Geen kwaad woord over Hillary & Co, zeker nu niet. Maar: twee is maar twee en hun luxe levensstijl – lekker eten, geen eieren leggen – heeft z’n nadelen.

Dus was het idee: nog drie hennen erbij. Bovendien kan dan het hele stel min of meer tegelijk ingeent worden -Hillary & Co hoeven maar een prik, vanwege vorig jaar – want het ophokken zal wel weer gauw beginnen. De omslachtige administratieve procedure heeft het Ministerie gehandhaafd, zo blijkt.

Mevrouw Wanderen had drie Barnevelders op Marktplaats. Ze waren anderhalf, handtam en goedlegs, zei ze. Ze deed ze weg omdat zij ging verhuizen, zei ze.

Woensdag er naar toe gereden, vond ze leuk en deed ze in de grote kattenmand met een doek er overheen, dat leek me rustgevend. Het getokkel hield al gauw op, maar toen ik ze losliet in het quarantaine rennetje met tijdelijk huisje, begonnen ze weer snel met hun sister-talk. En de leukerds stapten meteen parmantig en nieuwsgierig in het rond.

 De volgende ochtend hun rennetje geopend en wat doen ze, de prijshoenders? Ze leggen alledrie een ei, in het officiele leghok. Daarna liepen er twee groepjes kippen door de tuin, die beide doen of ze van elkaars bestaan niet weten. En beide genieten van het weer, de wormen en de zaadjes.

Vannacht sliepen de Barnies voor zover ik kon zien weer in hun tijdelijke huisje. Hopelijk bedenken Hillary & Co and the Barnies gauw dat ze samen op een stok kunnen slapen.

Het blijft voor mij nog wat ongewis, met het “bonden” van kippen heb ik geen ervaring.

Maar toch, ik neig tot de onrealistische gedachte dat de wereld soms goed is.

En hoe heten ze? Daarover denkt J. nu na (meyt wie het ook goed gaat).

Vanmorgen stonden Guus en Sam joelend gereed om brokjes te eten. Maar nu was de Waardige Oude Dame zoek. Niet boven, niet dood onder de bank, niet opgesloten in de wc.

Het knipje van het kattenluikje had ik al gisteren afgeplakt.

Komt ze gemoedelijk door de tuin aangewandeld. Zij die vrijwel nooit naar buiten gaat – eigenlijk alleen als het raam open staat, zodat ze zich niet door de luikljes hoeft te wringen. Zij die het liefste van allen ontbijt. Zij, de prinses van de huiselijke rust.

Die jongens zijn wel leuk, maar om ze nou na te gaan doen.

 Een zonnige ochtend. Ik sta op. Geen Sam die, als hoofd van de ontbijtbrigade, controleert of ik wel naar beneden kom linea recta naar de brokjes-bus. Beneden ook geen belangstellende Guus; Eeb slaapt. Kijken, kijken, niets. Eeb slaapt nog steeds. Ik doe de samba met de brokjesbus. Eeb, die nogal doof is, wordt daarvan waqkker en wil best brokjes. Twee katten zoek.

Ik ga in de tuin, ik dans nu de samba heviger dan welke Star ook. Niets. Dan ontdek ik dat het kattenklapdeurtje op de vergrendelingsstand staat en zie dat niet alleen de mens maar ook de kat het knipje kan verschuiven. Het tweetal was dus buitengesloten en ik weet niet of ze nu boos de wereld ingetrokken zijn oflater nog eens langs komen om te zien of er er wat te nasjen is.

Een half uur later komen de heren rustig aanwandelen, voeren dan de vertrouwde – en dit keer met een minibegin aan waarheid – wij-krijgen-nooit-te-eten-act op. Eeb slaapt alweer.

Later op de ochtend ben ik in de tuin, het drietal buikt nog wat uit na een heerlijk ontbijt.

J. bevindt zich vergenoegd in Yuma. Zij heeft me ook de door mij vergeten tussenstap voor plaatjes weer bijgeleerd. Twee plaatjes in een post is voor gevorderden, daar had ik dus niet mee moeten beginnen. Maar ik heb nog weken de tijd om te oefenen.

 

Dinsdagochtend, spookvroeg, op Schiphol J. achtergelaten; zij was vol vragen over het wat, waarom en hoe. Terug naar Amsterdam om met Nina, die langzamerhand een huisgenote was geworden, naar de polder te gaan. Ik houd niet van autobesturen, Nina niet van rijden in een mandje. Maar na weken alleen op mijn zoldertje kon dat er ook wel bij.

De dierenarts zei dat de kweek van Nina’s haartjes ‘definitief negatief ‘was. Na mijn aanvankelijke schrik – want goed is soms negatief en soms positief – bleek dit opperbest te wezen. Nina bij haar collegaatjes gezet. En dit gefotograveerd voor het log. Helaas heb ik technische problemen met het ’toevoegen foto’ zodat ik me maar beperk tot de mededeling dat ze weer lekker rondholt met de anderen. Intussen weet ze ook weer hoe je je naar voren moet wringen als de gezamenlijke maaltijd wordt geserveerd – dat heb je niet als je op je eentje woont.

Een ander keer meer en, hopelijk, ook met plaatjes.

Vandaag, opeens: ik hoor de tjiftjaf.
Ik zie planten en bomen bijna voor mijn ogen uit schieten.
Ook de perenboom direct achter mijn huis waarvan bij een van de vreselijke stormen van deze winter de helft is afgespleten.
Egel is terug.
De dovenetel die twee weken geleden amper opkwam en toen voorzichtig knopjes kreeg breekt opeens geel uit. De witte nog niet en laat R. die nou asjeblieft niet uitrukken.
(Maar wél de brandnetel.)

Mijn eigen wortels. Opeens zitten ze ferm geplant in mijn huis, tuin, dierenbestaan.
Wil niet weg. Wil genieten. Wil hier zijn.
Elke nacht Eebje tegen mijn hoofd, Sammie in mijn armen en boos weg trappend wanneer ik onverwacht beweeg. Guus aan het voeteneind. Guus midden in de nacht (loei!) binnenkomend met “grote prooi!”= mini muis.

Vrienden, vriendinnen.
Heb ik niet op R. na (sorry voor wie mogelijk anderszins hoopte). Maar missen zal ik ze wel. Een aantal van die net-niets.

Toch morgen om vier uur de wekker.
Go west, old woman, go west.

Tuesday, April 3
Delta Flight:   39
Departs:   10:25 am from Amsterdam, Netherlands
Arrives:   2:15 pm at Atlanta, Georgia
Seats:   23B

Tuesday, April 3
Delta Flight:   565
Departs:   4:35 pm from Atlanta, Georgia
Arrives:   5:45 pm at Phoenix, Arizona
Seats:   23D

Saturday, April 28
Delta Flight:   982
Departs:   7:15 am from Phoenix, Arizona
Arrives:   1:52 pm at Atlanta, Georgia
Seats:   34C

Saturday, April 28
Delta Flight:   38
Departs:   5:40 pm from Atlanta, Georgia
Arrives:   8:25 am (April 29) at Amsterdam, Netherlands
Seats:   32B

Bij VN zit een bijlage.
Over ouder worden.

Ik blader ‘m door en veel wil ik niet weten en dus niet lezen.
De Boodschap is (o.a.) dat je voor de mind actief moet blijven, zowel met het koppie als met het lijf maar het ook weer niet moet overdrijven.
En dat je wat het lijf betreft moet accepteren dat het instort en moet proberen het verval als reuze interessant te zien. Sterker: ervan te houden.

Wat precies past in mijn voornemen voor de reis.
In de spiegel kijken en blijmoedig aanvaarden wat ik aan rimpels en hangtoestanden zie.

Ik zie alleen nog niet zo snel hoe ik dit moet verenigen met het ideale ‘niets hoeft’-reisgevoel.

De bel gaat.
Voor de deur een modieus gekleed, mooi opgemaakt blond meisje van een jaar of zestien met in haar handen een stapeltje mapjes. Ze voert actie voor “de kinderen van …?” en dat is in Afrika en hun ouders zijn dood en ik denk: jaja, zal wel. Zodat ik haar om een legitimatie vraag.

Daar heeft ze op gerekend, ze heeft hem al in haar hand.
Klein papiertje in plastic mapje. Dat organisatie Care (?) verklaart dat Jennifer X voor ze optreedt, met meisjeshandtekening van Jennifer.
Ik zeg dat ik het er amateuristisch vind uitzien. En dat iedereen dit wel kan maken.
Ja maar ze hóeft geen andere te hebben zegt ze, omdat “wij alleen maar kaarten verkopen en geen geld ophalen” (subtiel verschil).

“Maar ik kén je niet,” zeg ik weer want elke vrouw uit het dorp die hier voor iets onduidelijks langs komt krijgt ongeacht het Doel een Euro of meer, maar om nou zomaar een willekeurig meisje…
Dat ik haar niet ken klopt, zegt ze, “want wij komen in heel Noordholland”.

“Nee,” houd ik vol, “sorry”.
En volgens mij was dit dus écht oplichterij.

Veel dat in mijn vermiste pakket zit is onvervangbaar.
Niet in de zin dat het unieke waarde heeft maar dat ik het opnieuw moet aanschaffen.
Zoals mijn Amerikaans mobieltje en mijn eierkoker voor de magnetron. En de Arizona Sun zonnebrandcrème enzo.

Wat ik wel kan doen, bedenk ik vandaag, is de 25 cd’s waar ik niet langer dan een week zónder kan vooruit sturen naar de volgende plaats na Yuma. Dat is Kingman. Maar dan moet ik wel zeker zijn dat ik daar terecht kan, wat betekent: opbellen.

Ik haat opbellen. Met mensen anders dan R., met instanties. En al helemaal als die een andere taal spreken zelfs al is dat Engels.
Maar drie uur zal het moment zijn. Dan is het daar zes uur en is de ochtendploeg net gearriveerd maar zijn er nog niet veel uit-checkende gasten.

Ik draai het nummer en ben zo in verwarring dat ik denk dat het over een paar weken september is maar het is echt april en ik heb voor alle zekerheid het nummer van mijn favoriete kamer genoteerd.
“Dis is Zjienie Doemen, I’d laik toe meek a rezerveetion.” “Hi Jeannie, let me get your record, when would you like to come.” Etc.

Zodat ik er ook nog een oprecht “I’m looking forward to seeing you again” uit krijg en Miss Pat me verzekert dat iedereen in de Best Western in Kingman de nachten zal aftellen tot ik er weer ben.

Morgen de cd’s verzenden en hopen dat ik met dit pakje meer geluk heb.

Op 13 maart zond ik een groot pakket vooruit naar Yuma.
Met al die dingen die een vrouw niet in een sleepkoffertje kan meenemen zoals messen en scharen en zonnebrand en andere crèmes. Plus tientallen kopieën van cd’s. En alle landkaarten die ik daar nodig zou kunnen hebben.
En toen ik toch aan het pakken was kon er een heleboel méér ook nog wel bij (van afwaskwast tot koffiefilters tot t-shirts) zodat ik 6,8 kilo à 52,95 Euro richting Amerika zond.
Als Priority. Zodat ze er in 4-6 werkdagen zouden zijn.

Vanochtend eens een mailtje gestuurd, of het was aangekomen.
En ‘tuurlijk’ dacht ik. Ik wou het alleen zeker weten.

Hier het antwoord.

“Hi Jeanne,

Things are well. I checked and you have one package only, from Oriental Trading. That’s it!

Happy travels.

Melissa”

Happy travels! Maagkrampen, paniek, wat-nú zal ze bedoelen 🙁