Ik had het al over jonge kauwtjes en de ouders die zo hard moeten werken.
Nu zit 1 zo’n jonge kauw op de rand van de ren naast het huis.
Zonder ouders.

Hij snapt ‘gevaar’ niet.
Ik kan op 10 cm langs hem lopen en voor hem staan en tegen hem praten.
Ik heb geprobeerd hem te voeren: stukje eiwit van zachtgekookt eitje direct voor hem gelegd (wat de volwassen kauwtjes graag verschalken wanneer ik dat aan de kipjes voer).
Hij snápt het niet.

Wel snapten de volwassen kauwtjes toen ik de rest van het ei op de grond neerlegde dat er weer voer was en doken ze er op af.
Kind-kauw probeerde bij verschillende het ‘voer mij’ maar niemand wou hem voeren.
Nu zijn alle volwassen vogels weer weg.
Hij zit er nog.

Hopelijk wordt hij vannacht niet door iets of iemand gegrepen en herinneren zijn ouders zich morgen dat ze nóg een kind hadden dat ze bij mij hebben gestald.
En natuurlijk hoop ik vurig dat Loki er niet mee gaat spelen.

Binnenkort ga ik naar Praag.
Mini trip.

Omdat het leven al kort genoeg is (en het openbaar vervoer van het vliegveld van Praag naar het centrum niet in 1 rechte lijn) heb ik het aanbod van het hotel aangenomen om me met een taxi te laten ophalen.
Dit deed ik laatst ook in Boedapest.
En het heeft wat! opeens de vrouw te zijn voor wie een gedienstig doende man een bord ophoudt wanneer je op het vliegveld door de douane bent: “Mrs Doomen”.

Zowel Hongarije als Tsjechië heeft eigen geld.
Lastig.
Had iedereen maar de Euro.
Of de dollar die er erg op lijkt kwa waarde.
Desnoods het Britse pond.

In Hongarije werd ik opgehaald door een chauffeur die ons beider leven waagde maar me zeer rap bij het hotel afleverde en die ik – ontdekte ik later – veel te weinig fooi gaf omdat ik toen nog niet door had hoeveel dat rare geld waard was zodat ik 10% niet kon omrekenen.
Erg sneu want het was spitsuur en er waren opstoppingen en die man deed echt zijn best.

Op de terugweg: zondagochtend, amper verkeer op de weg, hield ik de meter goed in de gaten en zag die steeds meer oplopen want deze chauffeur nam het ervan! Langzaam dat-ie reed! Waardoor de meter opliep want die ging in tijd en niet in kilometers.
Daarom belachelijk hoge fooi.

Maar: Praag dus.
Ook daar hebben ze raar geld en ook daar – lees ik – is 10% een normale fooi.

Ik denk: het hotel vragen of het klopt.
En realiseer me dat ik alleen zo onzeker ben in landen met ‘rare’ valuta.
Echt rare! want de Zwitserse franken zijn ook geen probleem.
Misschien dus meer ‘rare mensen’?

In mijn beperkte westerse-blik ogen dan.

Eerst had ik pijn in mijn onderrug en in mijn rechterzij.
Verklaarbaar: sinds ik terug ben uit Amerika heb ik per dag anderhalf uur in de tuin gewerkt.
Daar is mijn lijf niet aan gewend en dan zegt het ‘au’.

Vanochtend opeens pijn in mijn rechter schouderblad.
Nóg een verkeerde beweging vermoed ik want natuurlijk ben ik sinds die pijn niet gestopt met de strijd tegen het onkruid.
Niet meer anderhalf uur per dag, maar nog steeds zeker een half uur, drie kwartier.
Waarvan de tuin de slappe lach krijgt zeker na zo’n sappig regenbuitje als vannacht en vanochtend.
Groen! nieuw groen! overal nieuw groen!

Maar die pijn in mijn schouder dus.
Ik denk: zal ermee samenhangen, met die andere pijntjes.
Of: teveel aan de computer gezeten.

Ik wend me tot google.
Dat vermoedt dat het mijn hart is.
Het roept me toe dat ik direct naar de huisarts moet.

Ik besluit google niet te geloven maar misschien wel een dagje kalm aan te doen in de tuin.
(niet dat ik veel keus heb, mijn lijf zégt niet alleen meer ‘au’, het schrééuwt het)

Wanneer ik de kippen voer, voer ik ook een stel eenden.
Ik wou dat het niet zo was maar er is een groep die weet wanneer er wordt gestrooid en dat ik niet de hele tijd maaiend met de armen ze kan wegjagen: andere dieren moeten ook gevoerd en bovendien wordt het na een minuut of vijf vervelend.

Vandaag strooi ik, loop door naar de achtertuin en terug naar het huis en holy shit!
Daar is een moedereend met zéér jonge pulletjes.
Net uit het ei.
Negen.
In gedachten zie ik ze al in het hapgrage mondje van Loki.

Die zit opeens achter het raam en ik kan zijn hebberige kek-kek-kek bijna hóren!
Moedereend ziet/hoort het ook en sprint met haar kroost richting de vijver waarbij de kleintjes over de eigen pootjes en vleugeltjes struikelen om haar te kunnen volgen.

Even later drijven ze in de vijver.
Loki heb ik dan binnen gesloten.
En na een minuut of tien bonken tegen een afgesloten kattenluikje geeft die het op en gaat maffen op zijn toren.

 
Sindsdien (dat was half acht) heb ik de eendjes niet meer gezien.
Wat kán betekenen dat moeder erin is geslaagd ze in de sloot te loodsen (waar ze weer ander gevaar te wachten staat).
Het kan ook betekenen dat ze nog ergens in de jungle van mijn tuin zitten.

In elk geval heb ik het kattenluikje weer open gezet.
Zodra Loki binnenkomt met pulletje 1 weet ik dat ik het weer moet afsluiten.

Het beeld is eigenlijk een beeld*je*.
Het staat op een begraafplaats in Three Rivers bij het graf van Mary T. Von Pentz die in 2006 op 88-jarige leeftijd is overleden en die ook iets met katten had.

Het beeldje is ook heel mooi van de andere kant.

 

Gisteren land ik op Schiphol en R. vertelt me dat Loki zoek is.
Paniek en een hoop geregel (aanmelden bij zoeksites, op Facebook etc).
En een poster op de voordeur.
Plan gemaakt om vandaag flyers te maken.
Niet dat óók nog gisteren omdat ik intussen meer dan 24 uur niet heb geslapen en amper nog op mijn benen kan staan.

Ergens in de avond gaat de bel.
Buurvrouw.
Dat er bij haar al 2 dagen een kat op zolder zit te janken.
Ik ga mee en ja! het is Loki.
Zielig verstopt in een hoekje en maar jammeren (en ook een dekbed onder geplast).

Hij laat zich door me meenemen en eenmaal thuis zijn we heel blij met elkaar.
Loki wijkt niet meer van mijn zijde, slaapt op bed, vindt geen rust wanneer hij vanochtend even op zijn toren probeert te slapen, kijkt steeds op waar ik ben en begint te spinnen wanneer hij me ziet.
Nu ligt hij weer naast me op het bureau op een handdoek – wat hij niet meer deed volgens R.

Zijn vacht is trouwens weer mooi aangegroeid.

Toen ik weg ging zat in het konijnenhok aan de slootkant een witte eend te broeden.
Ik liet haar met rust maar voorzag problemen zodra de eieren zouden uitkomen.
Hoe moesten die pulletjes uit de konijnenren komen?

R. mailt me: ze zijn uitgekomen (uit de eieren), het zijn er negen en eerst zag hij ze in de vijver – slimme moeder!
En toen had witte eend ze in de sloot gekregen – slimme moeder.
Helaas was ze al te ver weg voor een foto toen R. dat zag.

Maar het is wel een leuk bericht.

Zoals die dingen vaak gaan: vanmiddag valt een brief van de belastingdienst in de bus.
Omzetbelasting.
Ik krijg vast terug, denk ik! gezien mijn gebrek aan winst en zelfs amper omzet (alleen maar 1 maand).

Maar: “Omzetbelasting volgens schatting € 250”.
Schatting??

Plus: Boete wegens niet betalen 3% van € 250 minimum € 50.
En: Boete wegens niet doen van aangifte € 65.

Totaal € 365.
WTF?!

Ik mail mijn belastingman en vraag wat er aan de hand kan zijn.
Een fout bij de belastingdienst misschien?
Want (denk ik maar schrijf ik niet zo letterlijk) *jij* kunt toch niet zijn vergeten mijn aangifte te verzorgen?!
En: wat nu? bezwaar maken? Uitstel van betaling vragen?
Of voor alle zekerheid betalen en hopen dat ik het geld tzt terug krijg.

De eend uit het kippenhok leek verdwenen.
Lyda vertelde me dat toen zij op de avond dat ik in München was het hok opende om te checken of de kippen op stok zaten de eend in paniek raakte.
Ik zág de eend nog wel (ik herken haar omdat 1 van haar pootjes wat verlamd is) maar niet meer in het hok.
Tot vanavond.
Drie kippen keurig op stok, eend vlak vóór het leghok met de snavel in de veren.
Ik laat het ene ei in het leghok maar liggen tot morgenochtend.

Achterin broedt nog steeds de witte eend.
Ik kan het deksel openen en ze zit geconcentreerd te zijn.
Ik zie haar vent ook niet meer.
Volgens de regels die op internet te vinden zijn betekent dat, dat ze niet meer te bevruchten is maar dat de eieren gelegd zijn en ze nu toekomt aan het echte werk.
Dat mag ze alléén doen, meneer eend gaat nu iets anders doen.

Als ze komt aanhollen, luid kwakend, krijgt ze eten.
Of R. dat gaat bijhouden weet ik niet.

Woensdag was ik naar München voor een mini trip.
Lucrezia Borgia met Edita Gruberova.

De ideale uitvoering staat op dvd en die is met Pavol Breslik in de rol van Gennaro.
Nu zong een andere tenor en ik vond ‘m helemaal niks.
Eigenlijk was hij niet eens zo slecht.
Maar zoals de aardige man die naast me zat en die Klaus heette al zei: “he is not Pavol Breslik”.

De bariton en de mezzo waren geweldig, Edita Gruberova overtrof mijn verwachtingen zeker omdat ik wist dat ze ziek was geweest (en daarom haar concert in Hannover waarheen ik had willen gaan) had afgezegd.
Ik trof er enkele aardige mede-fans.
En na de voorstelling wachtten we bij de stage door.

We wachtten wel een uur en nog steeds geen Edita.
Een van de fans vertrok: hij had de volgende ochtend een vlucht om zeven uur.
Ik bleef staan.
En ging me na een tijdje afvragen: sta ik hier nou echt nog omdat ik per se Edita wil zien of omdat ik bang ben door de special fans opnieuw te worden gebrandmerkt als so-called fan omdat ik wegga.

Ik realiseerde me dat het dat laatste was en ik ging weg.
Wat het toch on-af maakte.
Want voor mij hoort het erbij, na de voorstelling de ster nog even zien.
Ik hoef niet eens per se met haar te praten. *Zien* is voldoende.

Deze foto nam ik van het applaus.

Sinds gisteravond zit er een bruine eend in het kippenhok.
Misschien is ze aan het broeden.
 
In het konijnenhok aan de waterkant zit achter het deurtje rechts een witte eend te broeden.
Als ze kinderen krijgt kunnen die de ren niet uit en zul je moeten helpen.

Weken, nee: maanden lang stikt het in mijn tuin van de eenden.
Ze eten het graan van de kippen.
En tegen mee-eten heb ik niet eens zoveel bezwaar, maar ze stormen er met hun allen op af en jagen de kippen weg.

Ook belagen ze de knagers, mn die in de achtertuin.
Er zijn momenten dat ik van achter naar voor ren en terug en nog een keer om de krengen roepend en met de armen wapperend te verjagen.
Wat zinloos blijkt zodat ik de kippen ’s ochtends niet direct uit hun hok laat maar ze korrels toewerp in het uitloopje (dan eten ze tenminste nog wát) en ik de knagers achter vooral ook wortels geef voor het geval die niet voldoende droog voer binnen krijgen omdat de eenden het roven.
Logisch dat de knagers achter intussen geen wortel meer kunnen zien.
Voor Lyda en R. laat ik uitgebreide instructies achter hoe ze de eenden te slim af kunnen (proberen te) zijn.

Dan verandert er iets.
Ik krijg twee nieuwe eenden.
Een paartje dat de hele dag zoet op het terrasje achter het huis zit.
Voor mij zijn ze bang, de kippen behandelen ze met respect.
Wanneer helemaal aan de rand van de voerplek een enkel graankorreltje is beland, durven ze dat nét te eten.

Maar de woerd verandert in een furie wanneer andere eenden (m/v) het terrein opkomen en mept ze met veel geweld het erf af.
Hij verzuipt ze bijna in de vijver, plukt er de veren met grote plukken uit en al snel weten de andere eenden: daar moet je niet zijn.
Een enkeling probeert het nog wel eens.
Maar het wordt hier steeds rustiger.

Zodat de kippen nu weer direct naar buiten mogen.
En ik niet meer op en neer hoef te rennen.
En ’s avonds is het voldoende wanneer ik even op de bank bij de achterren ga zitten (liefst met Loki naast me).
Vogels verschrikken hoeft niet meer.

Nu maar hopen dat ‘zij’ niet gaat broeden en hij meent dáár te moeten gaan waken.

Ik babbel een eind weg op sociale media.
Hier, op twitter, op Facebook.
Ik mail ook een hoop.

Daarbij ben ik heel open.
Maar bij een kritische reactie voelt het als een klap in mijn gezicht en dat zeg ik dan.
Soms.
Meestal duik ik gewoon *onder*.

Laatst op Facebook zei ik dat ik gekwetst was door een boze reactie.
Waarop ik terugkreeg dat de reactie niet *boos* was, ze was het alleen oneens! en pakte daarover dus breed uit.
Wat best kan en mag maar ik zeg regelmatig – hier en ook daar – dat ik er niet tegen kan als mensen rot tegen me doen.
Dus daarmee kán rekening worden gehouden.

Iemand anders mailt me privé over die uitwisseling.
Dat ze hem had gezien en dat ze zich kon voorstellen dat het pijn had gedaan.

*Zij* die het deed laat niks privé horen en smijt bericht na opgewekt FB bericht over zichzelf op Facebook en ik lees ze zo min mogelijk en denk: hoe kán dat nou? We waren toch FB-vriendinnen?
Ik heb je laten weten dat iets pijn deed en… geen sjoege?