Ergens vanmiddag: veel kabaal van alarmerende vogels in de tuin en voorbij vliegende veertjes.
Kleine witte donsveertjes.
Langere veren, grijs met wat wit, mogelijk staart of vleugel.

Ik weet: het is weer zover.
Een turkse tortel is ‘geslagen’ zoals dat heet.
Nee, niet vermoord door een van mijn katten.
Maar door de sperwer die ik een paar dagen geleden ook al in de tuin zag.

Alweer, dacht ik. Want dit gebeurt vaker.
Elf jaar geleden maakte ik al deze foto

Niet erg scherp maar ik durfde niet te dichtbij te komen om het tafereel niet te verstoren.

Vanmiddag gegoogled op dit fenomeen.
“De sperwer is een kleine tot middelgrote roofvogel die tegenwoordig ook in steden broedt. Vooral ’s winters jagen ze hier op kleine vogeltjes die aangetrokken worden door aangeboden voer in onze tuinen. Opvallend genoeg zien we veel ongelukkige duiven in de Zelf Geschoten-filmpjes. Dit terwijl duiven maar 0,7% van het menu van de sperwer uitmaken in de broedtijd. Een verklaring hiervoor zou kunnen zijn dat een duif voor een sperwer een hele kluif is. De sperwer gaat dan eerst op zijn gemak de duif zitten plukken omdat deze te zwaar is om mee weg te vliegen. Op die manier geeft hij mensen onbedoeld ook de kans een mooi filmpje te maken. Met kleinere vogels als mezen of mussen zal een sperwer makkelijker wegvliegen om zijn prooi op een beschutte plek te verorberen, uit het zicht van de filmer.”

Van de oogarts mag ik weer voorzichtig gaan autorijden.
Als in: 15 minuten naar het naburige dorp om boodschappen te doen en dus NIET meteen naar de Franse Rivièra.

Zondag reed ik erheen met een aardige buurvrouw die bereid was het risico van samen in de sloot belanden te nemen. Dat ging goed.
Gisteren ging ik nog eens voor idd ‘boodschappen doen’ en er ging niets mis maar ik vond het wel eng.

Wat me verder vooral opvalt: het licht is zo fel!
Werd het eerst getemperd door de waas van staar, nu valt er geen ontkomen aan: het licht is fel en doet pijn aan mijn geopereerde ogen.
Tzt dus brillen kopen die me kunnen helpen.
Maar ik moet eerst het ‘goedgekeurd’ van de oogarts krijgen.

In het najaar was ik behoorlijk in de war, vanaf januari ging het beter.
Eerst niet geweldig beter, maar geleidelijk had ik minder (en toen: geen) moeite met de juiste woorden vinden.
Eerst waren de dagen van de week nog een ‘uitdaging’ maar ook die beheers ik nu.

Toch viel er ruim een maand geleden een envelop in de bus: er waren artsen die me wilden onderzoeken op dementie. In die tijd vond ik de ‘dagen’ soms nog wat moeizaam en in mijn angstige gedachten openden zich de poorten van het gesticht omdat ik er soms een paar door elkaar haalde.

Nu gaat het goed met me.
Dat hele onderzoek vind ik niet meer ‘overdreven’, het maakt me woest dat ze (‘ze’) het überhaupt overwegen.
Vandaag vroeg ik mijn huisarts of ik het kon weigeren.
Dat kan.
Hij vindt trouwens ook dat het goed met me gaat.

Een paar dagen geleden loop ik ’s nachts de badkamer in en tref poes Lexje enthousiast spelend aan.
Ze heeft een muisje binnen gebracht en het is dolle pret.

Ik vertel het een vriendin die muizen eng/vies vindt.
Ze vraagt wat ik heb gedaan.
Ik heb het muisje afgepakt en in de kamer ernaast (deur ertussen is open) gezet.
Want, leg ik uit, het was midden in de nacht en daarom kwam in de tuin zetten er niet van.
Maar, zegt vriendin, waarom heb ik muisje dan niet uit het raam gegooid?

Dan was het dood gegaan, zeg ik.
Misschien moet je lid zijn van de Partij voor de Dieren om aan te voelen waarom uit het raam gooien geen optie was.

Staaroperatie 2 is half mislukt maar er kan nog wel iets aan worden gedaan.
Over 3-4 maanden.
Dan is er ook nog iets met de oogdruk. Die moet 15 zijn maar hij *is* 17 en dat is wel/niet glaucoom dus moet ik druppelen en over twee maanden terug voor nieuwe tests.

Het goede nieuws: ik mag voorzichtig weer gaan autorijden.
Waar ik erg tegenop zie omdat ik het nu al zo lang niet heb gedaan.
Over een week ga ik het een keer proberen. Heb ik me voorgenomen.
Eigenlijk vooral omdat ik niet kan doorgaan met een beroep doen op aardige buren of ze eten voor de konijnen en mij willen meenemen.

Vandaag was ik in de kliniek voor de tweede staar-operatie.
Ik lag op de tafel en om me heen werd wat geprutst en gekletst.
Zo bespraken de vrouwen hun wintersportvakanties.

Eén vakantie-oord werd afgewezen want daar kwam alleen maar ‘ouwe meuk’.
Een beetje pijnlijke opmerking over het hoofd heen van een 73-jarige patiënt.

Eind vorig jaar was ik ‘wat in de war’ en ook wat erger ‘in de war’ en eerst deed ik er vaag over maar al snel was ik eerlijk.
Hierop werd verschillend gereageerd. Mensen schrokken. Anderen walsten er overheen. Weer anderen namen als een onweersproken feit aan dat ik echt totaal van het padje was.
Wat bij mij weer verkeerd viel juist omdat het éérst idd slecht met me ging maar nu steeds beter.
Eigen schuld.
Had ik maar niets moeten vertellen.

Toen ik uit het ziekenhuis kwam besloot ik dat ik beter een tijdje niet over mijn eigen geld zou gaan.
Niet dat ik bang was dat ik alles impulsief aan een goed of juist slecht doel zou geven.
Maar ik stond warrig in het leven en dacht dat je maar nooit weet. Stel je voor dat ik opeens zou denken ‘die Wilders is toch wel een toffe knul’ dus hup! mijn geld daarheen.

Het afgelopen weekend vond ik dat ik zover was.
Baby step 1: mijn eigen geld.
Ik probeerde het uit op een bevriende buur. Beheerste ik dat Tikkie? Ja.
Zodat ik nu ook naar hartelust andere dingen kon gaan bestellen.

1) bij bol.com een agenda met grote letters (ik kocht voor dit jaar van die mini-dingetjes van Janneke Brinkman die ik nu niet kan lezen)
2) 5 amandelolie rollers van Berivita voor de oudere huid € 26
3) 12 pakjes Sheba creamy snacks voor de katten € 150

In de zomer werd ik ‘wat ‘warrig’ zal ik het maar noemen.
Toen ik steeds meer warring werd, werd het tijd voor een gesprek met de huisarts met een paar buren erbij die konden vertellen sinds wanneer ik wartaal was gaan uitslaan.
Ik zag het in meerdere opzichten niet meer zitten dus verzuchtte: “ik wil dood”.
Zodat een uur later de telefoon ging: het gekkenhuis (bij wijze van spreken).
Of ik me een week later wou melden voor een grondig onderzoek.

Dat (zo snel) had ik het nou ook weer niet bedoeld zodat ik uitstelde en uitstelde tot ik dacht: nu moet het maar.
Waarna ik stuitte op die nare hoogleraar over wie ik al vertelde, die me verweet dat ik zo laat pas kwam (zonder daar nou iets aan te verbinden).

Enniewee, wanneer mij sindsdien word gevraagd hoe het gaat is het antwoord niet: “ik wil dood” wat ik sowieso niet zo letterlijk had bedoeld maar ja, je roept wel eens wat.
Waarschuwing: dat beter niet doen.

Ik was weg en terug en toen weg en nu ben ik er weer.
Dit keer was niet mijn mind in de war maar mijn buik.
Ik zal details besparen.
Wel denk ik dat ik slechts 1 lezer(es) heb die zich bij darmen-problemen iets kan voorstellen.
(ik heb aan je gedacht)

Ik heb meer te vertellen – ook niet allemaal leuk maar ik gun mijn amper herstellende buik wat tijd.
Dit is alleen om diegenen die vreesden dat het koppie weer confused was geraakt wat gerust te stellen.

Toen ik net in het ziekenhuis lag, was ik in de war.
Niet ravengek maar gek genóeg. Ik kon me mn de dagen van de week niet herinneren. Daarmee heb ik nog een beetje moeite.

Ik denk dat het nu beter met me gaat en dat denkt de huisarts ook.
Maar eenmaal een (beetje?) gek, in andervrouws ogen altijd een beetje gek.
Vb. 1x per week komt een jongen uit de buurt hier de rennen van de konijnen schoon maken.
Afgelopen zaterdag liep ik toevallig de trap af terwijl ik hem de achterdeur (hij heeft een sleutel) zie binnenstappen.

Later bleek dat hij zijn geld had vergeten.
Veklaring: de achterdeur zou op slot zijn geweest.
Ik weerspreek het maar word niet geloofd.

Dit gebeurt me vaker.
Het logische verhaal van de ander slaat beter aan dan de wartaal van de gekke oude dame.
Eerst accepteerde ik het als ‘zo gaan die dingen’.
Nu stoort het me maar ja, wat doe je er aan?

En zeg eens eerlijk… wie geloof jij?

Ik heb besloten weer even (?) te communiceren.
Soms. Misschien. Met wat slagen om de arm.

Ik ben ook een beetje benaderbaar.
Voor wie wil schrijven. Een beetje wil schrijven.

Appen kun je vergeten.
Dat doe ik alleen als het om korte boodschapjes gaat.
Maar de meesten van jullie zijn met appen niet te hóuden.
Rappetetappetap!

Eind vorig jaar moest ik naar het ziekenhuis.
1 opname voor een aantal onderzoeken.
De hoogleraar sprak streng dat ik veel eerder had moeten komen. Later vroeg ik me af hoezó dan daangezien er helemaal niets uit de onderzoeken kwam, geen uitkomst en al helemaal geen aanwijzing voor hoe nu verder.

Zelf had ik maar 1 gedachte: ik wou naar huis.
En, dacht ik, als ik braaf doe wat ‘ze’ zeggen mag ik eerder terug naar mijn katten. Dus hoe naar een onderzoek ook kon zijn: kom er maar mee door.

Toen kwamen we aan het eind van de rit: ging ik akkoord met thuiszorg? Liever niet, maar roept u maar! Túúrlijk dus!
Dát was dus dom.
Want die thuizorg-dames had je niet voor het grijpen! Dat betekende nóg een nacht in het ziekenhuis en toen nog een nacht!

Jamaar, protesteerde ik: dan maar niet! Die thuiszorg! Te vroeg gejuicht. Ik had me nu op thuiszorg vastgelegd en mocht pas weg nadat een thuiszorgpersoon was geleverd.
Dat kan zo maar niet! Protesteerde ik! Jullie kunnen me niet tegen mijn wil vasthouden.
Dat konden ze wel degelijk want wat als ik naar huis ging en ik viel van de trap? Dan waren ZIJ verantwoordelijk! Niet als ik de verantwoordelijkheid terugneem!
Waarmee wij in een zielig kringetje rond draaiden en ik nóg een nacht moest blijven.
Ik had natuurlijk moeten volhouden maar ik stond niet op m’n sterkst toen.

Waarschuwing: zeg niet ‘doe maar thuiszorg’ alleen om braaf en van het gedonder af te zijn.

Buurvrouw Esther die gisteren met me meeging naar de Bergman Kliniek, zei: bel je zorgverzekering of je niet verzekerd bent voor taxivervoer.
Ik bel Zilveren Kruis en tref twee bijzonder aardige vrouwen.

Vrouw 1 vermoedt dat ik wel in aanmerking kom.
En verbindt me door met een meer deskundige afdeling die alle relevante info invoert in een formule.
Het ziet er goed uit tot de vraag of ik in een rolstoel zit.
Dan: of ik het laatste half jaar voor iets anders in het ziekenhuis ben geweest.
Nee.

Oei.
De info wordt nog eens in de formule gegooid en …. helaas.
Zodat er nu niets anders op zit dan zodra data bekend zijn druk te gaan uitoefenen op een paar buren.
Ik zie aankomen dat het neerkomt op zelf taxi’s bestellen en betalen.
Er zijn ergere dingen.

“Ik zie het al was de eerste reactie van de oogarts.”
Staar dus en klaar voor een operatie.
Wanneer de operatie?
3-4 maanden.

Ik mopper wat dat ik in april weer naar Amerika wil. Dat is niet handig.
Het maakt geen indruk.

Esther die mee was doet het beter: ze zegt dat ik in een klein dorp woon zonder openbaar vervoer.
Nu zal de dokter er ‘spoed’ bij zetten maar geen idee wat het inhoudt.

Voor het glaucoom krijg ik druppels. Vanavond mee beginnen.
Ik ben te slap om te vragen wat glaucoom eigenlijk is.
Wanneer ik erop google schrik ik me kapot.

De regels zijn. ik schreef het al: laat het oppashuis achter zoals je het aantrof (en dan ook nog eens zelluf opgeruimd al dan niet met hulp van een ander maar *niet* op rekening van de eigenaar).
Oppas liet mij er financieel voor opdraaien maar wat ze wel deed: twee bestek-laden anders indelen. Raar, vond ik.

Omdat ik morgen vroeg op moet ivm de oogkliniek wou ik de wekker zetten.
Ik zét hem dus maar er komt alleen een rare brom uit. Waardoor ik vast niet wakker zou worden!
Ik zie nu ook dat het witte koordje dat bedoeld was om het geluid op te vangen grijs is (hoe ze dat voor mekaar heeft gekregen??)

In Amerika staat in elk huurhuis een tekst: je verblijft in het huis van een ander, zorg ervoor alsof het je eigen huis is.
En: als er iets kapot gaat, méld het!

Lijkt mij allebei nogal vanzelfsprekend maar deze ‘Druïde’ want ja, dat IS ze! blijkbaar niet.

Ik had een oppasser nodig omdat mijn beloofde oppasser het toch liet afweten.
Een vrouw meldde zich aan. Alleen… ze had Corona gehad en was daarom wat zwakjes. DUS bood ik aan haar afscheidschoonmaak te financieren.
Mooi zo!
Toen wou ze ook nog een schoonmaak tussendoor!

En eerst zei ik ja en toen ging ik sputteren aangezien de regel is dat je een huis zo schoon achterlaat als je je aantreft (op eigen kosten) en nóg een schoonmaak weer op *mijn* kosten is wat veel van het goede (vind ik).
Reactie: “Daar ga je weer!” ?????

Maar goed. Ik laat dus geld achter voor zowel laatste reiniging als die in het midden.
Verder een stapel plakken pure chocola omdat ze zei dat ze dat zo lekker vond.
Dat rechts op tafel.
Links een doosje bonbons met een mooie puzzel voor mijn hulp.

Niemand bedankt.
Wat ik verwarrend vind. Heeft 1 van beiden de chocola van de ander meegenomen?
Mogelijk komt er opheldering wanneer ik terug kom.
Een ‘welkom’ op zijn minst.

Hulp laat een maaltijd voor me achter. Oppasser helemaal niks. Niet eens een tekstje.
Kat Loki was duidelijk erg blij met haar. Dus vraag ik of ze wellicht in het voorjaar wil terug komen.
Geen reactie.
Ik wacht 4 dagen af. Dan houd ik me niet meer in en wijs ik haar op ‘missch ben ik verwend maar ik ben opgevoed met ‘en wat zeg je dan’ na de vraag of ze de chocola had gevonden. Ja hoor – en was lekker.
Waarmee we het contact geloof ik hebben afgesloten.

Ooit had ik voor ongeveer alle sites waarop ik wou komen hetzelfde wachtwoord.
Niet slim. Toen ging ik aanpassen per site. Met tips van een deskundige.
Alleen… dat hielp niet erg toen een paar dagen geleden mijn scherm van mijn laptop het begaf.
Scherm was zwart.

Ik denk dat het nu niemand iets had geholpen, niet als je wachtwoorden had gehad die de computer had onthouden en ook niet als je wachtwoorden had gehad die je door laptop de automatisch had laten aanmaken.

WANT: stel dat je had gedacht (wat ik dacht:) ik heb nog een Amerikaanse phone, daarop kan ik inloggen op Facebook… dan had je het wachtwoord moeten opgeven maar ja… dat was hij dus even kwijt! proberen, proberen. En echt het enige dat ik wou was op de luchthaven de tijd wachtend zoet brengen op FB. Na een tijd met nieuw ww ingelogt!!!
Braaf meteen opgeschreven in een boekje!

Vroeger noteerde ik belangrijke wachtwoorden ‘los’, tegenwoordig voegde ik ze toe aan mijn wachtwoordprogramma. Maar als jij dat dus ook doet: zodra je scherm leeg is… kun je ook niet meer bij je wachtwoorden! Dus negerns meer bij.

Volgens mij vermeldde ik al dat ik staar heb maar ik maak nu gebruik van een laptop met een andere opmaak dan de PC en geen zoekfunctie.
Enniewee.
In NL deed ik niet meer dan rijden naar de super in het naburige dorp en 1x naar de opticien in een dorp ietsje verder weg. Met meestal NL dus wat druilerig weer.
So far so good.

Ik had buiten het felle woestijnlicht gerekend.
Autorijden is een ramp (lees: levensgevaarlijk) en vanaf het middaguur valt er ook nauwelijks meer te lezen op de e-reader of de laptop.
Fotograferen? soms zie ik iets (diertje) dat me leuk lijkt in de verte, ik pak mijn camera maar kan niet focussen. Er zit zo’n wieltje aan de zijkant maar mijn ogen zijn al zover heen dat dat niet meer helpt.

Goede bedoelers mailen of ik het naar mijn zin heb.
Soms ben ik eerlijk en krijg goedbedoelde stompzinnige adviezen als “kun je niet even goed uitrusten” of “kun je daar geen bril kopen”.
Wanneer ik iem anders zeg dat die adviezen nergens op slaan doet die beledigd: mensen hoeven toch geen verstand te hebben van staar? Nee, dat niet. Maar wel eens van google gehoord?

Dan zijn er nog de types die vragen of het hier mooi is.
Ik herinner me haar eerdere reactie toen ik eens vertelde dat ik nogal depressief was geweest en daarom niet echt had genoten. Reactie was: “dan was het zonde van het geld”.
Au.
Mijn reactie nu: ja, het is prachtig!
Haar reactie: fijn!