Over mezelf en andere dieren
“Het wordt een Fantástisch Mooie Dag – een Hele Mooie Dag.”
Zegt Rob Trip die volgens mij aan het overcompenseren is dat hij tegenwoordig de Tot Morgen weglaat (vandaag terecht trouwens, morgen is hij er inderdaad niet), van de week een keer verkeerd timede en toen helemaal niks zei als afronding en er maandag ook al niet is omdat-ie dan op tv een programma over de Afsluitdijk zal presenteren.
Een van de doelen van de afgelopen reis was: mijn aftakelende lijf accepteren.
Das niet gelukt.
Wel maakte ik af en toe (maar niet zo vaak als anders) foto’s van mezelf.
Hieronder twee – uit Yuma.
Ik ‘dramatisch’ (deze) vind ik wel mooi.
Ik ‘lachend’ (hieronder) vind ik wel ok en gelukkig zie je door de onscherpte de kalkoenenlijntjes in de hals niet hoewel de overgangsoogjes niet aan te ontkomen zijn.
De schouders zijn inderdaad mooi. Vind ik ook zelf.
En de cleavage is écht (geen oppropbehaatje).
Maar hoe diep er onder de cleavage gehangen wordt is weer discreet verborgen en bij deze minder discreet gewoon onthuld.
Het lijf is écht gewoon verdwenen vrees ik.
Tisnietanders.
Aangezien de kippen binnen eieren leggen (de Barneys 1-2 per dag, Hillary & co zijn alweer gestopt) staat de hele dag de schuurdeur open.
Van kwart over vijf ‘s ochtends – o got 🙁 – tot tegen half tien ‘s avonds.
Met als neveneffect dat de koolmeesjes uit de wijde omtrek nu niet meer wachten tot ik handjes kippengraan en duivenpinda’s gooi maar dat zelf komen halen.
Ik zie ze bovenop de schuurdeur zitten, even loeren naar binnen. Snelle duikvlucht, hapje in snavel en rap weg en proppen in het hongerige snaveltje van een kid.
Hartstikke goed en om het ze niet extra lastig te maken (hoewel ik niet de indruk heb dat ze daar echt lást van hebben) zet ik de deur niet op een kier maar bij goed weer op wagenwijd open.
Tien minuten geleden is het tijd voor knagers voeren en in de schuur hoor ik het geluid van heel klein paniekerig zich klem gevlogen hebbend vogeltje.
Ik vind het in een hoek bij het raam (de verkeerde hoek).
Jonge winterkoning die ik heel voorzichtig vastpak, hand weer open buiten de deur en vrij!
Op die momenten wil deze stadsmens wensen uitspreken (“het ga je goed vogeltje”) en begrijp ik ook iets van die rare vrouw die Bokito te na kwam en die kennelijk nooit Gorilla’s in the Mist had gezien.
“French Bull Dog” heet deze magneet.
Ik kocht er maar 1 van en ik dacht dan zet ik ‘m op m’n log als aanbieding en wédden dat Mariette – met een zwak voor lelijke honden – ‘m dan koopt.
Maar nou blijkt die opeens huisarts te zijn geworden en wat koopt ze voor virtuele bloemen dus daarom: geen aanbieding maar de magneet gewoon op de post naar de nieuwe dokter die ooit wereldberoemd werd met haar gluren-naar-de-buren-foto’s van onze MP in een t-shirtje en een kekke korte broek.
3FM deejay Giel Beelen zoekt kandidaten voor een nieuwe talkshow op tv. Maar er zit een addertje onder het gras. Beelen wil zijn gasten graag naakt aan tafel ontvangen. De 29-jarige deejay zal zelf ook naakt de interviews verzorgen. Beelen wil op deze manier niet-alledaagse gesprekken neerzetten, meldde het televisieprogramma RTL Boulevard dinsdag.
De camera mag de geslachtsdelen van de BN’ers die Beelen ontvangt niet in beeld brengen. Volgens RTL Boulevard moest de show nog geheim blijven, want Beelen is nog hard op zoek naar kandidaten.
Onbekend is of er echt mensen zijn die zich op deze manier zo te kijk willen zetten en hoeveel uitzendingen men kan vullen met gasten die zich bloot willen geven. De presentator van het programma, Albert Verlinde, liet alvast weten te bedanken voor de eer. Het zal voor Giel Beelen niet de eerste keer zijn dat hij naakt op tv te zien is. Eerder liet hij zich al naakt zien in een televisiespotje en op het podium van Pinkpop.
(Bron – waar je ook het televisiespotje kunt bewonderen)
Hanneke Groenteman heeft een weblog waarop je niet kunt commenten.
Hebben er meer – no problem.
Nu schreef ze vorige week iets en daarover kreeg ze nare mailtjes.
Dús kondigde ze aan dat ze zou stoppen met d’r log.
Wat de Nationale Pers haalde.
Intussen ging ze gewoon door trouwens.
Vandaag als opening van de Mediapagina van de Volkskrant: “Groenteman blogt weer.”
Omdat ze toen ze had gemeld dat ze zou stoppen juist weer áárdige mailtjes heeft gekregen.
Typies gevalletje ‘stop de persen!’ – dit.
Virtuele relaties – ze zitten me niet lekker.
Die man dus, die wel leuk met me mailde en toen ik hem vroeg iets samen te doen (een voorstelling bezoeken! niet intiem dineren en al helemaal niet een romantische strandwandeling, bij mij thuis eten bij kaarslicht met uitzicht op sex of iets anders Spannends) terugmailde: nee.
Daarvan was ik behoorlijk van slag. Eigenlijk nog wel een beetje.
Hoewel de gêne die me direct erna overviel wat is afgezakt.
Maar wat zo raar was.
Ik dacht eerst: dit vertel ik niemand. Vanwege die gêne.
En dacht toen aan de virtuele vriendin die ik de afgelopen maanden driftig mailend door twee desastreuze affaires heb heen gesleept, alles mee adviserend van ‘wat zal ik aandoen voor de eerste date’ t/m ‘hoe overleef ik nu hij me heeft gedumpt’. Ik dacht: die begrijpt me. En mail haar mijn verhaal.
Waarop zij terugmailt: “Wat is er nou helemaal gebeurd – er is een uitnodiging afgeslagen.”
Zodat ik haar subiet afschrijf als iemand die mogelijk op mijn golflengte zit.
Intussen ben ik zelf ook helemaal niet aardig.
Zo ontving ik alweer een week geleden een erg aardige mail van iemand met wie ik vroeger vaker contact had en ik heb intussen al zeker tien keer in mijn hoofd een aardig antwoord gecomponeerd maar irl komt er steeds wat tussen dus die denkt nu vast ook van alles over mij.
Maar (nog) niet antwoorden is anders dan onaardig antwoorden. Zeg/denk ik.
Wat mogelijk weer wordt ingegeven door mijn eigen fout gedrag.
Half-half luister ik naar het Radio 1 Journaal.
Geen zin. En Hansje zal nog wat onderwerpen doen zodat ik mezelf toesta weg te zakken.
Marjet Hamer (PvdA) doet opgewonden over iets.
En heeft het dan over “het gele kaart” die iets of iemand moet krijgen.
Kennelijk geen voetballiefhebster.
Een paar jaar geleden sloot mijn huisarts haar praktijk en ging ik over op een nieuw, jonger exemplaar. Daar ben ik een paar keer geweest en hij (her)kent me niet.
Ook was ik een paar keer bij de jongen die zijn invaller was op woensdag en die is best aardig.
Nu krijg ik een brief dat ook deze huisarts (begin veertig schat ik ‘m) ermee stopt en dat de invaller de praktijk overneemt met een andere prille arts die Karlijn heet. Wanneer ik op haar google zie ik dat ze in de medische commissie van de korfbalbond zit.
De patiënten gaan ze verdelen op postcode. Tenzij ik erg graag de ene of de andere wil.
Die jongen is, ik zei het al, ‘best aardig’. Het meisje ken ik niet.
En iha vind ik als vrouw een vrouwelijke arts prettiger. Maar m’n vrouwelijke gynaecoloog vond ik een ramp dus dat Karlijn vrouw is mag niet de doorslag geven.
Eigenlijk maakt het me niet uit. Maar om mijn artsenkeuze nou te laten bepalen door m’n postcode 🙁
Mensenschuwe sociaal niet-vaardige ik raakt gisteravond in gesprek met een man die me aardig lijkt.
Via mail.
Babbel babbel en klets en hé, vind jij dát – ik vind dít.
Keuvel etc.
Waarna ik mezelf verras door ‘zullen we een keer naar een voorstelling gaan’ te mailen.
En amper heb ik op Send geklikt of ik denk omygotwatdeediknu.
Maar tegelijk: misschien is dit goed voor me.
Een stap uit mijn kokon van afschermen van de buitenwereld en al die enge mensen die mogelijk best aardig zijn maar wat ik niet durf te ontdekken.
Het antwoord laat tien minuten op zich wachten.
Dan: “Sorry maar ik houd werk en privé streng gescheiden”.
Wat, voegt hij eraan toe “niet persoonlijk is bedoeld”.
Ok.
Ook sorry.
En dit dus na twee uur in zijn baas z’n tijd zitten mailen.
In het kader van dat ‘gescheiden houden’.
Ergens midden deze ochtend: een hels vogelgekrijs.
De hemel die vol raakt met kauwtjes. Tientallen, honderdtallen.
Kleine rondjes draaiend, heel snel, krijsend, krijsend.
Alarmfase 1.
Shit, denk ik: Guus heeft een jong te pakken en ren naar beneden.
Maar Guus ligt in een doos – niks jong. Niks oudervogel. Helemaal niks.
Na een minuut of tien trekken ze weg – de Birds.
En pas uren later wanneer ik naar de achtertuin loop zie ik de reden.
Een dood kauwtje. Plat naast het pad.
Ik raap hem op: in de snavel graankorrels. Verzameld om aan de jongen te voeren.
Kwetsures zie ik niet. Hartstilstand? In elk geval: dood.
De hele dag slechts een enkel kauwtje in de tuin terwijl die gewoonlijk met hele bendes neerdalen om alles te snaaien dat voor knagers en kippen wordt gevoerd.
Soms zie ik er 1 hoog in een boom.
Zodat ik voer op veilige plekken. Op de grijze bak bv. Of in de knagersren.
Maar slechts een enkel kauwtje waagt het eigen leven.
En ook de mussen kijken wel uit.
Ik heb opeens een rare, stille tuin.
De PvdA lijkt te profiteren van een beter oordeel van de kiezer over het kabinet. Honderd dagen geleden gaven zij de regering nog gemiddeld een rapportcijfer van 5,1. Dat is geklommen naar een 5,4 op dit moment. Vooral de kiezers van de PvdA zelf en van de ChristenUnie zijn positiever over het kabinet gaan denken.
De Hond heeft ook de mening van kiezers over de verschillende bewindslieden gepeild. Daaruit blijkt dat zij vooral hoge verwachtingen houden over minister Ronald Plasterk van Onderwijs en minister André Rouvoet van Jeugd en Gezin.
Ik zat in z’n peiling en heb mijn vertrouwen uitgesproken in Plasterk en Cramer.
Als enigen dus.
(Bron)
Ik had vrijdagmiddag Fanlogdienst en kon dus van minuut tot minuut met Marcel Oosten volgen hoe Bokito was ontsnapt, wat-ie had gedaan en dat-ie was gegrepen en dat zijn slachtoffer er slecht aan toe was.
Ook gisteren volg ik via het Radio 1 Journaal het verhaal. Ze hebben de man van het slachtoffer te pakken gekregen (die zie ik later ook op het NOS-Journaal).
Dit nu, valt geheel in het niet bij een gesprek met de Ontzettend Ernstig Gewonde vrouw zelf dat in De Telegraaf staat. En het zou geen rol mogen spelen maar door zoiets (praten over je leed met De Telegraaf) zakt iemand toch in mijn achting en ook in mijn medelijden.
Hier d’r spannende verhaal: “Ik stond bij de kleine aapjes in het Afrika-gedeelte, toen ik achter me een plons hoorde. Ik draaide me om en daar stond Bokito. Ik kon geen kant meer op. Hij greep me vast, ging met zijn volle gewicht op me zitten en begon me te bijten. Ik dacht alleen maar o god ik ga dood, ik ga dood.”
Voor Petronella Yvonne leek er geen einde aan de huiveringwekkende momenten te komen. “Ik voelde overal pijn toen hij me meesleurde over het pad, maar kon me niet verzetten tegen dit megasterke dier. Ik ben geen moment van de kaart geweest, wel veinsde ik dat ik dood was. Pas bij het restaurant liet hij los. Ik kon mijn broek, die was afgezakt, niet eens ophalen van de pijn.
Ik riep om hulp, maar niemand hielp me. Iedereen was in paniek. Het was een hel”, vertelt een lijkbleke en geëmotioneerde Petronella Yvonne in haar ziekenhuisbed, terwijl ze met snoeren en slangetjes aan allerlei apparaten ligt.
(Bron)
Het is onderzocht: ‘de Nederlandse automobilist’ ergert zich het meest aan medeweggebruikers die te lang op de linkerbaan rijden. Op twee staat ergeren aan bumperkleven.
Goeie kans dat dit twee verschillende groepen mensen zijn.
Een vriendin wees me op een reactie die ze had geschreven op de site van NRC waarin ze onder een verzonnen naam zich in welgekozen woorden lovend over een nieuwe gratis krant uitliet. Diezelfde krant had ze net tegenover mij de grond ingeboord. Hoe kan dat? “Die reactie schreef ik vanochtend, toen had ik die krant nog niet echt bekeken. Maar ik wilde gewoon reageren.” Zo simpel is het. Het is een drang, geen gedachte. We houden onszelf en anderen kortom voor de gek met onbeteugelde reageerdrift.
Er zit een ander naar trekje aan. Veel van de verzonnen meningen lijken maar een doel te hebben: de auteur het zwijgen op te leggen en het debat te smoren.
Lees hier het hele stuk (waarop je ook kunt reageren).
Op Fanlog hebben we een serie Koken met R1J-ers.
Mensen van het Radio 1 Journaal sturen een recept in en 1 van ons probeert dat uit en schrijft over de ervaringen met wat foto’s erbij.
Vanavond is het een Andijviestamppot met karbonaadjes van Peter van den Meerschaut. Door mij uitgeprobeerd zonder de karbonaadjes maar met een eigen eitje.
Kijk hier voor het recept en klik ergens onderaan voor mijn verhaal met de foto’s.
In Amerika is een televisiereclame met een groot egaal grasveld. Met alleen gras dus. En geen dandelions, zegt een meneer in de camera.
Waarna we inzoemen op een wat pinnig kijkende vrouw die toevoegt: “We hate dandelions.”
Nou, ik niet.
De buik is zowel bij mannen als vrouwen het meest favoriete lichaamsdeel om af te vallen, gevolgd door de bovenbenen.
Gemiddeld weegt een Nederlander 82 kilo, maar vindt 74 kilo het ultieme streefgewicht. De dikste mensen wonen in Groningen, de magerste in Noord-Holland. Dat blijkt uit onderzoek van verzekeringsgroep Achmea onder ruim 1000 Nederlanders. Een te dikke buik is voor vrouwen en bij mannen, beiden ruim 76 procent, de grootste ergernis.
Mannen zien het liefst dat hun vrouw geen buikje heeft. Ook te dikke billen bij vrouwen moeten wat betreft hun partners rigoureus worden aangepakt.
Lees hier verder.
When Thompson hit 70, he decided to change his lifestyle completely so he could live longer. He went on a strict diet, he jogged, he swam and he took sunbaths.
In just three months’ time, Thompson lost 30 pounds and reduced his waist by six inches. Svelte and tan, he decided to top it off with a new haircut. Stepping out of the barbershop, he was hit by a bus.
As he lay dying, he cried out, “God, how could you do this to me?” [ba-ba boom]
And a voice from the heavens responded: “To tell you the truth, Thompson, I didn’t recognize you.”
Komt uit het boek Plato and a Platypus Walk into a Bar: Understanding Philosophy Through Jokes (Hardcover)
By Thomas Cathcart and Daniel Klein
