Kitty Courbois is dood en natuurlijk heb ik ook algemene herinneringen aan haar (als actrice) maar ik heb ook ándere.
Toen ik ongeveer 20 was werd ik verliefd op Pieter Herman.
Ik woonde toen met Jos en Pieter Herman woonde met zijn vrouw en we wilden samenwonen en we onderhuurden een flat in Buitenveldert die door Kitty Courbois als hoofdhuurster werd gehuurd.

In die flat, die verder amper was ingericht, stonden:
– de stoel uit de Gijsbrecht
– de spiegel uit de Gijsbrecht

Na een tijdje (half jaar?) gingen we weg uit die flat en ook weg van elkaar hoewel er af en toe nog iets opvlamde als we elkaar ergens op een congres of zo tegenkwamen.
Hij nam de stoel mee, ik de spiegel.

Ik weet niet hoe het met de stoel is afgelopen.
De spiegel belandde uiteindelijk bij R. en zal daar nog wel staan en waarschijnlijk worden weggegooid omdat de notaris niet weet hoe bijzonder de spiegel is.
Misschien is hij al weggegooid.

Met Kitty Courbois hadden Pieter Herman en ik na het ‘we gaan onderhuren en hier is het geld’ nooit meer contact.
Ik heb ook geen idee waarom ze stoel en spiegel had achtergelaten.

Heel vroeger hadden L. en ik jonge mensen uit het dorp die op ons huis pasten als we op vakantie waren.
Of via-via-kennissen uit Amsterdam.
De ervaringen waren so-so.

Van de jonge mensen ontdekten we later dat ze helemaal niet hier waren geweest maar alleen de dieren hadden gevoerd want na ónze deal hadden ze elders in het dorp een mooier oppashuis gevonden.
De via-via-kennissen waren hebberige types die de provisiekast leeg vraten, de nieuwe boeken uit de boekenmolen ruw opengevouwen lazen én mijn computer nieuw indeelden en toen ik daarover opbelde ijzig zeiden “ik weet niet wat je bedoelt”.

Daarna kwam R. oppassen.
Maar nu is er geen R. meer en nu komt N. die ik nog niet ken maar ze is de dochter van een vrouw die ik uit de Knaagdierenopvang ken en ze schijnt gek te zijn op dieren en past vaker op bij mensen.

Ik wil het heel graag óver laten.
Niet over alles piekeren en zeuren.
Maar een paar dingen wil ik geregeld hebben en nu weet ik niet wat normaal is.
Daarom: meedenken mág (jazeker! soms mag dat!).

Ik wil regelen: geen feestjes. Niet roken.
Niet aan mijn PC zitten. Missch moet ik die voor de zekerheid blokkeren met een wachtwoord? Hoe?
Mijn nieuwe boeken lezen lijkt geen probleem te zijn want ze leest niet, weet ik van haar moeder.

Maar wat regelt een mens vérder in deze omstandigheden?
De telefoon? Iets anders? Wát?
En: mag ik vragen om regelmatig even een berichtje hoe het met Loki gaat?
Of zal ze dat ervaren als op haar huid zitten?

Gisteren loop ik met mijn dienblad met zachtgekookt eitje, glas sinaasappelsap en potje thee de trap op naar mijn werkkamer.
Bijna boven maak ik een smak, val naar voren, kan nog nét het dienblad boven op het overloopje zetten maar de (glazen) theepot valt eraf en eerst krijg ik (bijna-)kokend water over mijn linkerhand en dan over mijn rechtervoet.
Waarna de theepot ergens in heel kleine glazen stukjes valt en de thee ook nog over de televisie stroomt.

Mijn eerste reactie hád moeten zijn (begrijp ik later): de verbrande ledematen onder de kraan houden.
Maar ik denk niet na of ik denk wel maar niet verstandig dus ga ik direct aan het opruimen, schuif de tv wég van onder de nog thee druppende trap en vrees het ergste.
Wanneer ik vele uren later heel voorzichtig de tv aanzet, doet die het nog (daarna niet meer geprobeerd).
Scherven zoveel mogelijk opgeraapt, ook nog de stofzuiger gehanteerd en toen: de kraan.

Ijskoud water.
Dat was dus fout (het had lauw moeten zijn).
Maar goed, hand en voet zijn nog knalrood maar de pijn is al minder zodat ik nu praktisch denk: ik moet een nieuw (klein) glazen theepotje kopen.
Denkend dat zo’n ding rond een tientje zal kosten.
Maar het kost veel meer.
Tenzij via marktplaats waar ze mn in Brabant veel voor een paar Euro worden aangeboden.
Maar als ik het daar ga ophalen ben ik even duur uit.

‘Normaal’ houd ik mijn tuin zelf zo’n beetje bij tenzij er bomen omwaaien – dan bel ik de tuinman.
Deze winter kwam het er niet van en vorige week dacht ik: ik vraag wat hij voor me kan betekenen in vier uur en stuurde foto’s van hoe het er nu uitziet.

In vier uur, zei de tuinman, kon hij datgene opruimen dat mij het meest stoorde: de verdorde en geknakte gulden roede, de hop.
En de braam die me zo irriteerde kon hij voor me uitgraven en afvoeren.

Zo zag het er vorige week uit.
 
En zo nu.
 
Wat prettig is, zegt de tuinman, is dat ik nu kan zien wat er opkomt.
Lijkt me idd fijn zodat ik zodra hij weg is een rondje tuin doe.
En meteen zie dat wat vooral enthousiast opkomt de brandnetel is.

Ik ruk eraan en soms kom er een stuk wortel mee, maar meestal niet.
En ja, ik kán de tuinman vragen terug te komen om de brandnetels te bestrijden (voor zover mogelijk).
Maar ik vroeg niet voor niets om ‘vier uur’ en niet ‘zoveel als nodig’.
Geld kan ik maar 1 x uitgeven en dan scoren op mijn lijstje van ‘belangrijk’ Amerika en de mini trips toch hoger dan ‘brandnetels te lijf’.

De laatste weken ben ik mijn klerenkast aan het opruimen.
Eerst vooral omdat ik mijn huisoppas een paar lege planken wil gunnen om haar spullen op te bergen.

Dan zie ik op Facebook bij ‘Herinneringen’ een foto van mezelf van een paar jaar geleden en ik denk: dat truitje?! ik kan het me niet voor de geest halen. Zou ik dat nog hebben?
Ik ploeg me door de eerste plank.

En nu ik toch bezig ben: een paar maanden geleden zag ik dat de truitjes die tot net boven de elleboog reiken, eigenlijk te kort zijn: rimpels! eerst een beetje maar nu toch echt te veel.
Dus alle truitjes en t-shirts met (te) korte mouwtjes: weg ermee.

Dit haalt al behoorlijk de bezem door de kast.
De kekke pakjes waarin ik zo’n 30 jaar geleden aan fitness deed kunnen trouwens ook wel weg.
Net als de strakke broeken waarvan de elastiek is gesneuveld.

Dit gaat lekker zo!
(En dat truitje heb ik ook nog gevonden alleen is het niet zo mooi als op de foto)

Een paar maanden geleden begon ik met het wegdoen van mijn winkel-boeken.
Zo’n twintig bananendozen zijn al afgevoerd richting Kringloop.
Nog eens zes staan klaar voor afhalen maar omdat ik nog twee lege bananendozen heb, voel ik me op de een of andere manier verplicht die óók te vullen.
Daarmee maak ik ruimte in mijn ‘werk’kamer waarvan ik nu nog onvoldoende profiteer maar ik zie mogelijkheden voor nuttig opvullen.

Wat ik óók doe: ik ruim de keukenkast op.
Dat is zeer nuttig want voortaan gaat hier een voor mij vreemd iemand oppassen tijdens mijn reizen en die moet dingen op een voor haar logische plek kunnen vinden.
Ik ben bijna klaar.
Alleen nog: een volgepropte la met geen idee wat erin zit.
Daar zie ik tegenop.

En een map en een hoop losse papieren waartussen gebruiksaanwijzingen zullen zitten waaraan ik nog iets heb en andere die weg kunnen omdat de voorwerpen die erbij horen intussen het huis hebben verlaten.
Daar zie ik ook tegenop.

Verder verzamel ik materiaal voor Amerika.
Ik zoek uit wat ik kan doen rond al die mooie rentals die ik al een half jaar geleden heb geboekt.
Goeie kans dat ik eenmaal dáár vooral zin heb om rustig te zitten en te kijken naar de woestijn.
Maar ik heb ook wel eens ergens gezeten waar het weer klote was en het uitzicht vanuit de regen ook niet meeviel en toen had ik – stom! – niet vantevoren uitgezocht wat er dan aan leuks te beleven was.
En neem nu maar van mij aan dat het wat meer moeite kost dan ‘even googlen’.

Was ik maar een multi-tasker.

Ik heb het wel eens verteld en anders was het zeker op te maken uit mijn stukjes: ik kan niet tegen kritiek.

Helaas is het mijn eigen onhandigheid die soms kritiek uitlokt.
Omdat ik teveel over mezelf vertel bv.
Mn over dingen die ik moeilijk vind.
Waarmee ik niet bedoel dat ik in tranen mijn hart sta uit te storten over mijn intiemste gevoelens.
Maar gewoon dat ik, vaak om ‘conversatie te maken’, omdat ik het foute gevoel heb dat ik iets moet zéggen, zomaar iets vertel.
Wat anderen ertoe brengt hun ongezouten mening te geven.
= kritiek op mijn gevoel, mijn leven, de dingen die ik dóe

Ik verbaas me daar wel eens over.
Want wanneer anderen *mij* iets vertellen over hún leven dat ik merkwaardig vind, dénk ik wel eens ‘wat raar, zo zou ik het nou nooit aanpakken’ of ‘zo zou ik dat niet voelen’ maar het komt niet eens in me op om dat te zeggen tenzij er nadrukkelijk naar wordt gevraagd.
En zelfs dán.
(mocht ik het bij jou, lieve loglezer, ooit wel hebben gedaan dan verontschuldig ik me bij deze – ik streef ernaar dit niet te doen)

Ben ik nou te omzichtig?
Me te zeer bewust van andervrouws gevoelens zodat ik vermijd daar zomaar hard op in te gaan hakken?
En/of straal ik ‘slachtoffer’ uit zodat anderen zonder enige terughoudend uit mij wel corrigerende petsen menen te kunnen verkopen?

Hoe ik hierop kóm.
Af en toe zit ik met iets.
Vroeger belde ik dan Roelof.
En al formulerend kwam ik vaak zelf al met de oplossing.
Omdat hij me aanhoorde en hoogstens wat sturend vróeg.

Nu is er geen Roelof meer.
En zijn er alleen nog mensen met meningen.

(je mág reageren op dit stukje maar je begrijpt al dat het ijs aan de gladde kant is)

Vandaag mailt iemand me, is verbaasd dat ik al een uur niet aan de PC zit.
Ik hoef niet, leg ik uit.
Vroeger had ik een winkel en hij liep wel niet de laatste jaren maar ik moest toch regelmatig even kijken of iemand had besteld of een vraag had of wie weet: betaald.
Dat hoeft nu niet meer.

Toen had ik nog een paar vrienden maar 1 ervan ging dood en de enige andere (ja, ik weet het: ik bén een sneu tiepje) bedacht dat ze eigenlijk me niet zo erg mocht want ik zei de verkeerde dingen dus die wou niet meer met me mailen.
Kan gebeuren! ik neem ook niks kwalijk.
Maar toen was er dus helemaal geen reden meer om regelmatig de mail te checken.

Is dat erg?
Nou… erg?
Beetje ‘sneu’ misschien als in ‘wel zielig dat ik helemaal niemand heb die met me wil mailen’.
Want alleen is maar alleen.
Maar beter dát dan me anders voordoen dan ik ben.
Niet dat dat hier aan de orde was.
Ik stelde alleen een niet eens slecht bedoelde vraag die helemaal fout werd opgevat!
Met als gevolg: jou hoef ik niet meer.

En dan ben ik ook koppig en denk ik: als je niet eens de moeite neemt om uit te vinden of ik iets idd slecht bedoelde maar meteen de hoorn erop gooit – laatdanookmaar.

Zodat ik nu alleen ben.
Met Loki!
Dus eigenlijk helemaal niet alleen.
Maar Loki mailt niet dus daar hoef ik de PC niet voor aan te zetten.

‘Ze’ zeggen dat herstel van een zware operatie als eierstokverwijdering minstens zes weken kost.
“Dat zullen we nog wel eens zien” dacht ik en reed afgelopen zaterdag naar Duisburg om daar een opera bij te wonen.

De opera was fantastisch.
Toen zondag weer terug.
Wéér drie uur in de auto.

Sindsdien ben ik kapot.
Ik slaap ’s nachts lang.
Ik val aan het begin van de middag opnieuw in slaap.
En dan nog een keer om vijf uur.
Het is dat de konijntjes om zes uur eten verwachten anders zou ik dat bed niet meer uit komen.

Ik dacht: dit zal een paar dagen duren.
Maar het wordt niet beter.
Althans, nu nog niet.
Hopelijk volgende week.

Heb ik missch een lezer die zelf van Betty Boop houdt of zich er wel in ziet handelen op Marktplaats?
Ik wil opruimen.
(nb verzendkosten zou het je wel kosten en ‘geld toe’ zit er helaas ook niet in)

Ik had het al over boek + landkaart van Death Valley.
Die ik *niet* durf terug te vragen.
Waarom niet? omdat ik die man een genant moment van ‘sorry = zoek of = beschadigd’ wil besparen.

Ik geef iemand een boek dat ik las dat ik goed vond en dat deel 1 is in een serie.
Zij zegt dat ze het wel wil proberen mn omdat het deel 1 is in een serie.
DUS koop ik deel 2 en 3 ook als paperback en niet voor mijn kindle hoewel ik komende week graag deel 2 op die kindle zou hebben gelezen maar ik voel me nu verplicht deel 2 en 3 voor haar beschikbaar te hebben.
(goeie kans dat ze het boek niks vindt en dan heb ik gewoon voor niks teveel geld uitgegeven)

Iemand heeft een briljant plan om X een mooi Liber Amicorum kado te doen en kan ik vast wat mensen aanschrijven.
Tuurlijk kan ik dat!
Ik stel de invitatiemail op.
Ik kies de meest likely suspects.
Ik zeg: als jij nou de Nederlanders benadert, schrijf ik alle buitenlanders aan.

Maar dan blijkt hij niet te weten wie te benaderen dus… kan ik dat ook nog even doen?
Of anders gaat het gewoon met een kettingbrief.
Dat laatste lijkt me een waardeloos idee en opeens valt bij mij het ’tot hier en niet verder’-kwartje.

‘Je moet vooral niet meer doen dan je wilt’ schrijft hij nog en ik zet zakelijk op een rijtje dat zoals het nu zou uitkomen ik 90% van het werk zou doen en dat me dat niet eerlijk lijkt verdeeld.
‘Niet meer doen dan je zelf wilt!’ herhaalt hij en ik, zeker dat op die (zijn) manier het niks wordt ben ik nog even in de verleiding de schouders eronder te zetten maar denk dan NEE.

Dat ‘nee’ moet ik vaker leren.

Ergens begin vorig jaar – februari, maart schat ik – zei iemand die ik via zijn werk kende tegen me, dat hij die zomer naar Death Valley ging.
Leuk, zei ik, ik heb er een goed boek over en een prima landkaart.
Die mag je wel van me lenen.
De volgende dag ging ik even langs om boek en landkaart af te geven (via secretaresse, hij was zelf aan het werk).

Het werd zomer en toen werd het nazomer en na een tijd ging aan me knagen dat ik boek + kaart niet terug had.
Soms kwam ik die man tegen, in het voorbijgaan. Op zijn werk.
Even dacht ik dan: zal ik zeggen dat ik mijn spullen terug wil.
Maar ik ben een schijterd dus ik zei niks, niet eens een handig, inleidend “én, hoe was je vakantie?!”

Op 21 december denk ik: dit wordt te gek!
en stuur ik via de Facebook-pagina van zijn bedrijf dit berichtje:
“Hoi X,
Begin van dit jaar leende je ivm je vakantie van mij een boek over Death Valley en een landkaart van Death Valley.
Ik neem aan dat de vakantie intussen voorbij is (hopelijk was-ie leuk!) en ik wil boek en kaart graag weer terug.
Daarom: zou je ze 1 dezer weken kunnen meenemen naar de praktijk, dan kom ik ze wel halen.
Mocht er iets zijn mis gegaan (zoek geraakt, beschadigd) – helemaal niet erg! maar zeg het dan weet ik het en dan koop ik zelf nieuwe.”

Binnen een uur antwoord van iemand die blijkbaar dienst heeft: ze zal het doorgeven!
Dat is nu bijna drie weken geleden en ik heb niets gehoord.

Ik denk: misschien heeft hij vrij.
Kindervakantie.
Of: het is toch niet doorgegeven.

Ik wéét dat de volgende stap is: opbellen en naar hem vragen en als hij druk is de boodschap laten doorgeven dat ik boek + kaart nu écht snel terug wil!
Maar in gedachten zit ik al nieuwe exemplaren te bestellen.

(PS ik weet dat ik gek ben)

Zoals veel mensen die op mini trip gaan zoek ik mijn hotel via internet.
Dan kom ik al snel op tripadvisor, booking.com, hotels.com etc.

Ik zie een aantrekkelijk hotel, ik zie een aantrekkelijke kamer (*altijd* een tientje meer betalen om er zeker van te zijn dat je op het laatst nog kan annuleren – de diva kan opeens afzeggen ivm ziekte, je kunt zelf opeens iets onder de leden blijken te hebben).
Ik bekijk datzelfde hotel nog even op de eigen website.
Om te zien (o.a.) wat het extra biedt – in rare steden als Budapest en Praag waar de taal ondoorgrondelijk is en lang niet iedereen Engels spreekt vind ik het bv wel handig als een taxi me van het vliegveld kan halen.
Komt voor mekaar, vind ik op die website.
Waar ik voor de zekerheid ook nog even kijk of hún tarief veel hoger is dan dat van booking.com (nee).

Terug naar booking.com waar de prijs van ‘mijn’ kamer in een kwartier meer dan twintig Euro is gestegen.
WTF?
Of eigenlijk: zo gaan die dingen.
De site ziet dat je belangstelling hebt en dan gaat wanneer je nóg eens kijkt het tarief omhoog.
De oplossing kan zijn: inloggen via een ander ip-adres.

Wat ook kan: het hotel rechtstreeks benaderen.
Uitleggen wat ik zoek, vragen of zij die kamer (tweepersoons en met een king bed – niet met twee 1-persoonsbedden zoals booking.com in het midden liet) idd voor bedrag X aanbieden waarbij X het oorspronkelijk lage tarief is.
Dat doen ze en ook over de taxi worden we het eens én over de fles witte wijn die op me zal staan te wachten.

Dit is niet eenmalig (daarom schrijf ik ook: ’tip’) want zo doe ik het ook bij een hotel in Zürich waar ik een keer verbleef via een bemiddelende organisatie en toen – toevallig – een upgrade kreeg omdat die kamer beschikbaar was.
Nu krijg ik dezelfde kamer voor een gering extra en matsen ze me ook mbt de prijs van het ontbijt.

Waarom?
Ik maak mezelf graag wijs dat het is omdat ze me aardig vinden.
Maar waarschijnlijk is het omdat ze zo de bemiddelingskosten via booking.com kunnen omzeilen.

Ergens vannacht, om een uur of half vier geloof ik, word ik opeens hartstikke misselijk en krijg ik diarree.
Mijn lichaam zegt ‘overgeven’ maar overgeven vind ik ongeveer het smerigste dat ik kan doen dus ik hoop wat er mis is met mijn lijf er via de diarree uit te krijgen.

Om acht uur dwing ik mezelf uit bed om de dieren te voeren, een half uur later lig ik er weer in tot PostNL om elf uur aan de bel trekt.
Dan nog een keer naar bed en ik slaap veel en voel me nog steeds beroerd.
Voedselvergiftiging. Denk ik.
Door de zalmsnippers die ik gisteren kocht bij de viswagen in De Rijp.

Ik heb het 1x eerder gehad en toen was het eind van de middag weer voorbij.
Nu niet.
Ik voel me ook koortsig.
Ik heb rillingen.

Niet fijn.