Na Montrose ga ik naar Moab, Utah.
Waar ooit de liefde voor Utah begon, toen Lodewijk en ik er samen waren.

Ik was er al eerder de afgelopen jaren.
2x in een apartement dat The Overlook heet en dat best mooi uitkijkt maar het ligt aan een doorgaande weg (er boven maar dat neemt niet weg dat je steeds auto’s hoort en ziet) en 1x in een schitterend huis in de bergen bij Blanding.

Nu heb ik gekozen voor de ‘Grandview’: “This large studio-styled, southwest decor guesthouse has a spectacular view and is located at 6500 foot elevation. The unique 850 square foot home offers seclusion and hiking trails that begin right out of your front door!”
Huurders maken melding van een doodenge slingerende gravelweg naar boven.
De verhuurder vroeg ik of die naast een ravijn ligt (dat durf ik nl niet) maar hij zegt: nee.

Daarna naar Marysdale omdat het huis me mooi lijkt en er zijn zitjes en dieren en verder is daar geloof ik geen bal te doen maar misschien valt dat mee.
En misschien ben ik allang blij met het zitten en kijken en lezen.
“Our New and modern quality 3 bedroom and 2 bathroom family or group rental cabin is more like a large vacation home that has all the extras including a jacuzzi spa hot tub, washer and dryer, two satellite TVs with VCR and DVD player with audio amplifier and speakers, ranch-style modern kitchen with all large and small appliances, wireless internet, 2 barbeque grills, comfortable living room, 2 large view decks, playground with games for kids and adults, outdoor picnic area and fireplace, creek, meadow, and forest.”

Dan twee dagen naar Torrey waar ik afgelopen mei vier dagen zat in kou en regen.
Ik dácht dat ik er nooit zou terugkeren maar het ligt mooi op de geplande route en als het inderdaad mooi weer is kan ik ook daar lekker in de zon zitten.
Wie weet komt er een konijn voorbij.

Dan iets heel spannends.
Drie dagen Escalante.
In een huis in een canyon (even goed kijken – midden van de foto).
Zonder tv! jawel! ik durf!
Je rijdt erheen door een riviertje (over durf gesproken).
“This getaway is a 2 bedroom, 2 bath river front home tucked in between large cottonwood shade trees with views on all sides of the Escalante Canyon, meadows, cliffs, and river. The 1300 sq. ft. house sits in a lush riparian oasis surrounded by 600 ft. sandstone cliffs. Hike from the front door to first class scenic wonders.”

Deze foto is ook van dat huis.

Tenslotte heb ik iets geboekt in Herriman bij Salt Lake City.
Daar zou ik mijn laatste dagen doorbrengen en dan op de ochtend van het vliegen rechtstreeks naar de luchthaven rijden.
Van die reservering heb ik spijt.
Misschien annuleer ik die wel.

Ik ‘moet’ nog in april-mei naar Amerika (over 98 dagen! yeah!) maar ik ben al mijn reis in augustus aan het plannen.
Lijkt wat overdreven maar echt: de mooiste rentals zijn zelfs nú al weg.

De eerste bestemming is weer Whitewater, Colorado.
Groot huis, wide open spaces, paarden, hertjes, vogels.
Enige nadeel: eigenaren die iets te hartelijk zijn (aan samen eten valt vrees ik niet te ontkomen) én ze zijn hartstikke rechts.
Ik heb dus gezegd dat ik alleen kom als we het niet over politiek gaan hebben.
Ik moet nog zien of dat lukt zo vlak voor hun verkiezingen.
Ik blijf er vijf dagen.

De tweede bestemming is Mancos.
Dat ligt in zuid Colorado.
Dit huis is afgelegen, het lijkt me heel mooi.
Twijfel: er zijn pas twee recensies.
De eerste is kort en positief, de tweede is: eigenaar cancelde twee weken voor de datum opeens de reservering.
Daar blijf ik drie dagen.
Als de eigenaar het inderdaad wil.

Dan ga ik terug naar Montrose.
Naar het schattige huisje met de vele vogels waar ik de 1e x een slang in de slaapkamer aantrof.
Maar ook: met Ebby op wie ik de vorige keer mocht passen.
De eigenares verhuurt het huisje niet meer maar maakt voor mij een uitzondering omdát ik op Ebby wil passen en omdat ze voor mij niet alle persoonlijke bezittingen uit het huis hoeft te halen.
Dat wordt vier dagen.
Daarna weet ik het nog niet.
 

Ergens in november bleken mijn handschoenen de sokkentruc te hebben gedaan: van de twee paar die ik hád, was van elk paar één handschoen zoek.
Omdat ik slecht, koud weer verwachtte ging ik googlen op handschoenen (kopen).
Dat had Facebook door dus al snel verscheen in de rechterkolom een advertentie voor handschoenen te koop bij Dresslilly.
Dat is een bedrijf in China dat gratis verzendt.

De handschoenen leken me wel leuk – en niet duur – en ik zag ook nog een jasje voor minder dan € 30 dat prima oogde.
Doe dat er ook nog maar bij (dit was voordat ik ging uitrekenen hoeveel geld ik nog op mijn spaarrekening had voor al mijn reisjes).
Als maat koos ik M.

De handschoenen arriveerden eergisteren.
One size fits all bleek voor mij een ietsje te groot maar niet zeuren over dat extra vingertopje – ze zijn ok.
Het jasje kwam vandaag.

Het is een leuk jasje.
Maar maat M blijkt bestemd voor heel kleine dunne Chinese meisjes: ik krijg het niet dicht.

Terugsturen kan.
Naar China.
Op eigen kosten.

Ik had tickets voor een Liederabend van Edita Gruberova in Boedapest.
Gekocht eind juni na een avond met de toen nog zo lieve Marija.
Omdat zij graag erheen wou.
En ik houd niet zo van liederen maar het leek me (toen) leuk om met haar erheen te gaan.
Tickets gekocht op de eerste rij in het midden.
Aan de voeten van ons idool.

Sindsdien is Sammie ziek geworden en is de vriendschap met de bij nader inzien toch niet zo lieve Marija beëindigd.

De afgelopen weken dacht ik vaak: zal ik wel naar Boedapest gaan.
En stelde de beslissing steeds uit.
Tot vanmiddag. Ik ga niet.

Wat te doen met de tickets.
Ik kan proberen ze te verkopen.
Na overleg met S. besluit ik te doen wat mijn hart me ingeeft: ze schenken aan Marija die immers zo graag naar dit concert wou.

Ik stuur haar een mail.
En verwacht eigenlijk geen antwoord.
Dat komt wel.
Dat ze niet kan omdat ze de dag ervoor een examen heeft.
Ik probeer nog: dit is de dag erna.
Misschien fijn om je te ontspannen.

Of er nu nog iets komt?
Wat ik vooral merkte: ze raakt me nog steeds.
Ze heeft me klote behandeld, ze heeft me op mijn hart getrapt.
Maar als ze weer contact zou willen, zou ik dolblij zijn.
Tegen beter weten in.

[de eerste reactie was zakelijk-niet-onvriendelijk, de tweede met ook ‘nee’ was tamelijk bot]

Een hele tijd terug (misschien al wel bijna een jaar) merk ik opeens dat bij hete thee een kies links onder pijn gaat doen.
Dat móet mijn ene overgebleven verstandskies zijn! denken mondhygiëniste en tandarts.

Maar, merk ik later, het is niet de verstandskies, het is de kies ernáást.
Ik zeg dat tegen de mondhygiëniste die zeker weet dat ik me vergis.
Mensen vergissen zich altijd, zegt ze.
Ze denken bv dat het onder zit maar het zit boven.
Maw: laat dit nou maar aan ons over.

Omdat de verstandskies er tóch een keer uit moet, laat ik dat een paar weken geleden (na een paar keer uitstellen) gebeuren.
Eerst eet en drink ik niet langs die kant ivm het genezen van de wond.
Nu wel.
En ja hoor: het is toch de kies die ik voor de pijnlijke hield die écht degene is die gevoelig is voor warmte.
En laat dat nou de kies zijn waaraan de vrouwelijke tandarts in april vorig jaar heeft zitten prutsen nadat daar een vulling was uitgevallen.

Gisteren was ik in het ziekenhuis.
Ik had een afspraak met een specialist.
(euvel is niet erg, maar ik heb geen zin hier te vertellen wát het is)

Eerst dit: mijn huisarts is prima.
Aardige man, kundig ook.
Maar mijn ‘euvel’ kon hij niet oplossen en daarom verwees hij me eerst naar een specialist in Alkmaar.
Een typische *dokter*: amper aandacht voor me, liep na een korte inspectie gewoon weg en liet het aan een meisje-aan-de-PC (assistente? iets in opleiding?) over me nader te informeren.
Naar hem wou ik niet terug.
“Het klikte niet” vatte mijn huisarts het eufemistisch samen.

Daarom was ik gisteren in het ziekenhuis in Purmerend.
Met deze specialist zou ik het wél kunnen vinden, vermoedde mijn huisarts.
Ik wóu het ook met haar kunnen vinden.
Maar wat me vooral aan haar opviel was dat ze eerst minutenlang zat te lezen op haar scherm wat de huisarts had verteld en dat ze na kort onderzoek langdurig zat te tikken wat haar bevindingen waren.
Daarna onthulde ze wat ze ging voorschrijven (niet ‘waaróm’) en vroeg of ze het recept zou sturen naar de apotheek in haar ziekenhuis waar ik nu tóch was of naar mijn eigen apotheek.

Op mijn tegenvraag hoe het zat met de vergoeding als ik het dáár ophaalde zei ze dat ze dat niet wist.
‘Doe maar mijn eigen apotheek’ zei ik daarom.
Wat leidde tot nog meer intikken.

Met ‘over zes weken terugkomen ter controle’ stuurde ze me weg.
En pas terug in de auto realiseerde ik me welke vragen ik allemaal niet had gesteld omdat ik er tussen haar gestaar op het scherm en het vele tikken geen ruimte voor had gevoeld.

Het was bar en boos met het vuurwerk gisteravond.
De overbuurman (die slechts af en toe in het huis verblijft) had er nu een feestje georganiseerd.
Meer dan een uur duurde de pret (foto’s zijn alleeen ter illustratie van hoe leuk het was).

 

Je begrijpt dat ze vanochtend direct de mn voor mijn huis en voortuin veroorzaakte troep zijn gaan opruimen.
*Niet*.

 

En nu hopen dat ik onthoud wat mijn indeling is én dat als ik er dingen bij stop ik dat netjes doe in het daarvoor bestemde doosje of mandje.

 

 

Mensen die iemand zijn mogen nu een verhaaltje schrijven over wat dit jaar voor ze heeft betekend.
Dat wordt dan gepubliceerd op een website die ‘mijn moment’ heet.

Mijn eerste ‘moment’ was toen ik op 8 januari Guus moest laten inslapen.
Mijn laatste ‘moment’ zal zijn dat ik woensdag hoor of de tumor van Sammie goed- of kwaadaardig is.

Mijn werkmoment is dat ik onder ogen moest zien dat mijn winkel niet meer liep.
Waarna ik nog wat vruchteloze pogingen deed om via marktplaats en hier spullen te slijten.
Het enige dat ik bereikte was dat mensen wel dingen *gratis* wilden hebben – en dan bij voorkeur met de portokosten voor mijn rekening.
Een paar maanden hoopte ik dat zich kwa werk iets nieuws zou aandienen.
Die hoop heb ik opgegeven: ik ben nu officieel met pensioen.

Ander moment: de Letse vriendin met wie ik in het buitenland opera’s en concerten bezocht zegde de vriendschap op.
Dat deed ze met kwetsende woorden die nog steeds bijna dagelijks bij me bovenkomen en die me blijven pijn doen.

Tenslotte ben ik dit jaar serieus opera groupie geworden.
Van Pavol Breslik en toch ook weer van Edita Gruberova.
En ging ik ook naar Amerika.

Terugkijkend op het geheel ben ik niet vrolijk.
Wat ook kan komen omdat ik door de recente ontwikkelingen met Sammie *alles* (te) somber zie.

Alles is gesorteerd.
Nu moet ik alleen nog bedenken hoe ik het zo terug opberg dat ik het ook kan vinden zodra ik het nodig heb.

Het opruimen schiet lekker op.
Alle dozen en tassen zijn geordend in ‘mond’ ‘nagels’ ‘zonnebrand’ ‘pleisters’ en ‘body lotion’.
En helaas nog te veel mini categorieën zodat ik het morgen vast weer zo in de kast terug opberg dat ik over een maand niks meer kan vinden.

Ik heb een hoop weggegooid.
Ik heb ook nog mini zeepjes en mini shampoos en mini body lotions van hotels over.
Wil ik best aan iemand toesturen maar het zijn er niet zo overweldigend veel dat iemand er de pakketkosten voor zou over hebben.
Ik wil er nog wel een fles glijmiddel twv € 15 bijdoen.
Was een kadootje van bol.com toen ik een kleine fles parfum kocht.
Ze dachten blijkbaar dat glijmiddel dan ook goed van pas zou komen.

Wat ik óók heb: veel shower caps van hotels.
*In* de verpakking.
Ik vind ze zelf erg handig als ik even wil douchen zonder ook nog mijn haren te wassen.

Mocht je denken: wil ik best hebben!
Ze zijn licht én kunnen worden verzonden met een kerstpostzegel.
De kosten van de envelop gun ik je.
Zeg ut maar.

[update: voor de zeepjes en lotions heeft zich een liefhebster gemeld – ik stik nog in de shower caps en de fles glijmiddel is ook nog beschikbaar]

 

Al een tijdje erger ik me aan het plankje boven de wastafel in de badkamer.
Het is vies.
Er ligt zelfs een muizenkeutel.
Gatver!
 
Alles eraf gehaald.
Plankje zo goed mogelijk schoongemaakt.
Dingen weggegooid.
De rest ontdaan van vieze, stoffige en vettige aanslag.

Ziezo.

Nu de badkamerkast nog.
En de rand van het bad.
 

Het testament blijft onvindbaar.
Maar (vertelt R. me nú): dat is niet erg want ik moet toch een nieuw testament maken en daarmee herroep je altijd alle vorige testamenten.

Zodat ik nu moet nadenken over wat erin moet.
R. blijft mijn eerste erfgenaam.
Maar ik heb geen beste vriendin meer.
Wel een aantal mensen die ik graag mag.
Maar ook weer niet zó graag dat ik ze mijn hele hebben en houden (wat vooral zou neerkomen op mijn huis) wil nalaten.
En om nou op te delen in porties per persoon… dat is ook weer zo wat.
Bovendien: wat als ik mot krijg met iemand (gedachtig M. die me dit jaar zo pijnlijk uit haar leven heeft gebannen).

Intussen is me te binnen geschoten wat destijds mijn goede doel was.
Dat zou het nu niet meer zijn.
Wat dan nu? Wakker Dier?

In De Rijp zit een notaris.
Op de foto ziet hij er niet extreem snugger uit.
Zijn website is zéér basaal.

In Alkmaar zie ik een betere (kwa website).
Maar die heeft een té rare naam.

Hoe dan ook eerst maar eens bedenken wie ik mocht R. dan niet meer leven (wat got verhoede natuurlijk) blij wil maken met een mooi huis aan de Eilandspolder dat het écht moet hebben van locatie-locatie want er moet een hoop aan worden opgeknapt.

Gisteren vraagt R. me opeens naar mijn testament.
Dat ik uiteraard heb want waarom zou ik zónder testament alles nalaten aan een verre achterneef die ik niet eens kén.

Hij vraagt me wat erin staat.
Wat hij wel weet, het is meer om mij er nog eens bij te doen stilstaan.

Hij is mijn eerste erfgenaam.
En als hij dan al dood zou zijn?
Mm.
Even denken.
Ik vermoed: Willy.
Mijn toen beste vriendin die nu al heel lang dood is.

En mogelijk een goed doel.
Maar wélk doel? Is dat nog steeds het doel dat ik nu zou koesteren?

Dus: waar *is* het?
Geen idee.
Het kán ergens in een stapel zijn verstopt die betrekking heeft op de dood van mijn man.
Of mischien ligt het bij mijn slordig opgeborgen (zeg maar: op mekaar geduwde) belastingpapieren?

Ik neem aan dat ik het nog altijd kan opvragen bij de notaris die het heeft opgemaakt.
Aangenomen dat die nog steeds werkt.
Of anders bij het kantoor waar ze toen werkte??

Eerst maar eens beginnen aan de drie stapels onduidelijke papieren.

[Intussen de troep teruggebracht tot een hoeveelheid die als brievenpost zou kunnen worden verzonden – in 1 envelop.
Maar geen testament gevonden.]