Op die enkele keer na dat ik denk ‘voel ik keelpijn?!’ denk ik: goeie kans dat ik *niet* ziek word o.a. omdat ik vrijwel niemand zie behalve in het snelle voorbijgaan in de supermarkt.

Een paar dagen geleden was op de radio dat huisartsen hun praktijkmedewerkers oude mensen laten bellen: stel dat je hét krijgt, wil je naar de IC of ga je liever gewoon dood.

Daar kreeg ik dus wel een nachtmerrie van.
Dat iemand me belde.

Als de dood er niet tussen was gekomen was mijn rooie kater Sammie vandaag 20 jaar geworden.
En Roelof zou 75 zijn geweest.

Maar zoals tussen droom en daad wetten in de weg staan en praktische bezwaren, staat tussen ‘een mooie leeftijd bereiken’ IJzeren Hein, de Man met de Zeis of een gruwelijke ziekte of gewoon het noodlot.

‘Missen’ is van alle tijden.
Ik laat het hier maar even bij.

Ik hoor veel mensen klagen over dat ze niet naar vrienden kunnen of niet naar de kroeg of dat ze hun kleinkinderen niet mogen zien.
Ik begrijp het.

Tegelijk gaat het wat langs me heen.
Mijn leven bestaat al heel lang uit thuis zijn in m’n eentje en af en toe naar de supermarkt en soms een opera en natuurlijk de Amerikaanse woestijn.

Ik mis nu een opera in Amsterdam en een opera in Zürich.
Wat jammer is, maar ik kan zónder.
Erger vind ik dat mijn reis naar Amerika die ik in mei zou hebben niet doorgaat.
Ik heb die woestijn-reizen met de woestijn-diertjes nodig om op te laden.

Maar na de eerste schrik ben ik daar nu ook aan gewend.
Het is balen, maar ik overleef het wel.

Soms, nu bv, heeft het leven als een sociale kluizenaar duidelijk voordelen.

Plane with 5 passengers on board, Donald Trump, Boris Johnson, Angela Merkel, The Pope and a ten year old school boy. The plane is about to crash and there are only 4 parachutes.

Trump said ‘I need one. I’m the smartest man in the USA and am needed to sort out the problems of the World!’, takes one and jumps.
Boris said ‘I’m needed to sort out Britain’. He takes one and jumps.
The Pope said ‘I need one as the world needs the Catholic Church.’
He takes one and jumps.

Angela said to the ten year old: “You can have the last parachute. I’ve lived my life, yours is only just starting.”
The 10 year old replied: “Don’t worry, there are 2 parachutes left, the smartest man in the USA took my school bag.”

De handkliniek is sinds vorige maandag gesloten, zie ik op de website.
Terwijl ik dacht: het gaat helemaal niet goed met mijn Dupuytren-pink, misschien toch maar weer eens overleggen.

Mijn huisarts vraagt me ook via de website om liever niet te komen tenzij het heel dringend is.
Terwijl ik met hem had willen overleggen omdat toen ik Loki ’s avonds naar de dieren-ic bracht, ik ontdekte dat ik van ‘rijd liever niet in het donker’ nachtblind ben geworden.

Wie nog wel open is: de tandarts.
Die bezoeken zou ook wel zinvol zijn want tijdens het zenuwen over Loki heb ik blijkbaar te hard geknarsetand want ik heb een vulling uit een kies gebeten.
Maar ik heb zelf helemaal geen zin in de tandarts.

Zul je altijd zien.
De enige die open is en die ik eigenlijk écht nodig heb (want zolang ik niet kan vliegen levert mijn kromme pink ook geen problemen op bij het Amerika binnenkomen en ik heb geen nieuwe nachtrijd-plannen).
Maar zolang het geen pijn doet, die kies, laat ik dat maar zo.

Anderen schijnen wc-papier en paracetamol te hamsteren, ik hamster legpuzzels.
Ik laat die sturen naar mijn eerste adres in Amerika (omdat het bedrijf Masterpieces niet buiten de Verenigde Staten levert) en stuur de puzzels dan zelf dóór aan mezelf.

Omdat dat niet lukt en ik wel mijn voorraad rap zie opdrogen, bestelde ik vorige week een aantal puzzels bij Amazon.com.
Tot mijn aangename verrassing zouden ze die snel verzenden.
Dat deden ze ook.

Van Amerika naar Brussel waar ze door de douane gingen en toen naar Amsterdam en 1 puzzel zou vandaag worden bezorgd en de andere aanstaande maandag.

Maar sinds vanochtend half negen staan beide pakjes stil in het ‘Aflevercentrum in Amsterdam’.
Bij de T&T van het ene staat: Zending tijdelijk -on hold-. DHL onderneemt actie
Bij het andere staat alleen: Shipment on hold

Voor wie denkt ‘dan leg je toch zo’n leuke Van Haasteren’-puzzel of een Ravensburger: nee.
Masterpieces moet het zijn of desnoods Springbok.

Dat heb je met een verslaving: het is dát of niets.

[ze zijn vandaag toch nog aangekomen!]

Bij veel rentals mag je in twee keer betalen.
Een deel wanneer je boekt, een ander deel wanneer de datum van je verblijf nadert.

Dat lijkt fijn maar vorig jaar overvielen die tweede betalingen me vaak.
Dus dacht ik dit keer: ik betaal direct het hele bedrag.
Dan is dat vast geregeld.

Gisteren zeg ik mijn huisjes af.
Allemaal Airbnb op 1 VRBO na.
Airbnb werkt goed mee.
Van een verhuurster hoor ik dat ze de hosts ook een oekaze hebben gestuurd: wees coulant.

VRBO raadt aan het zelf met de verhuurder te regelen.
Homeowners and property managers who list their homes on Vrbo set and enforce their own cancellation policies. We are finding new ways to reward their flexibility and understanding during this time, and we encourage you to try to work out exceptions to their policies with them first.

Ik kijk op de website van het VRBO-huis en zie dat ik op tijd ben om 100% terug te krijgen! daarvoor zou ik nl vóór 20/3 moeten annuleren en gisteren is het 17/3. Hoera! Ook een mail geschreven met toelichting. Aan deze mensen bij wie ik een jaar geleden ook al had gehuurd én ze toen een jubel-recensie had achtergelaten.
Geen antwoord.

Wel een afrekening:

Met 1 regeltje: dat ik idd recht heb op het volledige bedrag, maar dat het beleid van de verhuurder is om niets terug te betalen.
WTF!
Dat hele beleid deugt natuurlijk niet en als ik door het scherm heen de handjes om de nek van de verhuurder kon leggen zou ik dat doen – en dan wringen.

Maar wat ik vooral wil zeggen omdat anderen daar iets aan kunnen hebben: ik betaalde ook al het tweede deel, dat ik pas in mei was verschuldigd. En ook dát ben ik kwijt.
Dus: dat niet doen.

Tot gisteren dacht ik nog, een beetje of missch zelfs heel erg tegen beter weten in: Trump heeft Amerika dicht verklaard tot half april, ik reis op 3 mei dus… wie weet…
Maar het zal niet lukken. Dat weet ik nu ook.

Eerst maar eens KLM gemaild.
Die geeft geen geld terug maar je mag om-boeken.
Heel fijn. Dat zou ik wel willen doen.
Naar volgend jaar mei.
Maar zover vooruit kun je niet boeken.
Volgens de regels.

Daarom: kunnen ze nu geen uitzondering maken op die regels.
Geen antwoord.
Nog een mail er overheen.
Weer geen antwoord.

Net mijn Airbnb’s gecancelled.
En die ene VRBO.
Wat meestal soepel ging, op een paar na.
Die moeten nav mijn toelichting (ik kom het land niet in, mensen! dit is overmacht! dit is *niet*: ik zag elders een leuker huisje) beslissen of ze coulant zullen zijn – of niet.

Airbnb houdt in elk geval de eigen servicekosten in.
Die krijg ik terug als ik opnieuw ga boeken.
Dan zullen ze het verrekenen.
Beloven ze.

Ik probeer de moed erin te houden mbt mijn augustus-reis.
Desnoods tegen beter weten in.

In Nederland moeten we groepen van 100 mensen mijden.
Dicht gaan de musea.
Deuren ook dicht bij de opera en de concerten.

Idem in div operahuizen elders in Europa en ook Amerika.
Alleen Opera Zürich is nu nog open en blijft dat ook.
Toevallig is dat de enige opera waarheen ik in april wou gaan.

Kan gerust! staat er op hun website. Tenzij je behoort tot de ‘elderly’ = 65+.
Wat te doen, wat te doen.

[net heeft Zürich ook de deuren gesloten tot 30 april]

Ik wil graag op 3 mei vliegen naar Amerika.
Eerst dacht ik: als Loki uitgezaaide kanker blijkt te hebben, ga ik niet.
Ik hield me dus kwa planning niet met de reis bezig.

Maandag hoorde ik dat de kanker wég is! dus gisteren bestelde ik dollars bij GWK in Alkmaar.
Om vandaag wakker te worden en te horen dat Trump Amerika 30 dagen verboden gebied heeft verklaard voor mensen uit de Schengen-landen.
De dollars bestel ik af.

Ik hoop echt dat mijn reis toch kan doorgaan.
Omdat ik de afgelopen maanden in de zenuwen heb gezeten om Loki en konijntjes Carmen en Polly heb zien doodgaan en Tommie gelukkig beter heb zien worden.
En vaak, érg vaak, heb ik gedacht: ik wou dat Roelof er nog was om mee te praten.
Maar die is al meer dan 3 jaar dood.
En sindsdien heb ik geen échte nieuwe vrienden gemaakt.
Hoogstens kennissen.

Dit zet ik op Facebook. Nou… niet dat hele verhaal!
Ik zet erop dat ik het jammer zou vinden als mijn Amerika-reis niet zou doorgaan.
Waarop een bitch op wier éigen berichten ik altijd positief reageer zegt: luxury problem.

Ik ervaar het als een klap in mijn gezicht.
Ik denk: je vat maar een fractie van de boodschap!
Ik word ook erg boos.
Dus eerst haal ik mijn eigen bericht weg.
Dan ontvriend ik haar.
En nog tien minuten later blok ik haar.

Ik kon niet meer inloggen op ING omdat je daartoe nu een scanner of een app nodig hebt. Op mijn ouderwetse Nokia kon ik geen app zetten. Ik moest naar een ING-kantoor om het ING-sms-ding naar mijn smartphone te laten omzetten.
Dat vandaag gedaan.

Maar mijn Samsung is te oud, zijn Android werkt niet met de app.
Dús moest ik een nieuwe phone.
Vooruit dan maar. Een nieuwe, simpele Samsung zou het worden.
Alleen: ik kan niet betalen met Ideal (want ik kom ING niet in).
Ik probeer te betalen met mijn Visa maar die wil een extra wachtwoord dat ik niet kan vinden.

Ik zoek net zo lang tot ik een bedrijf vind dat PayPal accepteert. Als het goed is, bezorgt dat morgenmiddag mijn nieuwe phone. Die ik dan weer moet installeren (getver) en ik moet de KPN simcard erin prutsen (moet te doen zijn) en dán moet ik dus proberen ‘de app’ te downloaden.

Dit is zo’n moment dat ik me realiseer hoe afhankelijk ik van deze financiële techniek ben.
En hoe stom ik ben.
Ook dat.

Vanochtend word ik wakker met oranje vlekken die lijken op henna op mijn rechterhand.
Wassen helpt niet.

Ik inspecteer het bed: heb ik gebloed? ik inspecteer méér van mezelf: ook niets bijzonders aan te zien.
Net denk ik: toch eens googlen.

En kom zo op erg creepy sites van meest moslims die uitleggen dat vannacht een maatje van hún Satan me heeft bezocht. Ik moet als de wiedeweerga naar een islamdeskundige, alleen die kan de betovering verbreken en me genezen.
Nu ben ik best een ietsje bijgelovig. En het toeval wil dat ik vroeger een moslima als vriendin had met wie ik al een tijd ben gebrouilleerd.
Maar zou zij nou echt voodoo op mij loslaten?
Elkaar verder negeren werkt toch óók?

Hierna beland ik op een site van islamitische parapsychologen die vergeleken met de toegewijde Allah-aanbidders opmerkelijk nuchter zijn: “Wij vinden het spijtig dat veel van zulke foutieve informatie wordt verspreid waardoor mensen alleen maar zieker worden en zich onnodig meer zorgen gaan maken over hun klachten.
Deze foutieve informatie zorgt er vaak ook voor dat er veel mensen zijn die dan gaan piekeren of in ergere gevallen zelfs aan een “dwangstoornis” (waswaas/ Hadieth-Alnafs) lijden. Dit zorgt er uiteindelijk voor dat zo een persoon zal lijden aan een Overheersing van shaytaan.”

En: “Een reden van de oorzaak hiervan kan zijn dat zo een persoon getroffen is door een aandoening dat te maken heeft met negatieve of giftige energieën. Deze negatieve/giftige energieën zorgen ervoor dat het immuunsysteem minder goed gaat werken aangezien het immuunsysteem door middel van positieve energieën functioneert.
Er zijn genoeg manieren waardoor men kan lijden aan negatieve of giftige energieën zonder dat men bezeten hoeft te zijn of dat men sihr(voodoo) heeft gedronken of gegeten.”

Van al die ‘energieën” word ik ook niet blij.
Maar beter dát dan bezeten zijn door een islamitische duivel.

Wat óók nog kan (enquiring minds *really* want to know): carotenemie.
Dat kun je krijgen door langdurig teveel worteltjes eten. En door nog een hoop (ernstiger) dingen wat het dan moet zijn want ik eet sowieso amper en al helemaal niet teveel worteltjes.

Het meest interessant is eigenlijk hoeveel lotgenoten er zijn.
Variërend van de kwezels tot de worteltjes eters en dan ook nog degenen die direct naar de huisarts zijn gehold voor bloedprikken.

Vier weken geleden ontdekte de dierenarts Loki’s tumor.
Twee dagen later werd hij geopereerd en weer daarna werd vastgesteld dat de tumor kwaadaardig was.

Ook vier weken geleden stopte ik met voor mezelf koken.
Ik ben nooit een geweldige kok-voor-mezelf maar meestal gooi ik wel wat in de pan.
Omdat een vrouw toch moet eten.

Na een paar weken niet-eten vroeg ik mijn buren (die kok zijn) of zij me af en toe wat eten wilden geven.
Dat deden ze. Maar de laatste dagen niet (hé! die mensen hebben een eigen leven!).

Zodat ik voor gisteren eten in huis had maar het niet maakte.
En nu kookte ik wel! niet een maaltijd om extatisch van te worden! maar: ik kookte en het was te eten en ik at het op.

Waarover een klungelende vrouw blij kan zijn.

Leed aan het eigen lijf valt geheel in het niet bij de zorgen om Loki maar soms ben ik er toch mee bezig.

Op 5 febr had ik ’s ochtends de afspraak met de dierenarts voor de APK van Loki en ’s middags een afspraak met de handtherapeute.
Omdat ik het idee had dat het helemaal niet goed ging met mijn Dupuytren-pink.
Dat die alweer heel erg krom stond.
Ondanks de naaldbehandeling en de oefeningen en de nachtspalk.
Die afspraak moest ik afzeggen omdat Loki langer bij de dierenarts bleef voor meer onderzoeken.

Afgelopen donderdag ging ik wél.
Mijn indruk bleek te kloppen. De pink was weer verder krom getrokken.
Was er iets aan te doen? niet echt.
Ik kon me nog een keer laten opereren/prikken maar het zou steeds terug blijven komen, voorspelde de therapeute.

Ik kreeg een nieuwe spalk en als die niet lekker zat, moest ik terugkomen en zou hij worden bijgesteld.
De spalk zit niet lekker.
Maar terugkomen – ach.
Er is erger leed.
Loki bijvoorbeeld.

Om mezelf af te leiden kijk ik naar een Dr. Pol.
Die meestal koeien helpt bij het baren of alpaca’s inent en af en toe ook een huisdier behandelt.

Nu komen vrouwen met hun hond die van de bank is gevallen en daarbij zijn poot heeft bezeerd.
Of de dokter daarnaar wil kijken.
Ze treffen een van die aardige vrouwelijke dierenartsen die onderzoek doet.
Haar conclusie: botkanker.
Haar advies: inslapen.

Haar vriendelijke woorden tegen de twee huilende vrouwen: dat ze zich kan voorstellen dat zoiets hard aankomt wanneer je denkt voor iets vrij onschuldigs naar de dierenarts te gaan.
Zodat ook ik in tranen zit en besluit dat ik dierendokterprogramma’s beter even kan mijden.

Als ik mezelf dan zo nodig puzzelend en tv-behangend wil laten afleiden is Cesar Milan op dit moment toch de betere keus.

Ik heb een oppasser (v) voor mei-juni én augustus-september.
Ze lijkt me erg goed met katten (Loki liet zich door haar aaien wat hij met ‘bezoek’ meestal niet doet – oppassers voor een maand is andere koek, dan gaat hij in slijm-modus).

Van kippen en konijnen weet ze niet veel maar daar is ze eerlijk over en ze wil graag dat ik zoveel mogelijk informatie achterlaat.
Ze ‘voelt goed’.

Nog een kans!
Ik plaats een oproep op FaceBook en via die oproep benadert iemand mij en die wil meteen langs komen.
Eh… nee.
Ik leg uit dat ik liever eerst wil mailen om te kijken of het klikt.

Een dag later: ok.
Ik reageer met meer uitleg en dan vele mails met meer uitleg en erg veel foto’s door MIJ en anderhalve dag later nog steeds geen enkele reactie.

Ik mail dat ik dat niet zo fijn vind.
En zij reageert met dat zij mij een trut vindt want ze wou overleggen met haar vriend (met wie ze woooooont! hoe ingewikkeld kan dat zijn!) en DUS ziet ze er vanaf.
Omdat ik dus zit te zeiken.

Ik weet het even niet meer.

Ik vond een oppas.
Zij was de eerste vrouw die reageerde en na wat mails uitwisselen concludeerde ik dat ze heel geschikt was: aardig en betrouwbaar.
We maakten de afspraak dat ze vandaag over twee weken om 12 uur langs zou komen.
Voor de concrete puntjes op de i en om mijn huis en tuin en dieren te laten zien.

Vanochtend word ik wakker en vind een mail: ze komt toch niet.
Iets over eigen vakantieplannen naar élders.

Ik ben geheel van slag.
Ik had dit echt niet verwacht. Wat knap stom is want zij is niet de eerste die na een aanvankelijke toezegging weer afhaakt.

Ik kijk weer op de oppas-site.
Niemand spreekt me aan.
Eigenlijk wil ik ook helemaal niet kijken.
Me weer opladen voor de frisse moed … het lukt me niet.

Meisjes die vorig jaar werden geboren, kregen het meest Emma als naam (jongens Noah).

Alle namen staan online zodat je zelf kunt opzoeken of jouw naam (nog) populair is.
Jeanne is dat niet. Geen enkel meisje kreeg die naam.
Mijn 1e doopnaam, Adriana, doet het beter.
Daarmee werden 59 kindjes verblijd.

De naam Jeanne kom ik sowieso nooit meer tegen.
Nou – soms nog.
In overlijdensadvertenties van ouwe vrouwen.