Ik ben anderhalve dag terug.
Wat ik me vooral herinner van mijn reis was de desoriëntatie.
Wakker worden en denken ‘waar ben ik’.

Dat heb ik nog steeds.
Ook hier, thuis.
Ik doe een middagdut of een avonddut of een nachtdut en ik word wakker en denk ‘waar ben ik’.
Dat is niet fijn.

En dat is toch een beetje een wonder.

Een aantal maanden geleden kreeg ik Dupuytren aan mijn rechterpink.
Wanneer je op LAX het land binnenkomt (ik weet niet hoe het gaat bij andere Amerikaanse luchthavens) doe je een soort zelf-check-in.
Je scant je paspoort (check) en kijkt naar het vogeltje voor een foto-zonder-bril (ook: check). En: je legt de vingers van je rechterhand op de scanner voor een hand-vinger-afdruk. Plat.

Al weken denk ik: zal dat nog wel lukken.
Ik oefen door met mijn linkerhand mijn rechterpink zoveel mogelijk plat te drukken. Ik forceer mijn rechterpink. Zou dit voldoende zijn?

Nu sta ik op LAX voor die kiosk en de kiosk zegt dat ik *faal* en: retry. Wat ik doe. En nog een keer en nog een keer.
Het lukt niet.

Dan duikt een man op. Iemand die er werkt.
Hij vraagt ‘pinkie’? pakt mijn hand en drukt de pink er op een speciale manier op zónder de andere vingers. Dat bood de kiosk niet als optie. Die wou ze allemaal tegelijk plat hebben.
Maar de kiosk zegt dat het gelukt is! en geeft me een print die ik weer elders mag laten zien om ‘m dan nóg weer elders in te leveren.

Ik kan de man wel zoenen! ik bedank hem en nog een keer en zeg dat ik zo bang was dat ik het land niet zou inkomen! Hij klopt me geruststellend op de rug en lacht een beetje.
Ik ben nog nooit zo opgelucht Amerika binnen gestapt.

Het is vaak toch een hoop ‘gedoe’- een huisje huren en zeggen dat ik privacy op prijs stel en de verhuurder zegt ’tuurlijk’ maar doet het tegenovergestelde.
Helemaal voorkomen kan ik dat niet.
Je hébt nu eenmaal mensen die ‘nee’ niet snappen.

Het enige dat ik kan doen is beklemtonen dat ik het liefst alleen ben en niet wil socializen en dat ik hoop dat ze daar begrip voor hebben.
Wat soms nog steeds leidt tot mensen die ‘ja hoor’ zeggen en ‘nee hoor’ doen.

Vandaag krijg ik een mail van mijn eerste adres na Pioneertown.
Veel staat er niet in. Inhoudelijk.
Maar ze spreken me aan met ‘Madame Solo’.
Dus, denk ik, die snáppen me! 😀

Wanneer je via Booking.com een hotel reserveert, geeft de website je tips over wat je aan leuks in die omgeving kunt doen.

Zaterdag verblijf ik in de Hilton Garden Inn in El Segundo.
Omdat die dichtbij LAX ligt (en omdat het hotel weliswaar niet geweldig is, maar ik ben er nu aan gewend).

Dús krijg ik nu een mail over ‘Attracties die je niet wilt missen’ en die ‘Echt El Segundo’ zijn.
Zoals deze:
Private Surf Lesson
US$130
During this private surf lesson, you’ll have the undivided attention of a professional instructor to get you up and riding on the waves in no time. The surf school will provide all the necessary equipment, so all you need to do is show up.

Wat weer eens aantoont dat Booking me niet snápt.
Airbnb doet dat wel.
Die wil me meestal lama’s of alpaca’s laten aaien. Of natuurwandelingen (al dan niet onder begeleiding) laten maken.

“… all you need to do is show up…”
Right.

Een influencer is iemand die via sociale media als YouTube en Instagram berichten verspreidt die andere mensen doen besluiten iets te doen of te kopen.
Ik ben géén influencer.
Maar vandaag bleek ik dat toch een ietsje te zijn.

Ik heb een fijne huisarts.
Toen ik hem vertelde dat ik niet blij was met de twee-minuten-chirurg in Alkmaar, zei hij, dat als ik dat wóu, hij me zou verwijzen naar de handkliniek in Hoorn. Ik mocht erover nadenken.
Dat deed ik (kort, want de dokter zou twee dagen later 3 weken op vakantie gaan).
Ik gaf het door aan de assistente en hij stuurde de nieuwe verwijzing naar Hoorn.
‘Hoorn’ belde me al de volgende ochtend om een afspraak te maken en de rest staat hieronder.

Ik vond het netjes om even te laten weten hoe het was gelopen en mailde dat gisteravond aan mijn huisarts.
Die mailt me vanmiddag terug: dat hij nav mijn mail vandaag al een ándere patiënte naar de kliniek in Hoorn heeft verwezen.

Dat doet me goed!
Niet zozeer dat ik ‘invloed’ heb gehad (hoewel dat ook leuk is) maar dat ik een andere vrouw de snijgrage chirurg in Alkmaar heb bespaard en er de oorzaak van ben geweest dat zij een net zo prettig traject als ik zal ingaan.

In juli ging ik met een Dupuytren-pink naar een chirurg in het ziekenhuis in Alkmaar.
Die wou meteen gaan snijden en toen ik vroeg wat verder mijn opties waren zei hij: dát of niets doen, en dan wordt het steeds erger.
Gespreksduur: 2 minuten.

Omdat ik niet tevreden was, vroeg ik om een second opinion.
De huisarts verwees me daarvoor naar de Dr. Kuyperskliniek in Hoorn.

Vanmiddag was het zover.
De vrouw achter de balie waarschuwde me: de dokter was wat verlaat, een overleg was uitgelopen.
Aan ‘verlaat’ ben ik bij ziekenhuizen intussen gewend, dat ervoor gewaarschuwd en geëxcuseerd wordt is nieuw voor me.

De dokter was idd verlaat en wel 15 minuten (!). Dat is in ziekenhuistermen ‘voor op het schema’!
Ik vertelde hem dat ik wist wat het was en dat het een second opinion betrof omdat ik de 1e chirurg wel heel snijgraag en weinig communicatief had gevonden.

Dr. Kuypers (ik trof de baas zelve) nam alle tijd voor me.
Algemeen verhaal over Dupuytren en toen de opties. De technisch beste aanpak was waarschijnlijk idd wat de 1e chirurg had aangeraden. Dan is de kans dat het terugkomt het kleinst (maar nog steeds aanwezig).
Maar dan zou ik 4-6 weken zijn uitgeschakeld kwa rechterhand en hij begreep dat dat voor mij als alleenwoner niet handig was.

Minder invasief en met meer kans op terugkeer maaaaar: al na 2 dagen volledig gebruik van de hand was de ‘naald’-behandeling. Graag!
En heel erg bedankt voor het prettige contact!

Op dinsdag 29 oktober is het zover.

Vannacht weer eens slecht geslapen door de muggen.
Dat nare geluid.
En vanochtend ook nog eens bulten op mijn gezicht.

Hoe lang duurt dit nog, denk ik, en haast me naar google.
De muggen zijn pas weg na de eerste nachtvorst.
Heilige koe!

Nog verder gegoogled.
Er blijkt zelfs een ‘Muggenradar‘ te zijn.

Waarop het nu hier op een schaal van 1 tot 10 ACHT is.
En morgen 9.
En daarna zelfs 10.
Heilige shit!

Sinds een paar jaar heb ik de wijnbes in mijn tuin.
Misschien had ik hem al langer, maar viel hij me pas op toen hij bessen kreeg.
Dat was vorig jaar voor het eerst.
En dit jaar weer.

Ik wilde de bessen tot dieprood laten rijpen.
En heel af en toe, wanneer een bes echt goed rijp was, er enkele van eten.
Zoals de middelste.
Háp.
Smul.

Ik zie nieuwe, prille bessen.
Ik zie ook afgekloven bessen.
Véél afgekloven bessen.
Ik denk dat de vogels een ander idee van ‘rijp’ hebben dan ik.

“Smakelijk!” jongens en meisjes Bird.

Toen ik in mei in Pioneertown was, zag ik een plant die ik er eerder niet zag.
Ik vermoed dat hij was ontkiemd uit het vogelvoer dat ik daar mag strooien.
En ik dénk dat het tarwe is.

Ik nam een paar foto’s waarover ik niet tevreden was en dacht: over vier weken, aan het eind van mijn trip, ben ik hier weer en dan probeer ik het nog eens.

Maar toen was de plant verwelkt.
Geen idee waarom en waarom zo snél.

Twee weken geleden vlieg ik terug uit München.
Het is koud in het (KLM)toestel.
Nu is dat bij het opstijgen wel vaker het geval, en na een minuut of 10 trekt het dan bij.
Dit keer niet.

Na een tijdje klagen passagiers.
Waarom is het zo koud? kan het niet warmer?

Nee, het kan niet warmer, zegt de stewardess.
De business class is wél warm maar naarmate je verder naar achteren gaat wordt het steeds kouder.
Dan: “Er is iets mis met het toestel.”
Een opmerking waar een luchtreizigster niet echt blij van wordt.
Iets mis??
In gedachten zie ik ons al neerstorten nog nét in Duitsland of anders boven het Markermeer.

Het ‘mis’ blijkt alleen betrekking te hebben op de temperatuur.
Mogelijk had de flight attendant het ietsje anders kunnen formuleren.

Het is windkracht 7 “met kans op zware windstoten van 75-100 km/uur”.
Dat is dus schrikken maar niet geheel onverwacht wanneer het gammele tuinhek dat ik met wat zware bloempotten heb proberen te stutten opeens openvliegt. Om te voorkomen dat mijn dames kip *uit* vliegen/wandelen geef ik het mijn alles om het hek beter dicht te wrikken.
Het lukt.

Een kwartier later: harde klappen op het raam waarnaast ik zit te lezen.
Een buurman die bevriend is met buurvrouw L. komt de fiets terugbrengen die zij van mij had geleend (de meerdere mails waarin ik schreef dat ze die mocht hóuden tot mijn vakantie in september, waren haar blijkbaar ontgaan).

Ik ren naar buiten, laat buurman met fiets het hek binnen en zeg dat hij niet mag gaan voordat hij me heeft geholpen het hek weer goed te zetten.
Hij kijkt kritisch naar de scharnieren en zegt dat die óp zijn.
Ik zeg dat ik de tuinman het hek heb laten repareren.
Hij herhaalt dat de scharnieren óp zijn.

Ik denk dat *hij* denkt dat ik de tuinman toen die tóch hier was heb gevraagd dit klusje ook nog even te doen en dat die ook niet kon toveren met onbruikbare scharnieren.
Het tegendeel is waar: ik heb de man laten komen omdát het hek moest worden gerepareerd en daarvoor ook een aardig (of niet zo aardig bedrag betaald).

Op momenten als dit wou ik dat ik een man had.
Dat zou dan wel een hándige man moeten zijn.
Aan Lodewijk of Roelof had ik op zo’n moment ook niet veel gehad.

‘Normaal’ leggen mijn kippen 20-21 eieren per week.
Ik geef er 10 aan de overburen die ik aardig vind en die voor mijn dieren zorgen als ik op mini trip ben of wanneer ik op échte trip ga en een dag heen en terug moet worden overbrugd met de huisoppas.
Ook geef ik er 4 (soms meer) aan bevriende buurvrouw L.
Dan houd ik er nog net 6 over voor mezelf.

Dezer dagen was Norma broeds.
Sinds een paar dagen niet meer, maar haar kam hangt er nog steeds flets bij dus het zal wel een week of wat duren voor ze weer aan de leg gaat.
Kriel Tosca is in de rui.
Zij heeft dus al haar energie nodig voor het groeien van nieuwe veren en legt evenmin eieren.

Dus: 10-12 eieren per week.
Max.
Die ik verdeel over
* de overburen
* bevriende buurvrouw L.
Me excuserend dat het niet de volle portie kan zijn!
Ivm broed- en rui-problemen.

Eerst at ik nog een enkel eitje van de eigen kipjes.
Nu geef ik alles weg en eet ik zelf supermarkteieren.
Maakt me dat een pleaser?
Ik denk het wel.
Maar: is dat erg?

Een paar weken geleden was hier de loodgieter.
Hij vernieuwde de goot van mijn schuur.
Daarbij moesten ook een paar planken worden vervangen. De nieuwe leverde hij aan ‘in de grondverf’.
Waarom niet écht geverfd? Omdat hij ervan uitging dat ik dat zelf zou kunnen.
Toen ik zei dat ik dat *niet* kon: hij moest er niet aan denken dingen niet te kunnen en daarvoor van anderen afhankelijk te zijn.

Nu kon ik me niet voorstellen dat hij idd álles zou kunnen maar ik vermoed dat hij de klusjes van een klusjesman bedoelde.
Waarvoor ik liever iemand betaal.

Tijdens de werkzaamheden zette hij zijn steiger zo onhandig tegen het opstapje van mijn schuur dat hij de planken uit elkaar duwde.
Dat zei hij ook. Dat dat was gebeurd en dat nu de onderste plank helemaal los lag.
Maar hij dééd er niets aan.

Toen hij weg was merkte ik dat hij ook mijn tuinhek dat een paar maanden geleden voor veel geld goed passend was gemaakt ernstig had ontwricht.
Mogelijk heeft hij dat niet gemerkt.
Of hij zag het niet als zijn taak wat hij had vernield zelf te herstellen.

Ik voorzie mbt de volgende klus een gevalletje ‘stemmen met de voeten’.
Want ik mag dan niet kunnen schilderen en timmeren, maar wéglopen als klant kan ik natuurlijk wel.

A fourth-grade teacher asked the children what their parents do for a living. All the typical answers came up – mechanic, business, sales, doctor, engineer… and so forth.

However, little Justin was being uncharacteristically quiet, so when the teacher prodded him about his parents, he replied, “My father’s an exotic dancer in a gay cabaret and takes off all his clothes to music in front of other men and they put money in his underwear. Sometimes, if the offer is really good, he will go home with some guy and stay with him all night for money.”

The teacher, obviously shaken by this statement, hurriedly set the other children to work on some exercises and took little Justin aside.”Is that really true about your father?”

“No,” the boy said, “He works for the Republican National Committee and is trying to get Trump re-elected, but it’s too embarrassing to say that in front of the other kids.”

Een tijd had ik geen tandarts.
Toen kreeg/nam ik er een in Middenbeemster.
Ik vond hem niet goed, zijn mondhygiëniste wél.
Zodat ik haar volgde toen zij verkaste.

Die nieuwe tandarts was prettig en kundig.
Maar begin dit jaar concentreerde hij zich op zijn ándere praktijk (in Zandvoort) en werd ik overgedaan aan de vrouw die er een paar jaar geleden is begonnen.
Ooit had ze me erg pijn gedaan. Maar nu deed ze het goed.

Een brief van de tandarts.
De praktijk wordt gesloten.
De mondhygiëniste begint voor zichzelf.
En verder veel succes met het vinden van een nieuwe tandarts.

Ik stuur een mail naar de mondhygiëniste.
Kan zij me iemand aanraden? Waar gaat de vrouwelijke tandarts naartoe?
Die gaat twee dagen werken in de praktijk in Zandvoort en verder weet ze het nog niet.

Er zit een tandarts in Volendam, schrijft de mondhygiëniste.
Dat weet ik want daar ben ik toen ik nog op zoek was een keer geweest.
Ik wou iets en werd niet gewezen op de mogelijkheid van kronen maar alleen op ‘een plaatje’.
Omdat ik eruit zag zoals ik eruit zag (=niet sjiek). Want toen ik zelf kronen suggereerde en zei dat ik dat kon betalen zeiden ze dat dat idd kon.
(tuig)

Maar nu zit ik dus weer zonder tandarts.

Ik gebruik een ad blocker.
Soms kom ik op een website die zegt: zet ‘m alsjeblieft even uit want wij kunnen alleen deze mooie inhoud brengen omdat we voor jou wel gratis zijn maar we komen aan geld via onze advertenties.
Daar zit wat in.

Gisteren wou ik op de site van de Hema een review achterlaten.
Deze niet-fashionista had nl 3 zwarte basic t-shirts met lange mouwen gekocht. Voor onder mijn sweaters. Omdat de oude ‘op’ waren (gaten enzo).
Drie voor € 21.

Ze zijn prachtig.
Ze voelen heerlijk.
Ik ben er blij mee.

Op de website staan gemengde reacties van klanten.
Er zijn echte zeurkousen bij.
Die zeggen dat de shirts te dun zijn.
Ik vind ze niet te dun en denk: ik schrijf even een positieve recensie.

Door eerst in te loggen als mezelf (de Hema herkent me).
Maar een review mag ik niet plaatsen. *Tenzij* ik mijn ad blocker uitzet.
Dit snap ik niet.
Want ze hebben me herkend, ze weten dus ook dat ik die shirts echt heb gekocht.

Nou, dan géén positieve recensie.

Na mijn twee minuten bij de chirurg in Alkmaar (die meteen in mijn vinger wou snijden), sprak ik een verpleegkundige die adviseerde me naar een ergotherapeut te laten verwijzen.
Mijn huisarts wou het wel doen maar vond het zinloos.
Ok… dan niet.

Maar wat dan wel?
Ik vertelde dat ik ook helemaal niet tegen de sfeer in het ziekenhuis kon, al die zieke mensen (is niet ‘normaal’ – is gekomen sinds ik zelf 5 dagen in het ziekenhuis lag, de 5 ergste dagen van mijn leven).
Mm. Dan was de Handkliniek in Hoorn misschien iets voor me.
Hij schreef de naam van de kliniek op een briefje en zei dat ik erover moest nadenken.

Ik keek op de site.
Ik zag dat de wachttijd voor een afspraak 35 dagen was.
Dat zou dus waarschijnlijk niet meer lukken voor ik weer naar Amerika ging, maar als ik nu vast een afspraak kon maken voor oktober, was dat tenminste gebeurd.

Ik bel de doktersassistente dat ik een verwijzing wil (de dokter gaat morgen op vakantie).
Ik krijg de verwijzing en net een mail dat iemand van de kliniek contact met me zal opnemen.
Binnen twee werkdagen.
Holy shit. Wat snél!
Ik ben me opeens heel erg bewust dat ik weer in het medisch circuit ben beland.

Een tijd geleden zegde ik de Volkskrant op omdat er wekelijks vele dagen voorbij gingen dat ik hem niet las.
Daarvan kreeg ik spijt en toen abonneerde ik me weer.
Gevolg: opnieuw belandde hij vaak op de ongelezen oud-papier-stapel.

De afgelopen weken lees ik de krant regelmatiger.
Nog steeds niet elke dag maar zo’n 3x per week toch wel.
En… wat is die Volkskrant een goede krant!
Via Nos.nl volg ik óók het nieuws maar de krant brengt zoveel meer dan alleen het nieuws. En wat zijn veel stukken origineel én goed geschreven.

Dit besef zóu moeten maken dat ik de krant nu élke dag zou spellen. Dat is niet het geval.
Het blijft bij die 3x per week.
Soms 4x.
Maar dat uur op die dag (want zo lang doe ik er wel over) is telkens een fijn uur.
Ik kan me niet meer voorstellen het ooit nog zónder te doen.