Mijn belastingman schrijft me dat de fiscus nog eens beter naar de situatie van mijn Winkel heeft gekeken en heeft vastgesteld dat er in 2013 en 2014 in feite ook al geen sprake meer was van een ‘bedrijf’.
Weliswaar deed ik mijn best maar financieel leverde het niks op.
Hij heeft ze overreed zodat ze niet gaan compenseren.

Verder was de man van ‘leuker kunnen we het niet maken’ opgevallen dat ik nog ingeschreven sta bij de Kamer van Koophandel.
O ja.
Had ik inderdaad iets aan moeten doen.
Maar als ik eerlijk ben: stiekem had ik gewoon die kaarten van de Sligro en Staples willen houden.

Ik vul online in dat ik me uitschrijf bij de Kamer van Koophandel.
Dat moet ik printen en ondertekenen, paspoort scannen en dan in een envelopje en op de bus doen.
En morgen als een speer naar Sligro en Staples om mijn allerlaatste slag te slaan.

Er zijn enkele paden in mijn tuin.
Vanaf het voorjaar span ik me in om het pad links, dat leidt naar de ren in de achtertuin, begaanbaar te houden.
Daar ben ik elke dag zeker een uur mee bezig.
Zelf vind ik het eindresultaat heel aanvaardbaar maar ik kan me voorstellen dat anderen denken: verwildering.

Ook het paadje naar het kippenhok is vrijgehouden.
So far so good.

Het pad helemaal rechts is dichtgegroeid.
Ik zág het gebeuren en helemaal in het begin deed ik er nog wat aan maar na een tijdje werd het zinloos en liet ik het maar.

Vooral deze plant heeft toegeslagen.
Volgens google is het de karmozijnbes.
Die giftig én geneeskrachtig schijnt te zijn.

Dat geldt zowel voor de bessen als voor de bladeren als voor de wortels.
Voorzichtig zijn dus bij het verwijderen.
(Dat was een hint @R)

Ik zei al: ik deed mijn ticket voor de opera van vanavond kado aan een aardige vrouw.
Parkett links 1e rij stoel 23.
Toesturen kon natuurlijk niet meer maar eenmaal binnen in het operahuis kun je gewoon plaatsnemen op die stoel want hij was van mij en ik zat er niet.

*Vlak* voor het begin van de voorstelling (we hebben het over minuten) een paniekmail: stoel 23 bestaat niet.
Het is 22 en dan 24. Kijk nog eens goed op je ticket.
Intussen is de voorstelling op een minuut na begonnen en ik heb het écht goed doorgegeven en mail dat ook en mail daarna (voorstelling al begonnen) een foto van het ticket.
Hoor niks meer.
Shit shit shit.

Ga aan alles (en vooral mezelf) twijfelen.
Zoek me suf naar een Saalplan van de Bayerische Staatsoper dat *niet* in onleesbare minilettertjes is.
Na een half uur: gevonden.
Tuurlijk bestaat stoel 23! de aardige mevrouw ging alleen aan de verkeerde kant de zaal binnen: de even kant…
Ik hád haar doorgegeven dat het ‘Parkett Links’ moest zijn maar dat was blijkbaar niet doorgekomen.

Niet mijn schuld dus.
Toch voel *ik* me nu schuldig.

Ik gebruik Shea Butter voor op mijn gezicht.
Dat bestel ik bij Berivita.
Bij een bepaald bedrag krijg ik een kadootje.
Dit keer een Perilla Olie roller.

Die is voor heel veel dingen heel erg goed.

Omdat ik het zelf toch maar houd bij de Shea Butter wil ik hem weggeven.
Wie wil ‘m hebben?

Vandaag zou ik naar München gaan.
Voor een opera (de enige reden dat ik ooit naar een stad ga).
Koffer was gepakt en stond al discreet verborgen in het halletje.
Toen brak in München de pleuris uit.

Eerst dacht ik: ik neem morgen wel een taxi van de luchthaven naar het hotel (en terug).
Toen dacht ik: of zal ik cancellen?

Om middernacht werd het cancellen.
KLM. Hotel. Reservering parkeerplaats schiphol.
Alleen van dat laatste krijg ik het geld (€ 52,50) terug.
Van KLM alleen de ‘belasting’ (paar tientjes).
Van het hotel niets (moest ik 7 dagen vantevoren afzeggen).
Toen nog het ticket voor de voorstelling.

Aangeboden aan een aardige vrouw.
Die me eerst vanochtend maande: snel, snel, NU naar Schiphol.
En ik voel me onder druk en weet het even niet meer maar denk dan ook praktisch: ik ben nu al meer dan € 600 kwijt vanwege gecancelde vlucht en gecanceld hotel, die ga ik niet nóg een keer uitgeven.
Los van dat ik een vlucht misschien nog wel snel kan regelen maar *niet* een hotel.
Tenslotte accepteerde ze het ticket.

Begrijpelijke beslissing was het om te cancellen.
Beetje jammer.
Maar verstandig dat ik me eraan houd.
Het KLM-meisje aan de telefoon (opgewekt): “Nu hebt u een heel weekend om ándere dingen te doen!”

In Amerika zijn er een paar adressen waarnaar ik terugkeer.
Omdat het huis me bevalt en liefst ook: de eigenaar.

Pioneertown (Californië) is zo’n adres.
Klein huisje, heerlijk uitzicht, lieve bezoekende hond en ik kan er uren alleen maar zitten kijken en fotograferen.

Een ander adres is Whitewater, Colorado.
Mooi heel groot huis en ook daar kan ik, net als naar Pioneertown, pakketten laten toesturen.
Eigen pakket met spullen die niet in het vliegtuig hoeven.
En puzzels.
Heel handig.

Over een dikke week ga ik naar Whitewater.
Waar ik een probleem heb.
Het verhurende echtpaar is aardig maar
1) rechts en
2) overschrijdt wanneer ik niet zeer streng waak mijn grenzen.

Rechts ontdekte ik omdat alle drie de tv’s in dit huis waren afgesteld op Fox News.
‘Grenzen’ ontdekte ik toen na de 1e x daar verblijven waarbij ik had gehamerd op ‘private person’ ze de 2e x bedachten dat ik een leuke vrouw was dús hadden we een barbecue.
Wat niet werd gevraagd maar aangekondigd: “We’ll have a barbeque!”
Probleem was dat de barbecue bij mijn huis stond en hun nog in verbouwing zijnde huis niet toegankelijk was zodat er bij *mij* werd gegeten en hoewel ik het na een uur of anderhalf meer dan genoeg vond bleven zij plakken.

Ook lukte het ‘let’s not talk politics’ (mijn voorstel) niet want het eerste dat hij aansneed was dat homostellen geen kinderen mogen opvoeden want die raken totaal verknipt.
Had hij ergens gelezen (of op Fox News gezien, dacht ik).

Toen ik dit keer reserveerde vroeg ik haar of ze er in zou slagen politiek te vermijden.
Wat mij moeilijk lijkt op dit moment in Amerika.
Ja hoor, was het antwoord.

Ik ben er niet gerust op.
Ik vrees voor weer een etentje.
Ik ben bang dat ze willen doen wat ze vorige keer in het vooruitzicht stelden: ritje in een koetsje met de paarden.
Niet dat dat laatste geen *fun* kan zijn maar ik wil gewoon afstand houden.

Zodat ik nu zoek naar de ideale tekst.
Liefst vantevoren al toe-gemaild.
Die neerkomt op ‘vind jullie heel lief maar ben om mij moverende redenen even totaal niet sociaal’.

En ‘gewoon’ NEEEEEE zeggen – dat zouden sommigen van jullie misschien doen maar ik ben een slappe pleaser die dat niet voor elkaar krijgt.
NB dat is dus zo prettig aan het echtpaar in Pioneertown.
Wanneer ik daar kom zeggen ze: laat het weten als je iets met ons wil doen en zo niet, ook helemaal ok.

Ik vind aanslagen als die in Nice verschrikkelijk.
Ik heb er *letterlijk* geen woorden voor.
Ik kijk dan ook met enige verbazing naar anderen op de sociale media die menen dat zíj echt kwijt moeten dat zij ontzet zijn… vooral wanneer ze er iets aan toevoegen over God.

Net weer zo’n man op de radio.
Wat het voor hem draaglijk maakt? “Dat God leeft.”

Anderen ‘bidden’.
Er wordt heel véél gebeden.

Daar sta je dan wanneer je niet gelooft in God.
Moet je zelf een tekst bedenken.
Alleen de weinig zelf-kritischen zitten daar niet mee.

Ik was op mini trip naar München (ik hoor een paar mensen denken ‘what else is new’).
Dit keer was het voor het hoogtepunt van mijn operaseizoen: de combinatie van Edita Gruberova en Pavol Breslik.
De eerste keer dat ik over deze tenor hoorde was door deze productie – hij bestaat ook op dvd.

Ik zag haar intussen al meerdere keren in deze rol met verschillende zangers (1x met hem) en die andere zangers waren.. mwah.
Nu dus 1x(!) weer samen.

Omdat ik de productie ook al in april zag met een andere tenor en ik er eerlijk gezegd toen niet kapot van was, wist ik niet goed wat te verwachten.
Was ik erop uitgekeken? Of werd het weer magie.
Het werd weer magie.

En erna wachtten we met ons allen op de sterren.
En poseren natuurlijk.
Die leuke man met Edita en mij is Rob die ik ‘ken’ uit Boedapest.

 

Gisteren was ik bij de dokter.
Ik had de afspraak via internet gemaakt en dan verschijnt er een vakje waarin je de reden van je bezoek moet invullen.
‘Praten over melatonine bij jetlag’ vulde ik in.
Maar dat is óf voor de show óf mijn dokter leest die dingen nooit óf het is alleen voor alarmbellen die kunnen afgaan als iemand invult ‘ik wil dood’ oid.
Mijn dokter had nl geen idee waarvoor ik kwam.
En: hij wist niet meer dan ik met wat vaag geklok en geklepel over dit wondermiddel.

Maar wat ik dan zo leuk vind: hij gaat de computer raadplegen.
De typische doktersdatabase waar collega’s weetjes in droppen.
Helaas stond daar niks nuttigs bij.

Toen wat algemene sites bezocht (wat ik natuurlijk ook al had gedaan) en zo gekomen tot iets dat meer een suggestie was dan een advies maar ik deed het ermee.
Waarna ik in de apotheek vroeg of zij melatonine verkochten en na een klein gedoe omdat het meisje dacht dat het alleen op recept kon maar ja, nu ze erover nadacht… ook *zij* had recent gelezen dat dat niet meer zo was.
Ik kon het bestellen.
Dat heb ik gedaan.
Wel meteen betalen want ze ging het speciaal voor mij bestellen.
Ok, dat begreep ik.

Ik ben reuze benieuwd of het ook wérkt.

Meestal houd ik het op Facebook bij foto’s van m’n dieren (vooral Loki is populair) en posts over muziek en operasterren.
De ontboezemingen doe ik (soms) hier.

Gisteravond zette ik toch iets op Facebook over het bezoek aan die notaris.
O.a. dat ik weinig vrienden heb.
En krijg een *kut*reactie van een mezzo die anders nóóit op me reageert maar nu haar oordeel klaar heeft dat ik een naar mens ben.
This is a very alienating post. To close your heart to fellow humans out of choice – is your choice. But it’s a very sad one.

Ik ervaar het als een klap in m’n gezicht wanneer ik dat vanochtend lees.
Hoezo ‘sluit ik mijn hart voor anderen’? Ik heb het nb net weer eens voor iemand geopend die dat genadeloos afstrafte!
Ik hád vanochtend bij de klerenwinkel in De Rijp een nieuw truitje oid willen kopen maar ik voel me zo ellendig dat ik na een snel bladeren door een rek weer naar buiten loop.

Weer op Facebook blijken er aardige mensen te zijn die me begrijpen.
Dat doet me goed (en maakt me óók weer aan het huilen – voor een gevoelloos iemand ben ik wel erg emotioneel).

Iemand stuurt me dit toe en elk plaatje leidt tot herkenning en nog meer gejank.
Als ik niet beter wist zou ik denken dat ik ongesteld moest worden.

http://blog.auntyacid.com/this-comic-strip-nails-what-its-like-to-be-an-introvert-hilarious/

OMG ik ga al over 24 dagen naar Amerika.

Daarvóór ga ik nog 2x op mini trip (waarmee ik telkens twee dagen ‘verlies’).
Ik moet nog een keer naar de dokter (om te babbelen over melatonine – leek me een goed idee).
Dat testament moet getekend = nog een tripje naar Hoorn.

Ook zal ik bij R. in Amsterdam koffers met inhoud gaan ophalen in de week voor ik vertrek omdat ik hem op de dag dat ik wegvlieg niet via de IJtunnel (met die koffers) kan oppikken omdat die dan dicht is.
Zodat R. me ergens op een plek zal treffen zónder die koffers maar die moeten dan wel al in Grootschermer staan.

Kramp in mijn maag van de zenuwen.
Er zit niets anders op: strak schema maken en me daaraan houden.

Ik had een aantal jaren een vriendin met wie ik veel naar opera’s en concerten ging.
Opeens besloot ze dat ik een naar persoon was (omdat ik had gezegd dat ik met haar uitging omdat ik ‘haar gezelschap op prijs stelde’ want ik deed het dus uit egoïstische motieven – als je het niet kunt volgen, ik ook niet).
Niet lang daarna was de vriendschap verbroken.

Dit verhaal vertelde ik laatst aan iemand en het deed nog steeds hartstikke pijn.
Zodat ik had moeten denken ‘gelukkig heb ik dat toxic persoon nu uit mijn leven’.

Maar deze *oen* denkt: hoe zou het toch met M. zijn?
En ik schrijf een mail met ‘hoe is het met je’ en al snel zijn we weer enthousiast aan het mailen en o, wat hééft ze me gemist en wat heeft ze spijt van hoe ze me heeft behandeld.
We maken zelfs een voorzichtige afspraak om elkaar weer te ontmoeten.

Dan vertelt ze haar man – die mij niet mag – dat we weer contact hebben.
En stuurt ze me gisteravond een lang mail waar zoals men wel zegt “de honden geen brood van lusten”.
Verwijten die nergens op slaan, vermoedens uit de fantasie gesleurd (en ook: onjuist).
Pets pets, klappen om m’n oren, slagen in m’n gezicht, trappelen op m’n hart.

*Ik* vermoed dat het gesprek met haar man tot deze ommekeer heeft geleid.
Maar wat doet het ertoe.
Ik heb me opnieuw laten kwetsen.
Eigen stomme schuld.
Ik *wist* hoe deze vrouw zomaar kon omslaan van ‘jij bent mijn hartsvriendin, met jou kan ik alles delen, niemand vertrouw ik zo als ik jou vertrouw’ naar ‘je bent niks en ik haat je’.

Het raadsel is dus meer wat maakt dat ik haar toch weer opzocht.
Waarom ik zo onvoorzichtig omga met mijn eigen gevoelens.

Nu vraag ik me af: sta ik hierin alleen?
Of is er iemand die dit herkent.
Maar ja, de kans dat die iemand dat hieronder in de commentjes gaat zetten is natuurlijk te verwaarlozen 🙁

Een week geleden was ik in Praag voor een concert van Edita Gruberova.
Hier ben ik met de Diva – grinning like an idiot.

Ik heb vanmiddag een nieuw testament gemaakt.
Dwz aan de notaris verteld wat ik wil.

Ik dacht dat het een vrij zakelijke kwestie zou zijn.
Even opgeven wie de gelukkigen zouden zijn.
Ik was niet voorbereid op dat ik moest hebben nagedacht over of ik begraven of gecremeerd zou willen worden en of er een advertentie moest worden geplaatst en in welke krant (“geen kaarten?” “nee”).
Dit dus voor het geval R. éérst komt te overlijden en de notaris het allemaal verder moet regelen.

Dan de lastige vraag: hoe komt de notaris zélf er eigenlijk achter dat ik het loodje heb gelegd.
Had ik nog niet aan gedacht.
Ik hoop dat Lyda dat wil melden (note to self: Lyda vragen).

En zo waren er nog een paar dingen zodat ik *niet* met een goed ‘ziezo-eindelijk dat eens goed geregeld’-gevoel de deur uitging maar nogal bedrukt.

Ik moet al tijden een nieuw testament maken.
Het kwam er niet van o.a. omdat ik niet kon bedenken aan welk goed doel ik alles wou nalaten wanneer R. niet kon erven.
Ik ben eruit: Wakker Dier.

Toen nog het notariskantoor dat het moest doen.
Gegoogled op prijzen en beoordelingen en uitgekomen op AbmaSchreurs in Hoorn.
Daarna nog een paar dagen uitgesteld en nu ein-de-lijk gebeld.

Aardige jongeman aan de lijn.
Afspraak gemaakt voor a.s. dinsdag.
Het is raar om het te zeggen maar ik voel me een beetje ‘een grote meid’.
Alsof dit héél dapper is.

Ik was op mini trip.
Naar Praag.
Voor Edita Gruberova.

Ik vond Praag erg toeristisch (= niet leuk).
Wat heel raar was: er was 1 affiche voor het concert met een foto van 30+ jaar geleden uit haar Bonnie Tyler-periode.

Ik zag weer veel fans die ik al kende en enkele die ik nu ontmoette.
Ik ben dan altijd onzeker: vinden zij mij ook leuk of beeld ik me dat in.

De diva is wat in haar nadagen maar het zijn nog steeds mooie dagen en er zijn momenten dat ik weet: hiervoor ga ik op mini trip.
Helaas had ik daarna een haast slapeloze nacht met veel korte nare dromen waarin het slecht ging met mijn dieren.

Zo ziet Edita Gruberova er nu uit.
Geen Bonnie Tyler meer.
Maar hartstikke leuk en we worden allemaal ouder en zij is bijna 70 en ik teken daarvoor bij wijze van spreken.

Normaal is voor mij: geen make-up.
Soms denk ik zelf: zal ik toch eens iets proberen.
En laatst mailde iemand me: volgens mij zou make-up je mooier maken.

Ze stuurt me kohl en ik maak er een studie van en je moet het heel eng (vind ik) tussen je oogleden smeren en dan vlekt het bij mij alle kanten op en ooit kocht ik ik tijdens zo’n eerdere ‘zal ik make-up eens proberen’-bui Clinique makeup remover maar dat helpt amper om het teveel weer weg te vegen.

Vele uren later is het ergste weggezakt en gáát het wel kwa plaatje.
De ochtend erna is het nog een betrekkelijk bescheiden streepje onder de ogen zodat ik denk: áls ik het al doe, moet ik het dus de dag ervoor doen zodat het afgezwakt een beetje normaal oogt.

Mijn cosmetisch adviseuze stuurt me op mijn verzoek foto’s van hoe zij zich opmaakt.
Een dikke streep over de wenkbrauwen.
Een véél handiger gedoe met kohl.
Mascara.

Harde, rode lippenstift.

En ja, haar gezicht wordt ‘sprekender’ dan direct na ‘bleekjes’ opstaan.
Maar wil *ik* dat wel?

Ik kijk nog eens in de spiegel en zie mezelf herstellen van de kohl.
Nee! denk ik.
Ik houd het maar gewoon bij ‘mezelf’.
Misschien niet zo ‘sprekend’ maar meer: ik.

Vorig jaar ging ik in oktober-november naar Amerika (en het was vaak koud).
Dus ga ik dit jaar in augustus.
Daarna legde ik de voorjaarvakantie vast: eind april tot 19 mei.

Zodat ze nu dicht bij elkaar liggen.
Wat op zich geen probleem zou zijn maar ik stuur altijd spullen vooruit (om het relatief lichte sleepkoffertje in de cabine te kunnen meenemen) en wat ik o.a. vooruit stuur is info over ‘wat te doen’ waar ik heen ga.
Zodat ik die nú moet uitzoeken.
En dat voelt raar want dit is de tijd die ik hoor te besteden aan het bekijken van de vakantiefoto’s van de vórige reis.
Aan napret.

De vorige reis vielen de huizen die het mooist *leken* het meest tegen.
Ik kijk daarom nu extra kritisch naar de nieuwe huizen in augustus.
Zijn ze wel zo licht als ze lijken (of is er driftig geflitst).
Zijn ze wel zo ruim (of is de groothoek steeds ingezet).
Zijn ze écht ver van de snelweg en ver van de buren?
Is het uitzicht schitterend of zijn de foto’s van dat uitzicht vanaf een heuvel verderop gemaakt?
Helaas zal het ook nu pas ter plekke blijken.

En OMG! heb ik écht 1 huis gehuurd zonder tv?
Voor drie hele dagen?!