Een leuk filmpje (helaas te kort) van Rik van de Westelaken tijdens zijn masterclass vind je hier.

Ik probeerde het ook hier te plaatsen, maar dat is mislukt.

Opeens: depri (schrijf ik).
En Hansje vraagt in het commentje: kan het ook ‘opeens’ weer overgaan.
Alles kan.

Sterker nog: daar ga ik van uit.
Zodat ik om mezelf in de stemming te brengen al de hele avond dat nummer van de Fratelli’s door het huis dans dat ze vorig jaar in het Glazen Huis draaiden.

En als dat niet de truuk doet – wat dan.
Dan ga ik een kut-kerst in en een klote oudjaar.

En dat zal me gotverdomme *niet* gebeuren.
Nadat ik nu al een dikke maand incl verjaardag ik plus verjaardag Lodewijk plus sinterklaas goed door de feestelijkheden ben gekomen.
Deze december krijgt mij er *niet* onder.
Ik heb niet eens aan troosteten gedaan (ik ben nu ‘gewoon’ dik).

Dus: tadada-tadada-tadadadadada.

Het couperen van schapenstaarten wordt vanaf 1 januari 2008 een verboden ingreep. Hiermee komt een einde aan het couperen van schapenstaarten.

Goed nieuws, tenzij je een langstaartig schapenras bent:

Drie langstaartige Engelse schapenrassen, namelijk de Suffolk, Hampshire Down en Clun Forest, krijgen een vrijstelling voor couperen voor vier jaar. De betrokken organisaties worden in de gelegenheid gesteld te komen met een fokprogramma tot kortere staarten. In 2011 wordt dit fokprogramma geëvalueerd. Het resultaat daarvan wordt in 2011 betrokken bij de besluitvorming over eventuele voortzetting van de vrijstelling bij deze rassen.

Ander goed nieuws (zonder slag om de arm):

Het verwijderen van neuslellen bij kalkoenen is vanaf 1 januari 2008 niet meer toegestaan.

Opeens: depri.
Niet 1 echte reden.
Wel een paar aanleidinkjes die blijkbaar al stapelend leiden tot niks=leuk en jankoogjes.

Ik probeer wat te werken maar dat wordt niks.
Ik denk: de was moet uit de wasmachine en in de droger.
Ik breng het niet op.

VN bladeren dan maar?
Ik moet er niet aan denken.

Depri dus.
Gatver.

Gisteren is het woord weblog tien jaar geleden uitgevonden.
Het Radio 1 Journaal belt met Wim de Bie, die – denken ze – 1 van de eerste Nederlandse weblogs had.
Wat niet zo blijkt te zijn. Bieslog is 5 jaar en zeven maanden oud.
Dit log 5 jaar en 1 maand.
Ik bedoel maar.

In het gesprek toont Wim de Bie zich een egotripper van klasse (negatief bedoeld) en lees voor de details maar even m’n stukje op Fanlog.

Erna ben ik oprecht upset. Vanwege Bie’s stompzinnige humorloze ikke-ikke-opstelling.
Met geen enkele belangstelling voor weblogs van anderen.
Wat een nare man.

Weblogs als verschijnsel vind ik wonderbaarlijk mooi.
Los van de berg kaf in het koren: regelmatig ontdek ik juweeltjes die ik enthousiast volg en koester.
Die soms weer verdwijnen in inactiviteit.

Het Radio 1 Journaal belde de verkeerde man. Die het licht van anderen niet in het water wil zien schijnen.
Ik denk: zal ik een paar logs noemen die ik zelf mooi vind. Maar zie daar dan ook weer vanaf.

Morgen begint het Glazen Huis en BN-ers leveren eigen bijdragen door via eBay op ze te laten bieden.

Een Masterclass van Rik van de Westelaken bv. Tot een half uur geleden kon je bieden en nu zijn er vijf gelukkigen die voor € 102,50 van hem mogen leren nieuwslezen.

Deze foto stond er bij en dan snap je niet dat het maximum niet hóger is gesteld …

Gewoon *niet* meedoen met kerst als je daar geen zin in hebt schrijft Brimstone hieronder ergens in een comment.
Ik doe m’n best.

Dus mail ik wanneer iemand al z’n hyves-vrienden vraagt om een foto van d’r kerstboom (zodat hij die op zijn log kan plaatsen) beleefd terug dat ik er – ook dit jaar – geen héb.
Vijf minuten later een andere mail.
Iemand wil al haar 124 hyves-vrienden heel erg fijne kerstdagen wensen.
Ze is niet de eerste. Twee dagen geleden kreeg ik ook al zo’n collectieve hyves-boodschap van iemand die meldde dat ze vooral niet te laat wou zijn.

Op mail lijsten is het nu ook los gebarsten. Mensen die ik slechts van naam ken wensen mij en de 200 lijstgenoten een goed kerstfeest en een gelukkig nieuwjaar.
Waarna de andere 198 natuurlijk niet achter kunnen blijven.

Dan is er nog Intomart waarvoor ik dagelijks invul hoe ik de tv van de avond ervoor heb ervaren.
Daar staat nu een poll waar ik kan aankruisen of ik dit jaar het meeste uitgeef aan a) sint b) kerst c) oudjaar.
Ik doe helemaal *niets* is ook hier geen optie.

Mensen zoals ik bestaan niet.

Gisteren was de finale van Holland’s Next Top Model en ik vergat te kijken.
Jammer, maar waarschijnlijk had ik het slot toch niet gehaald: het programma duurde volgens de gids tot half elf.

Cecile heeft gewonnen.
Kan ik me voorstellen. Carmen heeft een stomme ordinaire kop.
Cassandra is prachtig maar veel te uitgesproken. Te sterk ook.
Cecile is de mooiste, de gladste, de makkelijkst inzetbare.

Er was trouwens nog een meisje in dit genre. Dat er sprekend op leek. Op Cecile.
Maar die viel net voor de finale af.
Wat voor de hand lag want als Cecile moest winnen moet je natuurlijk niet twee in hetzelfde soort bij elkaar zetten om definitief uit te kiezen.

Ik lees dat de vorige twee winnaressen hartstikke goed terecht zijn gekomen.
Echte topmodellen zijn het geworden.
Wat een leuk vooruitzicht voor Cecile.
Misschien wordt ze aan het eind van haar catwalk-leven ook wel zuchtmeisje als dat dan nog ‘in’ is.
En het liefje van onze eigen Sarkozy.

De klus is geklaard.
Ik lees het bij een ander log en het slaat op het verzenden van 40 kerstkaarten.
Mm – toch niet helemaal van harte dan, concludeer ik. Maar dat blijk ik totaal verkeerd te hebben begrepen.
De geklaarde klus kwam juist diep uit het hart.
En ik denk: contradictio in terminis maar dit moet iedereen natuurlijk helemaal zelluf weten.

Ikke heb de klus gisteren inderdaad ‘geklaard’. Twaalf kaarten. Alles áf.
Op een paar na van wie ik dacht dat ze of mijn kaart niet zouden missen of niet boos zouden zijn als-ie niet kwam.

Enkele kwamen als moment niet uit mijn hart (ik haat die door anderen bepaalde ‘nu ff klef wezen’-momenten) maar ik heb er toch nog iets oprechts van gemaakt. Omdat ik dat wel voelde.
De rest was inderdaad ‘klus geklaard’.

Waarom niet op 28 mei iedereen die je lief hebt een mooie kaart sturen met een warme tekst?
En een lentefee in de tuin half maart.

Tv-recensent Wim de Jong van de Volkskrant eindigt het jaar met lijstjes. Per dag onthult hij iets. Vandaag begint hij op tien. En wie staat daar als beste tv-maker: Rob Trip

 

Is dat nou leuk voor ‘m, vraag ik me af.

Hij stáát in het lijstje. Maar wel helemaal onderaan. En misschien staat er op vier of op twee of – erger – op 1 wel iemand van wie hij zelf vindt dat die niet eens in zijn schaduw kan staan.

Zelf zou ik er niet echt blij mee zijn.

Waar ik de pest aan heb (o.a.).
Iemand die me iets gekwelds mailt en daarbij een beroep doet op kwellingen in mezelf.

Het overkwam me afgelopen week.
Een vrouw van wie de man net dood was. Over hoe moeilijk dat is.
En normaal neig ik tot vaagheden (kom niet in de buurt van mijn ziel) maar nu dacht ik: daar koopt ze niks voor dus putten uit wat die ziel biedt en wellicht heeft zij er iets aan en wellicht kan ik leven met mijn eigen kwetsbaarheid.

Zodat ik vertel over hoe ik ‘de Ardennen met Lodewijk’ mis.
Huisjes, herbergen, eten, drinken (maar dan concreter).
Al die dingen, die details. Waar de stroom uitviel. Waar op honderd meter de vinken in kooitjes zaten en dat ik ze wou vrijlaten maar niet durfde.
De super marché’s en ‘s avonds in de avondzon opschuiven tot er geen zon meer was met onze glaasjes wijn en de paté.

Ik kreeg geen reactie. Was er geen herkenning?
Was het ‘o ja’- nou das dat.

Ik en mijn herinneringen en die onder ogen zien en erkennen.
Ik kan het steeds beter (wat nog steeds niet overhoudt).

En voor de vorm denk ik: zou ik ooit met iemand nieuwe herinneringen kunnen maken.
Nah.

“Zondag=leesdag” mailt R. me.
En dat lijkt me ook wel leuk dus “ik zal zien wat ik kan doen” mail ik om kwart voor acht terug.

Maar tussen droom en daad staan te fotograferen muizen (van porcelein en hout dit keer) en kerstkaarten die moeten worden geschreven. En nog zo wat.

Te doen

* pakjes maken voor Govert-stemmers
– Karin T
– Hippo
– Lida
– Ria
– Hansje

* muizen fotograferen

* kerstkaarten schrijven (op een paar na maar toen had ik geen zin meer)

* wat verder ter tafel aan klussen in m’n kop komt

Het ‘politicus van het jaar’ van het Radio 1 Journaal is radio-met-plaatjes. Op politiek.nl.

Hansje zal erover schrijven en ik zit braaf te kieken van het scherm maar Hansje gaat maar een kort stukje maken mailt ze na de uitzending dus die ene foto die ik al stuurde is voldoende. Ok.

Toch maar eens gekeken wat de oogst is en pas nu zie ik bewust deze SGP-babe. Uiteraard doet de SGP-boy het woord (vrouwen in de SGP praten niet, ze mogen amper stemmen). Eerst zit ze stilletjes half in het beeld.

Dan gaat ze toch maar wat aan heur haar frutselen

Waarna de SGP-babe het ene moment belangstelling voor het gesprek faket, dan weer een snoezig mondje trekt en daarna schalks het beeld *uit* loert.

Die SGP-babes toch – als je een camera op ze richt zijn het net gewone ijdele meiden.

Waar zijn al die uren toch die in de dagen van anderen zitten.
Ik sta om half zes op, doe wat ik moet doen en dan is het half vier en heb ik *niet* (wat ik wou) iets opgeruimd en ook *niet* de stapel S-F boeken die al tien dagen klaar ligt voor ‘invoeren’ in de Winkel gezet.
Ik heb vanochtend maar 2 stukjes voor Fanlog geschreven en vanmiddag maar 1.

Ik heb een uur geslapen. Ik heb de was gedaan. Ik heb de was in de droger geduwd.
Vanochtend ook nog boodschappen trouwens. En op het postkantoor mijn belastingpapieren aangetekend verstuurd naar de belastingman (moest een kwartier wachten op een tuthola die een staatslot wou en toen toch twee of eigenlijk misschien liever weer anders en ach, decemberzegels waren ook wel handig en o jee nu had ze net gepind zou ze dit nu óók pinnen of cash betalen etc.)

Ik moet dadelijk de (vier) etensbakjes voor de knagers klaarmaken. Die ik pas om vijf uur naar buiten kan brengen want anders vreten de vogels alles op.

Dan is het kwart voor vier. En begint een kwartier later het Radio 1 Journaal.
Waarna het half zeven is en ik twintig minuten uitgeput in bed rol waar Sammie me uit-treitert en dan ben ik nog een paar uur op en dan ga ik echt slapen.

En dat is dan weer een dag die wás.

Nog iets van de plank rechts.

Twee versierseltjes voor op je kleren maar je kunt er als je creatief bent vast meer leuke dingen mee doen. Afm 3 x 3 cm.

Ik dénk dat je ze kunt opstrijken maar weet dat niet zeker.

Logprijs *incl* verzendkosten € 1,75. ‘Hebbes’ in de commentjes, zelf contact opnemen en binnen een week betalen.

Samen met de werkster pak ik de dozen van Viking uit.
O.a. het pakket met 30 rollen Lotus Royal toiletpapier (3-laags). Waar ik die fles wijn bij kreeg.
“Wil jij…” zeg ik en “ja graag,” zegt zij, “want het mijne is net op”.
En ik denk even dat ze een grapje maakt want de rest van mijn zin zou zijn “dit ergens neerzetten”.

Tien minuten later zie ik dat ze het pakket bij de voordeur heeft gezet – voor mee naar huis nemen.
Ik kan niet meer terug. Vind ik. Omdat ik dat niet durf.
En ik praat mezelf aan dat het ook geen ramp is. Zij neemt immers regelmatig dingen voor *mij* mee. Hooi, oud brood dat haar man van een bakker krijgt.
Boeken van het bejaardenhuis. Die grotendeels worden doorgeschoven naar ‘bookcrossing’ Inger maar soms zit er iets moois bij.

Dan wil ik de Viking-rekening betalen en zie hoeveel het wc-papier kostte.
€ 20,99 plus BTW.
Allemachtig.

Note to self: voortaan érg goed op mijn woorden letten en zinnen meteen áf maken.

 

Vanochtend lag Guus nog zo relaxed op de papieren. Toen kwam R. die het mapje dat zoek was daar *niet* vond.
Guus was al snel naar buiten gevlucht.

Plan B.
R. ging naar mijn kamer (ik bladerde beneden de krant door) en associeerde vrij waar *hij* dacht dat het mapje kon zijn.
Hij keek naar de-kast-links.

En daar, op de middelste plank helemaal onderaan de stapel, daar vond hij het.
Zelf had ik ook aan deze plank gedacht maar alleen de bovenste mapjes even bekeken. En o ja, helemaal bovenaan (niet op de foto) was nog zo’n stapel met mapjes – twee keer zo hoog.

Grote opluchting.

Maar, zegt R. die planken zou je toch eens moeten opruimen. En die (hij wijst naar de rechterkast) ook.

Het zweet breekt me uit. Maar ik beloof het.

Nu zou ik eigenlijk die giroafschriften moeten gaan zoeken. Van 2006.
Maar ik ben doodmoe dus ga ik naar bed.