Het Hoogheemraadschap op de stoep: er zijn klachten geweest over mijn door de storm omgewaaide boom.
Tuinman komt hem over 2 weken verwijderen.

Ik probeer groepen te vermijden.
Voel me er ongemakkelijk in.

Gisteren was het niet te voorkomen.
Ik moest ergens heen.

Eerst was er niemand die ik kende. Zodat ik wat tegen een muur hing en stomtoevallig stonden daar ook twee vriendinnen van het feestvarken (die mij niet kenden).
Zodat ze blijmoedig gingen roddelen over dat feestvarken.
Vond ik nogal stom want je weet iemand nooit wie er naast je staat ook al lijkt die vrouw nog zo kleurloos dat ze zou kunnen opgaan in het behang.

Later kwam er iemand ‘spontaan’ op me af die na een paar woorden zei dat ze even elders moest zijn maar “I’ll be back!”.
Nooit meer gezien.
Er was ook een aardige vrouw die ik jaren geleden kort ontmoette, dat maakte weer wat goed.

Vooral was ik blij toen het moment dáár was dat de vooruit betaalde taxi zou voorrijden.
Dat moment was half 12 en ik stond al om tien vóór dat moment klaar.
En jawel: geen taxi.

Taxibedrijf gebeld, gedoe en ander taxibedrijf gebeld.
Een aantal andere gasten én het feestvarken waren zo lief met me te wachten tot de taxi kwam.

Aardige chauffeur, reed netjes en ach, wat is € 130 als je eindelijk naar huis kunt (na een klacht vandaag overigens wél het bedrag voor de niet-gekomen taxi terug gekregen).

Een week geleden ben ik bij de Plusmarkt in De Rijp en voor mijn ogen rijdt een grote auto met zijn achterkant tegen de achterkant van een andere (geparkeerde) auto.
Au! grote kras.
Ik onthoud snel het kenteken en de vrouw die naast mij opduikt doet dat ook en noteert het.

De aangereden man (van de auto) duikt nu op. We vertellen wat er is gebeurd.
De vrouw zegt dat ze het niet heeft gezien (beetje raar) maar overhandigt hem het papiertje met het kenteken en mijn naam en telnr (die ik zonder aarzeling gaf).

De bumper van het slachtoffer heeft een ferme kras en ik weet dat zoiets een dure reparatie wordt.
Slachtoffer zegt aarzelend: of het goed is dat ik hierover word gebeld.
Dat is het.

Vanmiddag: “Met Herma, politie Alkmaar” en het gaat hierover.
Ik beantwoord de vragen zo goed als ik kan maar word me erg bewust van hoe stom getuigenverklaringen kunnen zijn.
Hoe oud was de man, wat was de kleur van de auto (ik dénk donkerblauw), waarmee raakte hij precies de andere auto, hoe draaide hij úit en wat was het merk van de auto (geen idee behalve: groot).

Ik voel me ernstig tekort schieten.

Ik ben een fanatieke gebruiker van FaceBook.
Niet zozeer interactief, wel als lezer.

Omdat FB mij kent (met z’n algoritme) word ik verwend met verhaaltjes over dieren.
Vooral veel katten en honden.
Meestal feel good.
Kan ik mezelf uren mee vermaken.
Wat ik doe en waarom niet.

Vanochtend: een hond.
Maar het verhaal is zo gruwelijk dat ik het niet uit mijn hoofd krijg.
Ik ga het hier niet herhalen.
Ik gun het nl niemand om ook door dit spookverhaal te worden gekweld.

Nou, missch gun ik het mijn ergste vijand.
Maar die is denk ik toch niet gevoelig voor dierenleed.

Gisteren overkwam het me weer.
Verder aardige mensen die consequent mijn naam uitspraken als Sjaaane!
Na een uur zei ik: “het is Zjanne”.
Vonden ze geloof ik een beetje curieus.
Maar goed.
Ik wees ze nog op dit liedje.
Dat ze niet kenden.

A man and his dog were walking along a road. The man was enjoying the scenery, when it suddenly occurred to him that he was dead.
He remembered dying, and that the dog walking beside him had been dead for years. He wondered where the road was leading them.

After a while, they came to a high, white stone wall along one side of the road. It looked like fine marble. At the top of a long hill, it was broken by a tall arch that glowed in the sunlight.
When he was standing before it he saw a magnificent gate in the arch that looked like mother-of-pearl, and the street that led to the gate looked like pure gold. He and the dog walked toward the gate, and as he got closer, he saw a man at a desk to one side.

When he was close enough, he called out, ‘Excuse me, where are we?’
‘This is Heaven, sir,’ the man answered.
Would you happen to have some water?’ the man asked.
‘Of course, sir. Come right in, and I’ll have some ice water brought right up’.
The man gestured, and the gate began to open.
‘Can my friend,’ gesturing toward his dog, ‘come in, too?’ the traveler asked.
‘I’m sorry, sir, but we don’t accept pets.’
The man thought a moment and then turned back toward the road and continued the way he had been going with his dog.

After another long walk, and at the top of another long hill, he came to a dirt road leading through a farm gate that looked as if it had never been closed. There was no fence. As he approached the gate, he saw a man inside, leaning against a tree and reading a book.
‘Excuse me!’ he called to the man. ‘Do you have any water?’
‘Yeah, sure, there’s a pump over there, come on in..’
‘How about my friend here?’ the traveler gestured to the dog.
There should be a bowl by the pump.’

They went through the gate, and sure enough, there was an old-fashioned hand pump with a bowl beside it.
The traveler filled the water bowl and took a long drink himself, then he gave some to the dog.
When they were full, he and the dog walked back toward the man who was standing by the tree.
‘What do you call this place?’ the traveler asked.
‘This is Heaven,’ he answered.

‘Well, that’s confusing,’ the traveler said. ‘The man down the road said that was Heaven, too.’
‘Oh, you mean the place with the gold street and pearly gates? Nope. That’s hell.’
‘Doesn’t it make you mad for them to use your name like that?’
‘No, we’re just happy that they screen out the folks who would leave their best friends behind.’

dit stuurde Facebook me in 2016 – niet al die vrienden zijn nog in mijn leven

Het kán de Female Common Yellowthroat zijn.
Madame was hier aan het badderen.

In Amerika huur ik auto’s met Sirius XM = satelliet radio.
Dat zijn meer dan 100 zenders o.a. Met Opera en CNN en nog veel meer. Hits uit de Sixties en uit de Seventies en uit de Eighties etc.
Ieg: keus zat en altijd leuk.

Wat jammer is: na een paar weken stopt die ermee.
Is een bekend euvel. De voor-vorige keer zei Alamo toen ik de auto inleverde en dit vertelde dat ik geld zou terugkrijgen. Dat kreeg ik ook.
10 cent ….
De laatste keer was het al na 2 weken zover. Verbaasde de vrouw bij wie ik de auto inleverde niets – dat hoorde ze vaker. Maar omdat ik zelf een kras op de auto had gemaakt waarover ze zei ‘no problem’ zei ik: laatmaarzitten dat de autoradio niet werkte.

Maar terzake. Een moderne auto heeft tegenwoordig een usb-opening waarin je een usb-stick kunt stoppen met je eigen muziek.
De 1e x snapte ik niet waarom de autoradio dan niet mijn opgenomen cd’s in volgorde afspeelde maar dwars door elkaar. Ik dácht dat ik iets anders had moeten instellen.
De 2e x: zelfde situatie en nergens kan ik vinden waarom het zo gaat.

Nu weer thuis: googlen.
Een enkeling op internet heeft een programma gevonden of een truc en anderen kunnen daar dan weer niets mee.
De meesten zeggen: dat probleem heb ik ook!! en: ik wou dat ik wist hoe het te voorkomen.

Dat is dus mijn kleine leed cq ergernis.

Nee! nee-ee! gewoon NEE!
Krijsende kinderen.
Ze zijn bedoeld als een protest tegen kinder-uitbuiting.
Omdat andere kinderen, nl diegenen die worden uitgebuit, geen ‘nee’ kúnnen zeggen.

Een sympathiek bedoelde commercial.
Maar bij mij vallen de schreeuwende aandacht eisertjes niet zo goed.
Ik zal niet zeggen dat ik de neiging moet onderdrukken om ze een pets om het schreeuwende smoeltje te geven.
Maar ik erger me wel.

Ik ga even iets aanreiken verderop in het dorp.
Onderweg komt er een hond naar me toe. Type boxer.
Ze wil aan me ruiken.
Dat mag.

Ze duwt haar gezichtje tegen mijn been. Ik dénk dat ze wil dat ik haar aai.
Ik let goed op de staart en ja, die kwispelt.
Dús aai ik zachtjes het koppie.

Krijsende hond staat opeens op de achterpoten, krabt mijn linker bovenbeen – daar heb ik nu verwondingen die ik zóu kunnen tonen maar dat zou niet een pretty picture zijn.
Ook niet zonder de verwondingen.

De eigenaar van de hond duikt op en legt me uit dat het mijn schuld is.
Ik had haar niet mogen aaien! Jamaar, zeg ik zwakjes. Ze duwde haar hoofd tegen mijn hand. En ik lette op haar staart: ze kwispelde.
Fout! die staart zegt niks, ik had op de nekharen moeten letten!
Verder laat de hond (die Kat heet!) kinderen alles met haar doen maar vreemde volwassenen mogen haar niet aaien!

Sorry, zeg ik. En: dat wist ik niet.
Ik wil verder lopen en waarschuw dat ik een paar minuten later opnieuw voorbij zal komen. Op de terugweg van het aanreiken.
Geen probleem. Kat weet het nu.

Wanneer ik weer passeer duikt de hond opnieuw op me af.
Mogelijk wil ze mijn gemaltraiteerde lichaam meer in model krijgen door nu mijn rechterdij een haal te geven.
Ik zeg iets (iets vriendelijks! ik ga niet staan schelden!) en de eigenaar verschijnt weer en roept ‘Kat! nee!’
Ik vraag maar niet wat ik nu weer verkeerd heb gedaan.

Ik wou iets schrijven over niet kunnen slapen en dan weer opstaan en Netflix kijken en in de ochtend pas weer wakker worden om tien uur.
Niet dat het zo interessant is maar alleen foto’s plaatsen wordt ook wat saai.

Ik heb (als vrijwel altijd) Radio 1 aan.
En hoor een liedje met als terugkerend rijm:
“Ik heb mijn hoofd vandaag weer uitgezet
Als ik niks voel, dan gaat niks ook slecht.”
Mooi (vind ik).

Dit is de hele tekst (met muziek).
In het kader van ere wie ere toekomt.

https://youtu.be/QBhrQLkD8qc

Die (nood)kreet geldt nog steeds voor de oppassers voor sept-okt.
Eerst een best aardig echtpaar wou opeens niet meer mailen maar wel op de dag van aankomst de sleutel krijgen van mijn werkster. Mm.
Daar zat 3 maanden tussen.
Beetje ‘onzeker’ om het mild uit te drukken.

Toen reageerde een leuk jong stel! dat afgelopen week zou langs komen. Maar ik zie op de website dat ze al 10 dagen mijn berichten niet meer lezen.
Ander wat ouder stel aangeschreven: ze lazen mijn bericht wel maar antwoordden niet.

Nog een ‘o wie’.
Volgend jaar maart ga ik naar Zürich voor een operette met Pavol Breslik.
Ik ga vaker alleen. Ik reis naar Amerika *altijd* alleen.
Maar ik dacht nu.. zou het toch niet leuk zijn om met een maatje te gaan.
Alleen zoals Wim de Bie geen ‘geile vriendin’ had, heb ik geen ‘maatje’.
Waar ik niet onder lijd.

Maar heel soms denk ik.. nu zou het toch wel leuk zijn.