Ik verwacht nog vier pakketten. En ik begrijp niet waar ze blijven tot ik net een briefje in de bus vind dat er op 23 mei al een zending vergeefs bij mij (althans: R.) is aangeboden en dat ik(=R.) tot 13 juni heb om die persoonlijk af te halen in Alkmaar. Daarna wordt het teruggestuurd naar de afzender.
Alleen is R. tot 19 juni op vakantie.

Dus bel ik het op het briefje vermelde nummer 0800-0416 om het pakket nog een keer te laten bezorgen. Maar dat nummer bestaat niet en een vrouwenstem zegt dat ik 118 moet bellen en daar krijg ik een 0900-nummer dat 45 cent per minuut kost.
En de vrouw dáár zegt dat ze niet gaat over opnieuw bezorgen.

Waarop ik zeg dat ik het nu ook niet meer en dan gaat ze er toch over en dan zal ze het toch regelen alleen weet ze niet wanneer het pakket precies komt.
En ik prijs haar de hemel in want ze was echt hartstikke aardig.

En ik denk: hierom gaan mensen dus op reis. Om *niet* te ervaren dat er niet ´gewoon´ ff geld kan worden overgemaakt naar België, dat de afwasmachine het begeeft, dat pakketten met veel gesoebat moeten worden binnen gepraat.

De afgelopen maanden werkt de afwasmachine alleen als ik eerst ´n randen heel erg goed schoon maak. Anders weigert hij dienst.
"Heb jij er geen problemen mee gehad?" vraag ik aan R. Nee – helemaal niet.

Vanochtend zet ik voor het eerst sinds ik terug ben de geheel volgeladen afwasmachine aan.
Hij doet het, al valt me wel op dat-ie meteen naar halverwege het programma schiet.

Zojuist ´n deur geopend. Alles is nog hartstikke vies. Mm.
Nog maar een keer dan.
Dat had ik gedacht. Hij vertikt het.
Dus ´n randen schoon gemaakt. En nog een keer en nog een keer en nu extreem heel erg goed.
Waarna we het stadium bereiken dat ik ´m uitfoeter om me vervolgens belachelijk te voelen aangezien hij het niet met opzet doet. Mag ik aannemen.

Afwasmachine uitgeruimd en eerst de bordjes en kopjes in loeiheet water in de week gezet.
Dat wordt dus voortaan afwassen met de handjes.

Tenzij ik een nieuwe koop.

De vorige reis was mijn fotothema ‘ik in motelkamers’ wat behoorlijk ikkerig was en eigenlijk niet zo erg ‘ik’ zoals ik zelf denk dat ik ben (om het even ingewikkeld te zeggen).
Dit keer nauwelijks zelfportretten – al vond ik eenmaal afgevallen in een strakke spijkerbroek het eigen lijf weer wel even interessant. Deze foto is van de eerste dag.

Mijn nieuwe thema werd vervallen huizen.
Als ik het rationaliseer: omdat ze waren gebouwd door mensen met een droom nl. daar gelukkig te zijn. Denk ik.
En daar kwam dus wat tussen. En toen werden ze verlaten en stortten ze in.

Nog spannender vind ik de vervallen huizen waar nog wel mensen wonen.
Die fotograferen durfde ik niet.
Zeker niet nadat ik ter verantwoording was geroepen door een man die hoorde bij een yard sale van arme mensen: waarom ik hun huis had gefotografeerd.
Omdat ik alle yard sales fotografeerde waar ik iets gekocht had zei ik in mijn accentvolste Engels. Nou, vooruit.
Waarna angsthaas ik verder erg goed keek of bij een bouwval echt niet nog een auto stond of een brievenbus in gebruik leek.

Om drie uur wakker, om kwart over drie op.
En de eerste uren gaan snel en dan is het zes uur en zit ik drie uur vast aan Rob Trip.
In mijn eentje omdat de andere Fanloggers iets anders te doen hebben.

Ik gok bij de aankondiging van het aanbod op vier onderwerpen.
Word overvallen door iets anders en maak daar wat over.
Beetje pissig stukje geworden vrees ik.

Slapen lijkt opeens heel aantrekkelijk.
Nog twee lange uren te gaan.

[Update: dat waren dus inderdaad twee errug lange uren waarin het ene onderwerp nog vervelender bleek dan het andere en wat me wel trof was kon ik weer niet beschrijven omdat ik de goeie woorden niet kon vinden; drie uur in m’n eentje R1J na een vrijwel slapeloze nacht was dus *geen* goed idee]

Mijn balkon aan kamer 227 van de Yuma Cabana in (juist, ja) Yuma, AZ.
Onlangs nog bezocht door de president zelve omdat het een toplocatie is voor illegale vreemdelingen die de grens overtrekken.
Uitgerekend toen was ik even in Kingman anders was ik natuurlijk gaan staan zwaaien.
Of ik had een spandoek met "Jan Peter says HI!" omhoog gehouden.

Kwa balkon: hier bracht de zieke wanneer ze niet in bed lag de meeste tijd door.
Zacht zittend op een kussen.
Voorzien van een giga doos tissues, een blikje diet coke en een soepel lezend snel weer vergeten boek.
Plus een dagboek en een leesbril.
En een pen.

Er is iets veranderd de laatste dertig jaar.

Op dag twee werd ik ziek.
Griep van het ergste soort.
Zodat ik mijn hotelkamer alleen nog verliet om die te laten schoonmaken waarna ik weer uitgeput in bed rolde met een grote doos kleenex voor het neus snuiten en glazen water tegen de kriebelhoest op het nachtkastje.

Reservering eerste motel verlengd omdat ik te beroerd was om verder te rijden.
Allerlei plannen geschrapt en alleen nog 1 week Kingman overgehouden. Ook daar vooral ziek.
Tenslotte nog drie dagen in Yuma. Wat foto´s genomen (was leuk) en een spijkerbroek maat 9 gekocht omdat ik niet bruin ben en er slecht uitzie maar wel erg ben afgevallen.

Hoe het voelde.
Opgelucht.
Omdat het daar en niet hier gebeurde.
Want hier had ik dóór gewerkt. Aan de Winkel (klanten snappen ´ziek´ niet en dat hoeven ze ook niet te snappen). En aan het Fanlog want als anderen niet kunnen/willen om welke reden dan ook moet *iemand* het toch doen en iets in mij denkt altijd dat ik dat dan ben.

Dat van die vogels en de cactussen was trouwens wel waar.

Ik heb gedaan (doorhalen wat niet van toepassing is)

* whoa ervaren bij koereigers en hihi bij quails en niet doen, jochie bij (bijna) de weg overstekende roadrunners
* gossie verzucht bij nét bloeiende saguaro´s
* gefunshopt
* geworkshopt
* geslapen
* gedroomd
* gefantaseerd
* gelezen
* tv gekeken
* gedacht over mezelf en de zin van het leven

In de lucht, van de woestijn naar de polder.   

 

 

Dit is de complete collectie kunstwerken. Ze beginnen er schik in te krijgen.

 

Drie dagen geleden kon ik berichten dat Hillary & Co na weken onthouding weer een ei gelegd hadden. Inmiddels zijn het er al drie. Maar wie zou ze nou leggen? Ieder een? Eentje drie, of iets daartussen?

Ik denk dat het iets daartussen is, dus eentje twee en eentje een. Jammer genoeg heb hier geen schuifmaat bij de hand, maar op het oog zijn de twee buitenste eieren identiek van maat en is de middelste iets dunner en puntiger.

Maar misschien zegt dat niets en is het leggen van een ei iedere keer een afzonderlijke creatieve daad. Het oordeel over eventuele smaakverschillen laat ik aan J. over.

 

Mijn tijd zit er langzaamaan weer op. Jeanne’s dozen met nieuwe handel komen stuk voor stuk binnen. Er staat een Nieuwe & Lege kast klaar ter uitbreiding van het magazijn.

 

Bij het paard met de wapperende staart tussen de benen (hieronder) stond een pony. Dat was mij niet opgevallen. Voor de liefhebbers nu een beter portret van moeder en kind.