaal echt ‘in gezelschap’ doorgebracht: ik trek het niet.

Nu weer even op en net weer even naar bed en nu weer op.
Allemachtig.
Doe mij maar de woestijn en mijn lizards.

Ik heb ietsje meer dan 600 Facebook-vrienden.
Nou ja ‘vrienden’.
Een hoop ken ik er niet, andere ken ik vaag maar draag ik een goed hart toe.

Iemand wees me er laatst op dat ik 666 vrienden had.
Dat wil een vrouw natuurlijk niet.
Maar toen kwamen er weer twee bij dus was het geen 666 meer.
En gingen er ook weer twee af.
Dus was het weer wél 666.

Eén ervan is een corona-gekkie.
Ze wou ooit vrienden met mij worden en we hebben een vriend die ik wél waardeer gemeenschappelijk zodat ik ‘vooruit dan maar’ dacht.

Een paar keer neigde ik al tot ‘weg ermee’ maar ik wou niet flauw zijn.
Net toch maar ‘flauw’ geweest.
Weg met de gekkie!
En nu weer 665 ‘vrienden’.

Ik wil een nieuwe kip Carmen noemen.
Ik vertel dat op Facebook.
Ik plaats er een video bij van de Habanera uit de opera Carmen gezongen door een mezzo die ik bewonder.
Ze vraagt uitleg.

Ik geef uitleg.
Ze reageert dat ze dit niet beschouwt als een compliment.
Ik verwijder de video.
En meteen maar het hele bericht.

Wat kunnen mensen moeilijk doen.