Ik voer de knagers en voel warme liefdestentakels naar ze uitgaan.
Ik kijk naar boven: gierzwaluwen. Ik en gek op vogels. Maar waar zijn de vleermuizen toch dit jaar of ben ik telkens te vroeg naar bed.
Terug zeg ik in de schuur ‘dag liefies’ tegen Agnes en Femke.
Binnen zijn in een soort wijde wasem van liefde drie katten die elk hun ding doen (op dit tijdstip van de dag meestal slapen) in het besef dat ze worden bemind.

Ik ben goed met dieren.
Met eigen dieren, met vrije-natuur-dieren.
Ik voel me er één mee.
(niet zo eng als die vrouw met Bokito maar you get my drift in goed Amerikaans)
At peace.

Waarom niet met mensen.
Ik heb er niets tegen. Ik ken er die ik heel aardig vind. Ik heb andere gekend die ik ook heel aardig vond.
Er zijn er in mijn periferie die me wel wat lijken.
Maar het echte connecten. Ik kan het niet.
Ik wou van wel.

Ik slaap onrustig en veel te kort.
Dit keer is het niet de schuld van mijn ziel maar van Eebje die telkens wanneer ik me beweeg meent dat ze zorgzaam mijn gezicht moet gaan likken.

Om twaalf uur komt Inger en pas om elf uur begin ik met zenuwen.
Tien voor twaalf klopt mijn hart in mijn keel en houd ik mezelf voor dat het niet langer dan een half uur hoeft te duren en dat ik daarna uitgeput in bed kan vallen.

Precies twaalf uur gaat de telefoon.
Inger: “Ik ben er niet.”
Ik (logisch denkertje dat ik ben): “Nee.”

Ze is dus vertraagd.
Ok.

Om mijn mind te verzetten speel ik het ‘hoeveel NOS-ers zitten er op Hyves’-spel.
En zie en passant dat Rik van de Westelaken er sinds gistermiddag nóg drie goede vrienden bij heeft.

Daar hoor ik al maanden niets meer over.

Dipje?

 

Jeugdsentiment voor wie in juni 1968 alternatief was.
Toen werd dit nummer van Bres Planète nl. uitgegeven.

Verzenden kost 2 Euro. Doe er 1 Euro bij en dit unieke boekwerkje is voor jou.
‘Hebbes’ in de commentjes, zelf contact opnemen en binnen een week betalen.

Erg leuk: op de achterkant van de kaft staat met grote letters: Bewaar dit nummer! Het wordt later meer waard!
Wie weet.

“Het wordt een Héle Mooie Dag.
Ik verwacht het althans.
Nee?
Een Heerlijke Dag dan. Ook goed.”

Hij wordt weer beter.

Hallo!

Mijn naam is Linda van Hagen en ik ben fotografe.

Ik maak trouwreportages en portretten, maar heb mijzelf vooral toegelegd op product- en webfotografie.

Ook uw bedrijf maakt gebruik van foto’s op de website.

Voor 75 euro per foto (inclusief de rechten) kan ik ook voor uw bedrijf en/of website de fotografie verzorgen.

Zucht.

Alle goede doelen vallen me weer eens tegelijk lastig.
In december, dat snap ik.
Nieuw jaar nieuwe contributie.
Maar waarom nu achter elkaar Wakker Dier, Bont voor Dieren, Lenie ‘t Hart, anti-Stierenvechten? Drie heb ik overgemaakt toen had ik geen zin meer.

Vandaag valt in de bus Heifer (“koop een aandeel geit voor een gezin in Kameroen”) én de Dierenbescherming (“steunt u deze zomer ons asielwerk weer voor € 10 per maand”).
De laatste met van die snoezige katten- en hondennaamstickers erbij zodat ik me meteen schuldig voel als ik ze *niet* zou steunen.
En een foto van een lieve hond met hertenogen vastgebonden aan een boom.

Vooruit dan maar. Het asiel dus.
En dit keer niet de geit.
Een vrouw kan niet alles steunen.

Ik word benaderd door een landelijk dagblad voor een lang interview over mijn leven.
Met als inzoem waarom een mensenschuw persoon op haar weblog zo openhartig is.

Nadenken is niet nodig. Het antwoord is nee.
Als reden geef ik dat ik niet voor niets mensenschuw ben én dat ik niet wil doen alsof mijn moeilijkdoenerij interessant is voor alle lezers van een landelijke krant.
Goed antwoord.
Zo.

Gisteravond mail ik met iemand met wie ik zelden persoonlijk mail.
Uit toch een soort van ijdelheid (want gevleid voel ik me wél) vertel ik hem over de uitnodiging en dat ik nee heb gezegd en waarom.

Wat jammer, mailt hij terug. Want dat is een mooie rubriek.
Ik probeer beter te verwoorden wat de reden is.
En denk dan: is de reden niet iets heel anders. Nl. dat ik me klote voel omdat mijn leven ooit (toen ik 20, 30, 40 was) best leuk was en dat ik toen mooie dingen schreef en iemand wás en daarna niet meer.
Is het dát niet en wil ik dat niet onder ogen zien.

Waarna ik dat nu de hele dag wél onder ogen zie.
En zo’n Depri-test helpt dan ook niet echt.

In HagensOpDeMiddag hoor ik het laatste stukje van een gesprek over depri zijn.
Er staat een test op ut net en die deugt, zegt de deskundige.
Een test! altijd leuk en op de vrouw af: ik ben niet heel erg vrolijk de laatste tijd.
En ook altijd leuk: na zo’n test lezen dat het reuze meevalt.

Test ingevuld en het blijkt goed mis met me. Ik moet spoorslags naar de dokter.
Nog een test gevonden, ook ingevuld (en nu ietsje zonniger) en ik ben *waarschijnlijk* niet depressief maar ik moet voor alle zekerheid toch maar even naar de dokter.

Hier word ik niet vrolijker van.
Hé, ik zit alleen maar in een dipje, wil ik roepen.
En no way ga ik naar een knul van 32 om met hem te bespreken dat het leven zuigt als je 56 going on 57 (snik) bent en te dik en nooit-meer-mooi met een bedrijf dat óók al aan het dippen is.

Hier is maar 1 remedie. Welgevormde ouwe-vrouwen-schouders (met die man hieronder mail ik noooooit meer) er onder en een paar dagen lekker laid back doen. Boekje lezen misschien.
(tjonge)

Een man (veertiger) met wie ik wel eens mail schrijft me:
“Zag ik daar trouwens een nieuwe foto van jou met een cold-shoulder?”
(hij doelt op de foto van mij op Fanlog)

Dan: “Ik vind schouders altijd een mooi gedeelte van (jonge) vrouwen en meisjes.”

“Let op!
Het wordt een Hele Mooie Dag!”

Let op.
Wat moet ik daar nou weer van vinden?

Het klinkt zo dwingend. Ik hou niet van dwingend.
En ik hou er ook niet van dat iemand anders me vertelt dat het een mooie dag wórdt.

Wénsen, dat mag Rob Trip me een Mooie Dag. En dan liefst met feeling. Met magie.

Ik weet het niet.
Het kán aan mij liggen maar ik mis de laatste tijd iets in de MD’s.

NOS-directeur Gerard Dielessen ‘irriteert’ zich aan de ‘beeldvorming’ als zou zijn omroep links en vooringenomen zijn.

Dat staat in De Telegraaf.
Dielessen schijnt het gezegd te hebben in NRC Next waar hij (ik citeer weer De Telegraaf) “ruim baan (krijgt) om te citeren uit de doelstellingen van zijn omroep”.

Dat laatste vind ik niet erg objectief geformuleerd. Maar goed, tis De Telegraaf. En dat ‘beeldvorming’ is natuurlijk ook niet fris.

Het eerste, daarvan zit ik me nu al een tijdje af te vragen of de NOS-directeur écht “zich irriteren” zegt (wat ik heel erg zou vinden voor iemand in die functie) of dat De Telegraaf niet alleen vervelende stemmingmakers als journalisten in dienst heeft maar ook nog eens types die de basis van de Nederlandse taal niet beheersen.