Vijftien+ jaar lang paste Roelof op mijn huis wanneer ik naar Amerika was.
Maar Roelof is dood dus zoek ik nu een nieuwe oppas.

Voor het voorjaar deed ik een beroep op N. die me was aanbevolen door haar moeder die ik kende via een organisatie en zij zei dat N. een ervaren huisoppasser was en dat ze precies wist wat wel en niet mocht.
Dat pakte wat anders uit aangezien mijn eis 1 ‘niet roken in huis’ werd genegeerd wat ik niet alleen merkte aan de lucht die er hing maar ook aan de asbak met peuken naast het bed.
Dat viel tegen.

Toen zocht ik op internet en kwam op een site waar mensen zich aanboden als ‘sitter’ en andere mensen zoals ik zich aanboden als ‘adres’.
Weken stond ik op die site en niemand benaderde me en eerlijk gezegd zag ik ook helemaal niemand die *mij* nou erg geschikt leek.
En toen ’there was D.’ (voor de oudjes onder ons: er was ooit een serie met Bea Arthur in de hoofdrol met ‘Maude’ als titel en in de titelsong zat ‘And then there’s Maude!’)

Ik zag zijn profiel en ik dacht: die *is* het!
Dat is geen tut die ’tuinieren is mijn lust en mijn leven’ schrijft met foto’s van bij ánderen aangelegde paadjes (blijf van m’n tuin af!!) of die zichzelf beschrijft als ‘net en verzorgd’.
‘Verzorgd’? OMG.

Ik stuur hem een bericht, hij komt kijken en ik heb een vriendin meegevraagd om de kritische vragen te stellen die ik missch niet durf en samen besluiten we dat we hem hartstikke leuk vinden.
Hij zegt (verstandig!) dat hij al vrijwel zeker ‘ja’ denkt maar dat hij verstandig wil zijn en daarom pas de volgende dag zal laten weten wat het wordt.
Begrijpelijk.

Ik rijd hem naar het busstation in De Rijp, ik rijd terug naar huis, ik zet de computer aan, ik haal mijn mail op.
Mail van hém.
“Ik doe het!!!”
Opluchting, blij.
En hij is bovendien een niet-roker.

Tashi knuffels en een staaf gegeven.
Rondgelopen in Lyda’s mooie, goed bijgehouden tuin.
Zinloze pogingen gedaan een vlinder *goed* te fotograferen.

Toen deze bloem gekiekt waarvan ik dénk dat het een klaproos is maar zeker ben ik niet.

Ik ben nog bezig met het bekijken en ordenen en opladen van mijn foto’s.
Soms met korte verhaaltjes erbij.
Net zit ik ‘Lone Pine’ te bekijken en ik krijg weer alle herinneringen terug aan hoe geweldig het daar was.

Over 65 dagen vlieg ik opnieuw weg.
Dat lijkt snel en dat *is* het ook.
Maar als ik 2x per jaar naar Amerika wil (en dat wil ik) dan kan ik in het voorjaar niet eerder gaan dan in mei omdat het dan veel te koud is.
En ik kan in het najaar niet later gaan dan eind augustus – om dezelfde reden.
Zodat de twee reizen dicht op elkaar zitten.

Ik wil de tweede reis voorbereiden omdat ik een maand voor vertrek een pakket mét reisinformatie naar mijn eerste rental stuur.
En dat voorbereiden is best veel (leuk!) werk.
Ik wil ook de eerste reis goed afronden.
Met terugblikken en terug-genieten.

En dan ben ik ook nog bezig met het zoeken van een huisoppasser voor reis twee.
De eerste kandidaat komt dinsdag kijken.

Net terug gevonden op mijn sd-kaartje: foto gemaakt op 11-6.
Klein beetje van de zijkant afgesneden, niks gedaan aan de kleuren.

Toen ik in Amerika was (nog maar drie weken geleden! het voelt veel langer!) dacht ik vaak:
wanneer ik terug ben, ga ik niet alleen de foto’s ordenen maar ook de herinneringen.
Ik vertel wat ik heb gezien, hoe ik het vond en illustreer dat met foto’s.
Gewoon, voor mezelf.
Omdat ik daar dáár niet toe kom.

Kijkend naar de intussen – globaal – geordende foto’s komen dus ook de herinneringen.
Veel zijn het er. Mooie (vaak).

Ik probeer elke dag 1 herinnering te beschrijven.
Dat red ik niet helaas.
Maar ik stoom door.
Niet op volle kracht.
Gestaag.

Het kan heel goed zijn dat veel vogels nog zoet zitten te broeden, maar het lijkt alsof alle kids opeens zijn vrijgelaten.
Vorige week de kauwtjes.
Tientallen onhandige beestjes met open snaveltjes en de oudervogels die af en aan vliegen om er voedsel in te proppen.

Opeens vandaag: jonge mussen.
Nog half in het dons, wapperend met de vleugeltjes, snaveltjes open.

Alle oudervogels vertrouwen op mij.
Ze rekenen erop dat ik kippenkorrels en kippengraan gul strooi en af en toe een brood voor ze koop.
Dus doe ik dat.
En bestel ik bij Ranzijn extra zakken van 25 kilo die morgen worden bezorgd.

Loki gedraagt zich tot nu toe voorbeeldig.
Het enige bijna-drama voltrok zich gisteren toen een jonge kauw beneden door het open raam naar binnen was gevlogen en heftig ging fladderen tegen het raam.
Zo heftig dat ik het boven hoorde en ging kijken.
Loki, liggend beneden op tafel, moet het ook hebben gehoord maar gaf geen sjoege.

Misschien was hij moe of had hij geen trek.
Of is hij nu echt een dagje ouder.

Soms, nou eigenlijk best vaak, heb ik problemen.
Niet altijd heel erge problemen.
Meestal los ik ze ook gewoon zelf op.

Nu en dan (lees: nu) heb ik een probleem dat ik graag met iemand zou willen bespreken omdat ik er niet zelf uit kom.
Ik kan het niet hier beschrijven omdat iedereen kan mee-lezen en het betreft mensen met wie ik het liever niet deel.

Dus vraag ik de paar mensen in mijn omgeving met wie ik een soort van vriendschappelijke relatie heb of ze willen meedenken.
Nee, zeggen die.
Zoek het vooral zélf uit.
Au! (klap in het gezicht)

Dit is een situatie waarin ik vroeger Roelof zou hebben gebeld.
Ik zou hem mijn dilemma hebben beschreven en al beschrijvend was ik zelf tot een oplossing gekomen.
En een heel enkele keer lukte dat niet en stelde hij nog wat aanvullende vragen en kwam ik dán tot een oplossing.

Zo voelt het dus: je alleen weten.
Met helemaal niemand om me heen die genoeg om me geeft om even méé te denken als ik een onontwarbare knoop op mijn pad vind.
Dat is niet fijn.

Na Lone Pine zóu ik naar Mountain Springs, NV zijn gegaan.
Voor zes lange dagen.

Twee dagen voor het verkassen keek ik nog eens op de site van dat huis.
Ik zag staan dat ik voor het weerbericht Mount Charleston moest checken.
Dat deed ik en zo kwam ik erachter dat me zes dagen met vriesweer, harde wind en regen te wachten stonden.
No way!

Mijn eerste gedachte: kan ik hier blijven?
In de kalender van Lone Pine gekeken en gezien dat dagen vier, vijf en zes nog vrij waren (de maand was verder helemaal volgeboekt, dit was echt mazzel).
Snel geboekt.
Nu moest ik dagen 1 t/m 3 nog een huis zien te vinden.

Met twee schermen open ging ik aan de slag:
1) ergens waar het goed weer was
2) een huis dat aan mijn basisvereisten van eenzaamheid en natuur voldeed én dat direct boekbaar was.
Voor wie Airbnb niet kent: je kunt bij het zoeken invoeren voor welke data je iets zoekt om de frustratie van het ‘mooi huis! maar wat jammer nou, net op mijn dagen is het niet beschikbaar’ te voorkomen.
Ook heb je huizen die je kunt reserveren na heen en weer mailen met de eigenaar en andere waarbij je direct via de site zélf kunt boeken.
Ivm de haast die was geboden was ‘direct boekbaar’ een must.

Het zoeken bracht me op erg lelijke slecht gelegen huizen en tenslotte op een huis dat ermee doorging.
Omdat ik nu al twee, bijna drie uur verder was en de buitenlucht sterk lokte hakte ik de knoop door:
“Beautiful valley view with all the amenities!” zou het zijn.
In Fort Mohave, AZ.

Een nadeel van Fort Mohave was dat het zes uur rijden van Lone Pine was.
Zes uur heen en drie dagen later ook weer zes uur terug.
Dat is lang rijden.

Het huis was groot, er was een zwembad bij waarin je baantjes kon trekken én er waren ’toys’ om in te poedelen.
Hád ik missch gebruik van gemaakt ware het niet dat de eigenaar direct ernaast woonde in een trailer.

Ik was de tweede gast van de eigenaar.
Zijn eerste gast had hem vooral geprezen omdat hij zo *aardig* was!
Eerlijk gezegd vind ik ‘aardig zijn’ mooi meegenomen maar dat bepaalt niet waarom ik een huis kies.
Nog eerlijker gezegd maakt het me soms een beetje schuw.
Omdat het mij niet gaat om gezelligheid maar om privacy.

Dus mail ik de eigenaar dat ik een private person ben en dat ik hoop dat hij mijn privacy respecteert.
Hij doet zijn best. En het *is* een aardige man.
Met wie ik bespreek hoe hij zijn huis beter kan promoten kwa tekst en kwa foto’s.
Terwijl hij met mij bespreekt dat zijn vrouw het huis heeft ontworpen en er staat nog veel in van haar en ze is een half jaar geleden overleden.

Omdat ik hem het beste wens met zijn rental schrijf ik een positieve recensie waarin ik veel vermeld van wat hij verzuimde te vermelden zoals dat er een werkende slotmachine is en een treadmill.
Hij is blij met mijn recensie. Ik reageer dat hoewel dit niet mijn favoriete regio is ik mogelijk toch nog wel een keer kom huren.
Waarop *hij* reageert met dat we dan zeker wijn moeten drinken en missch zelfs samen gaan eten.

Dé manier om een bezoek door mij onmogelijk te maken.

Van Ridgecrest is het niet veel langer dan anderhalf uur rijden naar Lone Pine.
Ik vraag de eigenaar dáár dus of ik eerder mag inchecken dan om 15.00 uur.
Dat mag.

Dit is een van de mooiste huizen.
Het ligt schitterend.
Hoog boven de weg, tussen de rotsen.

Rondom het huis kun je ‘klauteren’ op die rotsen.
Omdat mijn ‘klauter’-dagen achter me liggen volsta ik met een paar korte, voorzichtige wandelingetjes.
Verder zit ik veel op stoeltjes rond het huis.
Na ’s ochtends een uitstapje te hebben gemaakt – waarover mogelijk later.

Het huis bevalt me zozeer dat ik er een week later alweer terug ben.
Opnieuw voor drie dagen.
En zoals ik me nu voel ga ik over een jaar wéér.

De Eco Pods waren de meest unieke bestemming.
Het zijn drie losse kamers, de twee links zijn slaapkamers, rechts is de badkamer.

Omdat ik er ’s nachts wel eens uit moet om te gaan plassen, koos ik voor de middelste kamer om in te slapen.
Ook dan was het nog een hele wandeling zeker die twee nachten dat het koud was met een frisse wind.

Ik had vantevoren gevraagd hoe het ging met de koelkast en het koken.
Was dik voor mekaar.
Er was ‘a stove’.
En gekoeld kon er ook worden.

De stove was een eenpitter met een mini butagasflesje.
De koelkast was een koelbox met een zak ijsblokjes (die elke dag moest worden ververst door zelf een nieuwe aan te schaffen – eerst het gesmolten water afgieten, dan de verse zak met blokjes erin).

Ik had de Eco Pods voor drie dagen gereserveerd.
Oei was mijn eerste gedachte toen het van die eenpitter en de koelbox tot me doordrong.
Mijn tweede was dat ik er iets van ging maken en dat heb ik ook gedaan.

De koelbox: geen probleem.
Maar koken – dat bracht ik niet op.
Ik ben sowieso niet zo’n kok en compenseer dat in Amerika door diepvriesmaaltijden te kopen en die in de magnetron te schuiven.
Tuurlijk had ik een blik soep of iets anders kunnen opwarmen.
En wél enthousiaste koks zouden vermoed ik opgewekt een gevarieerde maaltijd in 1 pan hebben gemaakt.
Niet ik.

Er was overigens wel een grote bbq.
Maar dat vind ik onzin, dat geval helemaal aan de praat krijgen voor 1 klein stukje vlees.

Ik maakte wat tochtjes, slaagde er tot 2x toe in verdwaald te raken op de terugweg en zat veel in de zon.
Na drie dagen dacht ik: dát was leuk!
Een week later dacht ik: maar ik denk niet dat ik ooit terug ga.

Mijn oppas die zo goed voor Loki heeft gezorgd heeft heel netjes het pad aan de rechterkant van de tuin (dat altijd dreigt te overwoekeren) vrij gehouden.
En ook het terrasje in de achtertuin aan het water.

Wat ze óók deed was een stuk tuin dat ik zeer koester ontdoen van planten waarvan ik heel veel houd.
Een stuk links naast het pad is ‘ontbost’.
Een plek van wel 4×5 meter is leeg.
Kaal.
Telkens wanneer ik er langs loop doet iets in mij ‘au!’

Ik laat het zien aan buurvrouw Lyda die uiterst welwillend denkt over anderen of die mij een ongelooflijke zeur vindt (of beide) want ze zegt: “Daar stond toch altijd een stoeltje?”

Daar heeft ze een punt. Mogelijk dacht de oppas dat om die reden hier een stuk tuin kaal moest worden gemaakt.
Dus sleep ik vanmiddag deze stoel (die de oppas zélf op het terras áchter heeft gezet) naar de plek die zo grondig van planten is ontdaan.
Nu hij er staat is het aanzicht iets minder erg.
Iets.

Mijn tweede optrekje was iets dat vaker wordt aangeboden maar dat me nooit echt heeft getrokken: verblijven op een boerderij.
In een apart huis. Maar bij de dieren.
Die je/ik ook mocht voeren.

Op Airbnb stond dat er geiten waren en kippen en kalkoenen en tamme konijntjes die je spontaan kwamen opzoeken om geaaid te worden.
De foto’s toonden alle dieren ‘van dichtbij’.
De boer woonde op het terrein – wat direct tegenover het vakantiehuis was, op hooguit 5 meter.

Als altijd had ik laten weten dat ik niet zat te springen om sociaal contact.
Gewoonlijk gaat het zo dat de oppasser dan vriendelijk knikt, wuift, niet aanklampt maar wel zich beschikbaar toont.
Deze oppasser fixeerde de grond wanneer ik in de buurt was.
Beetje té ‘afstandelijk’.

De geiten en de kalkoenen zaten achter gaas, de tamme konijnen vertoonden zich niet, enkele kippen struinden wel rond in de tuin – met kuikentjes.
Dús vonden de hennen mij eng wat iets minder werd toen ik de volgende dag vogelzaad had gekocht en dat naar ze strooide.

Foto’s volgen.
Dit zijn de kalkoenen (een deel ervan) die heel dreigend deden wat ze wel of niet zo bedoelden. In de achtergrond ook wat kipjes.

Het was er ‘best leuk’ maar niet geweldig.
Waarbij ook niet hielp dat boven het smetteloos witte bankstel een dreigende tekst hing dat er vooral geen smetje op mocht komen omdat je anders boete moest betalen.
Ik was er anderhalve dag – net genoeg.

Erg goed artikel – over wat de introverte vrouw (en man?) doet ’tikken’.
O.a. het alleen willen zijn en ook alleen willen reizen.

FYI als het je interesseert.
Nb dat FYI in de zin hiervoor is aanklikbaar (maar dat kun je amper zien omdat er weinig kleurverschil is).

Dit staat er bv over alleen reizen: “You would 100% rather travel alone than with someone else.
Introverts are excellent observers and thinkers, and you will get joy out of doing this solely on your own.”

Over een dikke dag vlieg ik weg.
Zondag om 10 uur – als de KLM meewerkt (een jaar geleden naar LAX vloog er bij de start een vogel in de motor en moesten we terug naar Schiphol) en natuurlijk als Schiphol meewerkt (te veel reizigers, te weinig personeel, lange rijen etc.).

Voor Loki en de kippen en de konijnen is eten in huis voor jaren.
Ik heb (gul) geld achtergelaten om groente te kopen voor de knagers.
Ik kocht de bare necessities en nog wat voor mijn huis oppas zodat die niet direct eten hoeft te gaan kopen.

En dan kijk ik uit het raam en denk: waarom moet ik eigenlijk zo nodig weg?

Ik gebruik geen make-up.
Nou ja, héél af en toe zet ik een streepje onder mijn ogen.
Wat ik al snel weer heb weggeveegd omdat me niet in het systeem zit dat ik indien ‘opgemaakt’ (ook al is dat maar een beetje) van m’n ogen moet afblijven.

De laatste tijd stoort me behalve nog meer ándere dingen aan mijn uiterlijk dat mijn wenkbrauwen hun kleur verliezen.
Ze worden (deels) grijs.
Zodat ik ook daar af en toe een streepje trek.

Toen ik de laatste keer bij de kapper was, vertelde de eigenares van de zaak me dat ‘de meisjes’ die avond op cursus wenkbrauwen verven gingen.
We babbelden er wat over en ik dacht vooral: ik ga niet hun eerste proefkonijn zijn na die les van 1 avond – laten ze maar op de andere dorpsbewoonsters vérder oefenen.

De afgelopen weken denk ik steeds vaker: ik ga het doen.
En dan laat ik meteen dáár mijn pony knippen want de laatste keer dat ik dat zelf deed was het schots en scheef en zag ik er niet uit.

Nu denk ik dat meestal ’s avonds wanneer de zaak dicht is en ik niet een afspraak kan maken.
De dag erna denk ik: waarom zou ik, ik ga dadelijk 4 weken naar Amerika en who cares hoe ik er dan uitzie.
Vanochtend doe ik het toch.
Ik stap binnen en maak een afspraak.
Voor morgen half tien.

Ik ben er zenuwachtig voor als ging het om een botox-behandeling.

Roelof is ruim een half jaar dood.
Soms denk ik dat hij korter dood is.
Nog meer soms denk ik dat hij helemaal niet dood is.

Dan haal ik mijn mail op en dan verwacht ik half dat *zijn* mailbox zal oplichten omdat hij me een mail heeft gestuurd.
Heel erg soms denk ik dat als ik dat maar vurig genoeg wens, dat het dan echt gebeurt.

Nou ja.
Een vrouw kan zoveel wensen.