‘Croftybom is een wapen’
Door FRANK VAN DEN ELSEN

DORDRECHT – De vijf jongens die op 15 december het bejaarde ezeltje Maaike in het Dordtse Weizigtpark ernstig verwondden met een Croftybom, zijn gisteren allemaal door de kinderrechter veroordeeld.

Een croftybom wordt gemaakt met gootsteenontstopper.
Hun straffen lopen uiteen van twintig uur leerstraf tot twintig dagen jeugddetentie. Dat heeft justitie in Dordrecht bekendgemaakt.

Geen van de jongens, nu variërend in leeftijd van 15 tot 17 jaar, hoeft nog de cel in. Alle vrijheidsstraffen zijn al uitgezeten in voorarrest. De jongen die de ontploffende fles gootsteenontstopper gooide, kreeg een werkstraf van veertig uur. Die moet hij bij voorkeur volbrengen op een kinderboerderij. Hij kreeg niet de zwaarste straf van het vijftal. Bijzonderheden over de rolverdeling van de jongens zijn niet bekend doordat de zitting achter gesloten deuren plaatshad in verband met hun minderjarigheid.

Uit het vonnis blijkt wel dat de rechter een Croftybom als een echt wapen beschouwt, dat valt onder de Wet wapens en munitie. Wie bezig is met het maken van zo’n bom met het doel die te laten ontploffen, pleegt een strafbaar feit. Ook als hij de bom niet gooit.

(Bron)

Tis niet echt klooimodus maar ik denk wegens gebrek aan een beter plan: laat ik eens een paar van die dozen beneden beter bekijken.
Doos 1 houdt niet over, doos 2 is interessant en tegelijk heb ik de tv met de Tour aan.
Zoals ik soms ook de radio met de Tour aan heb als aangenaam opgewonden achtergrondbehang en leuke plaatjes.

Maar dan is er opeens dat moment dat Willems en nog een paar voorop rijden en ‘de Fransen’ bakken er niks van en zal het peloton ze kunnen inhalen.
En eerst denk ik ‘zal wel’ maar dan maak ik me los van de dozen en zit ik op de bank en schreeuw ik Willems vooruit en als-ie het dan toch niet wint ben ik niet erg verdrietig maar wel erg moe en ‘ontladen’ omdat ik net een meeslepende sportgebeurtenis heb beleefd.

Waarbij me uit het commentaar is bijgebleven dat de Tour meer, veel meer is dan ‘hard fietsen’.
Snappen doe ik het niet. Maar ik ga het vanaf nu wel volgen.
Vanwege de spanning en omdat ik het wél wil snappen zoals ik ook de basisdingen van schaatsen en tennis snap.

Vijf enthousiaste leden heeft de Jeroen Tjepkema-fanclub nu.
En het is niet alsof ik niet smeek en mensen onder druk zet (Jeroen: mócht je dit lezen, even dóórscrollen dit stukje) maar veel meer worden het er niet zomaar spontaan uit zichzelf.

Daarom zet ik nu in op het quid pro quo.
Ben jij fan van iemand anders en wil je er foto’s-van-het-scherm van hebben: ik lever ze.
En als de kwaliteit je niet bevalt ga ik net zo lang door tot je ‘deze is ok’ zegt.
Waarna je als tegenprestatie lid wordt van de we adore Tjep-club.

Wil je een kadootje, een truth or dare: noem je prijs.
En ooit als ik 100+ enthousiaste Fanclubleden bij mekaar heb gezwoegd stuur ik mijn idool een ‘terloops’ gesteld mailtje om dat te melden waarna hij me spontaan uitnodigt om zijn 13e Hyves-vriend(in) te worden.
Mm. Misschien is veertien beter.

Nu vast een lekkermakertje voor de ándere-Jeroen-fans.

“Het wordt een fijne, *onstuimige* dag.
Een Hele Mooie Dag.”

Origineel. Dat ‘onstuimige’.
Maar niet met *feeling*.

We zullen het ermee moeten doen.
Nog twee keer: dan is-ie een maand op vakantie.
Dat van die maand is een gok. Ik bedoel: ik weet niet hoe lang-ie precies gaat.
Ik weet alleen dat z’n vakantie eind deze week begint.

Ja hoor, hij lacht.
Tis niet zo wonderbaarlijk als destijds Garbo maar een vrouw met een kutdag achter de rug is blij met kleine, levende musjes – in dit geval de vriendelijke glimlach van een aantrekkelijke presentator.
En dan wenst-ie ons ook nog een Mooie Dag.
Mét die lach.
Ben benieuwd of Rob Trip daar straks overhéén kan.

(btw had-ie nou een nieuw jasje aan?)

Ik probeer voor mezelf te bevatten waarom het contact van vanmiddag me weer zo’n kut-gevoel gaf.

Er zijn meerdere redenen.
De eerste is dat ik elk hier-zijn van een ander dan R. ervaar als een inbreuk op mijn bestaan.
En zelfs bij R. krijg ik na een aantal uren een ‘en nu wég’-gevoel maar dat weet hij.
Dat ze drie kwartier te laat kwamen hielp ook niet (en nee: geen excuus).

Ik voelde me overvallen door de ganse familie.
B. met 1 kind had ik wel verwacht. B. met vrouw ook nog wel.
Maar de ganse familie en daarbij twee puberzonen met strakke smoelen – nee.

Dan de ondervraging.
Alsof ik een pension was dat dieren opsloot in een koekblik maar er wel 50 Euro per dag voor vroeg zodat ik genadeloos gegrild moest worden over welke service ik bereid was te bieden.

Geen enkel positief woord. Geen vriendelijke babbel.
Over mijn dieren. Over mijn tuin. Over mijn huis. Over mijn uitzicht.
De standaard-beleefdheidsdingen.
Of over mijn bereidheid een kleine maand te zorgen voor hun dieren.

“Bedankt voor je tijd”.

Yeah – right. Senks.

Bah. Eerst zit ik dagen te stressen over wat mogelijk komen gaat, dan stress ik over wat is geweest.

Ter afleiding van mezelf de Tjep-kiekjes van vanochtend nog een keer doorgenomen. Deze vind ik wel mooi. Wie weet morgen meer. Afhankelijk van deze populaire nieuwslezer wiens Fanclub nog steeds slechts vier leden heeft.

Komop, mensen! Ik hoef toch geen kadootjes te gaan beloven of zo 🙁

 

Ze brachten ook dozen met boeken mee.
Wat hartstikke aardig was.
Maar nu voel ik me schuldig omdat ik niet heb gezegd: zet die giga kooi met die verder heel charmante cavia’s maar op de (lege!) tafel dan zorg ik toch wel voor ze.
Zodat ik niet eens in de dozen durf te kijken.

Ook denk ik steeds: ik ben geen aardig mens.
En: ik moet meer begrip hebben voor kinderen ook als die naar tegen me doen.
Dat dénk ik dus.
Ik voel het niet.

Ik ben een op tijd komer.
Eigenlijk ben ik een te vroeg komer. Die desnoods wat rondjes gaat rijden om degene met wie ze een afspraak heeft niet te overvallen.

Je hebt ook op het nippertje komers. Die wanneer je net zit te denken: waar blijft-ie nou hijgend de deur van het etablissement openwerpen en een heel verhaal beginnen over waarom ze het nét (maar ook: bijna net *niet) hebben gered.

En je hebt de te laat komers.
Die gewoon te laat van huis gaan, niet de moeite nemen dat even te melden en een half uur, een uur later dan afgesproken (jij zit tóch thuis en waarom zou je eigenlijk ergens heen moeten?) aan komen zetten.
Met een ‘sorry dat ik te laat ben maar…’ waarop jij moet zeggen ‘niet erg, hoor’.

Omdat dat sociaal gewenst gedrag is. Omdat je anders een trut bent.

Op tijd komers en te laat komers vormen geen goede combinatie.
Ze zouden elkaar moeten mijden.

Nog een kwartier voor ik zgn geheel ontspannen de voordeur open doe en ‘kom binnen!’ kir alsof ik niet super stresskip ben als het aankomt op bezoek.

Snel even gekeken of er bij de kiekjes van vanochtend nog een leuke foto van Jeroen Tjepkema zat. Maar het valt niet mee, mooie plaatjes maken van de tv. Ik ben er in elk geval niet goed in.

Deze uitgekozen omdat ik dénk dat je hierop kunt zien dat z’n ogen echt blauw zijn.

Hij lacht!
Jeroen Tjepkema.
Bij het van-ons-afscheid-nemen aan het eind van het Journaal.

De eerste keer dacht ik: toeval.
Maar om tien over acht alwéér dus hopelijk heeft hij zijn act veranderd.

Hij lacht ook heel *lief*.
Zijn ogen doen mee.

En over die ogen gesproken: zijn die nou tóch diepblauw ipv bruin?
(verwarring)

Ik heb nu negen Hyves waarbij ik ben aangesloten.
Vanochtend had ik er nog acht.
Toen surferdesurfte ik over Hyves en stuitte op een Hyve met als naam ‘Egels zijn lauw!’
Geen idee wat dat betekende. ‘Lauw’.
Het blijkt iets als ‘helemaal te gek’ te zijn dus ik meld me aan maar mijn aanmelding moet worden goedgekeurd wat intussen is gebeurd.
Negen Hyves daarom.

De hele dag kijk ik om het uur hoe het met de Jeroen Tjepkema-Hyve is.
Je moet er toch niet aan denken dat-ie morgen tijdens een verloren moment op het werk gaat zitten surfen en ontdekt dat-ie intussen een Fanclub heeft maar met slechts drie leden.

Dus heb ik drie vrouwen van wie ik hoopte dat ik ze over de lijn kon trekken officieel uitgenodigd om Tjep-fan te worden.
Misschien hebben die vandaag een dag PC-vrij want niemand reageerde met ‘ja! ik wil!’

Mocht jij op Hyves zitten.
En je bent iemand van ‘hoe meer Hyves-vrienden hoe beter’ en ‘ach, een fanclubje meer of minder kan me de kop ook niet kosten’: please, please, pliese – meld je aan voor Jeroen Tjepkema z’n Hyve.
Doe het voor hem. Doe het voor mij.
Maar dóe het.

En wat hoor ik op het Radionieuws: de zeearend is uitgevlogen! “Voor het eerst” zegt Mariëlle Haggeman.

Zou ze dan nog terugkeren naar het nest? Ik dacht dat uitvliegen was: wég??