Sinds ik weer spullen op Marktplaats zet heb ik voor hoogstens € 25 verkocht.
Eerder € 20.
Of nog minder.

Ik neig al tot: kappen ermee.
Maar dan mailt iemand me vannacht om 5 uur dat hij vanmiddag een Betty Boop sleutelhanger (van € 2,50!! ingekocht voor $ 4,00) wil komen ophalen, of dat kan.
Hoewel ik bij alle artikelen heb staan dat het alleen ‘verzenden’ is denk ik: vooruit dan maar, maar zeg wel dat het tussen half twee en twee moet want daarna ben ik weg.
Hij reageert: stuur dan maar op.

Ok. Ik vraag: met Track & Trace of ‘gewoon’ en hij zegt Track & Trace en ik zeg dat dat € 3,80 kost (wat ook al in de advertentie staat!!) en dan wordt het ‘belachelijk duur voor een sleutelhanger’ en stuurt hij me nog 10+ mails met telkens een minuut ertussen die neerkomen op ‘zak in de plomp’.
En ik weet weer waarom ik zo de pest heb aan verkopen via Marktplaats.

Ik schreef hier laatst over de kauwtjes die al jaren een gat tussen mijn dakpannen betrekken om daar te gaan broeden.
En dat ik me had laten overtuigen dat ik dat dicht moest maken.
En er een kauwtjeskast moest (laten) ophangen.

Gisteren (de eerste niet-stervenskoude dag) zie ik twee kauwtjes in de buurt van de kast zitten.
Vandaag zit er 1 op wacht, worden er in de goot takjes verzameld voor de inrichting van de kast en hoor ik hevig gerommel *in* de kast.
Op foto twee kun je als je góed kijkt de pootjes zien van de kauw die aan het rommelen wás en nu weer even wegvliegt.
Op foto drie vliegt de kauw weg (voor even).

Ik zoek in dit weblog na hoe lang ze hier al wonen.
Ik kom op dit bericht uit 2012 dat weer verwijst naar een bericht uit 2010.
Zo lang zijn ze hier dus al.

Ik hoop dat het een mooi broedseizoen voor ze wordt.

Eerst het excuus: een paar weken geleden moest ik mijn nieuwe auto ophalen en ik dacht dat ik de route uit mijn hoofd wist maar dat was niet zo en toen wou ik me de weg laten wijzen door mijn Samsung S4 mini en die vertikte het.
Omdat ik in de woestijn van Amerika *niet* wil verdwalen ging ik zoeken naar een nieuwe phone met gps.
Met een lange batterijduur. En vooruit: dual sim.

Coolblue raadde een aantal smartphones aan als ‘hun keuze’ en 1 ervan was de Moto G5 Plus.
Ik vergeleek die (door te googlen op onderzoeken!) met vergelijkbare phones. En hij kwam er idd als beste uit.

Vanwege dat niet-willen-verdwalen overtuigde ik mezelf dat ik weliswaar wat krap zit (nieuwe auto, nieuwe wasmachine), maar dat na 5 jaar een nieuwe smartphone met nuttige functies toch niet overdreven is.
Deze besteld.
En bij KPN een andere sim card want ik heb nu een micro prepaid en hierin past alleen een nano sim. Veel mensen gaan dan de andere op maat knippen maar dat leek me geen goed idee (vervanging kostte ook maar € 4,99).

Zaterdag heb ik de Moto in huis.
En opeens realiseer ik me weer dat ik een smartphone helemaal niet leuk vind! het heeft me ook de grootste moeite gekost aan de andere te wennen en nog steeds doe ik er alleen de meest basale dingen mee.

Omdat de nieuwe sim card (echt heel klein) óók op zaterdag arriveert dwing ik mezelf op zondag die en een extra sd card in het schuifje te plaatsen (dank je mensen op YouTube die uitleggen hoe dat móet).
Vandaag dwing ik me nog wat dingen met de phone te doen en dan merk ik dat hij zijn sim card niet kan vinden.
Toestel weer open en verdomd: hij heeft ook geen sim card!

Onvindbaar is dat ding dus er zit niets anders op: weer een nieuwe besteld.
Heb ik spijt? Ja en nee.
Ja omdat ik het een verschrikkelijk vervelend gedóe vind, zo’n nieuwe smartphone verkennen. Nee omdat ik denk dat het eindresultaat goed kan zijn.

O ja – er wás ook de optie om alles van de oude phone draadloos over te zetten op de nieuwe. Maar bij de vraag of ik dát wou of ‘fris’ beginnen, dacht ik: er staan zoveel apps op die oude die ik niet wil en waar ik niet vanaf kon komen dus laat ik ‘fris’ doen.
Ik wou dat ik iemand kende die zei ‘geef maar hier, ik fiks dat even voor je’…

Omdat alles immers tegelijk kapot gaat, moet er nu echt een nieuwe wasmachine gekocht.
De oude AEG Lavamat huppelde al een tijdje met veel lawaai door de bijkeuken. Gisteren draaide ik toch weer een was (na hem twee weken rust te hebben gegund) en dat eindigde met gepiep en een knipperend lampje en het weigeren zijn deur te laten openen.
Na veel drukjes op knoppen ging de deur wél open maar ik heb geen idee wat het probleem was (de handleiding hielp niet) dus nog eens proberen of hij er een volgend keer wel zin in heeft lijkt me niet zo’n goed idee.

Dús de website van de Consumentenbond raadplegen én die van Coolblue.
En wanneer ik eindelijk denk te weten wat het gaat worden ook nog die van Wehkamp – dat was niet slim. Want zo blijven steeds meer opties open en komt er dus geen nieuwe wasmachine.

De Consumentenbond dweept met de Mieles (poepie-duur).
Coolblue adviseert dit.
Of misschien een Bosch aanbieding?

Eenie-meenie-mynie-mo.

Ik snap het ook niet maar opeens was de oker das die ik al 30+ jaar heb verdwenen.
Een dag later waren ook de handschoenen waar ik de vingertoppen vanaf had geknipt foetsie.
Gezocht en gezocht, logisch nagedacht (dacht ik) en gehoopt op die ene blik die op ze zou vallen maar niks.

Online gezocht naar nieuwe dassen want de hier rondslingerende oude vervangers zijn niet eens ‘adekwaat’.
Bonprix, Hema, Wehkamp – het werd Zalando.
Dat de tijd nam om die te bezorgen.
Ook gezocht naar handschoenen zonder topjes.
Die waren er gisteren al (na een dag).

Vandaag de dassen.
Drie voor € 23.
Best mooie.
In elk geval wárme.

En een kaartje erbij: “Volgende keer een complete look?”
Je schijnt te kunnen aanklikken wat je stijl is en dan gaat hun ‘stylist’ voor je ‘shoppen’.
Ik weet dat ik dit NIET ga doen, maar kijk toch op de site van Zalon.nl.

Even klik ik op wat dingen maar al snel weet ik: dit wordt niks.
Drie dassen voor € 23 na het zoekraken van mijn lievelingsdas terwijl het hartstikke koud is – dat is wat ik nodig heb.
Een stylist die me voor honderden Euro’s wil hijsen in kleren die ik niks vind, dat ga ik gewoon niet doen.

Mijn huis is niet geïsoleerd.
Boven, op mijn werkkamer, kun je als je goed kijkt de gaten in de muur zien.
En je kunt de papieren op mijn bureau op en neer zien gaan door de wind.

Beneden weigert sinds deze winter de verwarming in de bijkeuken dienst.
Die is nu zó koud dat een flesje water van de konijnen dat ik er vannacht per ongeluk liet staan, helemaal was bevroren.
De keuken, grenzend aan de bijkeuken, is ook erg koud.
Loki’s etensbakjes staan op kranten en de kranten gaan net als het papier op mijn werkkamer ritmisch op en neer.

Ik heb eens bij de aannemer van het dorp gevraagd hoeveel tijd het zou kosten om mijn werkkamer te isoleren, hopend op 1 dag (omdat ik langer dan dat geen werklui om me heen verdraag).
Hij zei: een week.
Daarmee ging dat over.

Iemand beloofde ‘een keer te kijken naar de verwarming in de bijkeuken’ wat er niet van is gekomen.

Zodat ik nu met dikke kleren, twee dassen en een winterjas in de kamer beneden op mijn laptop Netflix zit te kijken.
Een aantal keren per dag hol ik naar buiten en voorzie de konijnen van vers water dat snel bevriest en van eten waar ze hopelijk ook *snel* iets van eten.

Vandaag was het windkracht 7.
Volgens de voorspelling is het morgen windkracht 6.
En daarna windkracht 4 en dan is ook de vorst overdag voorbij.

Hopelijk zullen we het allemaal overleven.
Loki vindt het trouwens ook helemaal niet leuk. Hij wil wel af en toe naar buiten maar niet langer dan een minuut of vijf.

Ongeveer een maand geleden mailde iemand me dat hij naar Amerika zou gaan, naar een regio waar ik ook wel kwam.
Hij vroeg of ik tips had. Boeken misschien?

Ik mail terug dat ik een paar boeken heb die hij best mag hebben.
Terwijl ik het pakje inpak voeg ik er nog meer boeken aan toe.
Vier mooie, nooit gebruikte boeken.

Ik mail: ze komen eraan.
Ik mail tien dagen later: volgens PostNL zijn ze aangekomen – heb je ze ontvangen.
NIKS.

Ik weet dat ik ooit tegen iemand zei dat ik een ‘dank je’ wel op prijs stelde in zo’n geval en zij zei dat een *boeddhist* dat niet zou hoeven!
Want als je eenmaal iets gaf, dan was het wég.

Ik ben geen boeddhist.
Ik hecht aan een zekere beleefdheid.
Zodat tenzij die man van die boeken intussen op treurige wijze het leven heeft gelaten ik hem echt kwalijk neem dat hij nooit de moeite heeft genomen dat hij niet een mailtje met ‘dank je!’ heeft gestuurd.

Je mág zeggen dat dit me een trut maakt (maar dan stijg je niet in mijn achting).

Eens woog ik 66 kilo.
Terwijl ik 1.65 m groot was.
Ik was dus ‘mollig’ (op z’n minst).

Toen kwam ik in een fase van ‘why bother’.
Wat betekent dat telkens wanneer het aankwam op het bereiden van een avondmaaltijd ik dacht: waarom zou ik. Geen zin.
De kilo’s vlogen eraf.
Moeiteloos.
Zonder er iets voor te doen.
Gewoon ‘geen eten maken’.

Na een tijdje vond ik het wel leuk, dat ik zoveel dunner was geworden.
Ik deed het er weliswaar niet om, maar het was een prettig bij-effect.

Lang woog ik 53 kilo.
Nu weeg ik 50 kilo.

Jarenlang voedde ik me met maaltijden die waren bereid door een diervriendelijke slager.
Waar ik dan aardappels of rijst bij kookte.
Na vele jaren vind ik die maaltijden ongelooflijk saai.

Ik neem me voor binnenkort spaghetti te koken.
Omdat ik al genoeg ‘spriet’ ben nu.
Ik ben reuze benieuwd of het ervan komt.

Zaterdag arriveerde de via bol.com bij een subhandelaar gekochte folie voor mijn Kindle Voyage (waarover ik eerder al schreef).
De folie paste niet. Hij was maar 7 cm breed en de Kindle Voyage is 9 cm breed.

Ik bekeek de folie goed. Was hij misschien dubbelgevouwen (nee).
Was het folie voor een ándere e-reader?
Volgens de bevestiging van de bestelling niet.

Er zit een briefje bij: retour moet op eigen kosten én je moet het eerst bij ze melden dan krijg je een retournummer oid (nb *niet* een antwoordnummer, meer een code die je in de envelop moet doen).
Ik meld mijn retour en ook de reden.

Later kijk ik op de site van bol.com.
Daar kan ik óók de retour met reden aanmelden én zij betalen de kosten van het terugzenden en sturen me daarvoor een label.

Vandaag mails van de handelaar in folie.
1) of ik niet liever wil ruilen? (nee, want ik heb intussen alweer bij iem anders besteld)
2) of ik wel had begrepen dat ze universeel folie sturen die je zelf moet knippen? (hoe kun je nou zó knippen dat 7 cm uitgroeit tot 9 cm)
3) ze hebben bericht gekregen van bol.com en de kwestie is nu afgehandeld.

Niet dat ik nu vreselijk depressief ben, maar ietsje vrolijker zou wel leuk zijn.
Dus google ik op ‘jezelf opvrolijken’.
De eerste website raadt aan: ga lekker shoppen! en ook: lees een leuk boek. En ga lekker eten en drinken.
En niet te vergeten: ‘lekker seksen’ ev met een partner maar anders alleen.

Website twee denkt dat het helpt een andere route naar het werk te volgen en: “Twijfel niet en trek juist op een gewone dag eens je mooiste jurkje, je favoriete pumps en die prachtige oorbellen uit de kast. Oh ja, vergeet ook die rode lipstick niet! Als je straalt aan de buitenkant, heeft dat vaak ook een positief effect op hoe je je voelt.”
En ja hoor – kóóp iets! “Wil je al tijden een lekker luchtje? Of hunker je al maanden naar die ene leuke trui? Waarom zou je jezelf niet eens verwennen met een aankoop.”

Nog één website ga ik proberen. Daar zie ik wel iets interessants maar wanneer ik dat wil kopiëren verschijnt een dreigend scherm dat ik auteursrecht aan het schenden ben!
Dat dus toch maar niet.

Blijft over shoppen en mijn leukste jurkje (heb ik niet) aandoen met mijn favoriete pumps (heb geen pumps) en mijn rode lipstick die ik ook al niet heb op mijn mondje smeren.
Misschien is vrolijkheid ook wel ernstig overrated.

Sinds 2010 nestelen er kauwtjes onder mijn dakpannen.
Eerst liet ik het gat dat ze tussen de pannen hadden gemaakt nog wel eens dichtmaken.
Maar ze wrikten het weer open en toen dacht ik: laat ook maar.
Live and let live.
Live and let love.

Nu heb ik de dakpannen toch maar weer laten dichten.
En een heuse kauwtjeskast laten ophangen.
Zodat het aan de kauwtjes is.
Of ze denken: wow! dat is helemaal te gek, dáár gaan we wonen!
Of dat ze verhuizen naar elders.

Of gewoon de dakpannen weer slopen.

Al jaren vormt een dameseend een ‘setje’ met twee heren.
In het begin verbaasde ik me daarover, maar het gaat het hele jaar goed.
Tot het seizoen van de liefde aanbreekt.
Dan is het knokken geblazen en staat de sterkste woerd de ander naar het leven.
Hij jaagt hem op, hij probeert hem veren (liefst hele vleugels) uit te trekken.

Twee jaar geleden schreef ik er ook al over.
Hier (<- klik).
Ik vond het toen opmerkelijk dat de lelijkerd de sterkste was en dus ook het meest gewild door het vrouwtje.

Dit jaar zie ik het de afgelopen dagen weer gebeuren.
Het drietal komt aanzetten, eerst even eten, dan vliegt 1 woerd de andere aan.
Nu is de ‘mooie’ woerd de dominante.

Voor de echte vechtfoto’s moet je het bericht van twee jaar geleden bekijken.
Hier lijkt de nu onderliggende woerd te vragen of hij alsjeblieft mee mag spelen.
Waarna het antwoord ‘nee’ is.

Sinds ongeveer een maand danst mijn wasmachine.
Nee, eigenlijk al langer. Maar eerst waren het kleine danspasjes en nu staat hij te headbangen.
Zo hard dat wanneer ik boven zit ik er naar van word als ik hem in de bijkeuken tekeer hoor gaan.
Hij verplaatst zich nu ook drastisch.
Grote stappen snel thuis.
Zoiets.

Ik vrees dus dat het na een nieuwe auto ook een nieuwe wasmachine wordt.
Want als de afwasmachine het begeeft kun je de borstel ter hand nemen en laten druipen op een rek.
Maar een laken of dekbedovertrek was ik niet met de hand in de wastafel.

Nu eerst wachten tot iemand de machine nog een keer voor me naar achteren kan duwen (ik krijg er geen beweging in).
Dan nog een keer proberen met wat écht schoon moet.
En als het weer direct een headbangend drama wordt – een nieuwe wasmachine 🙁

Kan ik iemand een plezier doen met een vrijwel gloednieuwe Beeztees rubber massageborstel?
Eén maal kort en voorzichtig uitgeprobeerd op Loki – toen werd het krabben en bijten.
En wist ik dat dit ook niet de oplossing was om de klitten uit de vacht van mijn man te halen.

Hier (<- klik) staat-ie.
Hij is ook geschikt voor honden.
Verzendkosten € 2,50.

Ik heb de Volkskrant opgezegd.
Omdat ik hem een aantal dagen per week niet las.
En ik dacht: dat scheelt weer geld.

Ik zegde op een onhandig moment op en moest toen nog een kwartaal extra betalen (en de krant krijgen).
Die op 3 mei zou stoppen.
Dus vroeg ik mijn huisoppassers of zij het leuk zouden vinden om vier weken de Volkskrant in de bus te vinden.
Dat zouden ze inderdaad.

Waarop ik de krant vier weken on hold zette zodat zij die konden lezen.
Ik, dacht ik, was hem immers toch liever kwijt dan rijk.

Wat heb ik me vergist!
Tegen beter weten in kijk ik elke dag wanneer ik opsta of hij op de deurmat ligt.
Ik lees wel artikelen online, maar dat is niet hetzelfde.

Ik zoek op wanneer hij weer zal worden bezorgd: dat is a.s. zaterdag.
Hoera!
Ik ben bijna zover dat ik de krant bel om te zeggen dat ik me heb vergist – ik wil abonnee blijven!
Dan denk ik weer aan het geld (ruim € 100 voor een kwartaal) en spreek ik mezelf toe dat ik verstandig moet zijn.
Eerst maar eens op vakantie en dan na terugkomst uitproberen of ik de krant écht nog steeds mis.

Laatst was ik bij de tandarts en ik had helemaal geen zin in een behandeling.
Gelukkig lulde hij ook een eind weg zodat toen we ein-de-lijk aan mijn gebit toe kwamen ik al zeker wist dat er niet meer verdoofd en ingegrepen ging worden.

Wel bleek de tandarts nog een aantekening te hebben van de mondhygiëniste over dat ik dacht dat ergens tussen twee kiezen bij het ragen iets gevoelig was.
Ik bagatelliseerde.
En de tandarts zei dat het ook niet klopte: het was de kies daarnaast.
Daar zat een barst in en die zou vast binnenkort een stukje verliezen maar dat zou geen pijn doen alleen raar voelen en we konden een afspraak maken voor augustus.
Wou ik dat nu doen? Nee.

Net gebeurt het. En ik denk shit shit shit en ook: misschien toch maar morgen bellen om een afspraak te maken.

Het was idd weer raak
kijk maar (<klik)

In december stuurde de gemeente een brief: we hadden allemaal zo braaf ons afval gescheiden (dat doen we hier in: papier, plastic, gft en ‘de rest’) dat de grijze bak (voor ‘de rest’) niet meer 1x per twee weken zou worden geleegd maar 1x per vier weken.
Wat in principe zou moeten kunnen.
Al merkte ik al snel dat het wel vervelend was met eten dat ik had laten bederven. Dat mag natuurlijk niet gebeuren (laten bederven) maar soms verlies ik iets uit het oog of denk ik ‘dat eet ik later in de week’ en als het dan later is, blijkt het bedorven.

Ook was het vervelend bij ‘opruimen’ wat ik zelden doe maar áls ik het doe, ben ik daarin zeer grondig.
Wat ik uitgerekend deze maand was.

Voor mezelf kon ik het probleem nog wel beheersbaar maken door een extra grijze bak van iemand te lenen.
Goed geregeld, dacht ik.
Al bleef dat bedorven eten lastig: eerst ging het in de koelkast stinken en later in de grijze bak.
Ook indien extra goed verpakt (dit voordat iemand denkt dat ik bedorven voer lós in kliko’s mieter).
En: de lege zakjes kattenvoer, die stinken óók.

Vandaag worden de grijze bakken in Grootschermer geleegd.
Fijn, denk ik, en breng een kwartier later de geleende bak terug naar de eigenaar.
Wat stinkt het! denk ik.
De lucht die je wel eens ruikt als je direct achter een vuilniswagen rijdt.

Vijf uur later hangt die lucht er nog steeds.
Niet alleen op straat, ook in de tuin.
En wanneer ik een raam te lang open doe om vogels te voeren, dringt de lucht naar binnen in het huis.
Ik heb het gevoel dat hij zelfs aan *mij* kleeft (maar daarin kan ik me vergissen).

Tot zover onze beloning voor braaf afval scheiden.
Op de dag dat de grijze bak wordt geleegd leven we op een vuilnisbelt.