Fenomenaal in felrood, vanochtend, Jeroen Tjepkema. Die kleur overhemd, daar komen niet veel mannen mee weg denk ik. Hij wel.

Die harde, felle kleur – Herman van der Zandt (die vast een extra knoopje zou hebben los gemaakt) zou het ordinair hebben gemaakt, Jeroen Tjepkema staat het fier en prachtig.

Alleen – dat afscheid. Dat vriendelijke maar niet wárme ‘goeiemorgen’ 🙁

Hij heeft vanochtend nog vier uitzendingen om zijn act op te klaren.

[8.00 uur: goeiemorgen 🙁 ]

[9.00 uur: ’n mooie dag 🙂 ]

[10.00 uur: ’n fijne dag verder 🙂 Zal ik ‘m mailen dat ik woensdag op vakantie ga zodat ik ‘m waarschijnlijk alleen om 11 uur nog kan zien en of hij daarom 1x ‘een héle mooie dag’ wil zeggen – nee, durf ik niet…]

Soms zijn zelfs Nederlandse namen lastig uit te spreken, zeker als ze lijken op een buitenlandse naam. Neem nou de nieuwe Commandant der Strijdkrachten, Peter van Uhm. Het ziet er nogal Duits uit die naam. ‘Oem’ zou je dus in eerste instantie zeggen. Dat dacht ook de NRC-redacteur die afgelopen maandag een groot stuk over Van Uhm plaatste, want er stond namelijk expliciet bij: spreek uit als ‘um’. Helaas zijn wij van de NOS Taalcommissie er ten onrechte van uitgegaan dat dit klopte en heb ik het vanmorgen een paar keer fout gezegd.

(bron)

Mij was het niet eens opgevallen, maar ik keek ook vooral naar z’n mooie ogen en liet mijn hartje al dan niet sneller kloppen door de Warme Wens aan het slot die eerst uitbleef.

[update: ik zie om 15.30 uur dat hij zijn stukje van gisteren van de NOS-site heeft gehaald…]

Vanochtend klaag ik over Jeroen Tjepkema die weliswaar beeldschoon zit te wezen maar niet hartelijk (genoeg) afscheid neemt.

Dan komt mijn werkster die op mijn “ik ga dadelijk naar de kapper” zegt dat ik net haar moeder ben want die “ziet er ook niet uit” en gaat ook pas naar de kapper als ze op vakantie gaat (au).

Ik naar de kapper en de Plusmarkt en wanneer ik om kwart over elf thuis kom gaat de werkster (na de begroeting “hé, kale”) weg althans bijna weg en nog meer bijna weg maw ze blijft staan praten.

Ik zet de televisie aan met het geluid uit en dan zacht aan bij het weerbericht en dan iets harder aan en doe intussen “uh-huh” tegen haar maar hoor dan tóch dat Jeroen Tjepkema me “nog een mooie dag verder” wenst.
Waarbij hij héél lief lacht.

Hij zal mijn log toch niet lezen

Hij is er weer: Jeroen Tjepkema. Hij is dus *niet* verbannen naar de Teletekst-redactie.

Prachtig in paars en o, wat zit z’n haar goed! mooi lang. Met veel pony. Jasje netjes dicht. Alles geheel onder controle. Ietsje glimlach bij het afkondigen maar -ach, wat jammer nou- *niet* een warm “fijne dag!” of een nóg warmer “een mooie dag”. Nee, alleen een: “goedemorgen”.

Maar daarover zeuren heeft iets van het (eindelijk!) gegeven paard in het mondje kijken.

R. en ik waren naar de opera.

Eerst aten we bij Frenzi waar de bediening ernstig te wensen overliet en we opeens niet het voorhapje kregen (omdat we alleen Tapas bestelden? deden we anders ook vaak) en de Tapas zelf zijn ook wel eens beter geweest. Goeie kans dat we de volgende keer een andere gelegenheid proberen (tips zijn welkom).

Ballo in maschera is kwa muziek 1 van mijn favoriete opera’s. Ook zit er een hoop emotioneel drama in. Heftige liefde die niet kan (“zeg dan in elk geval of je van me houdt” “ja, ik hou van je” “ze hóudt van me!!”) en die ook niet wordt geconsumeerd. Hoewel dat volgens mij meer noodlot is dan een bewuste keuze terwijl de hoofdpersonen doen of het wél een keuze is.

Enniewee haar man wordt niet blij als-ie er achter komt dat zij een ernstig zwak heeft voor z’n beste vriend en dus schiet hij die dood. Waarna die vriend (een tenor – die kunnen dat) al stervend nog minutenlang erg mooi badend in zijn bloed ligt te zingen.

Het fototoestel was ook mee en ik deed driftig klik-klak en veel mensen merkten het niet (cool!) en deze vrouw merkte het wel maar vond het zo te zien erg leuk. Zodat ik direct denk: zou die man haar man niet zijn? Is ze overspelig bezig en hoopt ze dat zijn wettige echtgenote die hij met haar belazert zo de ogen worden geopend? Dat gevoel is ook mij niet vreemd dus plaats ik graag de foto.

Verder zag ik ook hém weer.

En nam ik nog een hoop foto’s waarvan ik er morgen misschien wel en misschien ook niet een paar plaats.

Al maanden geleden maakte ik een exact schema van mijn Amerika-reis.
Begin en eind (Yuma) legde ik direct vast. Dat kon ook makkelijk omdat ik de Yuma Cabana kan mailen en weten waar je terecht kunt na aankomst en de laatste dagen voor vertrek vind ik nu eenmaal prettig.

Na Yuma wou ik vijf dagen naar Kingman, dan drie dagen naar Boulder City en dan weer drie dagen naar Kingman voor ik via een paar dagen Yuma terugvlieg naar huis.

Boulder City mailde ik ruim op tijd. Omdat dat ook kón.
Kingman mailen kan niet. Die moest ik bellen. Wat ik niet durf. Zodat ik uitstelde en nog eens uitstelde tot ik het gisteren toch maar deed. Om te ontdekken dat ze vol zaten. Helemaal vol. Vanwege iets met oude auto’s. En die drie dagen lukten ook niet want dan was er iets met motorcycles.

Zodat ik wel een kwartier moet telefoneren en daarin alles opschuif. Waarna ik Boulder City mail of ik eerder kan komen. Van 1-4 mei graag. Als het kan dezelfde kamer (#4) en anders maar een andere. Best wishes enzo.

Maar: ook hier is een probleem. Want er is maar 1 kamer vrij en of ik even wil bellen.
Nee, ik wil niet bellen. Maar nu móet ik wel bellen. “Hi Karen, this is Zjienie, how are you?!” etc.

Tien minuten aan de telefoon vérder is het geregeld. Het wordt niet de kamer die ik wil (in Kingman trouwens ook niet) maar intussen ben ik allang blij dát ik iets heb.
En neem ik me voor om de volgende keer mijn telefoonangst niet mijn vakantie te laten verzieken.

Gewoon iedereen twee maanden vantevoren bellen. Of zó lang gaan dat schuiven met data wat makkelijker is. En wie weet doe ik iets echt geks en ga ik ergens heen waar ik nooit of lang geleden was.

… tenzij ze slobberwijn bewaart.

Dan kan ze die een jaar later door de gootsteen gieten en de flessen dumpen in de glasbak.

Eerst haalt de NOS Aldith Hunkar van de buis, nu zijn het al weken Laïla Abid en Herman van der Zandt en Noraly Beyer die ons overdag over het nieuws vertellen.

Gelukkig zijn daar soms ook nog Rik en Jeroen O. en Astrid en Jeanet. Maar waar is toch Jeroen Tjepkema? Ziek? Met vakantie? Belast met het bijwerken van Teletekst? Want op de radio hoor ik hem óók niet 🙁

Ik krijg een email van de kpn. Dat er een fax-bericht voor me is. Dat het in een aanhangsel zit en dat ik erop moet klikken.
Ik vertrouw het niet. Ik wil kijken op *mijn kpn* zoals de mail suggereert. Daar moet ik mijn gebruikersnaam en wachtwoord invullen. Die ben ik vergeten.

Ik bel het in de mail genoemde nummer en word doorverbonden.
Ik leg uit, ik krijg stilte. Dan zegt nitwitje: “en waar ging het over?”
Ik leg nog een keer uit. O, dan zal ze me doorverbinden.
Ik krijg ander meisje. Ik leg weer uit. En vraag of ze kunnen kijken of er iets naar me is verzonden. Nee, dat kunnen ze niet. Maar ze raadt me aan het bericht niet te openen want “je weet maar nooit en je hoort tegenwoordig zulke gekke dingen”.
Dan: ik wil graag mijn gebruikersnaam en wachtwoord.
Ze verbindt door.

Nu een jongeman. Ik leg uit. Hij kan niets voor me betekenen want hij blijkt van de factureerservice. Hij verbindt door.

Ik krijg nu een bitch die nadat ik het wéér heb uitgelegd (alles voor tien cent per minuut) op de vraag wat mijn gebruikersnaam en wachtwoord is, zegt: “Dat heb ik niet, hè?!”
Wat moet ik dan doen? Opnieuw aanvragen.
En dat op een toon alsof ze nog nooit heeft gehoord van iemand die haar inlog en wachtwoord kwijt is van een site waar ze vrijwel nooit komt.

Ik ben niet blij.

Hier dus niet op klikken!

Een paar maanden geleden lekte het opeens van de zolder in mijn kamer.
Dus bel ik in paniek E. die technisch handig is.
Vele uren later komt die langs, ziet nergens een lek en intussen lekt het ook niet meer zodat ik ‘voel maar’ de spullen aanreik die echt en heus die ochtend zijn nat geworden.
Kan wezen, maar er is dus echt geen lek.
(monteur mijn auto maakt een raar geluid, mevrouwtje ik hoor niets)

Vanochtend, ik zit Radio 1 te luisteren en hoor gedrup.
Nee toch – het zal toch niet echt?
Ja hoor: drup. En nog eens: drup.
Op plastic zakjes in de open kast direct achter mijn bureau zie ik druppels.
En op de enveloppen op een plank links erboven voel ik een hoop nattigheid.

Naar zolder, door de kieren gekeken waar het punt moet zijn direct boven de kast.
Dat ligt onder de verwarmingsketel. De vloer afgetast en jawel: water. Niet erg veel, maar: water.
Een handdoek er onder gewrongen.
Zodat het nu in mijn kamer niet meer lekt.

Op het briefje voor R. zetten (onder ‘bruggetje over de vijver zakt door’, ‘vijver is lek’, ‘PC heeft vaak kuren’: ‘verwarmingsketel is lek’).
En -slap- hopen dat het mijn tijd (=9 dagen) wel zal duren en dat R. niet hetzelfde zal denken maar er iets aan zal dóen.

Om half zes op, merkwaardige niet onaangename droom, ontbijt gemaakt, ontbijt voor de PC gegeten.
Radio 1 aan, Twitterland begroet, dingetjes gedaan, nespresso gehaald, weer aan het bureau waar ik op iets trap.
Oeps.

Op bed twee lieve katers die vermoeid in elkaars pootjes liggen.
Op tv wéér niet Jeroen Tjepkema.

En onder mijn bureau een erg versleten erg vies tapijt (dat toch echt regelmatig wordt gestofzuigd).

Ik-in-mijn-hoek.
Ik zeg het en het is niet duidelijk.
Daarom: waarmee het begon, wat de realiteit nog steeds is.

Picture this.
Een gezellige bijeenkomst, een feest, een receptie, een congres.
Mensen die ik ken staan in een groepje te praten. Ik ga er bij staan. Ik zeg ook iets. Niemand reageert op mij.
Ik sta een tijdje vriendelijk te ‘eh-huh’-en en doe ‘nou en of!’ en probeer het dan nog eens met een eigen opmerking.
Niet een rare opmerking. Een die past in het gesprek.
Maar niemand pakt ‘m op.

Dat bedoel ik met ‘ik-in-mijn-hoek’.
En vraag me niet hoe ik daar ben beland. Ik weet het niet.
Maar ik sta er al tientallen jaren en eerst probeerde ik wanhopig me eruit te worstelen (plies-plies, laat me erbij horen) en de laatste tijd dus niet.

Ja, soms – een beetje.
Zoals nu op Twitter.
Maar niet meer in het echt.

Een beetje omdat ik bang ben voor nog een afwijzing.
En een beetje omdat ik me langzamerhand inderdaad wel op m’n plaats voel in m’n hoek.

‘Dadelijk ga ik een boek lezen’ mail ik om half 2 aan iemand die vindt dat ik niet zo verkleefd moet zijn met de radio. Ik meen het. Ik heb zelfs al een idee wélk boek.

Alleen wil ik even oefenen met mijn nieuwe cameraatje. Waarbij ‘nieuwe’ relatief is want ik heb het al maanden.
Maar anders dan diegenen die opgewonden worden van nieuwe speeltjes haat ik het me nieuwe gebruiksaanwijzingen eigen te maken. Alleen: het moet nu wel want anders is het zinloos het volgende week mee te nemen.

Dus neem ik wat foto’s en de kwaliteit valt me niet mee. Ellendig ook, dat schermpje in de zon. Ik zie er niks op, ik druk af op de gok, en bijna alles is onscherp.

Dan snapt de PC niet dat ik de foto’s erop wil zetten en snap ik niet wat hij niet snapt en we zijn weer tien minuten verder.

Zodat het opeens kwart voor vijf is en ik niet ben begonnen in een boek.

VN dan maar. Waarvan ik het abonnement vorige week weer eens heb opgezegd omdat ik ‘m toch nooit lees.

CBC News komt met het bericht dat volgens onderzoek het lezen van een weblog net zo’n gewoonte kan worden als het checken van e-mail.
Bij het onderzoek, uitgevoerd aan de Universiteit van Californië, werd vooral naar de lezers van weblogs gekeken, waar anderen, volgens de onderzoekers, vooral keken naar de schrijvers van weblogs.

They found that regular blog reading can become “an internet ritual,” with the content secondary to the process of checking for new posts. The researchers said this is much like the routine of checking e-mail regardless of whether a new message is expected or not.

Een andere uitkomst van het onderzoek was dat de meeste deelnemers het lezen van weblogs beschouwden als ontspanning dan wel tijdverspilling.

(bron)