Veel dat in mijn vermiste pakket zit is onvervangbaar.
Niet in de zin dat het unieke waarde heeft maar dat ik het opnieuw moet aanschaffen.
Zoals mijn Amerikaans mobieltje en mijn eierkoker voor de magnetron. En de Arizona Sun zonnebrandcrème enzo.

Wat ik wel kan doen, bedenk ik vandaag, is de 25 cd’s waar ik niet langer dan een week zónder kan vooruit sturen naar de volgende plaats na Yuma. Dat is Kingman. Maar dan moet ik wel zeker zijn dat ik daar terecht kan, wat betekent: opbellen.

Ik haat opbellen. Met mensen anders dan R., met instanties. En al helemaal als die een andere taal spreken zelfs al is dat Engels.
Maar drie uur zal het moment zijn. Dan is het daar zes uur en is de ochtendploeg net gearriveerd maar zijn er nog niet veel uit-checkende gasten.

Ik draai het nummer en ben zo in verwarring dat ik denk dat het over een paar weken september is maar het is echt april en ik heb voor alle zekerheid het nummer van mijn favoriete kamer genoteerd.
“Dis is Zjienie Doemen, I’d laik toe meek a rezerveetion.” “Hi Jeannie, let me get your record, when would you like to come.” Etc.

Zodat ik er ook nog een oprecht “I’m looking forward to seeing you again” uit krijg en Miss Pat me verzekert dat iedereen in de Best Western in Kingman de nachten zal aftellen tot ik er weer ben.

Morgen de cd’s verzenden en hopen dat ik met dit pakje meer geluk heb.

Op 13 maart zond ik een groot pakket vooruit naar Yuma.
Met al die dingen die een vrouw niet in een sleepkoffertje kan meenemen zoals messen en scharen en zonnebrand en andere crèmes. Plus tientallen kopieën van cd’s. En alle landkaarten die ik daar nodig zou kunnen hebben.
En toen ik toch aan het pakken was kon er een heleboel méér ook nog wel bij (van afwaskwast tot koffiefilters tot t-shirts) zodat ik 6,8 kilo à 52,95 Euro richting Amerika zond.
Als Priority. Zodat ze er in 4-6 werkdagen zouden zijn.

Vanochtend eens een mailtje gestuurd, of het was aangekomen.
En ‘tuurlijk’ dacht ik. Ik wou het alleen zeker weten.

Hier het antwoord.

“Hi Jeanne,

Things are well. I checked and you have one package only, from Oriental Trading. That’s it!

Happy travels.

Melissa”

Happy travels! Maagkrampen, paniek, wat-nú zal ze bedoelen 🙁

Links brandnetel, rechts (gele) dovenetel.

Géén brandnetel – maar wat wèl? Geen idee. In elk geval niet uitrukken.

De telefoon gaat.
Met Stella nog-wat van (..) Telecom.
“Spreek ik met meneer of mevrouw Doomen.” Ja.
“Dan kan ik u een mooi aanbod doen.”
Sterke binnenkomer en soms zeg ik dat die er niet is en de vorige keer dat ik geen belangstelling had voor wat dan ook en dat ik helemaal niet goedkoper *wil* telefoneren.
Waarna de jongeman wildwoest reageerde dat ik het dan zelf maar moest weten.

Waarom ik het doe weet ik ook niet maar ik leg Stella uit dat ik volledig op tilt ga bij dit soort telefoontjes. Dat ik meteen de hakken in het zand zet en niet eens *wil* horen wat ze te zeggen heeft.

Ze begrijpt me, zegt Stella. Zelf is ze beeldend kunstenaar en ze woont in het hartje van Amsterdam en laatst was ze een paar dagen thuis om haar administratie te doen en ze werd gek van al die telefoontjes. Weet je wat ik moet doen: me afmelden op een site. Heeft zij ook gedaan en werkt prima.

Waarna zij me succes wenst en ik haar bedank voor de aardige reactie en verder óók succes wens zowel met het bellen als met haar echte werk en me daarna spoed naar die site.
Over 4 tot 6 weken moet het voorbij zijn met het “spreek ik met … dan heb ik een mooi aanbod voor u”.

Ik heb het gedaan, aangifte omzetbelasting.
En er was een moment waarbij ik onzeker was en dacht: volgens mij doe ik dit niet goed.
Maar dat zat op het eind.
Mijn gegevens kloppen wel en dan kunnen de ’leuker kunnen we het niet maken’-ambtenaren de uitkomst wel weer rechtbreien.

Pfoei zullen we dan maar denken.

Voor zover ik er ooit over heb nagedacht, dacht ik dat Rob Trip niet zou bijklussen als spreker of dagvoorzitter.
Fout.

Op 25 april zit hij in Nijmegen iets voor waar Thom de Graaf spreekt en ook Bolkestein en Max van Weezel. Over bestuurlijke vernieuwing (maar dan anders).

Er staat ook een actuele foto bij. Met moderne bril.
Niet zo’n flatteuze foto. En áls-ie al is gefotoshopt dan kennelijk met de bedoeling de populaire presentator er wat ziekelijk en zeker tien jaar ouder uit te laten zien.

Een virtuele kennis met wie ik best vriendin zou willen zijn maar ah – wie te veel hoopt kan “sorry, maar moet er niet aan denken” op d’r neus krijgen – vraagt of mijn vakantie van morgen over een week echt vakantie wordt.
Het antwoord is ja.
In die zin dat de Winkel zo slecht loopt dat het waanzin zou zijn veel tijd en moeite en geld te investeren in aanschaf nieuwe artikelen.
Ik zoem in (advies Theo) in wat ik zelf leuk vind en dat zijn boeken. Over politiek en over mensen, en over ‘bijzondere onderwerpen’=raar en verder zie ik wel.

Toch reis ik af met een opdracht.
Die is, verwoordde ik net in de mail aan de kennis, dat ik in het reine moet komen met hoe ik eruit zie.
De afgelopen reizen kiekte ik mezelf in de spiegel en dacht: best nog wel lekker.
En de keer erna: oef, er moet een hoop weggeworpen maar 1-2 aardige portretten blijven over.

Opdracht nu: niet mooier maken dan ik ben.
Mezelf in de ogen zien. Accepteren wie ik ben.
En Jeanne op 56 is hoogstens ok voor 56 maar wordt nooit meer Jeanne op 28 of 38 en ook niet op 50 of 52.
Zie het onder ogen. En vooral: accepteer het en stop met zeiken.

Waarmee het geen makkelijke vakantie wordt.

Een virtuele vriendin heeft er een gevonden, een leuke vent.
Ik ben blij voor haar en ze raadt me aan me te spoeden naar dating sites en noemt er wel drie. Zo kwam zij er nl aan.

Heb ik al eens gedaan, mail ik terug.
Maar ik tref altijd losers en creeps.
Zal mijn virtuele uitstraling wel zijn.
Niet dat mijn irl uitstraling zoveel soeps is.

Althans, zelf vind ik die helemaal ok maar een bezoek aan de Plusmarkt levert geen contacten op met Spannende Mannen en zelfs niet met Best-Aardige Mannen.
En om nou helemaal in Alkmaar te gaan shoppen in de hoop op die onverwachte ontmoeting in dat leuke Indische of Turkse winkeltje, ach, zo erg hoef ik er nou ook weer geen een.
Een leuke vent dus.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ik had vandaag de recensie van het boek van Max van Weezel willen schrijven.
Het gaat niet door. Ik acht me niet voldoende deskundig (had ik eerder moeten bedenken maar werd ik me dus pas echt van bewust toen ik over het artikel dacht).

Toen had ik mijn aangifte Omzetbelasting zullen doen.
Online via “leuker kunnen we het niet maken”.
Ik blokkeer en stel uit.

Een Belgische klant die serieus lijkt bestelt voor bijna 300 Euro tussen de 40 en 50 artikelen.
Als ik verstandig ben zoek ik die nú bij elkaar. Tegenzin staat in de weg.

De tafel beneden zo’n beetje opruimen dan maar zodat R. niet met het bord op schoot hoeft te eten zoals ik.

 

Intussen Buitenhof aan.
Rob Trip live in de studio en twee dagen geleden in Brussel in goed Engels sprekend gesprek met Solana. Knappe Rob Trip.

Wel 2x met hetzelfde bloesje.
Zou hij daar meerdere exemplaren van hebben of heeft hij het gisteren gewassen?

Het is wel een móói bloesje. En alles beter dan roze.

Sylvia Witteman in VK magazine

Post van Agis.

Ik denk wat zouden ze nu weer hebben bedacht.

Het is een lange brief over no claim en dat ik daar onder ben gebleven. Wat me verbaast aangezien ik medicijnen slik (en nee, ik ga niet vertellen waarvóór, een zeer beperkt aantal dingen houd ik voor mezelf).

Wat ik terug krijg staat op blz. 2.

Het is € 43,02.

Zomaar in de schoot geworpen.

Dat wordt dus een gift voor Bont voor Dieren (dat was de andere enveloppe) en een gift voor Heifer.

Of zal ik toch iets voor mezelf houden.

Ik gedij niet in groepen.
Ik mijd ze.
Meestal.

En soms treed ik toe.
Omdat ik, ja got – waarom.
Omdat ik veel vrouwen in zo’n groep toch wel erg aardig vind.

Tot er iemand in die groep iets zegt dat ik niet leuk vind wat ik laat merken waarop niet alleen diegene maar ook anderen over me heen vallen en plof! daar lazer ik weer uit de groep.

Een enkel iemand neemt het voor me op. Maar als ik mail in deze lijst zie binnen komen verkramp ik en denk: wie vliegt me nu weer aan.

Wat me weerhoudt van unsubben is dat ik wil weten wanneer Aafke bevalt.
Maar, bedenk ik terwijl ik dit schrijf, die kan ik natuurlijk ook gewoon mailen.

Groepen en ik – vergeet het.

Knut dus.

Jaren geleden nam ik een American Express gold card omdat ik dan telefonisch traveller’s cheques kon bestellen die werden thuis gestuurd. Was makkelijk.

Ik bel het nummer van de American Express gold card, vraag om de cheques en een meisje zegt dat ik dan bij de ‘kaartservice’ moet zijn wat iets héél anders is. Daar zegt een meisje dat het niet kan. Ik houd vol. Maar sinds september kan het niet meer en waarom weet ze ook niet.

Waar kan ik ze dan kopen. Bij de ABN denkt ze. Weet ze dat niet zeker? Nee en ik moet het zelf maar uitzoeken. Ik zeg dat ik dit érg slechte service vind. Nou, das dan jammer (zegt ze nog nét niet). Ik wil haar baas spreken (tjonge – durf ik even, aan de telefoon).
Baas doet of hij mijn onvrede begrijpt en als ik nog traveller’s cheques heb kan ik die wel ergens inleveren. Maar ik wil juist méér en wil weten waar dan.
Nérgens is het antwoord. Aangezien het Nederlandse kantoor van American Express is gesloten.

Welke raadt u dan nu aan, als cheques. Dat kan hij niet. Welke zou hij zélf mee nemen naar Amerika. Geen. Want (hooghartig) hij betaalt alles met de credit card.
Maar als ik zo aanhoud (lees: zeur) kan hij me doorverbinden met de internationale helpdesk maar die spreekt Engels.

No problem, zeg ik en krijg daar helaas een man die van alles spreekt maar nauwelijks Engels en zo ver buiten de wereld staat dat ik Amsterdam als stad moet spellen waarna hij voor me uitzoekt waar ik daar AmEx cheques kan kopen.
Het Sonesta hotel is de plaats om te zijn. Maar hij raadt me wel aan eerst te bellen.
Over hoe duur het is.

Heel erg bedankt, slijm ik en geef het op.