Wanneer ik vanochtend de tv aanzet zie ik met grote letters bij TT: twee Nederlandse militairen omgekomen in Uruzgan. Ik schrik.

Het zit in het radio-Journaal en er wordt aangekondigd dat Van Middelkoop het volk gaat toespreken om tien uur. Tv aan dus, maar daar zijn kerkdiensten. En op de radio is (later) ook alleen maar een heel korte samenvatting.

Nog een aantal uren verder horen we dat Van Middelkoop het echt reuze erg vindt en dat er nóg een militair gewond is (om negen uur vanavond: die gaat beide benen missen) maar de hele dag kabbelen we genoeglijk verder met puttertjes die nu al in de tuin zitten en voetbal (Ajax verslaat AZ) en vooral schaatsen.

Dan om negen uur: de twee doodgeschoten jongens (begin twintig allebei) zijn omgekomen door ‘eigen vuur’. En onze koene knapen in Uruzgan knalden ook nog twee Afghanen af die aan onze kant stonden omdat ze het verkeerde kloffie droegen.

Reactie van de commandant ter plekke: “Berlijn zei verder dat de operatie tot doel heeft de Taliban duidelijk te maken dat ze niet ongestoord kunnen doorgaan met het terroriseren van de bevolking.”

Juist, ja.

Vandaag over 100 dagen vlieg ik naar Phoenix dus de hoogste tijd om een hotel te boeken voor nacht 1.

Mijn vertrouwde Days Inn is gesloten. De Best Western van vorig jaar was een ramp. De Travelodge waar ik in oktober de laatste nacht doorbracht had 1 erg behulpzaam meisje dat me incheckte maar twee andere baliemedewerkers (jongens van een jaar of 20) waren regelrechte hufters. Gokken op ‘misschien is het meisje er wel’ is na 20 uur reizen en uitgekakt zijn niet slim.

Ik ga de sites langs en dan mn die waarop ervaringen van andere reizigers staan. Er wordt wat afgeklaagd. Wat logisch is want als je honds bent behandeld gooi je dat eerder op het net dan wanneer het ‘best ok’ was.

Het wordt de Ramada Limited. Omdat ik weet waar die ligt (dus niet verdwalen). Omdat hij aardig oogt (en geen torenflat is, daar houd ik niet van). Omdat ‘de godin zegene de greep’.

Me beheerst en géén kingsize bed gereserveerd wegens ‘stel je niet aan, dat geniet je er niet vanaf die eerste nacht wanneer je wel doodmoe bent maar toch – jetlag – amper kunt slapen’. En daar nu spijt van.

Ik wees er al eerder op: de NOS is nu echt interactief aan het gaan. Mn Londen-correspondent Tim Overdiek is hartstikke goed bezig. Leuke stukjes, plaatjes en geluid en soms ook beeld erbij. En de mogelijkheid tot reageren.

Dit laatste trok natuurlijk direct de ‘NOS=links’-azijnpissers aan. Zodat Tim Overdiek na een kleine week al deze boodschap op zijn log moet plaatsen:

De moderatie van dit weblog (Londen) komt voor rekening van ondergetekende. Voordat de eerste reactie van iemand op de site verschijnt, kijk ik ernaar. Enerzijds een spam-filter, anderzijds een kwalitatieve controle.
Ik ben Baas in Eigen Blog.

Kortom, ik heb geen ethisch manifest van hogerhand (spelregels, richtlijnen, restricties opgesteld door hoofdredactie of directie) nodig om met een beetje gezond verstand te bepalen of iets wel of niet op een reactie hoeft te rekenen.

Ik ga op voorhand uit van goede bedoelingen wanneer iemand een reactie achterlaat, een opmerking plaatst of een vraag stelt. Dus iedereen is welkom.
Zolang het maar relevant is voor dit specifieke hoekje, dus direkt gaat over mijn werk in Londen, over Britse kwesties of andere zaken die on-topic zijn.

Streng ben ik ook. Mensen die daarvan afwijken en destructief opereren, krijgen drie kansen. En dan is het wat mij betreft ‘three strikes and you’re out’.

Hier staat dat weblog.

Morgen ga ik voor het eerst naar mijn nieuwe tandarts. Ik had al eerder een afspraak, voor 2 januari (in het kader van de goede voornemens) maar die heb ik afgezegd vanwege ‘blauw oog’.

Toen ik me aanmeldde als patiënt kreeg ik een handleiding met o.a.: de eerste keren contant betalen en later komen er rekeningen maar als ik die niet meteen betaal schrappen ze me als klant.

Ook werd me een vragenlijst toegestuurd. Twee kantjes.

Op internet staat een foto van hun (moderne) gebouw.

En een cartoon die doet vermoeden dat ze gevoel voor humor hebben.

Bovendien heet mijn nieuwe tandarts Carina net als 1 van mijn cavia’s. Dat zie ik ook als een goed teken.

1) leuk boekje over de Ram uit 1959. De concurrent vraagt er € 4,95 voor, ik bied het aan voor € 3,00 incl verzendkosten (=€ 2,20) maw: koopje

2) geestig boekje uit 1998 dus ietsje verouderd, maar toch wel leuk. Lees er meer over bij amazon.com waar je er ook fragmenten uit kunt lezen. Vraagprijs € 3,50 incl verzendkosten (ook hier € 2,20) dus tel uit je winst

3) dicht/nieuw pakje met 100 post-it vlaggetjes voor € 2,00 incl verzendkosten en ik ben even kwijt wat die dingen in de winkel kosten maar dat is in elk geval méér.

NB: al mijn aanbiedingen gelden zolang ze gelden, dwz ze kunnen elk moment worden ingetrokken. Mocht google ze later opdiepen dan kun je daaraan dus geen recht ontlenen.

• VK bladeren 
• ingevoerde boeken opruimen
• nóg een keer bekijken en dan écht opruimen wat ik vorig weekend niet kon wegdoen (en beneden staat nog zo’n doos met leuke dingen, deel kan als logaanbieding en anders echt wég)
• geschiedenisboeken scannen
• geschiedenisboeken researchen
• kadootje voor jarige L. inpakken en in de brievenbus doen
• hartstikke relaxed (relaxt? rielekst?) schaatsen kijken
• vragenlijst voor tandarts invullen
• pakje 1 inpakken
• pakje 2 inpakken
• beetje aanklooien (als daar dan nog tijd voor is)

dit na een érg boeiend Radio 1 Journaal waarover het leuk Fanloggen was.

Gaan we weer.

Over het boekje rechts vind ik bij de concurrent “Van Reemst, Houten, 1998. 1ste. Pocket miniformaat, 48 pp., vertaling Pieter Janssens, omslag Andrea Scharroo, omslagillustratie Kees maks. Goed.” En dan als vraagprijs 3 Euro.

Mijn exemplaar is ‘Zeer goed’ en de vraagprijs *incl* verzendkosten is € 1,75.

Dat andere boekje is uit 1979 en vooral ongelooflijk snoezig (hoewel de oefeningen ook best goed zijn maar het oogt zo lief ouderwets). Maar: het is gebruikt!! (door mij)

Vraagprijs *incl* verzendkosten € 3,00.

Jeroen Tjepkema presenteert de ochtend-Journaals. Hij ziet er erg leuk uit in dat gestreepte overhemd.

Is er nou *niemand* die met ‘m uit wil?

Het hoeft niet écht (dit ter geruststelling). Alleen maar virtueel. In de poll.

Lijkt me anders zo sneu voor ‘m, mocht hij dit weblog ooit bezoeken…

Ik dacht nog: die extra kilo’s train ik er weer af.
Ik ga minder eten.
Resultaat: nul.

Toen dacht ik: ik eet gewoon wat minder en ga niet zitten stressen en na een paar weken weeg ik me eens.
Resultaat: nul.

Zodat ik neig tot onder ogen zien: ik weeg 64 kilo.
Erger: 64 kilo en nog wat.

En mogelijk zou ik het er met een rigoureus dieet en een strak exercise-plan weer áf kunnen krijgen.
Maar misschien is dit wel het gewicht dat ik héb na de overgang waar ik – zeg nou toch zelf – betrekkelijk moeiteloos doorheen ben gewalst.

Zodat ik nu in de spiegel moet leren kijken en dan zien en zeggen ‘mooi’.
“Mollig maar mooi.”
Weer iets voor op het ‘te doen’-lijstje.

Vrouwen zijn beperkt houdbaar.
Sinds de documentaire van Sunny Bergman zijn we ervan doordrongen en het zou mooi zijn als het niet zo was maar jammer en zeer helaas.

De Friezinnen Wieke de Haan en Elske Riemersma maakten het boek ‘Echt mooi’ waarin Wieke de Haan 17 vrouwen interviewde die Elske Riemersma fotografeerde. Om te laten zien dat innerlijk mooi ook uiterlijk mooi is.
Niks gephotoshopt. Rimpels, wallen en onderkinnen.
Maar mooie karakters. Omdat je, zegt Wieke de Haan “je passie moet volgen en je ideeën en je inzetten voor goeie doelen en je hobby’s”.

Een van de geportretteerde vrouwen (allemaal Friezinnen) is fotomodel Doutzen Kroes.
“Die is toch, las ik in de Volkskrant, van een verblindende schoonheid” zegt Govert van Brakel die zelf begrijp ik liever geen oordeel geeft.
Nou, zegt Wieke de Haan. Toen ze bij haar aan de keukentafel zat, zag ze er heel gewoon uit, nl  “als een dochter”. Wat me flauwekul lijkt want die meid is echt bloedmooi.

De bedoeling is natuurlijk om te laten zien dat beauty niet skin deep is. En dat een mooie persoonlijkheid uitstraalt naar het uiterlijk.

“Komen we ooit af van het schoonheidsideaal” vraagt Govert van Brakel. Het móet, zegt Elske Riemersma. “Je moet gelukkig zijn met jezelf. En dat straalt dan van je af. Er moet een nieuw vrouwbeeld komen!”

Eens. Nu nog dat bij die mannen die ons bekijken en afschrijven na de verstreken houdbaarheidsdatum tussen de oren en de ogen en in het hart krijgen.

(stukje stond ook op Fanlog)

Op de poll kan nu wel 1x per etmaal gestemd worden (met dank aan Karin die dit voor elkaar toverde). Zelf heb ik dit keer gekozen voor copieus dineren en genieten van plezierige conversatie met Philip Freriks.

Kies ook (als je zin hebt) en onthul (als je wilt) wie de man van je (stap-)keuze is.

Volgende week gaan we doorzakken met de dames.

In z’n retro-truitje mét bril: Jeroen Tjepkema.

*Erg* Jeroenlijk.

(sorry: géén foto)

Ook koeien hebben hoogtevrees. Veel veedeskundigen dachten tot voor kort dat koeien nauwelijks diepte kunnen zien. Hun ogen, toch al niet goed, zouden daarvoor niet op de goede plek in hun kop zitten.

Dat koeien hoogtevrees hebben is relevant omdat bij veel melkapparatuur sprake is van abrupte hoogteverschillen tot een meter, opdat degene die de melkmachine bedient, gemakkelijk bij de uiers kan. Die hoogteverschillen leveren dus stress op voor de te melken koe, schrijven Australische en Nieuw-Zeelandse dieronderzoekers in het decembernummer van Journal of Comparative Psychology.

Lees hier verder.

Ik moet even pakjes wegbrengen en wanneer ik weer voor de deur parkeer gaat mijn mobiel die naast me ligt.
Het is de monteur.
Hij maakt een afspraak voor morgenochtend tussen 8 en 10.
Ok.

Maar.
Er hebben nog een paar mensen uit mijn straat gebeld.
Aha.
En als dat er nou méér worden, dan krijgt het prioriteit en gaan ze er iets aan doen.
Misschien is het dan al in de loop van de dag opgelost. Dat merk ik dan vanzelf.
En dan komt hij morgen dus niet.
Ja, dat snap ik.

Wat ik *niet* snap, maar dat ontdek ik pas wanneer ik dat griezelige mobieltje weer heb neergelegd, is waarom hij bij *mij* aan de deur moet komen wanneer nu al duidelijk is dat het probleem waarschijnlijk niet bij mij in huis ligt maar ergens in de straat.

Ook vraag ik me af hoeveel mensen moeten klagen voor iets prioriteit krijgt.
En: mijn straatgenoten, schat ik die in als assertief (telefoon doet het niet: klagen!) of als dociel (iemand anders zal het wel melden, het zal wel goed komen).

Mijn telefoon doet het niet.
Ik moet de storingsdienst bellen en wat fijn nu dat ik dat mobieltje heb.
Alleen weet ik het nummer niet en dat lijkt me wel handig voor het geval ze me willen terugbellen.
Dus eerst R. gebeld of die het weet en gelukkig.

Nu de storingsdienst waar een aardig meisje me doormeet en vaststelt dat er inderdaad iets mis is.
Ze zal het doorgeven aan een monteur en die belt terug.
“Wanneer ongeveer” vraag ik.
Omdat ik af en toe het pand zal verlaten.

Ze kunnen me ook inspreken, zegt het meisje.
Eh… ik weet het niet, zeg ik.
Want ik gebruik m’n mobieltje alleen in geval van nood (zoals nu) en weet niet of je ‘m kan inspreken.

Aan de andere kant valt de ‘ik heb een oud wijf aan de lijn dat vast ook niet kan sms-en’-stilte.
En ik kan me nu stoerder voordoen dan ik ben maar die stilte is terecht.

Laatst had ik het met iemand over vroeger en we stelden samen vast dat voor elk van ons gold “I used to be someone”.

Een van de dingen die ik wás, was een verdomd goeie interviewer.
Ik dacht daar weer eens aan toen Hansje (die binnenkort een R1J-correspondent interviewt) me vroeg ‘of ik nog vragen voor ‘m had’.

Ik had (en heb) vrijwel nooit ‘nog vragen’.
Ik verzamel materiaal. Ik put uit google wat er in google zit. Als mijn te interviewen persoon elders is geínterviewd vraag ik dat op. Heeft ze (m/v) boeken geschreven, dan spel ik ze.
Niet alleen ter voorbereiding. Maar ook omdat ik vind dat het een belediging is voor een iemand die tijd maakt en moeite doet om met me te praten als ik dat *niet* heb gedaan.

Ik sta hierin – merk ik – alleen.
The times they are a-changin’…
En dat vind ik treurig.

In de krabbels van mijn Hyves-vriend Rik van de Westelaken las ik iets over een mooie foto van hem en zijn vriend.

In de Margriet.

Omdat ik (dit zal verbazen) dat prachtblad niet lees, had ik een probleem.

Gelukkig leest de moeder van Hansje de Margriet wél en geeft zij het tijdschrift door aan Hansje wanneer ze het uit heeft.

Zo kwam ik in het bezit van deze buitengewoon mooie, lieve, liefdevolle foto.

Hier geplaatst voor wie mogelijk ook de Margriet niet leest maar wel bewonderaarster (m/v) is van deze nieuwslezer tevens invalpresentator bij het Radio 1 Journaal die als dé muziekontdekking van het jaar Mika met Grace Kelly noemt.

Op Fanlog, dat laatste. Niet in de Margriet.

Ik vond ook nog:

• 3 bungles(?) van Super de Boer – 1 ophangding, twee sleutelhangers
• érg veel Pokémon flippo’s in alle soorten en maten
• postzegels gescheurd van ansichten uit verre landen (spaart er nog iemand postzegels?)
•  dit zijn ronde plaatjes met op de voorkant de drie elkaar achterna zwemmende dolfijnen met de sterren (iets kosmisch??).
• En op de achterkant van die woorden of uitdrukkingen zoals je ziet.
• Ze zijn niet gloednieuw maar ook niet zo vies als ze lijken: dat is de plaat van de scanner waar ik de kattenharen enzo maar niet van af krijg.

Geen idee wat dit zijn laat staan wat ze waard zijn. Iemand wel?

• sjoelstenen van de Plusmarkt heb ik ook nog en
• tientallen kaartjes met Love is…. waarvan ik er eerder 1 los in de aanbieding had en die ik ook in de Winkel heb staan waar ik er 75 cent voor vraag wat mensen ook betalen. Alleen heb ik geen zin om tientallen van die plaatjes voor 75 cent in de Winkel te gaan zetten.

Maw teab! Graag in de commentjes, niet via privé-mail.

Een collector’s item: Fortieth Anniversary-nummer van Rolling Stone uit mei 2007. Vraagprijs *excl* verzendkosten 5 Euro. Moet helaas als pakje verzonden want kan niet door de brievenbus.