Dadelijk ga ik auto krabben en dan naar Amsterdam glibberen om R. te halen. Hij gaat verder werken aan ons ophokproject. Waarschijnlijk ben ik daarom tussen twaalf en twee een beetje onduidelijk aan het rondhollen.

Maar als ik dat *niet* ben kan ik kiezen tussen: Rob Trip kijken in Buitenhof of luisteren naar het Radio 1 Journaal mits gepresenteerd door 1 van mijn twee favoriete presentatoren. 1 van de twee en niet van de vijf (zoals ik gisteren schreef) omdat 1 dus op tv is, een ander aansluitend Langs de Lijn presenteert en een derde in het buitenland vertoeft.

Niet lang geleden was het een inkoppertje geweest: eerst Buitenhof en dan naar de radio hollen. En nu – ik weet het werkelijk niet. (of weet ik het juist wél?)

De nieuwe kronen 

 

en nu ik toch mezelf aan het kieken ben: mijn ogen

en dat er omheen noem ik dan maar ‘lachrimpeltjes’.

"Mijn dochter wordt schrijfster" zegt een vroegere buurvrouw die ik tegenkom in de supermarkt. Ze glimt van trots.
En ik denk: goh, zou de dochter een manuscript bij de uitgever hebben liggen en heeft die de publiciteitscampagne al in de startblokken staan.
Maar ze blijkt nu Engels te studeren en daarna gaat ze een opleiding voor ´schrijver´ doen en dan volgt de rest dus vanzelf.

Weer thuis lees ik Remco Campert in de Volkskrant. Over hoe in zijn tijd jongens die boeken lazen voor lulletje werden aangezien en dat ze zich dan voornamen om schrijver te worden terwijl het nog lang zou duren voordat dat beroep voor vol werd aangezien.
Maar: "Nu wil iedereen schrijver worden" stelt Campert vast.

En ik realiseer me dat ik 1 ding niet heb durven vragen: maar waar gaat ze dan van léven.
Aangenomen dat zelfs een talentvol schrijfster niet per se de omzet van Connie Palmen of Renate Dorrestein heeft.

Rob Trip wordt vandaag 46.

En als je wil weten hoe ik daar na een dag van nagelbijten achter ben gekomen, klik dan hier.

En beluister meteen hoe hij door Giel Beelen gefeliciteerd wordt.

"Het is 9 maart.
En dat wordt altijd een Prachtige Dag."

Huh?
Zou het dan toch kloppen wat op die ándere lijst staat, over de verjaardagen van BN-ers, dat hij vandaag jarig is en niet op 1 maart zoals de NOS vermeldt?

Dear Jeanne,
Here is your horoscope
for Thursday, March 9:

The quickest way to your heart at the moment isn’t flattery, or chocolates, or favors, or even a trip to Bermuda (well, that might work). It’s via your mind.
Whoever impresses you intellectually is red-hot.

“Nou ja – winnaar of verliezer…

Zal ik u allebei maar een Mooie Dag toewensen?”

En ik weet het – gisteren deed hij ook al zoiets. Maar het blijft lief.

Schermer Belang won in Schermer met een ruime meerderheid van overige drie partijen CDA, PvdA en VVD maar het was nét niet genoeg voor een vierde zetel.

PvdA is de tweede grote winnaar. De partij ging van één zetel naar drie.

“Op deze zevende maart – of u nou een winnaar wordt of een verliezer… toch een Mooie Dag.

We spreken mekaar morgen.”

De bitch die mij hier belaagde en stookte bij mijn virtuele vriendin probeerde gisteren met haar alias hier te commenten. Haar ´ijzersterke´ tekst waarom zij leuker was dan ik was dat zij 17 jaar jonger is en dus niet in de overgang.

Nu ben ik dat ook niet (55 – maar overgang lijkt aan mij voorbij te gaan, kan het ook niet helpen). Maar vooral snap ik niet waarom ´jonger´ (of ´ouder´) zijn een pre is voor wat dan ook.
(en dankzij de ophaalbrug en even door het luikje kijken komen kutopmerkingen dus niet meer zonder goedkeuring door – dat is wat sommigen van jullie nog verontwaardigd ´censuur´ deed roepen)

Ik zit in de wachtkamer voor de mondhygiëniste en tref daar mijn tandarts die wil weten of ik blij ben met de nieuwe kronen.
Ik had zoiets voorzien dus zeg voorzichtig dat ik nog "moet wennen".
Maar drie minuten verder heb ik al gezegd dat ik het lelijk vind en dat ik niet meer op mezelf lijk en nog zo wat.

Tja, tja, daar hadden we het over gehad, hè, dat het zo kon aflopen.
Maar, lacht hij terwijl hij zich omdraait om zijn kamer weer in te duiken, hij hoopt dus dat ik "snel zal wennen".
"Krijg ik anders mijn geld terug?" lach ik terug.
Vrolijke blik over de schouder van mijn tandarts.
Wat ik zou kúnnen opvatten als ´valt over te praten´.

Maar zo´n positieve denker ben ik nu ook weer niet.

– is niet blijven steken in het wintersportverkeer

– is ook niet blijven steken in de sneeuw richting Hilversum.

 Hij is terug!!

[update: en dan wenst-ie me ook nog een Héle Mooie Dag en fluistert daarna “tot morgen”]

Ik ga vrouwenboeken (=feminisme) invoeren.

Wat nu voor me ligt: een ouderwets gestencilde uitgave van de Vara over Joke Smit.
In elkaar gezet toen ze net dood was (1981). Met de tekst van een film die vlak voor haar dood is gemaakt.
En fragmenten uit haar werk. En stukken interviews (uitgetikt) die Hanneke Groenteman voor Hoor haar (=radioprogramma) maakte met Hedy d´Ancona en Anja Meulenbelt. Over Joke Smit.

Zomaar in de Winkel zetten, het lukt me niet.
Helemaal gelezen dus. Met steeds meer vochtige ogen.
Om Joke die ik altijd heel erg heb bewonderd.
En om het meisje van begin 20 dat ik was toen ik mijn eerste interview met haar maakte.
Voor het universiteitsblad waar ze feminisme een grote grap vonden maar ik er die keer toch twee bladzijden mee mocht vullen. (en later toen feminisme ´in´ werd nog veel meer)

Zap-zap en ik val in Paul de Leeuw die Wouter Bos te gast heeft.
En tuurlijk kijk ik niet kleurloos.
Ik wil dat Wouter de (zgn locale) verkiezingen wint.

En ik zit ´m aan de zijlijn toe te juichen.
En ah! Hij doet het goed. Hij is een natuurtalent.

En heel soms denk ik: Wouter is te weinig radicaal.
Maar nu even niet.

Van de VVD een sticker met daarbij hun leuzen (o.a. ‘geen predikaat beschermd gezicht’ – leuk als de prijs van je huis gebaseerd is op locatie-locatie-locatie).

En van het CDA (altijd praktisch) een klein post-it blokje.

Zouden dit nu collector’s items worden?