Gisteren onderging ik die.
Bloednerveus. Maar heel lief gebracht door mijn overbuurman en zijn vrouw en hoewel het uitliep bleven ze ook hartstikke lief op me wachten. Geen klagen over de tijd. En ook niet over mij die steeds meer ging zeuren.

Ik schrijf dit voor het geval iemand de behandeling ook overweegt en wil weten hoe het vóelt. Want dat zocht ik wel (‘ervaringen’ en ‘pijn’) maar ik werd niet wijzer. Alleen technische details.

De ingreep

Komt-ie.
De hand wordt steriel gemaakt en neergelegd. In mijn kliniek lag ik op een bed, mogelijk gebeurt het elders zittend.
De verpleegkundige probeert je af te leiden met vriendelijke babbel (wat ik waardeerde maar echt helpen deed het niet). Toen kwam de dokter die zei dat ‘de prikjes’ wel even ‘vervelend’ zouden zijn. Wat de understatement van de dag zo niet van de maand wat heet van het jaar was.
Het is dat ik me niet al te erg wou laten kennen maar dat was dus echt 4x helse pijn.

Toen ging de dokter prikken en zei dat ik het vooral moest zeggen als het pijn deed want dan had hij (bijna) een pees geraakt. Een paar keer voelde ik iets maar dat was dan niet ‘pees raken’ want dan had het echt helse pijn gegeven. Ook hij probeerde me af te leiden met vriendelijke babbel.
Toen het bijna klaar was kreeg ik (gvd!) nog twee prikjes midden in mijn hand en daarna boog de dokter de pink weer recht (holy shit!). Of ik het wou zien? Nee.
Daar had ik nl over nagedacht en ik verwachtte een hoop bloed en daar kan ik niet tegen.
Verbandje er omheen en uitzieken op een stoel in een recovery room waar een man al zeker een uur lag.

Erna

Ik, die nooit babbel, raakte als lotgenoot met hem in gesprek.
Wat best fijn was. Kun je nagaan wat de operatie met me had gedaan.
Toen viel het achteraf reuze mee. De echte pijn lag in het verleden, de hand was nog verdoofd.
Een kwartier later begon de verdoving uit te werken en kwam de pijn-van-de-operatie.

Logisch, legde de handtherapeute me weer een uur later uit. Het was een grote ingreep. Mijn pink was nu helemaal gekneusd. En in mijn hand was giga-geprikt.
Paracetamol hielp.
So far tot nu toe.

Omdat ik zeer zelden word opgebeld, merkte ik pas dat mijn telefoon het niet meer deed toen iemand aan de deur kwam om zich te beklagen over mijn telefonische onbereikbaarheid.
Ik zag dat het basis-station helemaal geen beeld meer had en dat de andere twee stonden te knipperen.
Ik vroeg google het probleem voor me op te lossen maar google liet me vooral kennis maken met lotgenoten.

Waar de producent iets liet horen was het óf ‘even stekker eruit en dan weer erin’ (wat niets opleverde) of ‘bestel een nieuwe voeding’. Of dát iets zou opleveren zou natuurlijk pas blijken nadat die voeding was gearriveerd en uitgeprobeerd.

Dus op zaterdag bij Coolblue een nieuwe telefoon besteld. Die zóu zondag worden geleverd (dat beloven ze) maar hij kwam pas maandagmiddag. Toen had ik geen fut meer om me met zijn installatie te bemoeien.
Vanochtend heb ik evenmin ‘fut’ maar ik moet echt wat telefoontjes plegen dus: doos geopend, niet-begrijpend een deel van de handleiding gelezen en tenslotte 1 telefoon op de lader gezet om hem op te laden.
Wat 7 uur kan duren. Dan moeten de andere twee nog.
En dan moet ik er kwa installeren echt aan geloven.

Dit is 1 van die zeldzame momenten dat ik wou dat ik een handige man had.

Ik heb iets genants gedaan.
Niet genant als in ‘ik stuurde een naaktfoto van mezelf naar al mijn contactpersonen’.
Wel genant als: ik dacht niet na.

Het zit zo.
Vroeger kreeg je in Amerika vrijwel overal kleine flesjes voor body wash en voor shampoo.
Steeds vaker is er een fles aan de muur (vaak voor beide functies) of er is helemaal niets. Dat laatste staat dan behulpzaam in de advertentie: shampoo.

Dit keer had ik een mini body was flesje.
O, wat rook het lekker op de overloop nadat ik me had gewassen! daar wilde ik dus een grote fles van.
Helaas niet te krijgen in Nederland. Dus er meteen maar twee besteld bij Amazon in Duitsland.
En vooruit, ook een fles body lotion van hetzelfde merk.

Vanochtend was ik me ermee.
Raar, die lekkere lucht ruik ik nu helemaal niet.
Maar misschien moet hij even intrekken.
Even in mij en even in de overloop.

Dan was ik mijn haar met Andrélon Kokos Boost shampoo.
Verdomd. Dát is die lucht!
Bij Plein.nl te koop voor € 3,26.

Sufkop, ik.

Als het enigszins kan mijd ik de dokter.
Soms valt er niet aan te ontkomen.
Dus wordt er dinsdag in me geprikt met de ‘naaldmethode’ die me moet afhelpen van de Dupuytren pink aan mijn rechterhand. (Ja, ik ben bang)

Gisteravond laat krijg ik opeens een zeurende pijn in de duim van de linkerhand. Die heb ik nog steeds.
Op naar Google. Waar mensen me naar de huisarts willen sturen, in de nagelriem willen laten snijden, antibiotica slikken, weken in biotex, beplakken met een betadine-pleister.

Ik laat me onderzoeken op de website Hier Heb Ik Pijn.
De diagnose: een skiduim.
Dat kán vanzelf herstellen.
Daar houd ik het dan maar op tot het tegendeel is gebleken.

‘Weetjes’:
De skiduim wordt ook wel de ‘jachtopzienersduim’ genoemd omdat vroeger jachtopzieners met een korte beweging de nek omdraaiden van een konijn of vogel.
De Dupuytren-kwaal wordt wel ‘koetsiershand’ genoemd.
Erg sexy is het allemaal niet.

Ook dit keer was het raak.
Rentals die tegenvielen, rentals die 100% of zelfs méér dan dat meevielen.

Ik kijk de foto’s terug en de eerste aanwijzing mbt hoe het beviel is altijd al het aantal foto’s.
Amper foto’s: mwah.
Veel foto’s ook al zijn de meeste onbruikbaar voor publicatie: geweldig.

Zin heeft het niet om gedetailleerd te vermelden welke huisjes tegenvielen.
Niemand die mij kent zit te aarzelen om die huisjes te huren dus het zou overbodige informatie zijn.
Zo beargumenteerd heeft het evenmin zin om te vermelden waar het wél leuk was.
Dat is dus meer praten tegen mezelf.

Wat een weblog toch al snel is.
Niet erg (vind ik).
Het is zoals het is.

Ik heb wel eens jetlags gehad die amper iets voorstelden.
Uurtje te vroeg wakker misschien. Extra middagdut.
Dit is een jetlag from hell.

Ik ben de hele dag doodmoe, ik word klaar wakker om half 5 en sta dan maar op, hopend dat ik om half 7 weer kan inslapen (wat niet lukt).
Ik wankel door de dag met veel wachten op de postbode want de house sitter maakte veel op dat moet worden aangevuld en daarna weer in bed vallen.
Nét op tijd om de konijnen te voeren weer wakker, dan weer in bed.
Weer óp. Weer naar bed.

Om te voorkomen dat ik vandaag weer om half 5 opsta ga ik om half 1 uit bed.
Hopend dat ik er dan om 2 uur weer in zal gaan en zo zal kunnen uitslapen tot een normaal tijdtip.

Het is nu half drie.
Ok.
We zullen zien wat het wordt.

Ik ben anderhalve dag terug.
Wat ik me vooral herinner van mijn reis was de desoriëntatie.
Wakker worden en denken ‘waar ben ik’.

Dat heb ik nog steeds.
Ook hier, thuis.
Ik doe een middagdut of een avonddut of een nachtdut en ik word wakker en denk ‘waar ben ik’.
Dat is niet fijn.

En dat is toch een beetje een wonder.

Een aantal maanden geleden kreeg ik Dupuytren aan mijn rechterpink.
Wanneer je op LAX het land binnenkomt (ik weet niet hoe het gaat bij andere Amerikaanse luchthavens) doe je een soort zelf-check-in.
Je scant je paspoort (check) en kijkt naar het vogeltje voor een foto-zonder-bril (ook: check). En: je legt de vingers van je rechterhand op de scanner voor een hand-vinger-afdruk. Plat.

Al weken denk ik: zal dat nog wel lukken.
Ik oefen door met mijn linkerhand mijn rechterpink zoveel mogelijk plat te drukken. Ik forceer mijn rechterpink. Zou dit voldoende zijn?

Nu sta ik op LAX voor die kiosk en de kiosk zegt dat ik *faal* en: retry. Wat ik doe. En nog een keer en nog een keer.
Het lukt niet.

Dan duikt een man op. Iemand die er werkt.
Hij vraagt ‘pinkie’? pakt mijn hand en drukt de pink er op een speciale manier op zónder de andere vingers. Dat bood de kiosk niet als optie. Die wou ze allemaal tegelijk plat hebben.
Maar de kiosk zegt dat het gelukt is! en geeft me een print die ik weer elders mag laten zien om ‘m dan nóg weer elders in te leveren.

Ik kan de man wel zoenen! ik bedank hem en nog een keer en zeg dat ik zo bang was dat ik het land niet zou inkomen! Hij klopt me geruststellend op de rug en lacht een beetje.
Ik ben nog nooit zo opgelucht Amerika binnen gestapt.

Het is vaak toch een hoop ‘gedoe’- een huisje huren en zeggen dat ik privacy op prijs stel en de verhuurder zegt ’tuurlijk’ maar doet het tegenovergestelde.
Helemaal voorkomen kan ik dat niet.
Je hébt nu eenmaal mensen die ‘nee’ niet snappen.

Het enige dat ik kan doen is beklemtonen dat ik het liefst alleen ben en niet wil socializen en dat ik hoop dat ze daar begrip voor hebben.
Wat soms nog steeds leidt tot mensen die ‘ja hoor’ zeggen en ‘nee hoor’ doen.

Vandaag krijg ik een mail van mijn eerste adres na Pioneertown.
Veel staat er niet in. Inhoudelijk.
Maar ze spreken me aan met ‘Madame Solo’.
Dus, denk ik, die snáppen me! 😀

Wanneer je via Booking.com een hotel reserveert, geeft de website je tips over wat je aan leuks in die omgeving kunt doen.

Zaterdag verblijf ik in de Hilton Garden Inn in El Segundo.
Omdat die dichtbij LAX ligt (en omdat het hotel weliswaar niet geweldig is, maar ik ben er nu aan gewend).

Dús krijg ik nu een mail over ‘Attracties die je niet wilt missen’ en die ‘Echt El Segundo’ zijn.
Zoals deze:
Private Surf Lesson
US$130
During this private surf lesson, you’ll have the undivided attention of a professional instructor to get you up and riding on the waves in no time. The surf school will provide all the necessary equipment, so all you need to do is show up.

Wat weer eens aantoont dat Booking me niet snápt.
Airbnb doet dat wel.
Die wil me meestal lama’s of alpaca’s laten aaien. Of natuurwandelingen (al dan niet onder begeleiding) laten maken.

“… all you need to do is show up…”
Right.

Een influencer is iemand die via sociale media als YouTube en Instagram berichten verspreidt die andere mensen doen besluiten iets te doen of te kopen.
Ik ben géén influencer.
Maar vandaag bleek ik dat toch een ietsje te zijn.

Ik heb een fijne huisarts.
Toen ik hem vertelde dat ik niet blij was met de twee-minuten-chirurg in Alkmaar, zei hij, dat als ik dat wóu, hij me zou verwijzen naar de handkliniek in Hoorn. Ik mocht erover nadenken.
Dat deed ik (kort, want de dokter zou twee dagen later 3 weken op vakantie gaan).
Ik gaf het door aan de assistente en hij stuurde de nieuwe verwijzing naar Hoorn.
‘Hoorn’ belde me al de volgende ochtend om een afspraak te maken en de rest staat hieronder.

Ik vond het netjes om even te laten weten hoe het was gelopen en mailde dat gisteravond aan mijn huisarts.
Die mailt me vanmiddag terug: dat hij nav mijn mail vandaag al een ándere patiënte naar de kliniek in Hoorn heeft verwezen.

Dat doet me goed!
Niet zozeer dat ik ‘invloed’ heb gehad (hoewel dat ook leuk is) maar dat ik een andere vrouw de snijgrage chirurg in Alkmaar heb bespaard en er de oorzaak van ben geweest dat zij een net zo prettig traject als ik zal ingaan.

In juli ging ik met een Dupuytren-pink naar een chirurg in het ziekenhuis in Alkmaar.
Die wou meteen gaan snijden en toen ik vroeg wat verder mijn opties waren zei hij: dát of niets doen, en dan wordt het steeds erger.
Gespreksduur: 2 minuten.

Omdat ik niet tevreden was, vroeg ik om een second opinion.
De huisarts verwees me daarvoor naar de Dr. Kuyperskliniek in Hoorn.

Vanmiddag was het zover.
De vrouw achter de balie waarschuwde me: de dokter was wat verlaat, een overleg was uitgelopen.
Aan ‘verlaat’ ben ik bij ziekenhuizen intussen gewend, dat ervoor gewaarschuwd en geëxcuseerd wordt is nieuw voor me.

De dokter was idd verlaat en wel 15 minuten (!). Dat is in ziekenhuistermen ‘voor op het schema’!
Ik vertelde hem dat ik wist wat het was en dat het een second opinion betrof omdat ik de 1e chirurg wel heel snijgraag en weinig communicatief had gevonden.

Dr. Kuypers (ik trof de baas zelve) nam alle tijd voor me.
Algemeen verhaal over Dupuytren en toen de opties. De technisch beste aanpak was waarschijnlijk idd wat de 1e chirurg had aangeraden. Dan is de kans dat het terugkomt het kleinst (maar nog steeds aanwezig).
Maar dan zou ik 4-6 weken zijn uitgeschakeld kwa rechterhand en hij begreep dat dat voor mij als alleenwoner niet handig was.

Minder invasief en met meer kans op terugkeer maaaaar: al na 2 dagen volledig gebruik van de hand was de ‘naald’-behandeling. Graag!
En heel erg bedankt voor het prettige contact!

Op dinsdag 29 oktober is het zover.

Vannacht weer eens slecht geslapen door de muggen.
Dat nare geluid.
En vanochtend ook nog eens bulten op mijn gezicht.

Hoe lang duurt dit nog, denk ik, en haast me naar google.
De muggen zijn pas weg na de eerste nachtvorst.
Heilige koe!

Nog verder gegoogled.
Er blijkt zelfs een ‘Muggenradar‘ te zijn.

Waarop het nu hier op een schaal van 1 tot 10 ACHT is.
En morgen 9.
En daarna zelfs 10.
Heilige shit!

Sinds een paar jaar heb ik de wijnbes in mijn tuin.
Misschien had ik hem al langer, maar viel hij me pas op toen hij bessen kreeg.
Dat was vorig jaar voor het eerst.
En dit jaar weer.

Ik wilde de bessen tot dieprood laten rijpen.
En heel af en toe, wanneer een bes echt goed rijp was, er enkele van eten.
Zoals de middelste.
Háp.
Smul.

Ik zie nieuwe, prille bessen.
Ik zie ook afgekloven bessen.
Véél afgekloven bessen.
Ik denk dat de vogels een ander idee van ‘rijp’ hebben dan ik.

“Smakelijk!” jongens en meisjes Bird.

Toen ik in mei in Pioneertown was, zag ik een plant die ik er eerder niet zag.
Ik vermoed dat hij was ontkiemd uit het vogelvoer dat ik daar mag strooien.
En ik dénk dat het tarwe is.

Ik nam een paar foto’s waarover ik niet tevreden was en dacht: over vier weken, aan het eind van mijn trip, ben ik hier weer en dan probeer ik het nog eens.

Maar toen was de plant verwelkt.
Geen idee waarom en waarom zo snél.