Ik bezoek de kapper wanneer mijn haar té erg begint te pieken.
En sinds de kapper ook wenkbrauwen verft, doe ik dat soms óók.
Omdat de wenkbrauwen niet per se hartstikke grijs worden maar een paar maanden na zo’n verfbeurt verliezen ze wel wat kleur.

Zondag was ik naar een concert.
Om wat op te tutten zocht ik een leuke trui uit de voorraad (die moeite had ik me kunnen besparen, het was stervenskoud in het concertzaaltje dus iedereen hield de jas aan en de sjaal om).
Ook liet ik zaterdag bij de kapper de wenkbrauwen verven. Die ogen dan een paar dagen gotisch zwart maar niet dit keer want de kapster had wat grafiet door het bruin gedaan omdat dat, zei ze, beter bij mijn haar paste.
Gevolg: de volgende dag was het meeste bruin alweer bleekbruin geworden.

Een andere reden van dit bezoek alleen voor de wekbrauwen was dat ik eigenlijk geen idee had hoeveel dat kostte. Ik laat het immers altijd tegelijk met knippen doen, en dan krijg je een totaalbedrag.
Nu weet ik het. Het kost € 15.
Wat waarschijnlijk een gangbaar bedrag is hiervoor maar ik vind het duur.

Zodat ik me voorneem toch nog maar eens met een wenkbrauwenpotlood te oefenen als ik een accent wil aanbrengen.
Of anders gewoon laten zoals het is.
Aan de wimpers doe ik immers ook niets.

Ik neem graag foto’s en omdat ik wil leren het beter te doen, kocht ik deze week twee boeken van Laura Vink: Reisfotografie en Iedereen fotoSMART.
Het laatste boek begint met een hoofdstuk over ISO en mij overvalt direct het wiskundegevoel.
Ik snap het niet!

Scherptediepte dan.
Dat begrijp ik beter maar ik kan er niet zoveel mee, omdat ik een compactcamera heb.
Het reizen-boek lijkt me meer geschikt voor mij maar dat is groot en loeizwaar (denk ‘koffietafel’) zodat ook dat op de denkbeeldige stapel ‘voor later’ belandt.

Toevallig krijg ik tegelijk via de nieuwsbrief van Desert USA tips voor het maken van woestijnfoto’s.
Met deze tips kan ik ook niet veel.
Maar 1 ding haal ik eruit: zorg dat je altijd je camera bij de hand hebt.
Dat zegt Laura Vink trouwens ook. Zoals ze ook zegt (in haar nieuwsbrief die ik laatst kreeg): zorg dat de batterij vol is, neem een reservebatterij mee, heb genoeg geheugenkaartjes.

Juiste moment en juiste plaats

Verder benadrukt ze dat veel neerkomt op: ben op het juiste moment op de juiste plaats. Wat je (deels) kunt sturen.
Ik hang weer wat rond op haar website die echt fantastisch is. Met veel práktische tips.
Bijvoorbeeld: wanneer je op een nieuwe plek bent, kijk wat er op ansichten staat. En hoe die foto’s zijn genomen. Niet per se om het allemaal na te doen – ook van foto’s die té zijn kun je leren.

Uit de woestijntips sprak me die het meest aan over het fotograferen van wilde dieren.

Why do some animals trust us?

I wish we had a definitive answer. Some explanations that come to mind include:

Body language? There may be something in the human and animal subconscious that can recognize intentions through interpretations of subtle body movements and attitudes. We have never attempted to capture an animal, and are content to let any encounter be conducted on the animal’s terms. It may be that some of them can sense our good intentions.

We have all heard the old saying: “Animals can smell fear.” Perhaps they can also smell affection. If the study of pheromones is extended to humans, we may discover that we emit scents that signal our intentions.

Intussen zit ik weer te lezen op de website van Laura Vink.
Misschien had ik het daarbij moeten laten.
Haar foto’s en uitleg daarbij inspireren me meer dan de technische informatie die toch grotendeels langs me heen gaat.

Moab, Utah was de uitvalsbasis voor de reizen van Lodewijk en mij.
Het begon toevallig.
We reden er rond en namen gas terug toen we een appartementencomplexje in het oog kregen.
Madeleine, de eigenares, was er net in de tuin aan het werken en liep op ons af: wilden we misschien even binnen kijken.
De rest ‘is geschiedenis’ want we huurden een appartement en later een huis dat haar en haar man Hans toebehoorde en we kwamen terug en terug en terug.

Een paar jaar geleden ging ik bij ze langs.
Een bezoekje van een uur.
Omdat ik een gedragsgestoord type ben dat na dat uur de zenuwen krijgt van gezelschap.

Ruim twee jaar geleden een mail: Hans is dood.
Daarna schreef ik een briefje ‘ik ben binnenkort in Amerika, zal ik langs komen’ maar ik postte het niet.

Deze week plaatste ik ook op Facebook de foto van Lodewijk die ik hieronder plaatste.
‘Hans’ reageerde met ‘ik herinner me jullie nog goed’.
Ik zette daar weer onder: “is that you, Madeleine” en een dag later stuurde ik een bericht per messenger: ik ga in het najaar naar New Mexico maar als je het leuk vindt mij te zien, verander ik mijn plannnen.
Dat is nu 4 dagen geleden: niets.
Wel zie ik dat het bericht is gelezen (dan zet FB er een vinkje bij).
Ik neem dus aan dat Madeleine – als zij het was die reageerde – me niet wil zien.

Het was weer zo’n nacht.
Ik ging naar bed om 11 uur, ik lag nog wakker om 2 uur en toen werd het tijd om te gaan piekeren.
Kennelijk had mijn ziel geen zin in de echt belangrijke problemen, dus viel de focus op mijn komende reis.

Mijn eerste rental ná Pioneertown is een mooi huis met gebrekkige WiFi en dvd’s die je op een muur kunt projecteren (mm…). Voordat ik huurde, stelde ik dus vragen. Mn over hoe het zit met de wildlife.
Dat was er. ’s Ochtends vroeg hertjes.
En de hele dag vogels als de birdbath gevuld was en de hummingbird feeder was opgehangen.

Logische vervolgvraag: wordt ervoor gezorgd dat vogelbadje vol is en dat de hummingbird feeder hangt?
Antw: ik zal zorgen dat het badje vol is. Niks over de kolibri’s maar ik dan aan dat ze dat óók bedoelde dus reserveerde ik.

De reservering wordt bevestigd en ik krijg een stapel papier (bij wijze van spreken) met wat al-le-maal niet mag. Zoals: vogelvoer strooien. Want daar komen eekhoorns op af. En eekhoorns, die zijn ongedierte.
Dat is een tegenvaller want dit beperkt mijn kans om vogels te fotograferen. En natuurlijk ook eekhoorns.
Overigens: ik vraag altijd vantevoren of ik mag voeren. Ik ben alleen niet gewend dat bij de eerste instructies al zeer kattig geformuleerd staat dat dat niet mag.

Ook in de instructies: je kunt een hummingbird feeder ophangen. Ik? ik had toch al uitgelegd dat ik daar slechte ervaringen mee heb: feeder ging lekken, feeder viel op de grond.
Dus: hang dat ding alsjeblieft voor me op.
Daar moest ik haar later nog eens aan herinneren want ze moest het de schoonmakers vragen en dit hoorde niet tot hun takenpakket.
Maal-maal-maal.
Pieker-pieker-pieker.

Ik bewaar mijn sleutels in een vast plekje in mijn handtas.
Ik heb (vraag me niet waarom) een routine ontwikkeld waarbij wanneer ik met de tas naar beneden loop, ik de sleutels er al uit heb gehaald.
Meestal leg ik ze dan ergens neer (op de eettafel, op een bijzettafeltje, op het aanrecht) en even heb ik een ‘waar zijn ze nou?’-moment maar dan valt mijn oog erop.

Niet vandaag.
Dus kijk ik goed en nog een keer goed en béter maar: geen sleutels.
Terug naar boven. Niets.
Naar de schuur dan, want daar liep ik ook even binnen om de kippen wat graan toe te werpen.
Nog steeds niets.

Jaszak gecontroleerd. Tas een paar keer gecontroleerd.
Geen sleutels.

Fast forward bijna een uur later(!) waarin ik alles nog tig keer heb gedaan en ook in kamers heb gezocht waar ik helemaal niet tussen werkkamer en beneden was geweest.
Dan de allerlaatste keer tegen beter weten in nog eens in mijn tas gekeken.
En jawel.
Ergens opzij waar ik niet eens wist dat een klein gleufje was: de sleutels.

Opluchting.
Maar toch meer: waarom ben ik ook zo’n sloddervos die al járen boven de sleutels uit de tas haalt en eraan gewend is dat ze dan beneden even ‘zoek’ zijn.

Ik kom al meer dan 20 jaar bij dezelfde dierenartspraktijk.
Eerst waren er twee vertrouwde dierenartsen, soms kwam er tijdelijk een derde bij.
Ook de assistentes waren vertrouwd.

De afgelopen jaren blijft alleen mijn favoriete dierenarts (tevens eigenaar van de praktijk) maar alle andere dierenartsen wisselen en wisselen en wisselen.
Gelukkig waren tot voor kort de meeste assistentes nog dezelfde.
Niet vandaag.

Ik ging erheen om kattenvoer af te geven voor een goed doel dat ze ondersteunen.
Ik stond te wachten aan de balie.
De eerste blonde bitch groette me vanuit een schuine hoek van haar mond en liep dóór.

De tweede (bruinharige) bitch liep langs me heen en negeerde me totaal.
De derde (zwartharige) eh… assistente was verkleefd met haar PC scherm maar zag toch kans te vragen of ik al werd geholpen.
NB: ik stond daar toen al 15 minuten te wachten!
Ik zei ‘nee’ en gaf het Sheba kattenvoer voor het goede doel en ze kreeg nog nét ‘dankuwel’ uit het mondje maar dat was het dan.
Ik hoef geen uitvoerige bedankjes!
Ik wil alleen maar worden behandeld als mens.

Vannacht was een piekernacht.
Ik ging nog redelijk opgewekt naar bed, best moe. Maar kon niet slapen.
Naar mate ik vaker op de wekker zag dat de tijd verstreek en dat ik nog steeds niet sliep, werd ik wakkerder en eerst minder opgewekt en ja hoor: dat werd piekeren.

Piekeren deels over dingen waarover ik ook overdag pieker.
Deels ook over dingen die normaal aan de zijkant of achterkant van mijn ‘wat is het leven lastig’-bewustzijn zitten.

Ik meende me te herinneren dat ik laatst iets heb gehoord of gelezen over ‘wat te doen bij een piekernacht’.
Het had iets te maken met concentratie.
Geloof ik.

Deze nacht was naar de knoppen (al deed de lieve Loki zijn best me op te vrolijken met een hoop geknuffel en gespin).
Zodra ik op was dus gegoogled op ‘wat te doen bij een piekernacht’.
Het leverde vooral anecdotes.
En wartaal van een zweverig type.

Straks nog maar eens zoeken.

Ik heb een aantal boeken geschreven.
Vroeger.
Daarvoor krijg ik leenrecht uitgekeerd.
Dit jaar € 2,11 voor de e-books en € 1,99 voor de ouderwetse papieren boeken.

Niet echt een bedrag om bloemetjes mee buiten te zetten.

Vandaag zou de verjaardag van Lodewijk zijn geweest.
Hier werkte hij in onze tuin.

Gisterochtend werd ik wakker met keelpijn.
Ook deed een plekje op de bovenkaak, waar ooit de verstandskies zat, pijn.
Dat vertelde ik de mondhygiëniste waar ik gisteren was.

Ze beloofde voorzichtig om te gaan met dat plekje en dat deed ze ook.
Maar een andere kies ging ze fanatiek te lijf.
Was nodig.

Maar vannacht gaat mijn wang pijn doen.
Erop liggen is niet fijn.
Vanochtend blijk ik een dikke wang te hebben.
Op naar google.
Het kan van alles zijn (what else is new).
En: óp naar de dokter, is meestal het advies.

De enkeling die me niet meteen naar óf de huisarts óf een kaakchirurg wil jagen, zegt: begin maar eens met paracetamol.
Gelukkig heb ik die nog in huis van de prikoperatie aan mijn pink.

Ik vertelde laatst over de verhuurder die me onder druk had gezet: als ik waagde een comment bij zijn rental te zetten (er was gedoe over een niet werkende koelkast), zou hij *mij* zodanig becommentariëren dat nooit meer iemand aan me zou willen verhuren.
Chantage noemen ze dat.

Gelukkig zijn de meeste verhuurders aardig.
Omdat ze gewóón ‘aardig’ zijn en ook omdat *ik* aardig ben.
Wanneer het me ergens bevalt, meld ik dat. Wanneer ik bijzondere dingen meemaak (bijzondere dieren, bijzondere foto’s gemaakt), laat ik dat ook weten.
En achteraf schrijf ik een zeer gedetailleerde positieve recensie.
Dat laatste is ook omdat ik zélf als potentiële huurder niets heb aan commentjes als ‘was geweldig!’ en ‘alles tiptop in orde’.

Veel hosts (laat ik het niet mooier voorstellen dan het is), nemen dat voor kennisgeving aan.
Andere zijn blij wanneer ik me enthousiast uit.
Ook omdat het vaak een eigen huis betreft dat ze een aantal maanden per jaar verhuren. Dan doet het toch goed wanneer dat huis wordt gewaardeerd.

Band

Met een paar váste verhuurders heb ik nu een ‘je krijgt korting’-band.
Niet om gevraagd, is me aangeboden.
Meestal omdat ik er al een aantal keren wás, me vriendelijk uitte en die goede recensie schreef.

Het kan ook nóg sneller gaan.
In mei huurde ik een schitterend huis voor 1 nacht.
Het regende vanaf het moment dat ik aankwam tot ik de volgende ochtend de spullen in mijn auto legde.
Ik was aardig, de verhuurder was aardig, ik schreef de gebruikelijke goede recensie voor huizen waar ik het naar mijn zin heb gehad.
Zijn reactie: als je nog eens in de buurt bent, mag je 1 nacht gratis verblijven en hoef je alleen de schoonmaakkosten (die doet daar een bedrijf) te betalen.

Een paar dagen geleden mail ik de verhuurder, herinner hem aan het aanbod en voeg eraan toe: als je dat toch niet wilt doen no hard feelings.
Maar hij doet het wel.
Zo kan het dus ook gaan.
Niet elke verhuurder is een gemene blackmailer.

Dinsdag was ik jarig.
Mijn verjaardag vier ik niet. Al ‘niet’ zolang ik me kan herinneren.
Lodewijk deed wel aan verjaardagen, ook aan de mijne.
Sinds hij dood is, ben ik er vanaf.

Helemaal te vermijden, is het niet.
Dus ‘onderga’ ik aardige gebaren.
Ik kreeg drie ansichten, 1 pakje met mooie kado’s.
En een taart die mijn overbuurvrouw, bij wie ik dinsdag ook een uur koffie heb gedronken, voor me had gebakken.

Wat er na het koffiedrinken over was van de taart, kreeg ik mee.
Dit is het restant.

Waarmee ik laat zien: de verjaardag is nu dus écht voorbij.
Al valt er vandaag nog wel te smikkelen.

Terwijl de rest van het land elkaar naar het leven staat over ja/nee zwarte (of roetveeg) piet, doet de Plusmarkt in De Rijp alsof er niets aan de hand is

Zolang ik me kan herinneren neem ik waar dat mogelijk is (bv uit hotelkamers) de zeepjes en de shampoo en de bodylotion mee.
Die sla ik op ‘voor later’ in mijn (grote) kast in de badkamer.

Vorige week merkte ik dat ik niet meer helder had waar precies wát lag. Ik bleek nl de shampoo bij de zeepjes te hebben gestopt en nog zo wat.
Dus de kast uitgeruimd. Me laten verrassen door wat ik allemaal héb en me voorgenomen geen nieuwe spullen te kopen (zoals laatst die body wash bij Amazon.de) tot ik de voorraad heb opgemaakt.

Ook streng geweest bij de medicijnen die over hun tht waren.
Achter op een plank een mooi setje hand wash en hand lotion gevonden. Ooit gekregen en ‘zonde’ om open te maken (dacht ik toen).
Ergens dit jaar zijn ze over hun datum geraakt.

Onzin leek me dat. Dus de handen gewassen met de hand wash. Die vol korreltjes bleek te zitten.
Mm.
De hand lotion geprobeerd.
Was nog wel goed denk ik, maar hij rook wat vreemd.
Dus misschien ook bedorven.

Ik neem me voor dit 1x per jaar te doen.
Nee, geen foto.
Want de ‘ná’ foto zou je alleen iets zeggen als je ook de ‘vóór’ foto had gezien.

Dit is één van mijn favoriete rentals in Amerika. Het huis ligt in San Jose, New Mexico.
Er zijn veel eekhoorns en veel kolibri’s.
Voor die kolibri’s hangen er twee feeders.
(even op de foto klikken om die te vergroten, dan zie je ze)

Toen ik aankwam, controleerde ik of beide feeders vol waren.
De vorige keer dat ik er was, twee jaar geleden, was dat nl niet het geval en moest ik er zelf 1 bijvullen en ophangen en dat was geen succes.
Ze waren vol en ik zag aan beide veel hummingbirds.

De volgende dag was er een andere klant: een insect (ik dénk een grasshopper maar cricket kan ook).
Eerst dronk het. Een paar uur later had ik de indruk dat een pootje klem zat.
Zo hing het de dag erna nóg en, viel me nu op, het suikerwater was op.
Dronken, meende de verhuurder, en dat leek mij ook waarschijnlijk.

Na twee dagen in die houding dacht ik: hij is vast dood. Aan hem prutsen wou ik niet, want voor je het weet houd je dat pootje in je hand.
Maar verdomd: op dag drie blijkt het diertje een nieuwe plek te hebben gevonden.

Op de dag dat ik vertrek: weer een nieuwe positie.
Geen slimme.

Dus mail ik de verhuurder.
Of hij de schoonmakers wil vragen het diertje héél voorzichtig los te maken en ergens neer te zetten.
Ik hoop dat wanneer ik op mijn volgende adres aankom, er een antwoord zal zijn dat ze idd voorzichtig zijn geweest en dat het goed gaat met het diertje.
Helaas – niets meer gehoord.