Ik gebruik geen make-up.
Nou ja, héél af en toe zet ik een streepje onder mijn ogen.
Wat ik al snel weer heb weggeveegd omdat me niet in het systeem zit dat ik indien ‘opgemaakt’ (ook al is dat maar een beetje) van m’n ogen moet afblijven.

De laatste tijd stoort me behalve nog meer ándere dingen aan mijn uiterlijk dat mijn wenkbrauwen hun kleur verliezen.
Ze worden (deels) grijs.
Zodat ik ook daar af en toe een streepje trek.

Toen ik de laatste keer bij de kapper was, vertelde de eigenares van de zaak me dat ‘de meisjes’ die avond op cursus wenkbrauwen verven gingen.
We babbelden er wat over en ik dacht vooral: ik ga niet hun eerste proefkonijn zijn na die les van 1 avond – laten ze maar op de andere dorpsbewoonsters vérder oefenen.

De afgelopen weken denk ik steeds vaker: ik ga het doen.
En dan laat ik meteen dáár mijn pony knippen want de laatste keer dat ik dat zelf deed was het schots en scheef en zag ik er niet uit.

Nu denk ik dat meestal ’s avonds wanneer de zaak dicht is en ik niet een afspraak kan maken.
De dag erna denk ik: waarom zou ik, ik ga dadelijk 4 weken naar Amerika en who cares hoe ik er dan uitzie.
Vanochtend doe ik het toch.
Ik stap binnen en maak een afspraak.
Voor morgen half tien.

Ik ben er zenuwachtig voor als ging het om een botox-behandeling.

Roelof is ruim een half jaar dood.
Soms denk ik dat hij korter dood is.
Nog meer soms denk ik dat hij helemaal niet dood is.

Dan haal ik mijn mail op en dan verwacht ik half dat *zijn* mailbox zal oplichten omdat hij me een mail heeft gestuurd.
Heel erg soms denk ik dat als ik dat maar vurig genoeg wens, dat het dan echt gebeurt.

Nou ja.
Een vrouw kan zoveel wensen.

Vandaag over twee weken ben ik in Pioneertown.
Waar lasten van mijn schouders plegen af te vallen door niets doen en te zitten en te kijken naar rotsen, eekhoorntjes, konijntjes, vogels en lizards.
(ik verdring nu even die ene keer toen ik knus zat te suffen en er opeens een giga ratelslang mijn terras op glibberde)

Pioneertown lijkt nog heel ver weg terwijl ik van voorpret ben overgegaan op voorzenuwen.
Ik werk een lijst af met dingen die ik nog moet dóen en gooi me zo in de stress dat ik ‘een goed gevoel’ ontleen aan het opruimen en herindelen en deels in de afwasmachine gooien van (de inhoud van) drie keukenladen.

Ik vraag mijn ‘verhuurders’ om instructies hoe hun huisjes te bereiken.
Ik print die uit.
Ik verbaas me over het meest luxe huis waar ik het advies krijg een zak ijsblokjes aan te schaffen want
– om ev lekkage te voorkomen staat de ijsmaker niet aan en
– er zijn geen ijsblokjes-bakjes
Bij een ander huis staat in de informatie dat ik shampoo en zeep zelf moet meenemen.

Dat van die ijsbakjes is me eerder overkomen zodat ik nu altijd twee bakjes meeneem om ter plekke ijs in te vriezen.
Shampoo en zeep – dat is nieuw voor me.
Alle huisjes tot nu toe hadden op z’n minst een aan de muur vastgeketende fles shampoo- én bodywash.
De wat minder op diefstal beduchte eigenaren stelden de toiletries ook los ter beschikking vaak mét bodylotion en dozen kleenex door het hele huis.

Maar goed, ik wéét het nu.
Dus gaat er een klein zeepje mee en neem ik de shampoo mee uit het hotel op LAX.
Even gecheckt: dat hotel dóet nog aan de bekende kleine flesjes.

Een paar dagen geleden kreeg ik nog meer foto’s van Roelof en mij toegestuurd.
Waren opgedoken bij ‘administratie’ die was toegestuurd aan de schoonfamilie.

Ik maakte het doosje open en stuitte meteen op naaktfoto’s van mij en deed het geschrokken weer dicht.

Deze vind ik wel mooi.
Het was op onze reis op Kreta (40+ jaar geleden).
Foto’s zijn ernstig verkleurd maar wel lief.

Soms (best vaak eigenlijk) doen mensen naar tegen me.
Het kan zijn dat ik het over me afroep.
Die mensen vinden dat waarschijnlijk ook.
Ik kan daar slecht tegen.

Vroeger had ik een vriendin die wanneer haar zoiets overkwam er een zgn grapje over maakte: “het is blijkbaar Nationale Willy-Pestdag”.
Wat duidelijk maakte dat er iets vervelend was en tegelijk dat ze probeerde het af te doen als een grappig (nou ja – sort of!) incident.

Ik moest eraan denken nu mij dat ook weer eens overkomt.
En ik het heel zwaar neem.
Zo zwaar dat ik soms denk: ik wou dat ik dood was.
Wat ik ook weer niet letterlijk bedoel.
Meer als ik: het leven is zo helemaal niet leuk dat ik er niks fijns aan beleef, aan het ‘in leven’ zijn.

Wat ik zou willen kunnen is: ‘naar’ hanteren.
‘Naar’ relativeren.
En vooral ‘naar’ van me af laten glijden.

Maar soms denk ik dat ik ‘naar’ idd net zo aantrek alsof het Nationale Jeanne Pestdag is maar dan langer dan een dag.

[O ja – dat ik Willy als vriendin niet meer heb is niet omdat *wij* ruzie hebben gekregen.
Ze is dood gegaan. Aan kanker.
Wat mensen in mijn omgeving best vaak overkomt.
Pas dus maar op als je mij te na komt.]

Binnenkort ga ik nog 1x op mini trip.
Naar Zürich voor Pavol Breslik in l’Elisir d’Amore.
En dat zal het dan zijn.

Twee andere mini trips heb ik afgezegd.
En nu de programma’s van alle voor mij interessante operahuizen zijn verschenen (München, Zürich, Wenen, Londen) stel ik opgelucht vast dat ik nergens een ‘daar móet ik heen!’-gevoel bij kreeg.
Eén ‘misschien’ bij Pavol Breslik in Zürich in Maria Stuarda.
Maar Zürich is zo verdomd duur! Zowel het ticket als het hotel en tel daar dan nog het vliegen bij op en toch ook iets moeten eten.
Wél naar Klára Kolonits in Budapest in Les Huguenots?
Goedkoop kaartje, betaalbaar hotel.
Maar ook dat misschien niet.

Af en toe voel ik me zwak worden wanneer ik op Facebook mensen over hun toeren zie zijn van enthousiasme.
Een bepaalde voorstelling móet bijgewoond en eerst was de telefoon van het theater steeds in gesprek en toen kwamen ze er toch doorheen en nu hebben ze kaartjes! Zij wel!

Hun enthousiasme werkt aanstekelijk.
Maar los van andere redenen is er ook het praktische bezwaar dat ik steeds minder geld heb en de Euro kan idd maar 1x worden uitgegeven en dan toch liever aan een (halve) week in de woestijn in een verlaten huisje dan aan een mini trip voor 1 voorstelling.
Dat houd ik mezelf dus voor wanneer ik toch begin te twijfelen.

 

Wie vindt dat iemand die 2x per jaar naar Amerika gaat puissant rijk is en niet moet zeuren kan beter niet verder lezen.
(want dit is ‘zeuren’)

Er was een tijd dat ik 2x per jaar naar Amerika ging én naar believen op mini-trip om een aantal idolen te volgen.
Ooit had ik goed verdiend en dat ook nog eens verstandig belegd en de sky was de limit.
Intussen raakt de bodem van de schatkist in zicht en Amerika is voor mij het belangrijkst dus moet ik kalmer aandoen met de mini-trips.

Vandaag kon ik een ticket bestellen voor een concert in Berlijn.
Van een idool.
Ik zat *niet* om tien uur (toen de kassa open ging) aan de computer, klaar om een kaartje te kopen.
Ik wóu ook geen kaartje.

Om half twaalf ging ik toch eens kijken wat er nog te koop was.
De eerste rij was *bijna* uitverkocht maar niet helemaal en op de tweede rij waren nog prima plaatsen.

Ik klikte de website weg.
Ik ga *niet* naar Berlijn.

Nu zie ik op de Facebook fangroep van het idool berichten van mensen die wél kaartjes hebben gekocht.
Ik heb er vrede mee.
Wel voelt het wat onwennig.
Onwennig maar goed.

Heel soms verkoop ik iets via Marktplaats.
‘Soms’ omdat het vaker gezeik oplevert dan winst.

Vorige week dacht ik: ik heb nog wat spullen over van oude fototoestellen (batterij opladers én een Xd-kaart die in oude Olympus-toestellen past en die moeilijk zijn te krijgen).
Ik controleer wat er elders voor wordt gevraagd en ga daar ónder zitten.
Voor de Xd-kaart vraag ik ‘bieden vanaf € 5,00′.
Dat is *niet* veel want die kaartjes zijn zeldzaam (weet ik ook uit eigen ervaring toen ik ze zelf nodig had).

Drie dagen gebeurt er niets.
Dan binnen een uur twee reacties.
Eén man mailt me dat hij het kaartje graag wil hebben en dat ik hem moet bellen over de afhandeling.
Bellen?! wat is er mis met mailen ‘ik maak € 5 + verzendkosten over en dit is mijn adres’?
Bovendien: dat tegen iemand met telefoonangst.

De ándere man doet ongeveer tegelijk een bod.
Hij biedt… twee(!) Euro.

Tien minuten loop ik met een rotgevoel rond.
Om die idioot die twee Euro biedt.
Om de ánder die moeilijk doet met bellen.

Dan besluit ik alle drie de artikelen van Marktplaats te verwijderen.
Dat lucht op.
Een beetje.

Dit is het laatste huis voor ik nog drie dagen naar Pioneertown ga en dan terug naar LA om van daaruit naar huis te vliegen.
Het ligt aan de Salton Sea (aan de kant van de ‘sea’ die niet in het artikel wordt besproken).
De foto is van de achterkant van het huis, het zitje waar vandaan je kunt uitkijken over de Sea.

De Salton Sea is zout en het strand bestaat uit resten dode vissen, het stinkt er naar vis en er zijn véél vogels.
Ik ging er 1x kijken onderweg van Los Angeles naar Yuma, ik ging 1x terug om de Sonny Bono Bird Area te zien en beide keren was ik onder de indruk.
Dit was een plek voor mij.
Een bijzondere plek, een rare plek.
*Mijn* soort plek.

Toch heeft het een paar jaar geduurd voordat ik er een huisje huurde.
Omdat er eigenlijk maar drie zijn die in aanmerking komen: 1 écht huis op wat meer afstand, 1 camper aan de kant van Bombay Beach en dit huis waarvan de voorkant niet wordt getoond.
Omdat de eigenaar niet wil dat andere mensen weten dat hij het verhuurt.

De eigenaar is, vermoed ik, dyslectisch.
In elk geval is zijn tekst grotendeels onbegrijpelijk of nét begrijpelijk.
Wat de meeste huurders niet stoort.
We weten wat we zoeken en ik verheug me erg op dit huis.

Natuurlijk heb je ook hier de vaste zeurkous die ondanks de beschrijving, ondanks de foto’s en ondanks de ándere recensies iets anders had verwacht:
“The house overlooked the Salton Sea and from inside the house the view was very nice however once you go outside you could notice a pungent fish smell. If you travel down to the shore you will notice the crunch of millions of fish bones instead of sand.
The house is located in what looks like a ghost town and it’s very quite and dark. There is hardly any entertainment or town close by so unless you plan to travel 40-50 miles to the closest town make sure to bring some board games!
Wifi was available as described but not exactly at any impressive speed. The only reason I see someone staying here would be a bird watching enthusiast or a passionate ATV rider. It was an ok experience but I don’t plan on coming back. Nothing against our hosts but it was a very dead and desolate location.”

Dit laat de eigenaar niet over zijn kant gaan:
“wow a 3 star review. i wish you had never arrived. we work so hard too make a place for people to go in a very desolate place its not a shopping vacation.place really a 3 star review what was wrong with the house ,nothing. for any future hosts be careful. . i don’t know what they expected”
Gelijk heeft-ie: als je niet weet wat de Salton Sea *is*, ga er dan niet heen om daarna te klagen dat er geen hippe restaurantjes waren.

Nu naar een huis waarvan ik geen idee heb hoe het eruit ziet.
Het ‘heet’ MountainView Charmer House on Ranch en ligt ten westen van Las Vegas (waar ik niet naartoe zal gaan).

Ik dácht dat dit het uitzicht was, omdat het zich op Airbnb aanbiedt met deze foto

Pas later (toen ik al geboekt had) zag ik de tekst onder die foto: “The ranch is in Red Rock Canyon in the Humbolt National Forest, all the great climbs are within minutes of your doorstep. Pictured here is Calico Basin, a 20 min drive.”

Ik zie alleen plaatjes van de binnenkant (veel grote, ouderwetse meubels) en één écht uitzicht en dat is vanaf de slaapkamer.

Het is een ‘aparte’ rental.

Als basis huur je de studio met een tot bed uitklapbare bank (die je net als alle echte bedden zélf moet opmaken – aan bedden opmaken voor de gasten doen ze niet). De huur van de studio is heel goedkoop.

Er zijn twee slaapkamers en die kun je erbij huren voor een tientje per nacht en de schoonmaakkosten stijgen dan ook.
Uit de wat mopperige reacties van somm gasten begrijp ik dat dit vaak niet duidelijk is, dat ze meer verwachten (aan service) of minder (aan geld). Waarop de eigenares dan buitengewoon pinnig reageert.

Info over wat te verwachten (aan het huis) vond ik in een review:
“The house is built into a hill, one side of the 1st floor is underground keeping the unit nice and cool. On one wall the studio has a sliding glass door leading to a covered patio with table and chairs, and on the other a window (aprox 2.5X3.5ft) and the entry door. The fourth side of the 1st floor consists of the two bedrooms, which both have windows with views. The views are of the West side of the Red Rock area, which are nice, but the rocks are not red there.
The owners live upstairs, and asked that we were not loud after 9pm, which was not a problem for us. Also if you are a light sleeper, it could be difficult to sleep in late.”

Ik heb het huis voor zes nachten gehuurd.

Hierna drie dagen in een Elegant home on 3 spectacular acres in de Alabama Hills.

“Gorgeous retreat on three acres of spires, boulders and stunning views. It’s a magical place with artistic flare and utter serenity, close to Mt. Whitney. The house offers sprawling decks, Wi-Fi and cable TV, Wolf range, gas BBQ and gas fire pit.

Jurassic House is a prefab modern home on 3 secluded acres set amidst rock spires and huge boulders from the Jurassic, between 140-200 million years ago. The home is located at 4,600′ elevation where spectacular desert meets the eastern escarpment of the Sierra Nevada.

The home is wrapped by a sprawling deck – every room has a sliding door leading outside, so indoor and outdoor living flow together. The floors are hardwood floors except the bedrooms, and the deck is made of a soft synthetic material that you can walk on in bare feet.”

Pure luxe dus en rode en wat blekere rotsen die de andere guests enthousiast gaan beklimmen.
Maar 1 iemand noemt een konijn dat hij heeft gezien.
Wat kan betekenen dat er verder geen beest te bekennen is of dat anderen beesten niet als het hoogtepunt van hun reis ervaren.

Na de boerderij ga ik drie dagen naar de Secluded Mojave Desert Eco Pods.

Uit de beschrijving: “Designed for indoor/outdoor living, the space is small and intimate, meant to celebrate the stark desert environment. You feel the intensity of the sun and wind, hear it when it rains, and experience the quiet solitude of the dark, starry sky.”

Guests roemen dat het verlaten is (dat is mooi) en ze laten de hele nacht alle deuren open (die twee huisjes links zijn slaapkamers, het huisje rechts is de badkamer).
De slaapkamers hebben open deuren aan twee kanten: op het oosten om de zon te zien opkomen en op het westen om de zon te zien ondergaan.
Er is geen keuken maar wel een cooler. Foto’s zijn er nauwelijks.

Omdat niemand iets zegt over dieren vroeg ik aan de verhuurder of die er wel zijn. Zijn antwoord: “The pods are in undisturbed desert, so there is wildlife. We have tortoises, bobcat, Coyotes, all manner of birds, lizards, snakes, insects, etc. Some are easy to find, others not so much.”
Nu maar hopen dat de ‘others’ de slangen zijn.

Er is geen kabel-tv, er is geen WiFi.
Hopelijk doet mijn WiFi hotspot het daar.
Anders moet ik écht onthechten.

Hierna ga ik iets doen dat ik nooit eerder deed en dat vaak als optie wordt aangeboden.
Ik verblijf twee dagen op een boerderij.
In een apart huis maar wel naast het huis van de caretaker.
Die heel prettig informatie kan geven en gezellig kan praten.
Maar dat ook *niet* kan doen (zoals ik heb gevraagd, omdat ik liever op mezelf blijf).

Het huis lijkt me niet bijzonder.
Er is een tuin bij (meer tuinen, zeggen ze).
Maar vooral: dieren.
Geiten, kalkoenen, kippen, tamme konijntjes die zich laten aaien.
En dat allemaal loslopend.

Ik heb geen idee hoe ik het zal vinden.
Als ik verder met rust gelaten word terwijl ik wel de diertjes kan fotograferen: best fijn, denk ik.
Als de caretaker al te vriendelijk is (een kletskous) … niet zo fijn.

De reviews zijn voor het grootste deel positief.
Op 1 zeikerd na die last had gehad van een haan die midden in de nacht ging kraaien!
WTF! waarom dan logeren op een boerderij als je niks van die dieren wil merken?!
Ik blijf hier twee nachten = 1 volle dag.

Ik vertelde al eens eerder over Duif.
Een supertamme Turkse Tortel die al sinds de afgelopen zomer hier rondhangt en die ik *bijna* kan aanraken.

’s Ochtends zit hij (op de één of andere manier denk ik dat het een ‘hij’ is) op me te wachten, ’s avonds wanneer alle andere vogels behalve die ellendige eenden al lang naar bed zijn, zit hij er nog: wetend dat wanneer ik de konijnen ga voeren, ik hem nog een handje graan zal toewerpen.
Overdag voer ik hem regelmatig op het randje onder het raam aan de achterkant.
Zodat hij niet wordt verdreven door andere vogels want daar durven niet veel andere te komen.

Sinds een paar dagen komt er een tweede duif met Duif mee.
Zodat ik fantaseer dat dit zijn vriendinnetje is en dat hij haar heeft gepaaid met ‘ik ken een prima restaurant waar altijd speciaal voor mij wordt gekookt (hij krijgt nl ook net als de kippen geraspte kaas) en als jij dit seizoen mijn liefje wil zijn is jouw kostje ook gekocht’.
Wát hij ook heeft gezegd: het lijkt te werken.

(en ik weet het: dat huis moet nodig geverfd maar blijkbaar is dat niet 1 van mijn prioriteiten)

Roelof ging dood en (kort samengevat): ik mailde de notaris of ze alsjeblieft niet de fotoalbums van hem en mij wilden weggooien.
Want ‘onze’ albums heb ik heel lang gehad maar een jaar of tien geleden – ongeveer – bedacht ik dat het raar was dat ik alle tastbare herinneringen had meegenomen en dat *hij* ze wel een tijdje mocht hebben.
Ik laadde ze in mijn auto, hij stond me al op te wachten bij zijn huis, takelde ze naar zijn etage en daar waren ze toen.

Later kreeg ik een mailtje van de schoonfamilie.
Ze mochten boeken en cd’s uit het huis halen – had ik nog wensen.
Opera, zei ik.
En sowieso: zang.
O ja – en ook Brendel en Pollini, omdat R. en ik samen naar die concerten gingen toen ze optraden in het Concertgebouw.

Vandaag kwamen de verhuizers.
Met 1 verhuisdoos met de fotoalbums.
En twee koffertjes met de cd’s.

Ik laad de fotoalbums over in een plastic box.
Ik open 1 album.
Ik zie mezelf en hem met zijn moeder.
Het was haar verjaardag.
We poseren zij-aan-zij met haar.
Ik draag een monsterlijke jurk. Ik ben ook monsterlijk dik (67 kilo – dat was ik op m’n dikst, nu ben ik 52-53).

R. zag er prachtig uit.
Hij was altijd een mooie man.
Ik had wel een leuk smoeltje. Nou ja – geen kunst aan, ik was jóng!
Snel alles weer dichtgedaan en opgeborgen.
Ik ben hier voorlopig nog *niet* aan toe.

Dan de cd’s.
Ik leg ze op componist.
Hield hij echt van Monteverdi? en van Palestrina? wat een hoop Mozart! zo te zien een goedkope serie.
Idem Verdi. Idem Puccini.
Wagner.

Amper Brendel en Pollini.
Missch had hij die nog als LP en kocht hij ze niet nog een keer als cd en daarover hebben we het niet gehad.

Ik weet niet wat ik ermee moet.
Ik kies er een paar uit waarvan ik denk dat iem die ik via via ken ze missch mooi vindt, verpak die in een doosje en stuur ze morgen naar Amerika.
Verder nog geen idee.

Raar is dat ik een paar maanden geleden dacht dat het me een warm and fuzzy feeling zou geven als ik de cd’s had.
Een connectie.
Maar het voelt *weird* alsof ik in zijn wereld treed waar hij me niet hebben wou.
Niet dat ik denk dat hij het echt erg had gevonden.
Ik denk dat hij er niets van zou hebben gevonden (als ik er over nadenk).

Het is alleen *ik* met de verbazing over zijn muziekkeuze die voor een groot deel zo ver afstaat van de mijne terwijl we wel al die jaren samen naar de opera gingen.
(ik merk dat ik het niet eens goed kan uitleggen)