Twintig minuten geleden lag ik in bed. Moe, ziek. En jankend.
Dat laatste deels om wat er tegenzat maar veel meer om wat ik vond dat mensen me aan deden.

En uiteraard is mijn visie daarop geheel juist (deze vrouw heeft er een antenne voor, die is niet paranoïde, die weet welke loeders M/V haar loeren draaien) maar: “what the hell did you let them break your spirit for” zong Michelle Shocked al zo’n dertig jaar geleden in Memories of East Texas en dat is -vind ik nog steeds- een erg mooi motto.

Wanneer ik in Amerika ben houd ik een dagboek bij. Dat echter en eerlijker en gedetailleerder is dan dit log want: alleen voor mij. Ik begin op dag 1 van de reis en stop op dag laatst. Geen terugblik, geen evaluatie.

Ik probeer de dagboek-blik los te laten op vandaag.
Ik ben ziek (ok). Ik voel me rot (ok).
Ik heb de VU gebeld voor de afspraak second opinion voor m’n gebit (stoer!).

Ik heb twee erg leuke stukjes voor Fanlog geschreven (en nog wat maar niet-leuk).
Ik zie aankomen dat ik Fanlog binnenkort grotendeels alleen moet gaan doen en zie na- maar ook voordelen.

Ik heb aankopen uit Amerika geordend en erg mooie dingen gezien.
Ik kreeg 1 bestelling (voor drie smiley-stempels na ongeveer een uur heen en weer mailen met vragen).

Ik aarzel of ik in september zal terug gaan naar Amerika aangezien het dit keer niet zo leuk was maar dat is het hier ook niet dus besluit ik af te wachten wat de uitslag is van het borstkankeronderzoek.

I could use a hug.

Bezig met opladen. Al érg lang.

Geen idee hoe ik er achter kom wanneer hij daarmee klaar is (en nee, ik heb ‘m niet steeds aan – dit was even om te kijken).

Ik denk: als ik nou maar op de normale tijd (tien uur, kwart over tien) naar bed ga, dan kom ik vanzelf in mijn ritme van opstaan om half zes.
Nee dus.

Om half 1 word ik wakker en dan om 1 uur en om half 2 en om 2 uur en dan val ik eigenlijk niet meer in slaap.

Zodat ik om drie uur maar opsta met de gedachte: als ik om vier uur wél slaap heb, kruip ik er gewoon tot half zes weer in.

Op het overloopje ligt een stukje hard bot van datgene waarmee Guus vannacht (“grote prooi!”) trots kwam aanzetten. Beneden bij de keuken ligt net zo’n muis als waarvan hij er laatst ook al twee ving: van die grote.

Ik maak ontbijt voor Guus en Sammie (Eebje slaapt uit) en voor mezelf.
Ik check mijn mail. Ik eet.
Ik stel vast dat ik inderdaad, zoals ik gisteren al vreesde, ziek aan het worden ben.
Ik hoop dat vandaag mijn seresta arriveert.

Ik kreeg een bestelling. Van iemand die eerder bestelde en die pleegt te betalen. Geen stickers, twee boeken. Whoa!!!!!!

Terwijl ik net dacht: moet ik hier nou kadootjes in het vooruitzicht gaan stellen om iemand over de streep te trekken om een kleinigheid te bestellen. Is gelukkig niet nodig.

Niet dat ik geen kadootjes *wil* geven. Kadootjes geven is (bijna) mijn middelste naam en dan vooral aan mensen die ik nauwelijks ken wat vast iets zegt over mij maar wat. Dat ik attent ben? Dat ben ik. Dat ik graag aardig wil worden gevonden? Dat ook. Dat ik hoop vriendschap te kopen met presentjes? Laat het niet zo erg zijn dat dat waar is.

Jeroen Overbeek vervangt Govert van Brakel in het Radio 1 Journaal. Dat doet hij best leuk.

Ik vraag me af of hij misschien de nieuwe Rob Trip wordt. Of zou Lucella Carasso dat worden. Ik hoop dat Marcel Oosten het wordt.

Jeroen Overbeek spreekt de (lange) o raar uit. Met een ou of au er omheen. Herman van der Zandt doet dat ook.

Bij beiden valt het op de televisie niet zo op omdat ik dan word afgeleid door het fraaie uiterlijk van beide mannen. Op de radio stoort het mij.

De korte nachten beginnen me op te breken.

Vijf uur slaap terwijl het donker is compenseer ik niet met een powernapje tussen 2 en 3.

Zeker niet als zoals vannacht de ‘invasie van bezoekers in mijn huis’-droom die paar uren slaap erg onrustig maakt.

Ik voel me niet erg geïnspireerd mbt het Radio 1 Journaal en zit me vooral te verbazen over hoe raar Rob Trip Madonna altijd uitspreekt. Op z’n Engels. Met een rare ‘don’. Terwijl al z’n gesprekspartners gewoon op z’n Nederlands Madonna zeggen.

In dat verband (kwa bruggetje): iedereen zegt tegenwoordig Hirsch BALlin terwijl het volgens mij toch echt Hirsch BalLIN is.

Meen ik me te herinneren van toen we samen studeerden (in geheel gescheiden groepen voeg ik er voor alle zekerheid aan toe, hij deed niet mee met mijn actiegroepjes en ik zat niet in zijn dispuut).

Een maand of vijf geleden stuurde ik voor het eerst in mijn leven iemand een fles wijn.
Dat was niet zo eenvoudig. Want er waren een hoop sites die het voor me wouen doen maar de keuze uit wijnen was meest onduidelijk, de prijzen waren hoog, de toeters (een kaartje erbij) moesten soms extra betaald en wanneer werd bezorgd kon niet worden gegarandeerd.
Door de vele flessen de juiste niet meer ziend heb ik er toen een gekozen en die moest het dan maar zijn. Beleefd bedankje gehad van de begiftigde. Maar ja – welke begiftigde zegt “de wijn was bagger”.

Niet lang erna ontdekte ik Slijterij De Vuurtoren in Breskens.
Via-via internet. Via Fanlog om precies te zijn. De eigenares van de slijterij (Petra) reageerde op Fanlog dat ze een foto had van Marcel Oosten tijdens een Filiaal, ik vroeg of ik die mocht overnemen. Dat mocht. Daarna werd ik Hyves-vriendin met haar (“vage kennis” noemt zij dat, wat veel leuker is).
Daar heet ze Meisje van de Slijterij, op Twitter Slijterijmeisje.

Virtueel contact hebben we weinig.
Maar wanneer me overvalt: ik wil X wijn sturen, dan mail ik haar (al is het midden in de nacht) en geef het bedrag door dat ik in mijn hoofd heb mét het soort wijn -meestal zwaar-rood- en vraag of die per direct kan worden verzonden. Met een kaartje met de tekst.
En zij duikt haar kelder in en zoekt iets moois uit, schrijft het kaartje (geen extra kosten), doet de wijn in een kistje en stapt meteen naar het postkantoor.
Wil ik er een ander kadootje bij doen, een boek of een cd, dan stuur ik die naar haar toe en combineert ze die met de wijn.

Eerst vond ik het wat genant. Ik doe geen grote bestellingen, ik verzend niet zo gek vaak en verlang toch giga-service (als zelf-winkelier weet ik hoe irritant dat kan zijn). Maar Petra verzekert me dat ze de persoonlijke service juist leuk vindt. En: ik geloof haar.

Daarom dit promo-praatje.
Aardig bedoeld voor Meisje van de Slijterij maar vooral een tip voor wie dit leest en die ook eens een fles wijn wil verzenden en échte service zoekt.

Om vier uur stond ik op.
Daarna deed ik dingetjes (en ontbeet) en tussen 6 en 9 was ik bezig met Fanlog.
Tot tegen kwart voor tien – toen stond mijn laatste stukje online.

Daarna pakte ik wat dozen uit. En mailde.
En zocht naar de ideale TomTom. En hakte een knoop door.

Nog een doos uitgepakt.
Powernapje.
Knagers wortel en paardenbloem gegeven en de kippen graan.
(tuurlijk ook 2x de katten rosbief)

Vastgesteld dat over een uur het volgende Radio 1 Journaal begint en dat er vandaag niets uit mijn handen is gekomen.
Wel is iemand die gisteren erg boos op me was niet meer boos op me waar ik erg blij om ben maar ik was me zo wezenloos geschrokken van de boosheid dat de opluchting niet erg wil doordringen.

Ik kán hier nog een leuk magneetje aanbieden als helemaal te gek koopje.
Maar dan koopt niemand dat en is dat de derde aanbieding waarop niet wordt gereageerd en dat is dan extra katerig.

Cijfer voor mijn humeur: 6-je.
=nog net voldoende.

… en zojuist online bij Office Centre de TomTom One Europa 2008 besteld voor € 165.

Dear Friend,

Once again tonight, you and I stood together and showed America what we’re made of.

Every time we win another state, we prove something about ourselves and about our country. And did we ever prove something tonight in Kentucky.

We showed America that the voters know what the “experts” will never understand — that in our great democracy, elections are about more than candidates running, pundits commenting, or ads blaring.

They’re about every one of us having his or her say about the path we choose as a nation. The people of Kentucky have declared that this race isn’t over yet, and I’m listening to them — and to you.

Your unshakeable commitment to that principle and your willingness to keep forging ahead inspire me every day. Let’s keep supporting one another in these crucial days ahead.

All the best,

In Amerika had ik een TomTom (die anders heette). Of liever: zij had een TomTom (de rechtse was -tijdelijk- van mij).

Ze bracht me waar ik wezen wou, meestal ook zoals ik dat wilde. En ze praatte met me.
Ik zeg ‘met’ aangezien ik al snel ook terug praatte. Wat wel of niet iets zegt over mijn state of mind.

Hier wil ik nu ook een TomTom.
Alleen: wélke.

Ik vraag het op een lijst en krijg allemaal verschillende antwoorden. Van bepaalde types tot bepaalde merken tot andere speeltjes die óók nog de weg wijzen en bovendien muziek en film reproduceren wat ik helemaal niet hóef.

Zodat ik het nu maar eens *hier* vermeld. Dat ik er 1 wil.
Die me brengt van A naar B. en die zo gebruiksvriendelijk is als ik nodig heb (dat is zéér gebruiksvriendelijk).

‘n Mooie aanbieding is natuurlijk fijn maar geen must.
Niks (nou… niks, laat ik zeggen: weinig) zo vervelend als na een week al ontdekken dat je om een paar tientjes uit te sparen eigenlijk een miskoop hebt gedaan.

Zaterdag geen Volkskrant (en ook niet nabezorgd), maandag geen Volkskrant (en evenmin nabezorgd). En toen ik daar om vier uur over belde een pinnig meisje “dat het nog tot zes uur kon” – heel fijn voor een ochtendblad. Overigens: ook om zes uur geen Volkskrant en daarna evenmin.

Zodat ik me vannacht voornam om als hij er nu wéér niet was hartstikke woest op te bellen dat ik ‘m nu helemaal niet meer wou en dat ze dat abonnement konden shoven. Lag me daar al op te verheugen. Op dat telefoontje.

Maar wat valt net in de bus: de Volkskrant. Zul je altijd zien.

Op de terugvlucht las ik in Time een artikel over hoe het komt dat wanneer je ouder wordt (o, gruwel) je geheugen slechter wordt. Dat je dan niet per se beginnende Alzheimer hebt. Of dat je wordt afgestraft voor jarenlang overmatig drankgebruik.
Het is gewoon een stukje in je hersens dat afbrokkelt en dat niet snel genoeg meer aangroeit.

Je kunt wel iets dóen. Bewegen bv (o, gruwel nr 2). Joggen enzo.

In elk geval mag je niet te dik zijn. Ok – dat moet lukken (sprak zij optimistisch). Wat trouwens helemaal fout is: een dikke buik (gruweldegruwel nr 3).

Maar wat helpt en wat niet onprettig is: bosbessen eten. Daarvan groeit die plek in de hersenen nl weer áán.
Althans bij muizen.
Maar het valt allicht te proberen.
Jammer dat ze zo verdomd duur zijn.

Vanochtend gevonden onder mijn ruitenwisser

Vervolgens een studie gemaakt van mijn ‘wielkap’ – er eerst niet helemaal zeker van wat dat wás.
Mm.
Ik zie een kras. Ik zie een hoop krassen. Ik zie ook deuken.
En niet alleen op de rechter wielkap.
Mijn auto zit vol deuken en krassen. Een maakte ik er zelf in, een maakte R. er in. Andere maakten andere mensen erin die niet zo netjes waren een briefje achter te laten.

Dus bel ik Michel die vertelt dat hij zaterdagavond mógelijk die kras heeft gemaakt want zijn auto stond erg krap ingeparkeerd, zo krap zelfs dat hij hem er niet meer uit durfde rijden – dat heeft mijn overbuurman voor hem gedaan.

Ik zeg dat ik niet uitsluit dat hij een kras heeft gemaakt. Maar dat ik het reuze sjiek vind dat hij dat heeft gemeld en dat ik hem toch niet zou laten repareren dus: laten we het hier maar bij laten.
Goh – wat vindt Michel dat aardig van mij.
Zoals ik het briefje-achterlaten ook weer aardig vind van hém.

Na 2 minuten 24 seconden nemen we hartelijk afscheid op deze Hele Mooie Dag (door Rob Trip ons gewenst).

Ben amper geland, zie dat iemand Hyves-vriendin met me wil worden (tuurlijk – waarom niet), tel dat ik er nu 72 heb.

Doe van alles en nog wat, log weer in op Hyves en ik heb er nog maar 71! Wie-o-wie is me ontvallen?

Nog wat stappen in de virtuele wereld en mails slaan niet aan en niet-aardige mails krijg ik zomaar uit het niets (zonder enig contact van mij uit).

Ik bel met R. over wat er niet leuk was in Amerika. Ik voer knagers en zie een muisachtig iets wegglippen in de achterren.

Ik denk aan dagen dat ik naar yard sales en thrift stores ging en halverwege de ochtend me realiseerde dat ik alleen van alles had gekocht dat mensen die ik (nauwelijks) ken leuk vinden – om het ze kado te geven.

Ik stel vast dat het leven misschien niet zuigt maar dat ik er niet veel van terecht breng. En ik wil zeggen dat ik me ‘afvraag’ of dat ooit beter wordt maar ik weet eigenlijk wel van niet en dat zuigt big time.

Om kwart over drie kom ik thuis met een tas met proviand, survival-food voor de gejetlagde (en knaag-groen). Ik tref drie katten die in trance naar de ijskast kijken, de ogen vol met het r-woord.

Dit heb ik wekenlang niet gezien.

Hebben ze in de smiezen dat ik vast rosbief voor morgen heb ingeslagen? Weten ze dat J. een kwartier geleden opgestegen is in Phoenix AZ? Nee, het is niets bovennatuurlijks, maar gewoon levenservaring. Het inpakken van koffers betekent wisseling van de wacht. Dus ze schakelen om naar de J.-modus, die natuurlijk ook veel attractiever is.

Als ze zich nu eens realiseerden dat ik redelijk goed kan aaien.

Bella Donna een tijdje geleden kwam om gezelschap voo Potter te zijn, in de hoop dat ze net zo’n loversduo zouden worden als de twee graafrabouwen in de andere ren, viel vooral op dat ze er nijntjesachtig uitzag. Dat ze een baasachtig karkter had en overtollige jeugdige energie bleek al snel toen ze Potter op haar arme dondertje begon te geven. Gelukkig trok die er zich niet zoveel van aan, zodat de lol daarvan al gauw over was. Tegen etenstijd hollen ze wel achter elkaar aan, maar echt jagen is het niet en bovendien wisselt het wie voorop/achterop holt.

De bazigheid richtte zich toen op de cavia’s die achterjaagd werden en gemene meppen kregen; het vrolijk volkje moest zich, onkarakteristiek, erg gedeist houden. Er zat niets anders op dan akelige segregatie: de ren werd in tweeën gedeeld.

Wanhoop niet en wie weet. Eerst heb ik de berlijnse muur op een kiertje gezet dat iedereen natuurlijk direct ontdekte en gebruikte. Zonder meppen. Het probleem zat bij het voederen. Hooi kun je verspreiden, dat is geen punt. Het aanvallen op eten uit een bak, dat is het moeilijke moment. De tussenstappen sla ik nu even over, maar voldoende vreedzaam gedrag liet zich organiseren. Bella Donna krijgt als eerste een bak – de heetgebakerde ziet niet dat de inhoud van deze schaal niet erg groot is – en dan de caven, een meter verderop, een grote bak. Bella Donna gromde eerst kwaaiig tegen een overlopende cavia, die wegdook. Intussen gromt ze steeds minder en worden de cavia’s overmoediger. Bij “hun bak” donderjagen ze zich als van ouds. En Potter huppelt van bak naar bak. En ik heb het tussenhek grotendeels opgerold. Misschien blijft het zonder goed gaan – zo moet bijvoorbeeld nog blijken of het bij slecht weer ook functioneerd – en anders gaat het hek weer op slot.

Dat was het, ik ga morgen weer lekker naar de stad; geen dieren maar mensen die stukken moeilijker zijn. J. gaat iedereen weer lekker verwennen, zoals het hoort. En mij en mijn bemoeizucht zullen ze al snel vergeten zijn. Maar, ik kom terug.

Waar zijn de wilde knagers gebleven, de muizen? Ik zou het niet weten.

Wat ik deed: alle gangen naar boven en beneden dichtstoppen, zowel de grote door de konijnen gegraven holen als de kleine die mij muizerig leken. Daarna heb ik de kleine muizen niet meer gezien. Dan was er nog een grote solomuis die als een volleerde circusartist over het hekwerk klom. Toen heb ik ervoor gezorgd dat er geen door de knaagjes niet direct opgegeten graan in de rennen lag – vooral jammer voor de vogels. Daarna ook de grote muis niet meer gezien, ook niet als ik stilletjes bij ondergaande zon een glaasje dronk aan de wallekant.

Het is me een raadsel. Als het echt waar is dat ze verdwenen zijn dan kan het ook aan de katten liggen. Hun natuurlijke moordlust, die de afgelopen tijd sterk verminderd was, is weer geheel tot leven gekomen. ’s Ochtends verblijden ze me met veel muizenlijken, complete of fragmenten.
Dit moet positief beoordeeld worden. Een verklaring van dit gedrag zou kunnen zijn dat ze van mij geen rosbiefrituelen verwachten – en er vooral ook niet om zeuren. Daarmee beginnen ze direct weer als J. terug is.

Dat de eenden niet met slierten dopjes rondzwemmen, begrijp ik ook niet. Kennelijk een beetje laat met eieren leggen en broeden.

Gisteren zou mijn broer G. op bezoek komen, tegen twaalven. Ik zit boven, de oren gespitst op het rinkelen van de trekbel. Wat hoor ik? Stemmen in huis; broerlief en vrouw staan binnen.
Ik vraag of ze koffie willen en waarom ze niet gebeld hebben – en dat ik eigenlijk niet zo’n liefhebber ben van dat dorpse achterom komen (G & M wonen sinds kort in een semi-dorp en ik dacht dat ze zich wel zeer snel hadden aangepast). Hij zegt: maar er is geen bel. We kijken en er is inderdaad geen bel te zien. Nu weet ik waar hij zit, maar die plek is rijkelijk overgroeid.

Ik heb daar intussen maar wat gesnoeid; vandaag komt namelijk de monteur van Energieservice Noord West langs om iets met de cv te doen.

Maar nu het goeie nieuws: J. heeft het zeer naar haar zin. Haar huurauro heeft een tomtom – voor haar een first – zodat ze kan spelen zonder te verdwalen; tenzij ze op de verkeerde knopjes drukt.