Stel, u reist met het vliegtuig. Via de intercom stelt de gezagsvoerder zich voor. U hoort een vrouwenstem. Wat is uw eerste reactie?

  Een vrouwelijke piloot, wat leuk!�
  Het maakt me niks uit�
  Ik hoop wel dat ze haar vak goed beheerst�
  Mag ik er nog uit?�
  Weet niet/geen antwoord  

Stel, uw CV-ketel is kapot. De monteur komt langs. Het blijkt een vrouw. Hoe reageert u?

  U reageert enthousiast�
  U wijst haar waar de kapotte ketel staat�
  U stelt haar vragen om te kijken of ze wel weet waar ze het over heeft�
  U vraagt om een andere, mannelijke monteur�
  Weet niet/geen antwoord�

In Amerika ga ik naar een paar vaste motels.
Die wisselen met de jaren. Wanneer ik onrustig word en een nieuw gebied wil ontdekken.
Maar de laatste jaren heb ik een vast rondje: Yuma – Kingman – Boulder City – Yuma.

In alle motels heb ik vaste vrouwen die ik enthousiast begroet (en vv).
Middelbare vrouwen.
We wisselen meer of minder persoonlijk uit.

De laatste keer wisselde ik met 1 van hen als vanzelf de litanie over hoe treurig het is middelbaar (nee: 55+!) te zijn en dat mannen je dan niet meer zien staan en de haat vs je eigen lijf en “is that all there is”.
Ik was naar de Office gelopen om te babbelen maar we raakten samen dieper en dieper in de shit.

Toen ik er vandaan liep wist ik hoe zij woonde (klote) en wat ze betaald kreeg (idem) en dat ze geen ziekenfonds had en ook geen WW en dat ze geen kant op kon.

Ze zei, hoewel ze thuis geen PC had, dat ze me misschien toch ging mailen.
Leuk! riep ik.
Maar ik dacht: ik moet weg komen van haar want zij is m’n doembeeld.
Ik wil niet met haar ‘we zijn hetzelfde’-vriendjes zijn.
Hoewel ik het daar anderhalf uur in de Office stond te wezen.

Dit is geloof ik behoorlijk verward.
Ik bedoel iets als dat ik in haar mezelf zag zoals ik mezelf niet zien wil.

Af en toe stroop ik de andere Hyves-fanclubs af.
Die van Rik. Die van Herman (73 leden). Die van Jeroen O.
Daar zag ik dat gesmeekt (nou ja – gevraagd dan) werd om nieuwe plaatjes.
En ik dacht: vooruit, ik heb dat plaatje waar Herman ‘m van z’n mike verlost, laat ik dat daar plaatsen.

Vanavond een reactie: of ik ook weet of Jeroen Overbeek een relatie heeft. En zo ja, met wát (man/vrouw).
Ik heb geen idee maar ik schat ‘m in op ‘met een man’ en beloof de harde schijf af te zoeken naar andere kiekjes.

Wat ik tegenkom zijn kiekjes van Rik van de Westelaken toen op die boot met die harde wind toen ik opeens het licht zag dat hij een hartstikke leuke jongen is.

Een goeie Photoshopper zou hier vast wonderen mee kunnen doen.
De Rik-liefhebster(m/v) moet het maar hier mee doen.

 

 

Mariette is gaan photoshoppen met de foto die een vriendin bracht tot “zou je niet botox? liften?” en die een virtuele vriend bracht tot wat wel oorverdovende stilte wordt genoemd.

Dit wil je toch niet écht, zette ze erbij. Maar mijn reactie was: nou en óf! en kan de kaaklijn ook nog wat hoger?

(en ja, ik weet beter en kom vast weer tot bezinning maar ooooh… wat móói…)

Een vriendin die zegt zóu je toch niet…

Over botox en-of liften.
Een virtuele vriend die wanneer ik een actuele foto toon geen sjoege meer geeft.

Opeens sta ik voor de spiegel en trek aan mijn gezicht.
De ogen uit overgangsformaat naar gróter.
De hangwangen weer strak. De kalkoennek glad als van een jong meisje.

Jammer dat ik dat allemaal met twee handen niet tegelijk voor elkaar krijg maar het totaalbeeld heeft wel wat.

In Amerika op tv waar vrolijk nieuws door echte nieuwsprogramma’s wordt heen gemixt zie ik ze vaak, die vrouwen die ‘wat kleins’ hebben laten doen en er meteen tien jaar jonger uitzien en dan natuurlijk óók meteen een tien jaar jongere man hebben.
Die ze aanbidt.

Heel even overweeg ik het.
Mooier en jonger eruit zien lijkt me wel wat.
Maar: moet ik dan ook liegen over mijn leeftijd.
En: verjongt dat ook de ziel.

Ik mail met iemand (een man) die ik alleen virtueel ken.
Omdat ik hem iets heb verteld over vroeger denk ik dat het leuk is een foto van toen bij te voegen als illustratie.
Ook geef ik een link naar deze foto in het kader van: zo zie ik er nu uit.

Erna overvalt me heftige twijfel.
Had ik het wel moeten doen.
En: stel dat hij me een eng oud wijf vindt.
Ik hoor, vermoed ik, vast niets meer.

Zojuist een mail die ik nerveus openklik.
“Mooi hoor, zo’n foto van vroeger.”
That’s it.
En dat lijkt me wel duidelijk.

(soms vaak wou ik dat ik mezelf aan een touw kon vastbinden als ik weer eens een spontane ingeving krijg)

de onderste is nog van gisteren (en de kwaliteit wordt heus wel weer beter maar de echte Tjep-fan is natuurlijk blij met élk kiekje van haar(m/v) idool)

Ik loop naar mijn auto en kom een vrouw uit het dorp tegen die haar hond uitlaat.
We babbelen wat en dan buig ik me naar de hond die achteruit springt en me woest aankijkt.
Huh? We kennen elkaar (al ben ik zijn naam vergeten) en ik heb hem in het verleden wel eens geaaid.

Ik heb het fout gedaan, legt zijn eigenares me uit. Door eerst met haar te praten en toen geen aandacht aan hem te schenken.
Ik heb op zijn zieltje getrapt en dat komt deze ontmoeting in elk geval niet meer goed.

O. Sorry (dit tegen de hond). Die me geen blik meer waardig keurt en met de lage terrier-pootjes het buikje nat gaat maken in het doorweekte gras.

Honden zijn gecompliceerder dan ik dacht.