Ik vermoed dat dit weekend ook love in the air zal zijn.

Er wordt aangebeld.
Voor de deur staat een vrouw met een vaas mooie bloemen.
Van wie? denk ik. Aangezien je nooit te oud en te jaded bent om uit te gaan van iets moois.

Of ik de bloemen wil aannemen voor de buurvrouw.
Natuurlijk.
“U keek nog wel zo blij” zegt de bezorgster wat het nog wat pijnlijker maakt.

Tegen zessen: de buurvrouw.
Ik zie haar staan door het glas in de voordeur en neem de bloemen vast mee.
“Wat lief!” zegt ze want blijkbaar begrijpt ze wie de gulle gever is.
Waarna ze mij hartelijk dankt dat ik ze heb aangenomen.

‘U’ zegt ze.
Meerdere keren.
Waar ik het toevallig vandaag nog met iemand over had. Dat ik dat vervelend vind wanneer jongere mensen me met ‘u’ aanspreken omdat ik me dan zo oud voel.
Nogmaals: Wat ‘super’ dat ik (‘u’) het boeket heb aangenomen!
Zegt ze.
“Daar zijn buren voor,” zeg ik.

Ik koop veel online.
Oa drogisterij artikelen.
Laatst kocht ik bij Drogisterij.net o.a. TicTacs en toen kreeg ik er een monstertje van Nivea Repair & Care bij.
Normaal gebruik ik geen Nivea maar toch geprobeerd en het was een wondertje voor de niet-erg-zachte onderkant van de voeten.
Uit pure dankbaarheid een hele pot ook dáár besteld en niet bij de concurrenten die iets goedkoper waren.

Wat een bedrijf ook wel eens geeft (ben vergeten welk want ik heb er niets aan): een voucher voor een ander bedrijf.
Een bepaald percentage korting of € 5.
Klinkt leuk maar dat andere bedrijf is dan hartstikke duur dus ik heb er niets aan.

Nu de tip.
Ik bestelde bij Douglas.nl.
Die leveren gratis ongeacht het bedrag van je bestelling (dat is al mooi).
De volgende dag. Helemaal mooi.
Maar het leukste is: ze doen er óók ongeacht het bedrag van je bestelling twee leuke samples bij.
Die je ook nog eens zelf kunt uitkiezen.

Nu niet meteen allemaal een nagelvijltje of een ‘badbruisbal’ van 2 Euro gaan bestellen alleen om heel sneaky die samples te verwerven.
En al helemaal niet zeggen dat je het van mij hebt!

Ik ben mijn mei-Amerikareis aan het voorbereiden.
Wat op dit moment neerkomt op uitzoeken wat er bij de rentals te doen is en dat uitprinten zodat ik het vooruit kan sturen.

Sommige huisjes lijken me opnieuw erg aantrekkelijk.
Deze yurt bij Telechapi ook.

 
Hij lijkt me nog steeds prachtig, leuk ingericht, mooi in de natuur.

Maar pas nu lees ik verder dan oppervlakkig (en bovendien: sommige recensies zijn pas geplaatst toen ik al had gereserveerd).
“My primary recommendation is that if you’re renting a vehicle to visit, rent one with four wheel drive. It doesn’t need to be a mammoth SUV or crazy expensive Land Rover, 4WD is the way to go. The road in is up and down, peppered with hairpin turns, eventually transitioning into a dirt road. A little mud or ice(season dependent) should not get in the way of enjoying this beautiful property.”

Zodat ik nu aarzel.
Ik kan de verhuurster vragen of het meevalt, met die weg.
(drie keer raden wat ze zal antwoorden)
Ik kan ook dit cancellen en iets veiligs huren.
Voor allebei valt iets te zeggen.

In een reportage over haar en belcanto heeft Edita Gruberova het over dat je ‘in dein Zimmerchen’ zit met ‘Probleme’ en ‘du weisst nicht was zu machen’ en dan gaat ze zingen en mij ontgaat het verband met dat kamertje en de problemen en belcanto maar ze kijkt er lief bij en het gezang is mooi.

Ik moet eraan denken als vrije associatie omdat ik in zo’n geval niet uitbarst in Donizetti maar met weemoed terugdenk aan dat ik dan Roelof belde waarna het probleem dat een uur eerder nog onoplosbaar leek zichzelf zomaar oploste.
Door het gesprek met hem.

Maar ja: dood, hè… Roelof.
En toen ik dat destijds zei tegen iemand, dat daarmee een anker onder mijn bestaan verdween, zei zij: “kun je dan niet een nieuwe vriendin maken?”

Loki is mijn nieuwe soul mate.
Hartstikke lief. Hartstikke zacht. En nog mooi ook.
Maar als klankbord vrij waardeloos.

Als het kan kies ik in Amerika een rental met dieren.
Honden zijn leuk. Katten zijn nog leuker (maar die rentals zijn lastig te vinden).
Uitkijken op vogels en konijntjes is een pre.

Met boerderijen heb ik nog weinig ervaring.
Ze trekken me zeker.
Maar ik moet nog een evenwicht vinden met de mensen die er noodgedwongen ook rondlopen.

In Yuma vond ik een opvang voor oude en gebrekkige dieren (vooral veel honden) waar de kamer direct aan hun woonkamer ligt (achter dat kleine hekje).

Na Pioneertown ga ik naar Elfin Forest, naar Cozy Retreat on Cherimoya Grove. Daar vangen ze afgedankte boerderijdieren op.
Ik verblijf er in een klein huisje lós van de eigenaars en kan vanaf mijn balkonnetje uitkijken op de paarden.

Er zijn ook hangbuikzwijnen (best grote) waarvan je de buikjes mag aaien.
Eén ervan loopt vrij rond maar woont in een tipi.
Ik ben erg benieuwd hoe het daar is.
Ik zal er drie dagen blijven.

Over 95 dagen ben ik in Pioneertown.
Ik word dol enthousiast begroet door het hondje Rosie en ik wéét dat ze alle gasten precies zo begroet maar ik zeg iets als ‘ik vind het ook fijn om jóu weer te zien!’ en omhels haar.

Als Dave er is komt die naar me toe, geeft me een hug, helpt me de auto uit te laden en opent mijn wijn voor me (niet dat ik direct ga toetasten maar ik stel het gebaar op prijs).
Soms is Dave er niet maar Sachi wel en die roept me ‘welcome!’ toe en zegt dat de deur open is (Sachi is geen hugger).

Binnen is een schattig klein huisje (geen ’tiny’ huisje, gewoon klein) en daar vanuit is er dat overweldigende uitzicht waarvan ik nooit genoeg zal krijgen.
Met de vertrouwde rotsen en andere rotsen die me dan pas opvallen en planten die zijn uitgeschoten en die bloeien en andere die de winter niet hebben overleefd.

Er staat een grote bak vogelvoer voor me klaar.
Ik strooi meteen gul.
Ik pak een ietsje uit (de rest komt later wel) en ik installeer me om te kijken.
Soms daalt de ontspanning en de rust al na een uur over me.
Soms duurt het iets langer.

In het najaar van 2012 ging ik voor het eerst op mini-trip om Edita Gruberova te zien.
Naar Baden-Baden.
Wat een mijl-op-zeven was met vliegen en trein en nog een trein en taxi.

Een paar maanden later vloog ik met Roelof naar München.
Het was in januari en het weer was zoals nu zodat we in het vliegtuig zaten en blazers bliezen de sneeuw van de vleugels.
Dat was al het tweede vliegtuig want onze oorspronkelijke vlucht was gecancelled.
We haalden dus net op tijd de opera, leverden onze koffertjes met ietsje feestelijke kleding in bij de garderobe en woonden hartstikke ‘casual’ gekleed de voorstelling bij.

Erna handtekeningen gehaald.
En toen door een besneeuwd München met grote moeite ons hotel gevonden.
Een jaar later zouden we weer gaan en daarna nog een paar keer.
Ik mis Roelof.

Ik krijg vrijwel nooit een bekeuring.
De laatste keer was twee jaar geleden toen ik naar LA moest vliegen en Schiphol had problemen met de stroom en er werden wegen afgezet en toen niet meer.
Toen reed ik 4 km te hard (of misschien was het 7 – ik ben het even kwijt).

Vandaag weer post van het Centraal Justitieel Incassobureau.
Wéér te hard gereden?! denk ik.
Ik open de envelop en schrik van het bedrag: € 149.
Hoe heb ik dat voor elkaar gekregen?
“Handelen in strijd met gesloten verklaring in beide richtingen weg(gedeelte) bestemd voor bep. categorie voertuigen.”
Eh…?

Ik kijk naar de datum.
En de plaats.
En de tijd.
22 oktober. Zaandam. 7.15 uur.

Op dat moment hing ik nog boven de oceaan, op weg naar Schiphol.
Ik maak het bedrag over en verzoek mijn oppas vriendelijk het geld te storten op mijn privé rekening.

Ach, daar is-ie weer.
De mail met: ik heb je betrapt terwijl je porno keek en ik heb je phone gehackt en heb nu de adressen van al je vrienden en als je niet betaalt vertel ik het die en dan lachen ze je uit.

Dat is phishing mail.
Dat is ook een hoax.

Nou wist ik al dat het onzin was.
Omdat ik al heel lang geen porno meer heb gekeken.
Maar als ik al had getwijfeld: de adressen van *al* mijn vrienden en die dan gehaald van mijn phone?
Moet ik dat ding toch eerst wat actiever gaan gebruiken.

Eerst was Lodewijk mijn erfgenaam en toen Roelof.
Toen die dood ging werd het mijn bevriende buurvrouw met ‘Wakker Dier’ als alternatief voor het geval buurvrouw al dood zou zijn wanneer ik kwam te overlijden.

Nu krijg ik op Facebook steeds de oproep te zien dat ik mijn geld moet nalaten aan dieren en ‘vraag hier de brochure aan’.
Ik snap het wel, van die oproep.
Ik schrijf over dieren en over opera en het zou wat raar zijn om me uit te nodigen mijn geld na te laten aan een rijke operazanger(es).

Dus: laat die brochure maar komen.
Vul in: naam, adres, telnr…
Telefoonnummer?
Ja.
En niet alleen dat.
Geef toestemming dat we u hier 1x over mogen bellen.

Zijn ze nou helemaal betoeterd?
Over dit soort zaken denk ik na. Ik maak afwegingen.
Helemaal zélf.

Alleen al de gedachte dat over een week een bemoeial me opbelt doet me afhaken.
Dom-dom-dom.
Zij dus.

Ik heb batterijen nodig.
Ik beland bij Conrad waar ik al eerder kocht.
Tot tevredenheid.

Ik plaats mijn bestelling.
Ik krijg een bevestiging waarbij mijn huisnummer niet wordt vermeld.
Per kerende mail wijs ik ze hierop.
Hun reactie: we hebben hiervan ‘een ticket’ gemaakt onder nummer … (etc).
Toen niets meer.

Tot nu: we konden uw bestelling niet bezorgen.
Als u al hebt betaald (heb ik), krijgt u dat geld binnen een week terug.

Dat ’ticket’ heeft blijkbaar niet echt geholpen.

Totdat ik zó vaak die suggestie had weggeklikt dat het ook Netflix duidelijk was dat ik geen belangstelling had, bleef Netflix me Tidying Up with Marie Kondo voor-toveren.
Voor wie erin is geslaagd de boodschap van ‘de opruim-goeroe’ te missen: ze wil dat je wegdoet waar je ‘geen blij gevoel’ bij krijgt.

Een paar jaar geleden had ik een werkster die me zei dat zij ‘van wegdoen’ was en die me stimuleerde dat ook te zijn.
Bv door alle kleren weg te doen die ik al een jaar (of was het een half jaar?) niet had gedragen.

Ik ben nooit te slap om me te laten beïnvloeden dus ik ging mijn kleerkast te lijf en weg ermee deed ik bij kleren die ik niet (meer) leuk vond, maar ook (dat was immers de opdracht) een paar bloesjes en shirts die ik een tijdje niet had gedragen maar die ik eigenlijk best leuk vond.
Zodat ik die later heel erg ging missen.
Zodat ik met dat ‘weg ermee’ nu een stuk voorzichtiger ben.

Volgens de opruimvrouwen leidt het opruimen van je huis tot het opruimen van je hoofd.
Misschien.
Maar van die eerdere keer kan ik me dat effect niet herinneren.

Ik zou vrijdag naar de opera in Dresden gaan.
Naar de Lustige Witwe. Met Pavol Breslik.

Pavol Breslik heeft afgezegd.
Mede fans adviseerden me het kaartje terug te geven aan het theater.
Dan zetten zij het weer te koop en als ze erin slagen het te verkopen, krijg je je geld terug min 10%.

Al een week staat ‘mijn’ kaartje te koop.
Het is de linker plaats op de 1e rij.
(wie degene ernaast is weet ik niet, die leverde een paar dagen later het kaartje in)

Ik heb intussen vier kaartjes verkocht zien worden en veel andere zijn toegevoegd.
Mijn hoop dat ik het kaartje nog kwijt raak slinkt met de dag.

Het kan nóg erger.
Dit is de voorstelling van 22 januari.
Tenzij ze voor een meer dan half-lege zaal willen spelen, kunnen ze die misschien beter afzeggen.

Overigens is het nog helemaal niet zeker dat als Pavol Breslik wél had gezongen, ik er zelf bij had kunnen zijn.
Het personeel op de luchthaven van Dresden staakt.
In elk geval vandaag.
Maar mogelijk ook nog later deze week.

Boodschappen gedaan.
Op het parkeerterrein ligt een paraplu.
Kapot gewaaid, en toen maar achtergelaten.
Triest maar ook poëtisch (dat laatste vooral als het niet je éigen paraplu is).

De afgelopen vakantie verbleef ik een aantal keren op wat ze een ‘working farm’ noemen.
Vaak ging dat samen met gebrek aan privacy.
Hier bv.
Het was een dierenopvang en in de advertentie stond dat de te verhuren kamer ‘aan het andere eind van het huis’ was.
Dat was niet helemaal waar zoals je kunt zien op deze foto: de kamer was direct achter dat kleine hekje.

O nee! was mijn eerste reactie. En: dit is een goede les, dat moet ik dus nóóit meer doen, een kamer in iemands huis.
Maar amper wég, ging ik het toch missen.
Zodat ik er in mei weer naar terug ga. Drie dagen zelfs.

Aansluitend op drie dagen in een klein huisje dat hoort bij een opvang van boerderijdieren: “Interact with, feed, and brush the horses, pigs, chickens, and roosters, all within 15 minutes of Encinitas beaches. The cozy studio overlooks the farm and cherimoya grove, inviting a truly unique experience.”
Wel een huisje apárt dus. Niet een aangrenzende kamer.

Omdat ik graag ver vooruit kijk, bekijk ik ook vast rentals voor het najaar. Mn met de combi: boerderij en toch privacy.
Ik vind er 1 en mail wat heen en weer met de verhuurster.
Dan blijkt dat ze alleen nog twee paarden en een koe heeft die verderop in een wei staan.
Ik ben teleurgesteld. Want: de advertentie…
Dan moet ik maar niet komen. Ze reageert wat gepikeerd. En zij kan het ook niet helpen dat de advertentie niet meer klopt want ze is niet handig met computers en nou ja, zég.

Dan liever die kamer in de dierenopvang.
Voor drie dagen.

Ongeveer vier jaar geleden begon ik met een Dagboek software programma.
Daarvoor had ik alleen kleine notitieblokjes die ik vulde tijdens mijn vakanties.

Ik houd het nog steeds aardig bij, alleen niet toen ik in het ziekenhuis lag.
Wat best raar was want ik hád de laptop bij me en ik had best veel te vertellen resp. vast te leggen.

Merkwaardig dus om nu alleen te lezen dat ik net ben opgenomen en dat er tests worden gedaan (nóg meer tests) en twee weken later dat het een kut periode was geweest maar dat ik geen kanker had en dat alleen de wond meer pijn deed dan ik had verwacht/gehoopt.