Een week geleden heb ik een afspraak bij de mondhygiëniste en de tandarts.
De mondhygiëniste reinigt mijn gebit en spreekt me toe.
Wanneer ze net is begonnen, vraagt de tandarts of het goed is als ze nu vast even kijkt ipv na het reinigen. Prima.
Ze kijkt en als het twee minuten duurt is dat veel.
Ik heb, zegt ze, geen gaatjes.

Gisteren komt de rekening.
€ 21,78.
Dat is niet slecht betaald voor even snel kijken, denk ik.
Maar het blijkt het vaste tarief te zijn voor ‘periodieke controle’.
Trouwens ook voor ‘probleemgericht consult’.

Gelukkig heb ik geen problemen, althans niet met mijn gebit.
En ze heeft er een studie voor gedaan.
Bedrag dus overgemaakt.
Ik kon ook moeilijk anders natuurlijk.

Eigenlijk ben ik wel klaar met de mini-trips.
Een deel heb ik al laten vallen, eerst gedwongen omdat ik ziek was – daarna bewust omdat ik merkte dat ik écht niet zo erg meer hóefde mbt die sopraan.
Er is nog een andere sopraan en daar ga ik nog wel (minstens) 1x heen in het buitenland.

Eind deze maand is er een opera met een leuke tenor.
In München.
Toen ik het boekte dacht ik: leuk! München.
En: leuke opera!
En vooral: erg leuke tenor.

Nu het nadert hoef ik niet meer zo erg.
Er zijn momenten dat ik denk: ik ga gewoon niet.
Dan denk ik weer: het is die ene mini-trip dit jaar.
En het *is* een leuke opera en van alle steden vind ik München het leukst.

Dan zwenk ik weer naar: geen zin.
Ik ben benieuwd wat het wordt.

Ik verbleef 5 dagen in een mooi huis in Pahrump, NV.
Geen uitzicht maar een tuin met mooie planten, diertjes (konijnen, lizards, vogels) en een vijver met Koi. Ik maakte honderden foto’s en voelde me er heel prettig.

Toen ik weg was liet ik een erg positieve comment achter op de verhuursite. Ook stuurde ik de eigenaren een email. Dat ik het er geweldig had gevonden maar dat er 1 ding was dat ik nogal onsympathiek vond en dat ik nooit ergens elders had gezien.
Wie een reservering zou cancellen was niet alleen het volle bedrag kwijt (dat doen meer verhuurders) maar moest ook nog eens een boete van $ 155 betalen.
Dat vond ik naar. En kijkend naar hun reserveringen: onnodig. Ze verhuren het huis meer niet dan wel. Het is niet zo dat ze door zo’n afzegging een hoop geld zouden mislopen omdat andere potentiële huurders stonden te dringen.

Ik vroeg ze te overwegen die boeteclausule te schrappen.
En eindigde met dat ik zeker zou terug komen, zelfs mét die clausule.
Ik kreeg geen antwoord.

Net kijk ik eens op de website van Vrbo.
Voor de komende vier maaanden (verder keek ik niet) hebben ze huurders voor 1 week.
Ach.. wat jammer.
Maar.. de boeteclausule is verdwenen.
Mooi. Fijn.
Zou wel aardig zijn geweest als ze me even hadden gemeld dat ik ze had overtuigd.
Maar zoiets zit niet iedereen in de genen.

Ik heb een aantal (5, 6, 7) jaren gehad dat ik een echte opera groupie was.
Als 1 van mijn favoriete zangers optrad, reisde ik erheen.
Wanneer dat ‘vliegen’ betekende, was het met toenemende tegenzin.
Maar ik dééd het wel.
Omdat ik een idool wou zien. Het idool wou hóren.

Het afgelopen half jaar heb ik 1x een geweldig optreden in München afgezegd omdat ik totaal gevloerd door ernstige griep in bed lag.
Diezelfde week kon ik een Masterclass in Nederland van een andere sopraan niet bijwonen (zelfde reden).
Een andere Masterclass van haar moest ik een paar weken geleden afzeggen omdat ik door mijn rug was gegaan.

Geen smoezen, allemaal echte redenen en allemaal onbegrepen.
Wanneer ik een gemeenschappelijke fan die het adres heeft van de laatste diva vraag of hij namens mij haar een kadootje wil sturen. Had ik haar willen geven! lag al klaar. Maar: rug.
Dan mailt hij: geef het zelf maar in september.
Maar dan treedt zij op op 6 september in Den Bosch en vlieg ik een dag later naar Amerika. Dat kan dus niet. Zeg ik. Waarop ik niet eens meer antwoord krijg en ik ken deze man: hij vindt mijn antwoord totaal flauwekul want de diva gaat voor alles.

Een tenor dan! ik zou in december naar een optreden in Dresden gaan. Hij zegde af, kaartje bleek onverkoopbaar, van de KLM-vlucht kreeg ik maar een fractie terug.
Eind juli ga ik weer (als hij niet afzegt). En dan weer volgend jaar juni.
Wanneer ik dat een gemeenschappelijke fan vertel, reageert zij verwijtend: dan pas? je moet veel vaker gaan!

Ik begin een gotsgruwelijke pesthekel aan de zgn échte fans te krijgen.

Ik vind het fijn mijn Amerika-reizen lang vantevoren te plannen.
De route.
Alle rentals.
Vorfreude.

Later kijk ik er graag nog eens naar, ga ik mijn huisjes langs, me vast verheugend op wat ik ga meemaken.
In Sedona had ik voor twee dagen een schitterend huis gehuurd. Modern ingericht, uitzicht op de rode rotsen, diverse zitjes buiten, de mogelijkheid vanaf het huis direct de woestijn in te lopen.
Vorige week kijk ik er nog eens naar en opeens staat erbij dat ze de etage erbóven ook verhuren (etage erboven? daarvan was toen ik niet huurde niet eens sprake; en nu ik erover nadenk… alle foto’s waren van het interieur en de buitenzitjes en het uitzicht, niets van de voorkant).

In de commentaren lees ik grote vreugde van mensen die de hele dag op sjouw waren en dan konden uitpuffen in dit mooie appartement.
Maar er is ook een klacht: dat je woordelijk kon verstaan wat de mensen boven je zeiden.
Het kost me acht mailtjes voordat ik een reactie krijg maar dan ben ik van de reservering af.

Zoeken

Nu een nieuw huis.
Dat nog beschikbaar is op mijn dagen, dat niet naaste buren heeft, dat niet midden tussen de bomen ligt en dat niet idioot duur is.
Dat beperkt het zoeken behoorlijk.
De mooiste huizen zijn al weg, als je goed kijkt zie je vaak in een hoekje van de foto een buurhuis staan. En andere mensen worden misschien dolblij van overal bomen en geen uitzicht maar ik krijg het daarvan benauwd.

Een paar komen tenslotte in aanmerking.
Een ziet er zowel van binnen als van buiten het mooiste uit.
Maar na een foto of zes gaan alle andere foto’s over wat er op berijdbare afstand aan fraais is te zien.
Een ander is een petieterig niet echt sjiek huisje

Met mooie vergezichten over prairie(?) – in elk geval grassig land. Als je geluk hebt: herten en antilopen. En – belangrijk voor mij – het is op een working ranch.
Met paarden en schapen en lama’s en alpaca’s.
Die mag je bezoeken en je mág praten met de eigenaar maar dat hóeft niet.

Dit was het huis in Sedona. Mooi, hè?

Op reis zie ik graag wilde dieren.
Maar ook tamme.
Daarom verblijf ik regelmatig op boerderijen en probeer dan een evenwicht te vinden tussen duidelijke betrokkenheid en privacy.

Dit keer ging ik naar de San Diego Farm Animal Rescue.
Afgaand op hun website verwachtte ik paarden, rondlopende varkentjes, kippen en een haan.
Er waren inderdaad vier paarden die met elkaar midden in een omheining stonden.
De varkens kregen het voor elkaar alle drie dagen dat ik er was te slapen.
De kippen vond ik erg klein gehuisvest.

Daarboven, achter de vele bladeren in de boom, was mijn appartement. Vrij klein en donker.
Met, door die bladeren, eigenlijk uitzicht op niks.

Het is niet toevallig dat ik er amper foto’s heb genomen.

Mijn huis oppas wou graag de dieren verwennen.
Ik had haar gevraagd dat *niet* met Loki te doen. Zijn eerste human heeft hem nl goed opgevoed: hij eet op vaste tijden en géén mensenvoer.

Ik had lekkere ‘sticks’ achtergelaten voor de konijntjes met als instructie ‘1 stick per konijntje 1x per dag’.
Alleen de kippen mochten wat guller (lees: vaker!) gevoerd omdat die kleine maagjes hebben dus ze eten per keer kleine porties maar ev wel méér kleine porties.

De oppas heeft Loki 4x ipv 3x per dag gevoerd.
Ze heeft vele doosjes van de knabbelsticks er doorheen gejaagd voor de konijntjes.
Ik had graan in huis gehaald waar we normaal gesproken de winter mee door waren gekomen maar het is vrijwel helemaal op.

Ze hád het aangekondigd, toen ze zich opwierp als oppasser.
Dat ze iedereen ging verwennen!
Nee, alsjeblieft *niet* doen, was mijn reactie.
Maar vanuit het verre Amerika stond ik er niet naast en pas op het allerlaatst, twee dagen voordat ik terugvloog, bekende ze dat 4x per dag voeren. Het leek me toen nogal zinloos om te vragen of ze ook de konijnen en de kippen had ‘verwend’ met overvloedig voer.

Zondag landde ik op Schiphol.
Thuis trof ik Loki aan die bekwaam verborg dat hij dolblij was me weer te zien.
Het heeft anderhalve dag gekost maar toen kwam hij luidspinnend knuffen.

In Amerika heb ik niet alleen gefotografeerd.
Ik heb ook in de zon gezeten. Best vaak.
Zodat mijn laatste host toen ik wegreed zei dat ‘ze’ in Nederland wel jaloers zouden zijn omdat ik zo bruin was.
Ik zei maar niet dat ik in Nederland eigenlijk alleen de kassameisjes van de Plus spreek en die worden niet zo gauw jaloers.

Vanochtend zie ik dat de gezonde kleur van mijn smoeltje alweer is opgegaan in rook.
Geheel verdwenen.
Zo snel gaat dat blijkbaar wanneer je/ik drie dagen niet meer in de zon zit.

Tweeëneenhalf jaar geleden onderging ik een onderzoek en daarna nog een en nog een en nog een en *ze* dachten dat ik kanker had. In elk geval eierstokkanker. Dus zouden ze dat bij een operatie vaststellen en als het idd zo was, dan zouden ze álles eruit slopen.

Ik herinner me heel goed die onderzoeken en het afschuwelijke verblijf in het ziekenhuis. Maar laatst dacht ik: wat hebben ze eigenlijk uit me gehaald. Want ik wist nog wel dat het toch geen kanker was geweest (wel een vergrote eierstok) maar hadden ze nou wel of niet voor alle zekerheid alles verwijderd?

Mijn dagboek helderde niets op.
Ik stopte met schrijven zodra ik het ziekenhuis in ging en pakte het pas weken later weer op.

Dit weblog vertelde me net wel de waarheid: mijn eierstokken en eileiders zijn verwijderd. Niet baarmoeder en al die andere dingen.
Ik vind het vooral heel raar dat ik zoiets essentieels niet gewoon heb onthouden.

Vandaag over een week ben ik in Pioneertown.
Na een knuffel van Rosie en een hug van Dave en wat boodschappen in de koelkast schuiven en uitstellen van uitpakken grijp ik een Diet Coke en installeer me met zicht op de rotsen en de vogels en de critters.

Dan drie dagen naar een Opvang voor afgedankte boerderijdieren en daarna naar Old Souls waar vooral oude en zieke honden zijn maar ook een paar katten, schildpadden, varkentjes en nog zo wat.
De test voor mij is hoe ik het dit keer doe in de ‘privé kamer’ die grenst aan hun woonkamer en keuken. Of ik me weer zo onhandig voel of dat ik er beter mee kan omgaan dan de vorige keer zonder nou meteen hartstikke sociaal te worden want dat bén ik nu eenmaal niet.

Dan is het 16 mei en 16 mei is vier dagen Hereford (geen idee wat dat wordt) en daarna telkens ergens 1 dag – twee dagen de Eco Pods waar ze het ‘awesome’ vinden dat ik terug kom, drie dagen Pahrump (geen idee), vijf heerlijke dagen Lone Pine, twee dagen die Yurt die alleen te bereiken blijkt te zijn via een weg waarop je dreigt te verongelukken en waarover je van de verhuurster niet mag zeuren.

Laatste drie dagen: Pioneertown.
Laatste dág… via een andere route dan ánders een keer proberen *niet* te verdwalen terugrijdend naar LAX.

Ik ben die zeldzame vrouw die niet kan multi-tasken.
Dat breekt me nu op.

Want mijn Amerikaanse oppas verwacht instructies voor de dieren en voor de apparaten en voor eigenlijk álles in het Engels.
Dat is te begrijpen: ik snap hún afwasmachine ook niet zonder handleiding. En het siert haar dat ze niet willekeurige planten in de mondjes van de konijnen wil stoppen maar een overzicht met foto’s wil hebben van de planten die goed voor ze zijn.
Het is alleen wat meer werk dan bij een Nederlandse oppas voor wie ik alleen de vaste brief wat hoef aan te passen en die gewoonlijk zelf al weet dat paardebloemen niet voor niets konijnenstekken heten.

Vervelend is vooral dat de voorbereiding van mijn eigen reis totaal in de verdrukking komt.
Ja, ik heb een ’te doen’-lijst maar zelfs met die lijst is het chaos in mijn hoofd.
Dus af en toe vraag ik een wachtwoord voor een Airbnb en dan ruim ik een kast op en tenslotte bekijk ik met een gevoel van lichte hopeloosheid de reis-lijst.

En nét wanneer ik heel even denk dat ik iets een ietsepietsje onder controle heb komt er een nieuw verzoek van de oppas.
Of ik een korte handleiding wil maken.
Dit keer voor de DVD speler. Die ik al jaren niet gebruik. En waarvan ik ook niet meer weet hoe hij werkt.
Een moment denk ik: die moet ik dus dadelijk gaan proberen en dan de korte handleiding schrijven.
Maar gelukkig! ik blijk een uitgebreide viertalige handleiding voor het ding te hébben en ruim 20 pagina’s ervan zijn uitleg in het Engels.

Zodat ik nu tijd zat heb voor een korte handleiding voor de oven-magnetron…

Over tien dagen vlieg ik naar Amerika.
Na 5 dagen in Pioneertown ga ik naar mijn eerste ‘nieuwe’ rental, een appartement bij een boerderij die afgedankte boerderijdieren opvangt.
Ik vroeg of ik mogelijk nu vast het wachtwoord voor de deur kon krijgen wat lastig bleek want ‘had ik de Airbnb-app dan niet’. Toevallig heb ik die wel degelijk maar hij doet het niet op mijn phone.
Dus zei ik dat ik een ‘gewoon bericht’ tzt erg op prijs zou stellen omdat ik met mijn laptop WiFi heb.
Een dag later krijg ik alsnog de code.

Gisteren stuurt een andere verhuurder bij wie ik veel later zal logeren me spontaan alle codes. En vertelt me wanneer we wat babbelen dat de dorpswinkel een nieuwe eigenaar heeft en dat hij veel beter is geworden.

Spannend maakt iemand anders het. Die zal zelfs het *adres* pas later onthullen. Eerst was dat over 14 dagen, een paar dagen geleden werd het twee dagen en gisteren was het 1 dag.
Zodat ik vanochtend verwachtingsvol naar de site ga, reuze benieuwd waar mijn huisje ligt.

Maar de verhuurder is nog niet ‘zover’. En ik dus ook niet.
Ik moet nog 16 uur wachten en daar gaat elk uur een uur vanaf maar nog steeds wordt het dan na middernacht.

Ik geef aan veel goede doelen.
Grotendeels omdat ik er helemaal achter sta.
Maar Facebook wil me wel eens (proberen te) dwingen.

Het biedt leden nl de mogelijkheid om te zeggen dat ze voor hun verjaardag geen privé-kadootjes willen maar… een donatie aan hun goede doel van keuze.
Dat zijn vrijwel altijd zeer waardevolle doelen.
Voor dieren.
Tegen nare ziektes.
Voor LHBTAQI+ en dan ook nog voor ‘rolmodellen van LHBTAQI+’.
En div ziekenhuizen/hospices waar een geliefde van de FB-er de laatste maand(en) heeft doorgebracht.

FB laat ziet of je hebt gedoneerd.
Als je dat wil ook hoevéél je hebt gedoneerd.
Maar als je helemaal gek geworden doordat er élke dag een beroep op je wordt gedaan en je ook nog de eigen dieren wilt kunnen voeren (en een beetje jezelf) komt er een moment dat je Doelen hoe Goed ook aan je voorbij moet laten gaan.
Of dat je maar een ietsje overmaakt.

Vandaag willen twee mensen geld van/via mij.
Allebei voor een doel dat ik idd goed vind.
Tegelijk vraagt *mijn* favoriete goede doel Old Souls of ik extra kan storten want ze hebben een nieuw zielig hondje in huis gehaald.

Waarmee ik wil zeggen: je moet kiezen.
Tenzij je hartstikke rijk bent.
Maar zelfs dán moet je kiezen aan wie je het meeste geeft.

In het najaar was ik in Wickenburg.
Mooi huis, mooie dieren, aardige verhuurster. Ik dacht: hier ga ik nooit meer terug, want ik heb er alles wel gezien.
Maar op mijn komende reis is het een ideale tussenstop voor 1 nacht.

We regelen het buiten Airbnb om, omdat op het moment dat ik het vraag haar schema online nog niet te boeken is.
Gisteren mail ik haar om te vragen hoeveel het kost, dan zal ik dat contant meenemen.
Het ‘probleem’ is nl dat ze voorheen drie kamers apart verhuurde óf het hele huis en ik wil alleen zijn dus huurde ik het hele huis maar nu is die optie er niet meer.

Carolina rekent me een idioot laag tarief.
Het hele huis voor de prijs van 1 kamer.
Omdat ik het huis zo schoon had achtergelaten.
En omdat ik zo aardig was geweest.

We spreken af dat we dit keer gaan doen wat ik vorig keer niet durfde.
Ze zal me leren met een paard te knuffelen.
Vasthouden om zijn hals. Hoofd tegen zijn hals.
Niet bang zijn.
Het enige dat ik destijds echt jammer vond dat ik het niet had gedaan.

1x eerder was ik dicht bij een paard.
Die verhuurster moest toen erg om me lachen.
Omdat ik er niet vérder vandaan had kunnen staan.

Bloesem 

Ik voel het in mijn lijf en ik lees het op google en dat wringt al want waarom gelóóft nou niemand mij als ik het gewoon vertel?
Griep duurt, zeker als je een kwetsbaar, niet zo sterk, ouder, persoon bent: twee weken.
Op z’n minst.

Daarna moet je nog 3+ weken bijkomen van pure vermoeidheid.
En ‘3’ is minimaal.

Ik vertel mensen die ‘en? helemaal beter?!’ vragen dat ik me nog helemaal niet lekker voel.
Mm. Nou dan moet ik dus maar naar de huisarts! dumpen ze me ipv me gewoon te laten uitzieken.

Ik ben sowieso al niet erg dol op mensen maar dat wordt dezer weken steeds minder.

Wanneer iedereen om me heen ervan uitgaat dat ik beter ben of op z’n minst dat ik niet meer mag zeuren (zelfs geen ‘wel zeggen, hè, als ik iets voor je kan doen’), dan bén ik blijkbaar beter.

Lijstje gemaakt
1) de Gamma voor een nieuwe luxaflex op mijn werkkamer
2) Ranzijn voor Rabbit Select (2 zakken voor de prijs van 1)
3) Plus voor eten voor de knagers en een beetje voor mij.

Na Ranzijn stap ik in mijn auto en voel maar 1 diepe drang: terug naar bed en slapen-slapen-slapen.
De knagers redden het nog wel een dag en ik red het altijd wel.

Maar wél een luxaflex gekocht.
Nu nog een werkpersoon inhuren die geen tijd heeft maar hopelijk toch zal komen tegen een pittig uurloon.

Zo’n bericht dat me telkens wanneer ik het voorbij hoor komen in het nieuws blij doet lachen.