Mijn laatste twee echte dagen vakantie verbleef ik in iets dat je met de beste bedoelingen een tiny house kunt noemen waar ik deed aan glamping.
Het ergste was (voor mij): er was in de advertentie WiFi beloofd, bij de bevestiging kreeg ik een wachtwoord, eenmaal daar lag er een briefje ‘er is geen internet’. Ook was er geen bereik voor telefoons dus ik had ook niks aan mijn hotspot.

Het uitzicht was geweldig! Hiervan vast een paar foto’s.


Toen was het via Sandy met de stampende kindervoetjes naar SLC en 11 uur vliegen en Loki was blij me te zien en lag tijdens mijn eerste jetlag slaap ook op bed maar is nu alweer een paar uur de hort op.
Ik ben blij thuis te zijn.

Eigenlijk raar dat ik het zelf niet zag maar dank je dat jij het wél zag: rouw.
Opeens word ik me er heel erg van bewust.

Toen ik net hier was mailde mijn house sitter me dat kipje Tosca was overleden.
Roelof had haar ooit opgehaald van een opvang toen ik in Amerika was.

Toen ging ook nog mijn konijn Thomas dood.
Roelof had een bijnaam voor dat konijn. Het was alsof ik met Thomas nóg een stukje Roelof verloor.

Verder ging hier weer het verlies van Lodewijk (mijn man) door elkaar lopen met het verlies van Roelof – net als toen Roelof net dood was.

Dus ondanks momenten hier die best fijn waren (en die wáren er!) was er toch vooral het gevoel van verlies.
Wat niet minder is nu ik het wéét.
Maar het helpt dat ik het nu kan plaatsen.

Soms moet een ander zeggen wat voor de hand ligt en wat ik zelf niet zie.

Dit is *niet* dat huisjes niet zo leuk waren als ik had gehoopt.
Dit is idd rouw.

De reis die ik zou hebben gehad als Roelof niet dood was gegaan.
De reis waarover ik anders hém zou hebben verteld.

Ik heb het vaker rationeel gezegd maar nu ervaar ik het dus: hij ging dood eind september en eerst ging ik rouwen en een dikke maand later dacht ik ‘kom, laat ik eens naar de dokter gaan met een klein mankement’ en belandde ik in een doodenge medische molen met artsen die zeiden dat het vast kanker was en een operatie en herstel daarvan en tóen moest ik nog rouwen maar toen liepen alle emoties door elkaar en was niks meer helder.

Misschien is dit nu de trigger.
Voor de rouw.
Hoe dan ook: het voelt kut.

Ik heb me deze reis heel erg alleen gevoeld.

Ik hoef niet per se elke dag elk detail met iemand te delen.
Maar nu Roelof er niet meer is heb ik eigenlijk niemand die het iets kan schelen hoe het met me gaat.

Daar heb ik over nagedacht natuurlijk: hoe maak je nieuwe vrienden.
Op een club van postzegelverzamelaars van 50+ gaan?
Niet echt iets voor mij.

Vroeger had ik nog wat mensen met wie ik mailde.
Ik ben ze kwijt geraakt. Volgens mij niet per se door mijn eigen schuld.

En dan stuur ik af en toe een mail naar de eigenaar van het huisje in Pioneertown waar ik in het voorjaar heen ga en die mailt vriendelijk terug ‘always good to hear from you’ maar om die man nou elke dag lastig te vallen is ook weer zoiets.

Dus ‘reis niet zo leuk’ én me bewust van dat ik eigenlijk heel eenzaam ben.
Sneu.

Ik had er zin in.
Dat was dus niet het probleem.
Ik dácht dat alle optrekjes ideaal waren. Ik had ze al uitgezocht voordat ik in het voorjaar op reis ging. Ik dacht – vantevoren – zelfs dat deze reis fijner zou zijn.

Wat mis ging: dat afschuwelijke eerste huis met die kinderen en die mannen die alsmaar in de tuin werkten, direct achter mijn raam.
Drie dagen ellende.
Waarvan ik wat bijkwam in Whitewater (weer drie dagen) en daarna Mancos (vier dagen) om te ontdekken dat ik echt vrij weinig heb met bergen en groen.
Het is dat de eekhoorn en ik daar leuk contact kregen. Zodat het slot nog aardig werd.

Toen Lake Abiquiu wat van de vier dagen drie dagen grote herrie van speedboten was.
Het is een bestemming waar mensen dingen dóen – en dat wou ik nou juist niet. En al helemaal niet op Labour Day weekend waar drommen mensen dezelfde attracties bezoeken.

Intussen werd ik somber: zou het nog goed komen, raak ik dat ‘am I having fun yet’ kwijt. Earthship was leuk maar: geen diertjes. Ojo Caliente was gezeik met internet en tv en geen uitzicht en geen diertjes.
Pecos was fijn, Chama was ok.
Toen (gisteren) naar Dolores en dat was weer niks: ‘Mountain View’ cabin zonder zicht op de bergen, zicht op niks eigenlijk. Hard blaffende honden van de eigenaar (4 stuks). Huisje ’s nachts niet warm te krijgen.

Ik ging 1 dag eerder dan bedoeld naar Farmington.
Groot, donker huis. Maar met verwarming.
En met diertjes.

Nadenkend: ik moet blijkbaar ‘goed beginnen’ om uit mijn daagse ritme te komen.
Ik heb eenzaamheid nodig. En diertjes.
Wat ook kan meespelen is dat ergens in mijn hoofd zit dat om deze tijd de reis van vorig jaar zou zijn geweest die niet doorging omdat ik direct terug moest vliegen omdat Roelof ziek was. En dood ging.
In elk geval: ik word nergens echt blij van.

Na het Earthship verhuisde ik naar een ‘best leuk’ huisje bij Ojo Caliente.
Waar de tv het niet deed omdat de owner vergeten was het abonnement te betalen en internet het ook niet deed omdat internet het niet deed (wat ons allemaal kan gebeuren).
Owner/host deed zijn stinkende best om alles te verhelpen wat maar deels lukte en stortte me toen de helft van de huur terug. Hartstikke lief! En was niet nodig geweest.

Toen een schitterend huis bij Pecos National Park. Met een geweldig uitzicht en veel hummingbirds en eekhoorntjes.
Dit was het zitje aan de achterkant.

Daar was ik drie dagen en deed ik NIKS terwijl er een hoop te doen wás.
En kwam ik tot rust. En dacht ik: dit is dus wat ik wil – totale rust, isolatie, alleen contact met diertjes.

Vandaag ben ik voor slechts twee (=anderhalve) dag verhuisd naar Chama.
Mooi huis (meer van buiten dan van binnen) en mooi uitzicht waar ze veel wildlife in het vooruitzicht stellen.
En verdomd! ik ga om zes uur een dutje doen, word om half acht wakker en *direct* voor mijn huis lopen een ree en haar kind.
Het was al te donker voor foto’s en bovendien lette moeder erg goed op want hoewel ik in het donker achteraan in de kamer probeerde te blijven kreeg ze me toch door en vertrok.
Dit is het nieuwe huis.

Het was wennen, hier.
Mooi huis, hoor!
Mooi uitzicht ook.
Maar ik voelde me er eerst niet zo op mijn gemak.

Mij was ‘wildlife’ beloofd en dat viel tegen.
*Niet* de beer die tot voor kort hier de trash cans zou hebben open gemaakt.
Ook niet de kuddes reeën die bij andere gasten elke dag voorbij zouden draven.

Wel elke ochtend bij het openen van de deur naar buiten het geluid van vogeltjes.
Ze zaten op afstand. Maar ze kwetterden.
De lucht was ook lekker. Berglucht. Fris, ‘gezond’.

Een enkel konijntje. 1x.
Wat vaker eekhoorns.
Die gretig aten van het ‘seed for wild birds’ dat ik aanbood.

Mooiste was: gistermiddag zat ik in de ’tuin’ en dacht in de verre verte een roofvogel in een boom te zien.
Ik maak een foto. Blijkt het een eekhoorn te zijn.
Hóóg in een boom.
Die na een tijdje erg hard gaat krijsen.

(google leert: de alarmroep van de eekhoorn die collega’s wil waarschuwen dat er een griezel in de buurt is)

De eekhoorn zit vele uren in die boom.
Ook stil.
En vanochtend weer (aangenomen dat het dezelfde is).

Ik denk dat als ik hier langer was gebleven, ik iets moois had kunnen opbouwen met de eekhoorns.
Mij maakten ze gelukkig.
Dit is wat ik nodig heb: diertjes.
Foto’s zoek ik tzt thuis wel uit.

Rental nr 3.
Idioot duur.

Erg groot, comfortabel, bijna twee appartementen (begane grond en boven).
Begane grond is wat donker maar heeft de keuken en de tv.
Boven is veel lichter maar heeft geen tv.
Jammer, anders was ik daar ingetrokken.
Nu gebruik ik wel de master bedroom daar (er zijn nog drie slaapkamers).
Omdat de ochtendzon daar binnen komt.

Er zijn balkons en uitzichten en ‘decks’ aan alle kanten.
Toen ik aankwam was het zeer matig weer (regen met af en toe een zonnestraal) maar hopelijk ga ik morgen wel in de zon zitten. Ergens.

Volgens de reviews zouden er veel dieren zijn.
Reeën. Beren zelfs! Een konijn zou ik al leuk vinden.
Wie weet wat er nog komt.
Ik blijf hier vier dagen.
Morgen ga ik lopen naar het meer dat verder weg is dan je op basis van de foto zou denken.

Dit is mijn eerste rental: Sandy

Het is de begane grond van dit mooie, grote huis.
En je kunt zien dat een deel van de foto’s met een behoorlijk vertekenende groothoeklens zijn genomen.
Maar de tuin lijkt me fijn en als ik dat wil kan ik op de 1e etage in de jacuzzi zitten want de eigenaars houden de gordijnen naar de jacuzzi gesloten.

Ik heb nog weinig ideeën over wat ik daar vérder ga doen.
Behalve in de zon zitten en lezen en wandelingetjes maken door de tuin.
Misschien is dat ook wel genoeg.

Ik moet mijn dollars ophalen in Alkmaar.
Midden in de stad.
Waar het dezer dagen heel druk is merkte ik gistermiddag toen ik er (gelukkig als passagier) naar toe reed.
Ik wou dus op tijd gaan.

Maar iets in mij dacht dat het slim was mijn TomTom te updaten.
Dát bleek erg lang te duren.
Dus stopte ik ermee.
Helaas laat de TomTom dat niet toe.
Wat ik wóu (gewoon de route naar het GWK in Alkmaar erin programmeren) weigert hij.
Het is hem nl opgevallen dat ik de kaarten niet (volledig) heb binnen gehaald.
Dus dat moet ik eerst doen.

Er zit niets anders op: ik sluit de TomTom weer aan en nu staat hij tergend langzaam zichzelf te updaten.
Nog 28 minuten te gaan.

Mijn auto is bij de garage.
Voor de APK.
Dat heb ik ook gezegd toen ik hem inleverde: hij komt alléén voor de APK, niet om mooier te worden (dit ivm twee enorme krassen aan zijn zijkant, die moeten ze laten zitten).

Net word ik gebeld: hij komt *niet* door de keuring.
Want… volgt een ingewikkeld verhaal dat neerkomt op iets met de remmen en nu moet de auto helemaal uit elkaar worden gehaald en als ik geluk heb kunnen ze – nog meer onbegrijpelijks – doen en anders… heb ik een echt probleem.
In dat geval krijg ik hem niet eens vandaag terug.

Terwijl ik me al wild ben geschrokken onthult de man van de garage ook nog het prijskaartje.
Hij begint met € 440 en dat vind ik al heel veel maar optellend komt hij uit op € 960.
In het gunstigste geval dus.
Als wat ze vandaag van plan zijn te doen inderdaad werkt.

Ik moet nog een week wachten en dan mag ik weg.
Deze week duurt lang dus onderneem ik het een en ander.
Morgen gaat mijn auto naar de garage.
APK en grote beurt (moge het niet te veel kosten).

Zondag komt mijn house sitter.
Ik bedenk wat ik hem allemaal moet vertellen.
Ik hoop vurig dat Loki (toevallig) in huis zal zijn om zijn schattige zelfje te tonen.
Vorige keer liet hij zich beleefd even aaien.
Niet erg van harte maar hij wist natuurlijk ook niet dat hij een maand lang van deze man afhankelijk zou zijn.

Net bedacht ik: ik ga dollars bestellen bij GWK.
Wanneer je dat online doet, hoef je geen provisie te betalen.
Als je in Amerika met je Visa of AmEx kaart geld uit een ATM haalt, kost dat wél een percentage.
Vaak best veel.

Ook overkwam me 1x in een Walmart iets dat me nu nog nachtmerries kan bezorgen.
Ik duwde mijn Visa in het apparaat, koos een bedrag dat ik graag zou ontvangen en de ATM zei dat ik maar bij mijn bank moest informeren want er was iets helemaal mis.
Het geld kon ik krijgen.
Maar mijn kaart slikte hij in.
Holy shit!
Er stond een man achter me te wachten omdat hij óók geld wou maar ik weigerde het apparaat te verlaten.

Verderop was de service balie van Walmart.
Voor klanten van Walmart.
Deze ATM was van een bank. Hij stónd er alleen maar.

Het was dus even (voor mijn gevoel: láng) wachten tot ik de aandacht kon trekken van een baliemedewerkster.
Zwaaiend. Aangezien ik de ATM niet kon verlaten.

De baliemedewerkster gaf geen krimp, pakte haar telefoon en riep iemand te hulp die met een sleutel kwam.
Ze opende de kast, vroeg mij voor de vorm hoe ik heette en overhandigde me de kaart.
“Gebeurt dit vaker?” wou ik weten.
Want ze deden er wel heel achteloos over.
Kaartje ingeslikt, even iemand laten komen met een sleutel: kaartje terug.

Nu stond ik dus bij een Walmart.
In een winkel.
Stel je vóór, dacht ik, dat ik ergens op straat had gestaan.
Dan was dat kaartje écht weg geweest.

Daarom dus nu wat ik aan cash wil hebben maar vooraf *hier* besteld en ter plekke alleen bij kassa’s met een credit card betalen.
Erop vertrouwend dat ik niet word beroofd.

Toen ik in Neurenberg was om Klára Kolonits te zien, had ik een kadootje voor haar meegenomen.
Een klein kadootje (een bijzondere, handgemaakte boekenlegger).
Ik vergat het straal die te geven en vroeg eenmaal thuis aan haar personal assistant of ik via háár het kadootje alsnog aan Klára kon doen toekomen.

Twee weken geleden stuurde ik de envelop naar dat adres (in Budapest).
Ik hoorde er niets meer van.
Wat kan betekenen dat de p.a. het is vergeten.
Of dat de envelop is zoek geraakt in de post.

Ik zou willen weten hoe het zit maar durf dat niet te vragen.
Omdat de p.a. dat kan opvatten als “waarom laat je niet horen dat je mijn post hebt ontvangen”.
Ik wil haar niet beledigen.

En als ze antwoordt: nee hoor, niets ontvangen – dan word ik daarvan evenmin blij.

Vanochtend zie ik direct na het opstaan een lepelaar in de polder achter mijn huis.
Het blijkt ‘mijn’ lepelaar te zijn.
Maar ergens links in de verte is er nog een!
Zónder ringen.

Ik probeer er acceptabele foto’s van te maken wat niet meevalt want de vogel staat echt erg ver weg.
Ik meld hem aan de Werkgroep Lepelaar maar in niet geringe exemplaren zijn ze niet geïnteresseerd.
Wel kunnen ze me vertellen dat deze van ‘dit jaar’ is.

 

Gistermiddag om 14:25 krijg ik bericht van de Ohra:
Hartelijk dank voor het toesturen van de gevraagde gegevens voor uw OHRA Beleggers Rekening.
De kopie van uw legitimatie en bankafschrift is toegevoegd in onze administratie.
U kunt uw rekening weer gebruiken zoals u gewend bent.

Ik probeer het meteen maar: niks.
Ik denk: misschien moeten ze het even verwerken, morgenochtend nóg eens proberen.
Ik probeer het nu nog eens en weer: niks.

Ik bel ze op, krijg dezelfde medewerkster als vrijdag (zij herinnert zich mij niet) en leg alles uit.
Ze kan mijn rekening niet vinden.
Tenslotte vindt ze die tóch en wil ze weten wat ik wil.
Ook dat gedetailleerd uitgelegd.
Waarna we heen en weer praten en zij gaat even bij iemand informeren en dan: ik moet geduld hebben.
Het kan wel drie werkdagen duren.
WTF!

Ik doe nu opgewonden (met mate, maar ik wil wel duidelijk maken dat ik vind dat er haast moet worden gemaakt dus braafjes ‘ok, ik wacht wel’ zeggen lijkt me niet zo slim).
Ik zeg dat ik op vakantie ga naar Amerika en dat ik bij het geld wil kunnen als dat nodig blijkt.
Bovendien: voordat ik op mijn eigen bankrekening het geld mag vieren moet het eerst nog via hun Spaarrekening.
En ook dát (bevestigt ze) zal drie werkdagen duren.

We maken het af op: zij maakt een aantekening in mijn dossier, ze zal informeren bij Beheer en als ik morgen nog de knoppen ‘verkopen, kopen, switchen’ niet zie, mag ik weer bellen.

Leuker kunnen ze het niet maken.
En makkelijker blijkbaar ook niet.

Vanochtend zie ik vanuit mijn kamer een lepelaar in de sloot achter Lyda’s huis.
Ik hol naar beneden met mijn camera: blijkt het interne geheugen vol.
Terug naar binnen, weer naar beneden: lepelaar weg.

Teleurgesteld wil ik weer omkeren wanneer ik ‘m zie: nu in mijn eigen sloot.
Wel héél ver weg maar langzaam lepelt hij zich richting mij.
Ik maak foto’s (de meeste zijn beroerd) en dan is het wachten op het magische moment waarop de ringen zichtbaar zullen zijn.
Zodat ik hem kan mélden bij de Werkgroep Lepelaar.

Ik stuur ze een mail met de foto’s.
En kijk dan terug op dit eigen weblog op zoek naar de vorige lepelaar die ik zag, een jaar geleden.
Verdomd: het blijkt dezelfde!
Die nu zeven jaar is en vorig jaar twee jaar niet was teruggemeld.

 

Ooit had ik beleggingen.
Die zijn nu vrijwel allemaal te gelde gemaakt.
Alleen op de Ohra-beleggingsrekening staat nog wat geld – dat ga ik eraf halen en dan moet ik op zoek naar een leenmodel zodat ik mijn levensstijl (Amerika reizen en mini trips) kan voortzetten.

Dús wou ik afgelopen weken geld van de Ohra-rekening halen.
Dan moet je eerst aandelen verkopen en dan storten ze het geld op je Ohra-spaarrekening (die alleen hiervoor nut heeft) en wanneer het daar is aangekomen kun je het overmaken naar je bankrekening.

Aandelen verkopen lukte niet.
Ohra gebeld (na dat een week uitstellen wegens telefoonangst).

Had ik mijn beleggersprofiel wel ingevuld? wou een meisje weten.
Geen idee, dat geld stond er al heel lang geparkeerd.
Dan moest ik dat eerst doen.
Dus pagina’s vragen beantwoord over hoe ik in het leven stond als belegger terwijl ik maar 1 ding wou: dat geld op mijn bankrekening zetten voor wanneer de credit cards bij me aankloppen ivm mijn uitgaven in Amerika.

Drie dagen *niks*.
Dan: ze hebben geen kopie van mijn identiteitsbewijs.
Svp paspoort op de scanner en toesturen.
En ze hebben ook niet het bewijs dat mijn bankrekening echt mijn bankrekening is dus idem.

Dat doe ik tussen de middag.
Nu wacht ik weer.
Denkend: het is *mijn* geld verdomme!
Dat *ik* wil hébben.
Nieuwe beleggingen? vergeet het maar.
Alles op-soeperen is wat ik wil.