Gisteravond raakte ik uit-gebingewatcht met Grey’s Anatomy.
Dertien seizoenen keek ik via de Amerikaanse Netflix.
Aanvankelijk heel enthousiast.
Toen gingen er steeds meer hoofdpersonen dood of ‘gewoon weg’ en de plots vond ik ook steeds minder dus echt erg was het niet dat het voor nu voorbij is.

Maar het was toen pas een uur of tien en ik wou nog niet naar bed.
Een nieuwe serie dan? dat nog niet.
Maar een film.
Ik kijk ze zelden maar vooruit, ik waag een poging.
Dumplin’.

Over dikke meisjes die niet voldoen aan de normen van beauty queens en het is een feel good movie en ik laat me moeiteloos meeslepen.
Zo moeiteloos dat ik vanochtend zelfs een programma download om vast te leggen welke films ik ooit heb gezien (ik heb al zo’n programma waarin ik mijn gelezen boeken bijhoud).

Ook even gekeken wat anderen vinden van Dumplin’.
Er zijn meegesleepten en azijnpissers.
Dit is de trailer.

 

Ik dacht dat Loki niet bang was voor vuurwerk.
Ik heb buiten de idioten die nu in het dorp wonen gerekend.
Loki is wel bang, erg bang.

Arme konijntjes, arme kippen.
Arme vogels.
En muisjes enzo.

Ik sliep vannacht slecht en dacht: vanmiddag even dutten, en dan noodgedwongen doorhalen tot vannacht een uur of 1.

Ik heb buiten het vanaf 11 uur al knallende tuig gerekend.
Geen idee wát ze gooien. Rotjes – dat ook.
Maar ook véél zwaarder spul.
Om de minder dan een minuut.

Dat wordt dus geen middagdut.
Wat tot daaraan toe is.
Erger is het om mijn konijntjes en kippen bij elke klap in de stress te zien schieten.

Want ik weet het wat de idioten die zo nodig móeten ‘drijft’.
De dieren begrijpen niet waarom ze opeens in oorlogsgebied zijn beland.
De vogels vannacht om middernacht die in paniek de lucht in gaan evenmin.

Ik wens de knallers what goes around comes around toe.
En denk zoals elk jaar aan de dorpsbewoner die ooit een paar van die ettertjes die rotjes naar zijn konijnen wierpen in de kraag vatte en een namaakpistool op hun valse kopjes zette.

Ik woonde hier toen al.
Het dorp sprak er schande van.
Ik zeg maar zo ik zeg maar… je weet wat ik zeggen wil.

Ik heb weer online gewinkeld.
Géén laarsjes/jurkjes en ook geen gadgets.
Maar: cartridges voor de printer, capsules voor het Nespresso-apparaat en 96 kuipjes Sheba.

De capsules waren twee dagen in de aanbieding (15% korting) én ze worden ivm de btw-verhoging miv januari sowieso duurder, dus dat leek me een verstandige aankoop.
De Sheba wordt vast ook nog duurder en ik blijk ze niet te hébben terwijl ik dacht dat ik ze een paar maanden geleden had besteld maar in die dozen blijken nu knijpzakjes te zitten.

De cartridges.
De laatste zwarte duwde ik gisteren in de printer, de kleur moet binnenkort ook vervangen.
Ik wil altijd ruim voorraad hebben dus zodoende.

Vanochtend heb ik drie schermen open.
PostNL dat de Sheba komt brengen.
GLS dat gaat over de cartridges.
DHL dat de Nespresso-capsules zal leveren.

Om even voor half tien stopt een grote DHL auto voor mijn deur.
Raar, want dat pakket wordt pas tussen 14-18 uur verwacht.
Maar misschien is het niet voor mij.

Een pakketbezorger stapt uit en loopt naar nummer 14.
Daar wordt niet opengedaan.
Nummer 12 dan.
Ook niet.

Hij ziet licht bij mij.
Ik open de deur. Hij geeft me het pakje.
Zegt ‘is voor nummer 17’. Scant het en loopt weer weg.
Het is inderdaad voor nummer 17 (= ik).
De helft van de bestelde cartridges.
Die dus *niet* door GLS zijn bezorgd.

Misschien komt die volgende week met de andere twee.

Met mijn schattige kleine nieuwe camera bezocht ik de Plusmarkt.
Helaas was ik mijn boodschappenlijstje vergeten zodat ik alleen de vertrouwde artikelen als andijvie voor de konijnen kocht. Een paar dingen die me te binnen schoten zoals verse peterselie voor mezelf waren uitverkocht.

Bij het verlaten van de winkel zag ik haar staan: mevrouw Kerst.
Supermooi.
Náást een pallet met bloemstukjes en in de looprichting van de slijterij.

Ik neem me voor: ik ga iets proberen met de camera.
Met de ‘oude’, grote.
Ik lees er wat artikelen op na.
De P-stand, die zou reuze meevallen – zeggen ze.
En: draai aan het wieltje.
Het wieltje? wélk wieltje?!

Dus naar buiten gegaan en foto’s gemaakt van de zonsopgang.
In Ai en toen in P.
Zonder aan een wieltje te draaien aangezien ik wel een paar wieltjes zie maar wanneer ik draai aan welke ik dénk dat ze bedoelen, verandert er niets.

Deze foto is best leuk.
Maar dat is meer te danken aan het landschap en mogelijk aan de camera (in de P-stand) maar zeker niet aan mij.

Vandaag volg ik een Webinar waardoor ik beter moet gaan fotograferen.
Mn bij weinig licht.

Ik hoop op een wonder maar loop al snel tegen de muur aan van Iso en Diafragma.
Erg lang geleden, toen ik nog een Nikon Spiegelreflexcamera had, snapte ik wat het waren en hoe ze te gebruiken.
Lang geleden was 30 jaar wat héél erg lang is.

Nu overvalt me al snel wat ik ‘het wiskundegevoel’ noem.
Waarmee ik bedoel dat ik op school erg slecht in wiskunde was en dan het gevoel kreeg dat ik er niks van snapte en ook nooit iets van zóu snappen. Totale verwarring.

Het Webinar gaat dóór en dóór en de instructrice die er veel verstand van heeft praat in ‘super’ en ‘onwijs’ om me na drie kwartier te onthullen dat je natuurlijk nooit in de automatische stand moet fotograferen (wat ik vrijwel altijd doe).
Ze sluit af met een fantastisch aanbod: een online cursus ‘Nooit meer automatisch fotograferen’ voor de weggeefprijs van € 447. Liefst te volgen met een spiegelreflex. Kan het ook met een ‘bridge’ vraagt iemand en dat kán wel maar dan heb je niets aan een paar lessen.

Ik héb sinds drie jaar een ‘bridge’ nl een Panasonic DMC-FZ200.
Een geweldige camera.
Ook heb ik een Panasonic DMC-TZ70 (dat is een travelzoom, een kleintje dus).
Sinds deze week ben ik in het gelukkige bezit van de Sony DSC-WX350.

Ik denk: stel dat ik toch een cursus wil doen.
Waarop me te binnen schiet dat op YouTube een gratis cursus staat voor de FZ200 én dat ik ooit een boek erover heb aangeschaft.
Goede cursus en goed boek, maar in het Engels en hoewel ik mijn best deed raakte ik ook hier na een tijd het spoor bijster.
Misschien toch nog eens proberen.

Deze beroerde foto van mijn lieve camera’s nam ik met dat andere ding dat kan fotograferen en waarmee ik echt niks héb: de smartphone.

In Berlijn had de vriendin met wie ik dineerde een beeldschoon mini Sony cameraatje.
Ik dacht toen dat ik dat ook wou.
Maar het was best duur en woog evenveel als mijn Lumix TZ70 en in de recencies kwam de TZ70 er beter uit.
Onzin dus.

Toch liet het me niet los.
Ik zocht naar vergelijkbare camera’s. Lichter.
Iets minder geavanceerd misschien.

Coolblue zei: je moet de Sony CyberShot DSC-WX350 nemen.
Die weegt maar 160 gram (de TZ70 weegt 245 gram) en hij is best goed.

Ik kocht hem en eergisteren kwam hij binnen en vandaag nam ik er een paar foto’s mee.
Mooi dingetje.
Dit is de tuin op een donkere dag door een ruit.

Die tekst, dat is een liedje van Marlene Dietrich.
Het gaat erover dat ze nog een koffer met spullen in Berlijn heeft staan en dat ze er daarom regelmatig naar terug moet.

Ik was er voor een concert en ontmoette voor het eerst een vriendin met wie ik al een tijd intensief mail.
Zij maakte deze foto van mij

Ik was even heen en weer naar Berlijn.
Vanmiddag vloog ik terug.
Ik zat naast een man die wou praten en dat was best leuk (bovendien duurt de vlucht van Berlijn naar Schiphol maar iets meer dan een uur dus dat is zelfs voor mij te behappen).

Gewoonlijk zegt de medepassagier aan het eind iets als ‘het was gezellig’ en soms overschatten ze de gezelligheid en duwen me een kaartje in de hand met een suggestie voor ev volgend contact.
Deze man zei alleen maar ‘goede reis verder’.
Wat ermee te maken kan hebben dat ik kort voor de landing de vraag stelde of hij “alleen maar kinderen had of ook huisdieren”.

Terwijl ik zit te wachten bij de kapper buigt zich een vrouw over me heen.
Ken ik haar nog? Genant moment: nee.
Wanneer ze haar naam noemt herken ik haar wel.
Blijft staan dat het genant was.

Ze vraagt hoe het met me gaat.
Ik pak breed uit over mijn Amerika-reizen en mijn mini-trips.
Ze vraagt wat ik met kerst ga doen.
Niets – maar kerst zegt me ook niets.

Dus, concludeert ze met een licht vraagteken in haar stem: het gaat goed?
Inderdaad: het gaat goed.

Later denk ik: was dat nou zo’n gesprek waartoe mensen in commercials worden aangezet ‘vraag eens aan een oudere buurtbewoner of die misschien eenzaam is’?

Er zijn hier mollen.
Mensen (ándere mensen) vinden dat niet fijn.
Want ze maken hopen op het gazon. Of ondergraven de stenen.

De eerste keer dat een mol in mijn tuin opdook, gaf ik hem een naam.
Hubert.
Dus wanneer na een tijdje weer eens een hoop verschijnt, denk ik: daar heb je Hubert weer.

Hubert ondergraaft op dit moment mijn terrasje direct achter het huis.
Heel erg soms zie ik dat letterlijk gebeuren.
Kleine beetjes zand worden omhoog geduwd.
You go, Hubert!

Een paar dagen geleden gebeurde het toen buurkat Bruni in de tuin was.
WTF zag ik hem eerst denken.
Toen legde hij voorzichtig een pootje op de hoop.
Waarna hij helemaal los ging.
Pets pets pets.
En toen: graaf, graaf, graaf.
Alsof hij hoopte Hubert zélf uit te graven.

Hubert laat het niet gebeuren maar Bruni is er zo wel in geslaagd de zandhoop over een groter deel van het terras te verspreiden: het is een platte, zanderige boel.
Twee dagen later: daar is weer een fraaie Hubert-hoop.
De foto’s houden niet over.
Maar ik dacht: ik moet er snel bij zijn want ik zie Bruni al opduiken in de achtertuin.

 

I am Madam Amira Hassan, a widow suffering from a long time illness.
I am currently admitted in a private hospital in Israel, Reply if you can assist receive $12.7 Million American dollars for our mutual investment in your country.
I found you as trustworthy persona
This transaction is risk free.
Reply for more details.
Madam Amira