Al zo lang ik reis en in rentals verblijf switch ik tussen ‘goedkoop’ en ‘normaal’ en ‘eigenlijk te duur’.
Die laatste praat ik goed door ook te verblijven in de ‘goedkoop’.

Nu het geld ernstig opraakt verbaas ik me over een paar van die erg dure rentals die ik heb gehuurd.
Moest dat nou écht?
Was daar in de buurt niet iets leuks dat de helft van de prijs was?

Ik neem me voor om een volgend keer meteen de grens van mogelijke rentals op een veel lagere prijs te zetten.
Als in: tussen 0 en… en dan $ 150.
Opdat ik niet zoals nu bij een ‘open’ prijs opeens in een schitterend huis beland dat eigenlijk ver boven mijn budget is.

Eergisteren vroeg ik mijn Esta aan en ik zou binnen 72 uur horen of ik ‘m kreeg.
Intussen was ik druk in de weer met mailen naar mijn hosts over routebeschrijvingen en andere dingen die me opeens opvielen.
Van iedereen op 1 na kreeg ik een reactie.

Toen bedacht ik vanmiddag: er zijn al bijna 72 uur voorbij en ik hoorde nog niks uit Amerika.
Stel dat ik die Esta niet krijg.
Omdat ik op div sites te vals over Trump ben geweest.
Omdat.. tja, je weet tegenwoordig nooit waaróm.

Net ga ik eens kijken op de Esta site.
Vergunning is verleend.
Staat er.
Pal van m’n hart natuurlijk.

Zodat ik nu moed verzamel om die ene meneer die niet heeft geantwoord overmorgen of zo heel terloops nog eens te vragen hoe het toch zit met die route.

Toen Roelof dood was, wou ik graag onze fotoalbums.
Maar toen ik ze had was het allemaal nog te vers en kon ik er niet in kijken.

Net wel een blik gewaagd.
Het meest pijnlijk: de foto’s van gezellige bijeenkomsten, etentjes, met destijds goede vrienden.
Die na onze breuk geheel en al uit mijn leven zijn verdwenen.
Goeie kans dat als ik de albums van Lodewijk en mij naloop, ik iets soortgelijks zal zien.

Dit zijn wel mooie foto’s.
Ik weet ook nog wie ze nám.
Goede vriend.
En idd: uit mijn leven verdwenen.

Soms heb ik het niet: voorpret.
Nu verzuip ik er bijna in.

Ik ga in Amerika naar zóveel leuke huizen en huisjes!
Ik loop ze dezer dagen 1 voor 1 na.
Hopend op routes! codes voor de gates! en voor de voordeur.
Waar ik natuurlijk nog niks aan heb maar echt, soms zijn de routebeschrijvingen zo ingewikkeld dat ze nu al hebben om ze te kunnen printen geen overbodige luxe is.
Nou ja, niet per se nú – maar in elk geval voordat ik wegvlieg.

Ik begin in een prachtig appartement waarvan ik vooral hoop dat de kindervoetjes erbóven (daar woont de eigenaar) me niet te erg zullen storen.
En erger: het kindergekrijs.
Deze vrouw heeft de pest aan kinderen.

Dan naar een mooi huis waar ik eerder was en waar ze helaas ‘Make America great again’ als motto hebben zodat ik hoop dat ik zo bot kan zijn om een etentje te vermijden.
Aangezien ‘let’s not talk politics’ wat ik de vorige keer opperde ongeveer 2 seconden beklijfde.

Daarna is alles open.
Een huis waar mensen klagen dat de beren ’s nachts de vuilnisbakken omkeren.
Beren! Naast je huis! YES!

En dat is nog maar het begin.

Eens in de twee jaar moet je een Esta aanvragen als je naar Amerika wil.
Mijn vorige vroeg ik een jaar geleden aan maar het moet ook als je een nieuw paspoort hebt – en dat heb ik.

Ik herinner me van vorig jaar dat het een makkie was.
Naam, adres, paspoortnummer, adres 1e nacht – klaar binnen tien minuten.
Nu willen ze een contactpersoon in Amerika hebben.
Dit is echt nieuw want het formulier zegt nog dat je hier ook ‘unknown’ mag invullen maar wanneer je naar de Volgende Pagina wil blijkt dat toch geen optie.

Ik wéét dat ik ooit het telnr van mijn eerste verhuurders voorbij heb zien komen.
Maar nu kan ik het niet meer vinden.

Niet bij Airbnb, niet via het telefoonboek.
En terwijl ik zit na te denken wat ik nog meer kan proberen behalve die mensen midden in hun nacht mailen verschijnt de boodschap dat mijn tijd om het formulier in te vullen bijna is verstreken.
Tenzij ik meer tijd nodig heb?
Ja, dat heb ik.

Nu op zoek naar het nummer van iemand bij wie ik eerder heb gelogeerd en die ik ook een beetje kén (dit itt die eerste mensen).
Als ik dat nummer al ooit heb genoteerd: nu kan ik het niet vinden.
Dave in Pioneertown! bedenk ik dan.
Ik google zijn telnr.
Adres moet ook.

Wanneer alles naar volledigheid is ingevuld dien ik de aanvraag in.
En betaal $ 14.
De site draait wat rond en raadt me dan aan de aanvraag te printen.
En belooft dat ik binnen 72 uur uitsluitsel krijg.

Dat is dus óók nieuw.
Het wás per kerende mail.
Als je maar had aangekruist dat je niet stapelgek was en ook niet van plan was een aanslag te plegen.

Na de bestelling van de gordijnen die angstig veel duurder zij uitgepakt dan ik had gehoopt, neem ik me voor niets meer te kopen dat niet nodig is.
En (dat helpt): zo min mogelijk naar winkels te gaan.
Per mail toegezonden aanbiedingen klik ik ongeopend weg.

Toch denk ik gisteren: zal ik bij de Plusmarkt wat spullen inslaan die niet aan bederf onderhevig zijn?
Rijst. Wijn.
Maar elke stap over een drempel brengt het risico van extra aankopen mee dus ‘niet doen’.

Dús vandaag naar de Plusmarkt waar het hele parkeerterrein is afgesloten.
Er lijken werkzaamheden te zijn. Aan wát?!
Je kunt de winkel ook bereiken via een ander parkeerterrein maar dan moet je je karretje bij de winkel achterlaten en de laatste 100 meter sjouwen.

Dat zie ik (= niet sterk) me niet doen.
Waar is een andere winkel, vraag ik me af. O ja, in Oudorp.
Een andere Plus of een AH.
Maar: de Leeghwaterbrug blijkt opeens dicht.
Of half dicht.
En die moet je echt over.

Over die brug staat informatie online.
Over het parkeerterrein bij de Plusmarkt niet.

Twintig jaar geleden verhuisden mijn man en ik naar Grootschermer.
Het echtpaar dat ons het huis verkocht wilde ook wel wat andere dingen verkopen.
Zodat we een rondje huis deden waarbij we per onderdeel (vrieskist, koelkast, gordijnen) een prijsvoorstel kregen waarop we steeds ja zeiden.
Hoog waren de prijzen niet – aan de andere kant: als wij niet hadden gehapt, hadden die mensen met de spullen geen kant op gekund.
Dus daar gingen we: 10 gulden voor dit gordijn, 10 voor het andere gordijn, 20 Euro voor de vrieskist etc.

De vrieskist is allang vervangen door een vrieskast, de koelkast door een andere.
Alleen de gordijnen hangen nog en ze zijn in belabberde conditie.
Dús vandaag naar Kwantum.
Waar ik de goedkoopste vitrage uitkies (Violet voor € 6 per meter) en dan als gordijnen Bas.
Bas wordt ‘gratis op maat gemaakt’, voor Violet komt daar per meter € 8,50 bij.
Shit.
Zodat ik uitkom op € 598.

Zoveel had ik niet verwacht maar het moet écht dus in gotsnaam dan maar.
Wanneer zal het klaar zijn?
Ze dénken 3-4 weken maar ja, kan langer duren.

Nu naar Leen Bakker ernaast voor nieuwe lattenbodems.
Viola is afgeprijsd dus zij zal het worden.
Ze ligt nu op bed en ik moet toegeven: dit is een hele verbetering!
Lekker stevig om op te liggen.
Hier héb ik iets aan.

Met de gordijnen word ik misschien ook nog blij.

Er zijn mannen die ik aantrekkelijk vind maar eerlijk gezegd zijn dat er niet heel veel.
Vroeger vond ik Robert Redford ‘hot’ maar die is lelijk oud geworden en als ik nu foto’s van de jonge Redford zie doen die me ook niet meer zoveel.

Een paar jaar geleden zat ik in de metro van het vliegveld van Zürich naar de binnenstad en daar, op een metrostation, was een grote foto van Roger Federer.
Hij adverteerde iets.
Dat ‘iets’ ben ik vergeten (dat beklijfde toen al niet) maar opeens dacht ik: Holy Mozes, wat is *die* man ‘hot!’.

Niet lang erna, nu in de metro van Wenen naar die luchthaven (dit was uit de tijd van de crazy veel mini trips) zag ik op zo’n intern tv scherm ook weer een foto van Roger Federer en als ik al had getwijfeld wist ik het nu zeker: smoking hot, die man!

Wat dus raar was want daarvoor was dat me nooit opgevallen.
Nu het eenmaal tot in mijn voegen is doorgedrongen vind ik Federer niet alleen hartstikke aantrekkelijk, ik vind hem ook een geweldige tennisser (wat hij denk ik ook is) en sta ik te nagelbijten bij de tv als mogelijk zijn tegenstander gaat winnen.

Maar gotzijdank: Federer gaat door naar de finale van Wimbledon.
Moge hij die winnen.
Al geef ik toe dat het wel raar is dat mijn bijzondere waardering voor deze man is voortgekomen uit het opeens ontdekken dat het een erg mooie man is.

Waar ik dus echt van baal is wanneer iemand me mailt ‘ik had een bericht van je verwacht’ terwijl ik die iemand de laatste keer dat *zij* mij mailde binnen het uur een zeer uitgebreide mail heb gestuurd.
DUS mail ik nu weer: ik heb je wel gemaild! direct! kijk maar! deze mail!
En kopieer en plak die eronder.

Geen reactie.

Nu kán ik natuurlijk nog een aantal keren een ‘hallo! bennudaar!’-mail sturen maar dat lijkt me vrij zinloos.
Samengevat: ik ‘callde’ dus wél en ik kan het ook niet helpen als de ander die mail niet ontving wat volgens mij niet aan mij ligt en haar veronderstelling dat mijn hele PC kapot is zodat het dáár aan ligt is echt onzin.

Dat Windows 10 (dat ik er ook niet op zette om eens wild te doen maar omdat Windows 7 niet meer werkte!) geen updates binnen haalt betekent *niet* dat Outlook 2007 geen mails kan versturen.
Ik verstuur me gek en ik krijg ook van alles binnen.
O.a. mail die me verwijt dat ik geen mail verstuur.

*wanhoop*
*grom*

Toen ik eind twintig was, was ik docent Recht aan de School voor de Journalistiek in Utrecht.
Ik werkte er 4,5 jaar.
Eerst stijf van de zenuwen.
Daarna met frisse tegenzin.
Omdat ik een huis had gekocht en ik dacht dat ik met schrijven alleen niet mijn hypotheek kon betalen.

Over die School was in die tijd (rond 1980) een hoop te vertellen.
Wat mij nu te binnen schiet.
Ik en de andere docent Recht boden elk semester en toen trimester en toen quartester (in steeds kortere tijd moesten we de kennis overdragen) de verplichte groepen Inleiding Recht aan.
De grootste uitdaging was om de weerzin van de studenten te overwinnen: Recht was saaaaaai en ik mocht bewijzen dat dat niet zo was.

Daarnaast boden de andere docent en ik ook extra groepen aan.
Om ergens dieper in te duiken.
We maakten een omschrijving.
En nu komt-ie: op dé dag hingen we lijsten op aan de muur in de kantine van de School.
Daarop tekenden leerlingen in.

Zodat wij (alle docenten) regelmatig keken wie de keuze op ons (onze lessen) had laten vallen.
En (snelle blik op de lijsten van de concurrent): wie *niet*.
Peentjes zwetend wanneer er halverwege de dag nog maar zes intekeningen waren.
Apetrots wanneer je had gescoord met niet alleen een behoorlijk aantal studenten maar ook met de leukste als in meest intelligent.
En minst onderuit gezakt.

Een buurvrouw wijst mij erop dat mijn huis wel een likje verf kan gebruiken (ze formuleerde het iets anders).
Ik leg uit dat ik mijn geld maar 1x kan uitgeven en dat ik dat liever doe aan reizen naar het buitenland.
Ja maar, zegt ze, als ik het huis niet laat verven stort het in.
Tja.

Nu richt zich de aandacht (haar aandacht) op een andere buurtbewoner.
Het is haar opgevallen dat die nog nooit haar ramen heeft gelapt sinds ze hier woont.
Ik kan me niet herinneren wanneer de vrouw hier is komen wonen, ik werp een oppervlakkige blik op haar ramen en mij valt niet op dat ze erg vies zijn.

Terug naar mijn eigen ramen (die volgens mij aan de voorkant ook al een jaar niet zijn schoongemaakt), zeg ik dat ik ze aan de achterkant wél regelmatig laat cleanen.
Aan de achterkant?! stomme verbazing.
Uiteraard, reageer ik, want ik kijk graag naar de tuin en de polder en niet naar de straat.

Pas veel later begrijp ik wat ze bedoelde: aan de voorkant, dat doe je voor de buren.
Om een goede indruk te maken.
Zodat ze geen schande van je spreken.

Mijn huisoppasser kon niet uit de voeten met mijn magnetron en zelf vond ik dat ding ook behoorlijk ingewikkeld dus kocht ik voor haar een simpeler exemplaar van iets meer dan 100 Euro.
Zelf vond ik die ook wel prettig.
Tot net de glasplaat in 6 stukken springt.

Ik zoek op internet hoe dat kán en een verklaring is dat ik het ding noooooit in de vaatwasser had mogen wassen.
Maar ik dacht bij thuiskomst: hij is vies, dus in de afwasmachine ermee.
Fout!

Ik zoek naar een nieuwe glasplaat.
Die kost € 20.
Wat nog meevalt.

Looking at the bright side of life

Mijn paspoort verloopt binnenkort en ik moet een nieuw paspoort aanvragen.
Daarvoor moesten foto’s gemaakt.

Vandaag was het daarvoor de dag.
Ik ging naar de plaatselijke drogist die ook pasfoto’s maakt, ik dácht dat ik er redelijk uitzag met een nog ietsje bruin gezicht van de vakantie en vers geverfde wenkbrauwen.
Ik mocht van de fotografe een klein beetje glimlachen als ik mijn mond maar dichthield.

Ze maakte drie foto’s waarvan er volgens haar 1 duidelijk de beste was.
Ik vond dat ik er op alle drie uitzag als het spreekwoordelijke konijn in de koplampen en zei dat ook.
“Nee hoor,” zei zij.
En dat was nog het ergste.
Dat terwijl ik zelf denk dat ik wel ‘meeval’ om naar te kijken, dat iemand anders dan zegt dat ik die ouwe kop bén.
Wat de foto ook al deed vermoeden.

Alleen nog verdoofd schapen slachten!

(even klikken op de tekst)

Ik gebruik al heel lang geen make-up meer.
Smeersels op m’n smoel en lippenstift deed ik sowieso al nooit.
Maar de laatste jaren dacht ik: mijn wenkbrauwen worden toch wel heel grijs (=onzichtbaar) en wanneer ik naar de opera ga staat een streep onder mijn ogen ook wel leuk.

Een paar maanden geleden liet ik bij mijn kapper die ook aan ‘wenkbrauwen verven’ doet mijn wenkbrauwen een kleurtje geven.
Zeer bescheiden bruin. Hoewel de deskundige zei dat het wat *bruiner* had gemogen.
Ik was er blij mee.
Want geen gehannes meer met potlood om het ergste grijs weg te werken.
Maar idd: het hád wat bruiner gekund.

Vandaag ga ik terug: wenkbrauwen verven in écht bruin en meteen ook maar de wimpers (zwart).
Het kost een paar tientjes maar dan héb je ook wat.
Althans dan heb ik wimpers waaraan ik niet echt kan afzien dat ze in de verf zijn gezet en wenkbrauwen die nu wel heel erg donkerbruin zijn.
En ‘bushy’ want ik liet niet epileren omdat dat bij de grijze wenkbrauwen niet nodig leek en bij de lichtbruine evenmin.

Ben ik er blij mee?
Ik weet het nog niet.

Een paar jaar geleden kocht ik een – voor mij – dure spijkerbroek.
Wel negentig Euro kostte hij.
Die wil ik dus goed houden.
Daarom draag ik hem zelden.

Bij Bonprix (dat is Zalando voor arme/gierige mensen) zie ik een spijkerbroek van 18 Euro.
Ik bestel maat 38.
De spijkerbroek past perfect, strak om de benen, strak op het buikje maar niet *overdreven* strak en mooi strak om de billen die van zichzelf helaas niet meer zo ‘strak’ zijn.

Een broek van 18 Euro mag een daagse broek zijn dus doe ik hem aan bij het boodschappen doen.
Drie kwartier later (weer thuis) weet ik niet hoe snel ik hem weer uit moet trekken.
Want ik heb buiten mijn litteken gerekend.
Die jaap van navel tot schaamstreek die, zo weet ik nu, wel mooi strak óógt maar waarop je niet de druk van een strakke spijkerbroek mag uitoefenen.
Tenzij je ‘wie mooi wil zijn moet pijn lijden’ wel héél letterlijk neemt.

Ik bestel hem nog een keer, nu in maat 40.
Véél te wijd – dus teruggestuurd.
Net nog een keer de broek maat 38 gepast.
Hij zit nog steeds perfect.
Maar nu voel ik direct de druk op mijn buik.
Heel jammer.

Toch bewaren want wie weet val ik nog een keer af.
Want ik kan me niet voorstellen dat een litteken dat na een half jaar nog gevoelig is (het kan ook niet tegen hondenpoten die er enthousiast als begroeting tegenaan springen) ooit nog veel béter zal worden.