Een paar maanden geleden ging het helemaal niet goed met mijn PC en iemand die zei dat hij er verstand van had, vernielde Outlook.
Hij haalde nog wel het 1 en ander terug maar veel is écht weg zodat ik net een uur zinloos heb zitten zoeken naar iemands verjaardag.
Ik noteer die dingen nooit, vertrouw op Facebook en op mijn mail om zaken in terug te zoeken.

Ik probeer te bedenken wat de ‘deskundige’ fout kan hebben gedaan maar dat is zinloos.
Ik probeer zélf iets te corrigeren en dat is zo mogelijk nog meer zinloos.

Dus als je binnenkort jarig bent en we zijn geen Facebook-vrienden
– sorry.

Tot het tegendeel blijkt (en dat zal dan wel in februari-maart zijn) ga ik ervan uit dat ik in mei naar Amerika ga.
Normaal switch ik om de 2-4 dagen van rental maar de cabin in Pioneertown heb ik geboekt voor mijn eerste, volle week.
Toen nog denkend dat ik er voornamelijk ‘niets’ zou doen behalve naar de woestijn kijken en er een ietsje in lopen en foto’s maken. Samen met Rosie en ván Rosie, die foto’s.

Bladerend door eerdere reizen kom ik erg veel foto’s van haar tegen.
Ik kan me er nog geen voorstelling van maken dat ze straks niet op het tapijt zal liggen en dat ze niet door de glazen deur naar me zal staan kwispelen wanneer ik wakker word (het bed staat daar zo, dat je uitkijkt op de woestijn via die deur en daar is een klein terrasje).
Maar mei is pas over 160 dagen en hoewel ik haar zal missen ben ik tegen die tijd hopelijk wel aan het idee gewend.

Intussen is corona nog niet weg en fluistert wie er verstand van heeft over een mogelijke ‘derde golf’.
Nog meer ‘intussen’: het gaat in Amerika echt heel erg slecht.
Zo slecht dat ik me moet afvragen of zelfs als daar de grenzen weer voor ons open gaan het wel een goed idee zou zijn om erheen te reizen.

Het krijgt iets van wensen en hopen tegen beter weten in.

Bijna voorbij – mijn verjaardag.
Zeventig.
Gatver!
Ik probeer er stoer over te doen maar ik vind het goed klote.

Zeventig dat is ook in mijn eigen ogen ‘bijna dood’ en soms google ik kennissen van vroeger en die *zijn* al dood ook voordat ze 70 bereikten en beroemdheden gaan opeens dood en ze zijn 72 of 73.

Ik voel me ok.
Heb 1 klein ongemak waartegen ik pillen slik.
Geen diabetes, geen obesitas, geen ademhalingsklachten en dadelijk word ik ook nog eens in de eerste groep geënt omdat ik Corona mogelijk niet zou overleven aangezien ik… ouder dan 60 ben.

On the bright side.
Ik kreeg vandaag twee grote boeketten.

Ik kreeg een taart.

Ik kreeg tapas.

En twee ansichten.

Loki lag vannacht tegen me aan tot om kwart voor zeven ergens in een achtertuin twee ándere katten ruzie maakten wat hem uit bed deed springen.
Om uit het raam te kijken, niet om zich ermee te gaan bemoeien.

Nu is Loki op pad.
In de wijde wereld die trekt.
Als hij vannacht toch weer in mijn armen ligt, heb ik een mooie (verjaar)dag gehad.

En de party is wel ‘over’ maar ach.
Zoveel ‘party’ was het nou ook weer niet.

Zo in het algemeen zou ik zeggen dat ik een cat person ben.
Loki is in elk geval de Liefde van mijn Leven.

Ik ken ook een paar aardige honden.
Een ervan is Rosie. Dat is de hond die hoort bij mijn eerste en tevens laatste rental in Amerika.
Wanneer ik de weg oprijd naar de cabin rent ze de auto tegemoet en wanneer ik uitstap begroet ze me alsof ze me een half jaar heeft gemist.
Dat doet ze met alle gasten dus ik maak me geen illusies maar leuk is het toch.

Daarna ligt ze dagen op de vloer van mijn huisje, wanneer ik opsta, staat ze al naar binnen te kijken, ze legt haar lieve hoofdje in mijn handen en als ik de woestijn in wil zeg ik ‘Rosie? want to go for a hike’ en dan gaat ze niet alleen méé, ze loopt voorop.
Wanneer ik zeg dat ik ’terug naar huis’ wil, leidt Rosie me terug naar huis.

Ik ben zo dol op Rosie dat ze mijn screensaver is.

Vanavond schrijft Dave (mijn host) me dat Rosie opeens is overleden.
Ik ben er kapot van.
Er komen zoveel herinneringen op.
Ik kan me niet voorstellen dat de volgende keer dat ik er ben Rosie *niet* naar me komt rennen wanneer ik de weg naar de cabin op rijd.
Dat ze niet meer op het tapijt zal liggen.

Ik zit te janken.

De bladeren vallen.
Eerst verkleuren ze prachtig.
Op de grond zijn ze een stuk minder mooi.
Geleidelijk.

Dan gaan mensen ze opvegen en stoppen ze ze in de groene bak.
Niet in mijn tuin.
Maar elders.

Het gebeurt me vaak sinds ik boven-de-rivieren woon.
Ik word aangesproken met Sjaane.
Terwijl ik Zjanne heet.
Vandaag nog.
En geheel spontaan (echt!) komt dan dit in me op:

https://youtu.be/hWURas7fYwk

En neurie ik de tekst
“It’s Liza with ‘Z’ not Lisa with an ‘S’
‘Cause Lisa with an ‘S’ goes ‘ssnozz’
It’s ‘Z’ instead of ‘S’, ‘Lie’ instead of ‘Lee’
It’s simple as can be, see, Liza”

En:
“Every Sandra who’s a Saandra
Every Mary who’s really Maree
Every Joan who is a Joanne
Has got to agree with me when I’m announced
I don’t mind being pommeled or trampled or trounced
But it does drive you bats to be Miss, mispronounced”

Meestal baal ik intern en laat ik het verder maar gebeuren.
“Het is Zjanne met een Zj niet Sjaaane met een Sjaa”

Een spriet 🙂

Ik had het plan om vandaag dezelfde begraafplaats te bezoeken waar ik een paar dagen geleden was.
Tijdens de autorit er naartoe veranderde het plan en werd het de andere begraafplaats in De Rijp waar ik nooit eerder was.

Met de begraafplaats klikte het niet.
Maar de wandeling van auto naar kerkhof en toen weer terug en ietsje verder was een succes.
Opeens zie ik allerlei dingen die ik nooit zag toen ik hier in een auto doelgericht langs reed.
Ik maak praatjes met vrouwen die hun hond uitlaten.

Ook maak ik 1 echt mooie foto die ik hier binnenkort plaats (hij staat al op Facebook) en ook een lucky shot.
Dat is deze.

Eergisteren was ik op een begraafplaats in De Rijp en maakte (deels mooie) foto’s.
Gisteren wou ik gaan naar een kleine begraafplaats in Driehuizen.
Daar zijn enkele parkeerplaatsen voor het restaurant dat uiteraard dicht is en nog een paar voor de begraafplaats.
Alle parkeerplaatsen waren bezet en overal liepen ‘dagjesmensen’.

Ik reed verder naar de volgende kleine begraafplaats in West-Graftdijk: zelfde situatie.
Ik zag onder ogen dat mooi weer en parkeren in een idyllisch dorp even niet samen gingen.
NB die dorpen zijn zo klein dat je ook niet ‘verderop’ kunt gaan staan, de wegen zijn te smal.
Vandaag dus niet eens meer geprobeerd.

De komende week is het weer slechter en zolang het niet regent is dat helemaal ok.
Voor fotograferen zelfs beter want ik kan niet zoveel met tegenlicht.
Verder mag ik hopen dat ieg een deel van de koppels ‘dagjesmensen’ de komende dagen moet werken zodat ze braaf opgehokt blijven.

Ik laat veel recensies achter.
Mn over huisjes die ik huurde.

Soms overtreft de service mijn verwachtingen: ik mag uren eerder komen en/of later weggaan, er staat lekkers, er staan bloemen.
Dat soort dingen.

Dan vraag ik de verhuurder of hij het goed vindt dat ik dat in de review zet.
Want soms is hij/zij niet voor iedereen even attent en dan verwacht een nieuwe huurder wél al die extraatjes en wordt als de service minder geweldig is juist teleurgesteld en missch zelfs boos.

Dit als inleiding op: ik kocht bij een bedrijf dat via bol verkoopt een voorhoofdthermometer.
In de recensies werd steeds melding gemaakt van een handleiding die alleen in het Engels was (dat vind ik nog niet zo erg) maar ook dat de letters zo klein waren dat je ze niet kon lezen.
Maar… recent schreef iemand dat de verkoper geheel uit zichzelf een wél leesbare Nederlandse handleiding had gemaild en er als kadootje ook nog twee mondkapjes bij had gedaan.
Tof.

Doos open gemaakt.
Geen extra mondkapjes. Nou ja. Jammer.
Maar ook geen gemailde handleiding.
Terwijl de bijgesloten handleiding écht niet te lezen is.

Ik mail ze dat ik een leesbare handleiding wil.
Ik verwacht die ook te krijgen.
Maar door die enthousiaste review was dit toch een domper.

Er zat trouwens wel *iets* extra’s in de doos: een kaartje dat ik 10% korting kan krijgen als ik weer iets bij ze bestel.
Eenmalig op 1 artikel.

Vandaag wou ik fotograferen op een begraafplaats.

Ik hoopte op bladeren die decoratief zouden liggen.
Maar de begraafplaats die ik bezocht werd wel omringd door bladeren waarvan een deel ook was gevállen maar er lag vrijwel niets op de grond.
Na een minuut of tien begreep ik waarom.

Ik werd wakker en ik dacht ‘het zal toch niet’.
Niet weer zoals 4 jaar geleden.
Maar dat is het wel.

Ik volg op FB niet zoveel Trumpers (mijn eigen ‘bubbel’ vind ik prettiger) maar al snel beland ik in haat-teksten.
Van die klootzakken.
Maar ook van ‘mijn mensen’ die zeggen dat ze miv NU iedereen ontvolgen en blokkeren die op Trump heeft gestemd.
I feel their pain.
Tegelijk zie ik tot mijn verbazing iemand in hun vriendenlijst staan van wie ik vrijwel zeker weet dat hij Trump heeft gestemd maar hij heeft zich nooit zo openlijk uitgesproken.
Hield door mij erop aangesproken een slap verhaal over ‘nooit vertellen op wie je stemt’ en met iemand die ons beiden kent besprak ik dat en zo weet ik het maar anderen hebben het blijkbaar niet door.

Ik voel me klote.
Ik had het niet verwacht hoewel missch stiekem toch ook een beetje wél.
Wat ook kan komen omdat ik typje ‘glas half leeg’ ben.

Iemand zegt tegen me dat hij vanavond gaat ‘Netflixen’.
Ik glimlach vriendelijk.
Ik denk dat het niet zal worden begrepen als ik zou zeggen dat ik al de hele dag verkleefd ben met CNN.

Ik was gisteren niet zo aardig over het gevolgde Webinar.
Maar ik heb wel een paar dingen geleerd.

Somm dingen liggen voor de hand maar moeten soms wel even uitgelegd aan iemand die bij voorkeur rotsen in de Amerikaanse woestijn fotografeert.
Rotsen en planten.
Als het kan: diertjes.
Maar die heb je niet in de hand.
De rotsen blijven roerloos staan en veranderen alleen door de lichtval.
De planten in de woestijn zijn grotendeels ‘stug’.

Les van Laura Vink: paddestoelen – niet uitstellen.
Want ze zijn hartstikke vergankelijk.
Leek me een open deur.

Maar gisteren zag ik opeens twee paddestoelen in mijn tuin, de enige twee.
Ik maakte foto’s die slecht waren.

Ik dacht: morgen nog eens proberen.
De paddestoelen waren al ernstig in verval (en de foto’s werden er niet beter op).

Vandaag nog eens gekeken.
Ik zág ze niet eens. De camera zág ze wel zodat ik ze ieg op het scherm kon bekijken.

Les: denk als je een interessante paddestoel ziet *niet* ‘daar ga ik morgen eens beter naar kijken en kieken’.

Vanochtend volgde ik een Webinar van Laura (“super!”) Vink.
Over Herfstfotografie.
Ik leerde wel wat alleen was het jammer dat de instructrice voor alle voorbeelden het bos in was gedoken.

De stad! daar kun je ook vallende bladeren zien.
En: een park.
Ik dacht: en mijn tuin dan?!
Of… een begraafplaats?

Na het webinar liep ik de tuin in en maakte wat foto’s die niet over-hielden en mijn hart lag er ook niet in maar waar dat nou aan lag? geen idee.

Laura Vink sloot de cursus af met: als je echt goed wil leren fotograferen en niet alleen af en toe een toevalstreffer wil hebben dan moet je een ándere cursus van mij volgen.
Die ruim € 500 waard is maar ik doe hem nu kado voor…. € 199.
Tjee.

Iemand vraagt of het ook zin heeft die cursus te volgen met een Bridge camera (ik héb een Bridge camera).
Nee.
Hoewel: ook wel weer ja.
Logisch, die vrouw wil haar cursussen verkopen.
Maar de laatste lessen, daar heb je dan niets aan want die gaan over verschillende lenzen die bestaan en die kun je niet op een Bridge camera zetten.

Achteraf vraag ik me af of de reden dat ik er opeens minder lol in heb is door het gepriegel en alle instructies.
Ik loop nóg een keer de tuin in en houd het na twee foto’s dan écht voor gezien.

Morgen beter? dat wordt lastig met de regen.
Maandag misschien.

Over een paar weken ben ik jarig.
Ik hoef géén badschuim en ook geen taart en als ik even doordenk kom ik met gemak op meer dat ik niet hóef.

Ik zag laatst bij een vrouw op FB die ietsje ouder is dan ik, dat ze een fotoshoot had laten maken.
Mooie foto’s en wég al die nare rimpels!

Ik dacht: zal ik dat ook doen?
De mooie babe in mij is allang ter ziele, de best-mooie middelbare vrouw is ook heengegaan maar als ik snel ben kan een goede fotograaf voordat ik totaal in verval raak missch van wat ik NU ben nog wat mooie kiekjes toveren.

Ik ken (via-via) een fotograaf die dat zou kunnen.
Ik bekijk zijn portfolio en hij heeft een duidelijke voorkeur voor bloedmooie jonge mannen, al dan niet gedeeltelijk ontkleed.
Hij kán het vast wel.
Mij kieken en wat rimpels weg-shoppen.

Maar terwijl ik ernaar kijk denk ik: word ik daar nou echt gelukkig door?
Concl: nee.

Af en toe neem ik me voor hier (bijna) elke dag niet alleen een foto te plaatsen maar ook een berichtje.
Niet omdat ik wil amuseren maar om mezelf te dwingen ook in woorden deel uit te maken van de wereld.

Vaak denk ik: ik heb niets te zeggen.
Ook vaak denk ik: ik héb wel iets te zeggen maar ik wil niet dat bepaalde mensen dat lezen.
Mensen kunnen nl hartstikke wreed zijn.

Een jaar geleden bv was ik in mail-gesprek met iemand en die ging dit weblog doorploegen om mijn ongelijk te bewijzen en opende haar mail met ‘handig, zo’n weblog’.
Waarna ze van alles aanhaalde dat ik ooit hier had toevertrouwd.
Dat beneemt me tot nu nog de adem.

Omdat ik er niet bij kan dat wanneer ik eerlijk mijn hart uitstort iemand daar met een venijnig kammetje doorheen gaat om het dan tégen me te gebruiken.
(vloek… doorgehaald… verwijderd)

Zodat ik nu wanneer ik wel iets zou willen zeggen dat vaak toch maar niet zeg.
En soms heb ik dus écht niets te melden.
Wat, nogmaals, alleen mijzelf aangaat.
Want leuk als een foto een kijker bevalt maar de teksten zijn dus écht (vrijwel) alleen voor mezelf.