Ze zijn er weer.
Ik hoorde ze al (te-piet! te-piet!) toen ik in Graft over straat liep.
Nu zie ik ze ook in het weiland achter mijn huis.

Best ver weg.
Wat ook verklaart (o.a.) waarom de foto’s van de individuen niet erg goed zijn gelukt.

  

Vanochtend of anders gisteren hoorde ik op de radio dat de bijen uitvliegen.
Er is nog weinig voor ze te eten maar ze behelpen zich met nectar uit de krokus.

Ik zie zo’n krokus in de tuin en verdomd: een bij!
Camera gegrepen en wég bij.
Daarom: alleen de krokus.
Ook mooi.

Ik was in oktober amper geland en lag mijn jetlag uit te slapen of de telefoon ging.
De oppas van anderhalf jaar geleden vroeg of ik al iemand had voor mei, want hij zou graag komen.
(hij had me ook al gemaild maar dat had ik nog niet gezien omdat ik dus uitgeteld lag te slapen)

Maar ja! heel graag! want hij had heel prima opgepast en mn goed voor Loki gezorgd.
Wat immers het belangrijkste is.

Nu is 4 mei nog ver weg maar omdat ik sinds begin januari niets meer van hem heb gehoord, stuur ik toch maar een mail.
Over ’touching base’.
Is altijd verstandig want een jaar geleden bleek dat iemand die zou komen oppassen persoonlijke problemen had gekregen en er ‘o ja’ toch maar vanaf zag.
Wat ik pas merkte toen ik hem zélf vroeg hoe het ging.

De huidige mail verstuurde ik op dinsdag.
Ik hoorde nog niets terug.
Dus maak ik me zorgen.
En kijk op de Huizenoppassite.
Waar ik een paar mensen zie die mogelijk geschikt zijn maar vooral veel mensen die me helemaal niks lijken.

Omdat ze max 15 dagen willen oppassen (de zgn huizenhoppers).
Omdat ze aankondigen dat ze ‘uw kat grenzeloos gaan verwennen’. Helaas doet 1 van de buren dat ook al waardoor Loki nu te dik is waar ik niks aan kan veranderen omdat hij élders te grote extra porties krijgt.
Of omdat ze (o griezel!) pretenderen dat ze kunnen PRATEN met katten en dat ze er REIKI mee gaan doen en ze willen wel kennis maken maar dat op kosten van degene die ze ev toestaat een maand in hun huis te bivakkeren.
En weer anderen hebben een hond die mee moet en die heel goed is opgevoed en dolgraag met andere dieren speelt…

Mooi Magneetje uit 2006.
Zachtrubber. 8 x 8 cm.
In gesealde verpakking. Je kunt het dus ook kado doen.
Moet je wel het prijsje ($ 3.99) van de achterkant kunnen verwijderen.

Gratis.
Voor de eerste die ‘hebbes’ roept.
En ‘gratis’ is incl de verzendkosten.
Veel gratis-er kun je het niet hebben.

Het was even zoeken maar dit is de Rode Lambertsnoot.
Hij staat in de tuin bij de konijnenren naast het huis.

Het is een soort running gag: vrouw heeft een auto die een raar geluid maakt.
Ze gaat ermee naar de garage.
De monteur zegt: “Ik hoor niks, mevrouwtje.”

Vandaag overkomt het me twee keer.
Ik had een Lumix TZ70 (=camera) waarvan het scherm steeds vaker zwart werd.
Die stuurde ik een jaar geleden terug naar Coolblue waar ze zagen dat het goed mis was, maar ze konden niet vinden wát het was en ik kreeg een nieuwe.
Hoera.

Die nieuwe vertoonde al snel hetzelfde euvel maar niet erg vaak en ik dacht ‘als het hierbij blijft, doe ik het ermee’ maar het werd erger en twee weken geleden stuurde ik hem terug en omschreef de klacht: mn bij kantelen wordt het scherm vaak zwart.
Vandaag bericht: camera komt morgen terug.
Want: klacht kon niet worden gereproduceerd.
(“Ik hoor niks, mevrouwtje.”)

Ook kocht ik in november via bol.com een horloge dat al na een week stil stond.
Dat was binnen de garantietermijn.
Ik stuurde het terug en kreeg een nieuw horloge.
Dat nu, na nog geen twee maanden óók stil staat.

Ik heb geen retourgarantie meer maar wil de verkoper (bedrijf dat via bol.com handelt) wel laten weten dat ik teleurgesteld ben en dat ik niet meer bij ze zal kopen.
Reactie: “is het horloge soms in aanraking gekomen met water?”
Nee, ik gebruik het als klokje, het wildste dat het meemaakt is verplaatst worden van de tafel waar ik mijn puzzels leg naar het kleine tafeltje waarnaast ik zit te lezen.
Reactie? niks meer…

Ik vermoed dat dit weekend ook love in the air zal zijn.

Er wordt aangebeld.
Voor de deur staat een vrouw met een vaas mooie bloemen.
Van wie? denk ik. Aangezien je nooit te oud en te jaded bent om uit te gaan van iets moois.

Of ik de bloemen wil aannemen voor de buurvrouw.
Natuurlijk.
“U keek nog wel zo blij” zegt de bezorgster wat het nog wat pijnlijker maakt.

Tegen zessen: de buurvrouw.
Ik zie haar staan door het glas in de voordeur en neem de bloemen vast mee.
“Wat lief!” zegt ze want blijkbaar begrijpt ze wie de gulle gever is.
Waarna ze mij hartelijk dankt dat ik ze heb aangenomen.

‘U’ zegt ze.
Meerdere keren.
Waar ik het toevallig vandaag nog met iemand over had. Dat ik dat vervelend vind wanneer jongere mensen me met ‘u’ aanspreken omdat ik me dan zo oud voel.
Nogmaals: Wat ‘super’ dat ik (‘u’) het boeket heb aangenomen!
Zegt ze.
“Daar zijn buren voor,” zeg ik.

Ik koop veel online.
Oa drogisterij artikelen.
Laatst kocht ik bij Drogisterij.net o.a. TicTacs en toen kreeg ik er een monstertje van Nivea Repair & Care bij.
Normaal gebruik ik geen Nivea maar toch geprobeerd en het was een wondertje voor de niet-erg-zachte onderkant van de voeten.
Uit pure dankbaarheid een hele pot ook dáár besteld en niet bij de concurrenten die iets goedkoper waren.

Wat een bedrijf ook wel eens geeft (ben vergeten welk want ik heb er niets aan): een voucher voor een ander bedrijf.
Een bepaald percentage korting of € 5.
Klinkt leuk maar dat andere bedrijf is dan hartstikke duur dus ik heb er niets aan.

Nu de tip.
Ik bestelde bij Douglas.nl.
Die leveren gratis ongeacht het bedrag van je bestelling (dat is al mooi).
De volgende dag. Helemaal mooi.
Maar het leukste is: ze doen er óók ongeacht het bedrag van je bestelling twee leuke samples bij.
Die je ook nog eens zelf kunt uitkiezen.

Nu niet meteen allemaal een nagelvijltje of een ‘badbruisbal’ van 2 Euro gaan bestellen alleen om heel sneaky die samples te verwerven.
En al helemaal niet zeggen dat je het van mij hebt!

Ik ben mijn mei-Amerikareis aan het voorbereiden.
Wat op dit moment neerkomt op uitzoeken wat er bij de rentals te doen is en dat uitprinten zodat ik het vooruit kan sturen.

Sommige huisjes lijken me opnieuw erg aantrekkelijk.
Deze yurt bij Telechapi ook.

 
Hij lijkt me nog steeds prachtig, leuk ingericht, mooi in de natuur.

Maar pas nu lees ik verder dan oppervlakkig (en bovendien: sommige recensies zijn pas geplaatst toen ik al had gereserveerd).
“My primary recommendation is that if you’re renting a vehicle to visit, rent one with four wheel drive. It doesn’t need to be a mammoth SUV or crazy expensive Land Rover, 4WD is the way to go. The road in is up and down, peppered with hairpin turns, eventually transitioning into a dirt road. A little mud or ice(season dependent) should not get in the way of enjoying this beautiful property.”

Zodat ik nu aarzel.
Ik kan de verhuurster vragen of het meevalt, met die weg.
(drie keer raden wat ze zal antwoorden)
Ik kan ook dit cancellen en iets veiligs huren.
Voor allebei valt iets te zeggen.

In een reportage over haar en belcanto heeft Edita Gruberova het over dat je ‘in dein Zimmerchen’ zit met ‘Probleme’ en ‘du weisst nicht was zu machen’ en dan gaat ze zingen en mij ontgaat het verband met dat kamertje en de problemen en belcanto maar ze kijkt er lief bij en het gezang is mooi.

Ik moet eraan denken als vrije associatie omdat ik in zo’n geval niet uitbarst in Donizetti maar met weemoed terugdenk aan dat ik dan Roelof belde waarna het probleem dat een uur eerder nog onoplosbaar leek zichzelf zomaar oploste.
Door het gesprek met hem.

Maar ja: dood, hè… Roelof.
En toen ik dat destijds zei tegen iemand, dat daarmee een anker onder mijn bestaan verdween, zei zij: “kun je dan niet een nieuwe vriendin maken?”

Loki is mijn nieuwe soul mate.
Hartstikke lief. Hartstikke zacht. En nog mooi ook.
Maar als klankbord vrij waardeloos.

Als het kan kies ik in Amerika een rental met dieren.
Honden zijn leuk. Katten zijn nog leuker (maar die rentals zijn lastig te vinden).
Uitkijken op vogels en konijntjes is een pre.

Met boerderijen heb ik nog weinig ervaring.
Ze trekken me zeker.
Maar ik moet nog een evenwicht vinden met de mensen die er noodgedwongen ook rondlopen.

In Yuma vond ik een opvang voor oude en gebrekkige dieren (vooral veel honden) waar de kamer direct aan hun woonkamer ligt (achter dat kleine hekje).

Na Pioneertown ga ik naar Elfin Forest, naar Cozy Retreat on Cherimoya Grove. Daar vangen ze afgedankte boerderijdieren op.
Ik verblijf er in een klein huisje lós van de eigenaars en kan vanaf mijn balkonnetje uitkijken op de paarden.

Er zijn ook hangbuikzwijnen (best grote) waarvan je de buikjes mag aaien.
Eén ervan loopt vrij rond maar woont in een tipi.
Ik ben erg benieuwd hoe het daar is.
Ik zal er drie dagen blijven.

Over 95 dagen ben ik in Pioneertown.
Ik word dol enthousiast begroet door het hondje Rosie en ik wéét dat ze alle gasten precies zo begroet maar ik zeg iets als ‘ik vind het ook fijn om jóu weer te zien!’ en omhels haar.

Als Dave er is komt die naar me toe, geeft me een hug, helpt me de auto uit te laden en opent mijn wijn voor me (niet dat ik direct ga toetasten maar ik stel het gebaar op prijs).
Soms is Dave er niet maar Sachi wel en die roept me ‘welcome!’ toe en zegt dat de deur open is (Sachi is geen hugger).

Binnen is een schattig klein huisje (geen ’tiny’ huisje, gewoon klein) en daar vanuit is er dat overweldigende uitzicht waarvan ik nooit genoeg zal krijgen.
Met de vertrouwde rotsen en andere rotsen die me dan pas opvallen en planten die zijn uitgeschoten en die bloeien en andere die de winter niet hebben overleefd.

Er staat een grote bak vogelvoer voor me klaar.
Ik strooi meteen gul.
Ik pak een ietsje uit (de rest komt later wel) en ik installeer me om te kijken.
Soms daalt de ontspanning en de rust al na een uur over me.
Soms duurt het iets langer.

In het najaar van 2012 ging ik voor het eerst op mini-trip om Edita Gruberova te zien.
Naar Baden-Baden.
Wat een mijl-op-zeven was met vliegen en trein en nog een trein en taxi.

Een paar maanden later vloog ik met Roelof naar München.
Het was in januari en het weer was zoals nu zodat we in het vliegtuig zaten en blazers bliezen de sneeuw van de vleugels.
Dat was al het tweede vliegtuig want onze oorspronkelijke vlucht was gecancelled.
We haalden dus net op tijd de opera, leverden onze koffertjes met ietsje feestelijke kleding in bij de garderobe en woonden hartstikke ‘casual’ gekleed de voorstelling bij.

Erna handtekeningen gehaald.
En toen door een besneeuwd München met grote moeite ons hotel gevonden.
Een jaar later zouden we weer gaan en daarna nog een paar keer.
Ik mis Roelof.

Ik krijg vrijwel nooit een bekeuring.
De laatste keer was twee jaar geleden toen ik naar LA moest vliegen en Schiphol had problemen met de stroom en er werden wegen afgezet en toen niet meer.
Toen reed ik 4 km te hard (of misschien was het 7 – ik ben het even kwijt).

Vandaag weer post van het Centraal Justitieel Incassobureau.
Wéér te hard gereden?! denk ik.
Ik open de envelop en schrik van het bedrag: € 149.
Hoe heb ik dat voor elkaar gekregen?
“Handelen in strijd met gesloten verklaring in beide richtingen weg(gedeelte) bestemd voor bep. categorie voertuigen.”
Eh…?

Ik kijk naar de datum.
En de plaats.
En de tijd.
22 oktober. Zaandam. 7.15 uur.

Op dat moment hing ik nog boven de oceaan, op weg naar Schiphol.
Ik maak het bedrag over en verzoek mijn oppas vriendelijk het geld te storten op mijn privé rekening.