Gisteren de post van de SVB en van Varkens in Nood op de stapel gelegd.
Vandaag toch maar de post van de SVB geopend.
Ze wijzen me erop dat ik over zes maanden AOW krijg.
Moet ik die wel even aanvragen.

Ik vraag aan.
Ik zie dat ik over zes maanden nog geen 60 % heb van wat ik nu heb als nabestaandenuitkering.
*Slik*.

Is er nou helemaal niemand die een verrassingspakket
– stickers
– koelkastmagneetjes
– iets heel anders
van me wil kopen?

Ik weet dat mijn Amerikareis ver weg lijkt (en *is*) maar ik weet ook van eerdere reizen dat als je te lang zit te tutten ‘zal ik dit huis reserveren of toch dat andere’ dat het leukste huis dan vaak al weg is omdat iemand andere niet zat te tutten.

Dus kijk ik gisteren op wat sites en zie een huis dat me wel bevalt en op de site staat tv en internet en ik reserveer en dan krijg ik vandaag een bevestiging dat er géén tv is.
Ik ga terug naar die site en er staat toch écht tv.
Alleen als je de cursor boven dat woord houdt, staat er ‘géén’.

Ze hebben ook al geen magnetron (nou ja zeg! hoe moet ik dan ‘koken’) dus ik zeg de reservering af met als argument ‘geen tv’.
Waarop de verhuurster wat pinnig reageert met “That’s fine. We understand that having only high speed internet, streaming video and DVDs is not enough for some people.”

En echt, als het nou een optrekje was geweest van minder dan 100 dollar!
Maar dit was meer dan 300 dollar! en dat voor drie dagen.

Nog eens kritisch gekeken naar de rest van het aanbod en meteen maar alles geschrapt dat boven de $ 200 uitkwam.
Vragen vooraf gesteld.
Of het wel klopt dat er echt tv is bv.
Blijkbaar kan een vrouw niet voorzichtig genoeg zijn.

Mijn mondhygiëniste heeft vastgesteld dat de wond goed is genezen waarmee het allemaal reuze is meegevallen, dat trekken van de verstandskies.
Napijn op dag 1 viel me wat tegen maar in de avond verdween die al.
Daarna nergens meer last van gehad.
Enige ‘zeur’-puntje: ik moet mijn antibioticakuur afmaken en dat zijn erg smerige tabletten die moeten oplossen in water.
Peanuts vergeleken met wat had kúnnen gebeuren en waarvan andere ervaringsdeskundigen melding maken.

Ik bedank Nanette en indirect ook tandarts Bert (die er niet is) dat ze allebei zo aardig voor me waren.
Zij noemt dat vanzelfsprekend.
Omdat *ik* zo aardig ben.
En zegt dat ze natuurlijk altijd proberen aardig te dóen tegen de klanten maar dat het bij mij automatisch gebeurt.
Ik krijg tranen in mijn ogen van ontroering.

‘Aardig’ word ik eigenlijk maar zelden gevonden.
Voelde héél goed mn omdat ik nog steeds aan het malen ben over hoe mijn vriendin uit Letland me zo harteloos heeft kunnen dumpen.

Sinds drie jaar volg ik Edita Gruberova en even dacht ik ‘daar stop ik mee want ze is niet meer goed genoeg’ en sloeg ik wat voorstellingen over.
Maar sinds dit jaar heb ik het weer te pakken en voor volgend jaar heb ik al tickets voor drie concerten en ook al een ticket aangevraagd voor een opera.

Nu maakt ze bekend dat ze t/m 2018 blijft zingen.
Zo viert ze in Zürich en in München en naar verwachting ook in Wenen dat ze 50 jaar professioneel zingt.
Zij is dan 72.

In de fangroup op Facebook vallen we over elkaar en onszelf heen: daar willen we bij zijn!!
Ik roep het ook.
En dan denk ik: ik ben eind 2018 achtenzestig jaar.
Wie zegt dat ik dan nog gezond genoeg ben om te reizen?
Wie weet of ik dan nog leef?

Die gedachten heb ik eigenlijk zelden.
Terwijl het logisch zou zijn ze wél te hebben.
Maar dat is geen *fun*.

Deze foto is in juli gemaakt in München toen ik oog in oog stond met de diva.

Het trekken van de kies viel erg mee.
Ook omdat de tandarts hartstikke aardig is én deskundig (wat een verschil met zijn vrouwelijke collega).
Hij moest erg om me lachen omdat ik zo zenuwachtig was.
Verder was het fijn dat mijn mondhygiëniste bij wie ik al erg lang kom en die ik erg graag mag optrad als assistente.

Thuis werd het leven wat minder leuk mn toen de verdoving deels was uitgewerkt (wang was slap, mond en kin stijf) en ik nog geen pijnstillers mocht slikken omdat ik de eerste uren sowieso niks mocht eten en drinken ivm het helen van de wond.
De wond nam er de tijd voor om dicht te gaan en al snel was ik door de gaasjes heen om het bloeden te stelpen maar gelukkig had bevriende buurvrouw L. ze wél in voorraad.

Nu ik pijnstillers slik gaat het beter.
Maar de tandarts waarschuwde: morgen en overmorgen gaat het pas écht pijn doen.
Alles bij elkaar duurt het een week.

Morgen wordt mijn laatste verstandskies getrokken.
Mijn mondhygiëniste zegt al jaren dat dat moet, de tandarts zegt het ook en ik heb steeds uitgesteld.
Tot morgen.

Ik slik al twee dagen antibiotica (dat moet) en morgen om 9.40 gaat het gebeuren.
Ik zie er tegenop (ik stelde niet voor niets steeds uit) maar tenslotte dacht ik: het zal niet leuk zijn, maar het moet, en over die napijn kom ik ook wel heen.

Tot ik, oen!, vandaag ging googlen op ‘verstandskies trekken’ en daar stuitte op allerlei gruwelverhalen.
Niet alleen van ervaringsdeskundigen maar ook op officiële tandarts-sites.

Dat had ik dus beter niet kunnen doen.
En alsjeblieft géén eigen rot-ervaringen hier onder zetten!

Ik was op en neer naar Berlijn.
Waar het stervenskoud was dus niks even leuk door de stad slenteren.

De opera was Faust van Gounod die ik niet kende maar die ik best leuk vond en Pavol was geweldig.
Erna had hij enkele fans including me uitgenodigd voor een pizza.

Ik ben slecht in dat soort dingen dus eerst zat ik me helemaal buitengesloten te voelen en toen was er genoeg drank in de vrouw en deed ik ‘spontaan’.
Zó spontaan dat de vrouw naast me probeerde me weg te duwen (zie hand) en Pavols agent (vrouw naast hém aan de andere kant) naar me kijkt of ik gek ben.

Boundaries.
Zo ging ik dus twee jaar in het buitenland naar de opera met een meisje waarbij ik mijn grenzen bewaakte.
Waren we allebei al om 1 uur in de stad en begon de opera om 7 of 8 uur? Dan was ik pas om 4 uur beschikbaar.
Wou zij zich omkleden in mijn hotelkamer?
No way.
Haar laptop daar achterlaten dan?
Ook al niet.

Naar mate we elkaar vaker ontmoetten stelde ik mijn boundaries bij.
Vier uur werd drie uur.
Maar verkleden op mijn kamer: NEE.
En laptop kun je in de goede operahuizen heel goed achterlaten in hun garderobes (doe ik zelf ook als het zo uitkomt).

Toch begreep ze het niet.
‘Boundaries’ dacht ze, dat is omdat ik een foreigner was.
(zij komt uit Letland)
En later – erger – een Westerner.

Dit was 1 stap verwijderd van het beëindigen van onze vriendschap.
Door haar.
Omdat ik, had ze ontdekt, een harteloos, egoïstisch individu was.
Aangezien… en toen brak dus echt mijn *Nederlandse* klomp: ik twee jaar lang haar op sleeptouw had genomen naar opera’s en concerten in heel Europa waarbij ik steeds haar ticket betaalde én haar eten én haar drankjes.
Maar dat deed ik niet uit de goedheid van mijn hart omdat ik haar kadootjes wou geven maar (zoals ik tijdens ons laatste uitje had toegegeven) “because I enjoy your company”.

People are strange… when you’re a stranger…

De laatste tijd valt me steeds meer op dat vrouwen een zwarte of donkerbruine streep verven waar ooit hun wenkbrauwen ‘gewoon’ waren.

Ik heb mijn wenkbrauwen nooit bij-getekend.
Wel mijn wimpers met mascara bewerkt.
En oogpotlood boven en onder de ogen gesmeerd.
En kleurtjes op de oogleden.

Waarmee ik rond m’n dertigste ben gestopt.
Van de ene dag op de andere.
Omdat ik naar mijn werk (lerares recht aan de School voor de Journalistiek) ging en het huis uit rende naar de tram en opeens in een spiegel zag dat ik me niet had opgemaakt.
Grote schrik!
Want ik liep in het gewone leven onopgemaakt rond, maar naar mijn werk zat ik onder de troep.
Het was een kantelpunt: no more.

Een tijd terug speelde ik weer even met ‘zal ik mijn ogen opmaken’.
Het is niet echt doorgegaan maar mijn wenkbrauwen werk ik als ik naar de opera ga *soms* een beetje bij.
Dwz dat ik de ergste grijze haartjes een beetje bijkleur met donkerbruin.
Maar ik trek *niet* 1 dikke, brede verfstreep.

Binnenkort ga ik weer naar de opera.
Wat te doen, wat te doen.

Op 29 november bestel ik bij bol.com een boek.
Op 2 december krijg ik een mail dat het die dag zal worden bezorgd.
Geen boek.
Nu staat op Track&Trace dat het op 3 december wordt bezorgd.
Zodat ik gisteren bol.com bel want intussen staat er dat het vandaag wordt bezorgd.
O ja, en dat de zending wel is aangemeld bij Postnl maar nog niet door ze is ontvangen.

De (aardige) jongeman weet het ook niet en hij kan zich voorstellen dat dit vervelend is maar ik moet Postnl maar bellen.
Wanneer vanochtend op T&T staat dat het boek maandag wordt bezorgd, bel ik inderdaad Postnl.
Aardig meisje voelt héél erg mee (later mag ik haar in een enquête beoordelen op ‘inlevingsvermogen’) maar ik moet echt bij bol.com zijn.

Opnieuw bol.com gebeld waar een óók al aardig meisje zo mogelijk nóg meer meevoelt en zij neemt wel aan dat er bij hun iets is misgegaan en ze zal opdracht geven het boek nog een keer te verzenden.
Het zal er, belooft ze, maandag zijn.

Heel fijn natuurlijk.
Alleen begrijp ik niet waarom de (aardige) jongeman van gisteren me eerst naar Postnl toe stuurde.

Kan ik zonder een selfie stick?
Natuurlijk!
Doe ik al jaren zónder een selfie stick?
Ja.

Ben ik af en toe gekiekt met een selfie stick?
Dat wel.
Vond ik dat leuk?
Eh.. ja.

Dus wanneer ik van de week een aanbieding krijg toegemaild van een bedrijf waar ik ooit een reserve batterij voor m’n camera kocht, denk ik: ok.
Vijf Euro en nog wat.
En een drukknop op de staaf om zo de foto te nemen.

Alleen werkt die knop niet.
En even googlen leert: dat is heel gewoon.
Dan moet je iets veranderen in de settings van je phone.

En als dat niet lukt moet je een app downloaden via de google store wat leidt tot meer dan een uur in gevecht met google omdat we het oneens zijn over wat mijn wachtwoord is.
Waarbij een nieuw wachtwoord niet helpt.
Maar dan eindelijk tóch.

Zodat nu Camera 360 op m’n phone is geïnstalleerd en dan moet ik dáár bij de Advanced Settings iets activeren zodat de Camera op de Samsung dat beetje extra gaat kunnen waardoor hij wél met de selfie stick kan communiceren.
Alleen kan ik de hele Advanced Settings niet vinden.

We zijn nu vier-vijf uur verder.
Een hoop frustratie voor iets dat ik eigenlijk helemaal niet per se hóefde.

Een tijdje geleden vertelde ik aan een caissière bij de Plusmarkt dat ik Pavol Breslik ‘volg’.
Dát had ze nou helemaal niet van me verwacht!
Herhaalt ze een paar keer.

Ik beloof dat ik eens foto’s zal laten zien.
Van hem met mij.

Vandaag is het zover.
Ik laat op mijn phone wat foto’s zien die ook op Facebook staan (voel me al heel wat dat ik ze kan laten op-poppen zonder in heel andere apps te belanden).
Dát had ze dus helemaal niet van me verwacht.
Dat ik als een dweperd naast mijn idool zou staan.

Zelf vind ik juist die foto’s erg leuk maar al snel begrijp ik dat haar “niet verwacht” helemaal niet positief is bedoeld.
Wanneer ik afreken probeer ik nog een grapje te maken.
Iets als ‘dat ik goed zal opletten hoe ze de volgende keer naar me kijkt’.
Waarop zij zegt dat ik “toch niemand kwaad doe” en het gesprek zo steeds bizarder wordt.

Wat ik vergéét te vragen is waaróm ze ‘dat’ eigenlijk niet van me had verwacht.
Kom ik over als saai? een trut? nog iets anders?

Voor wie me niet volgt op Facebook: het ging o.a. over deze foto.

Na moeizaam voorover buigen (de rugpijn is nog steeds killing) vis ik een brief met ‘Bevolkingsonderzoek Midden-West’ van de mat.
Borsten, denk ik.
En in gedachten zit ik een maand te bedenken die me beter uitkomt.
Februari lijkt me wel wat.

Maar het is het onderzoek naar darmkanker.
Binnenkort krijg ik een buisje met een staafje en dat moet in de poep geprikt en dan opgestuurd.
Meedoen is vrijwillig.
Maar als ik niet wil moet het ‘binnen 6 werkdagen na ontvangst van deze brief’ worden gemeld.

Alles in me zegt: néé.
Toch eens gegoogled.
Gelezen over pijnlijke vervolgonderzoeken en false positives.
Aan de andere kant wil ik niet dood.
Maar (wéér een andere kant): vaak wordt kanker zo niet eens ontdekt.
Of ze zien een goedaardig iets aan voor kwaadaardig.
Als ze al niet bij dat onderzoek per ongeluk je darmen lek prikken.

Ik denk er nog een dag over.
Volgens mij wordt het nee.

Vanochtend stap ik de deur uit en van rechts nadert een man met een kleine hond.
Zodra de hond mij ziet schiet die meters naar achteren en gaat zitten.
Zo zie ik ze nooit bij de Dog Whisperer.

Ik loop door naar mijn auto en de man komt naar me toe en legt uit dat het hondje pas een week buiten komt.
Het is vermoedelijk van mij geschrokken.

Ik houd de hond mijn hand voor en zeg dat ik niks hoef maar *als* ze wil ruiken dan kan dat.
Maar er loopt op straat iemand anders voorbij en hondje is afgeleid.
Man duwt mij onopvallend een hondesnoepje in de hand maar hondje is niet geïnteresseerd.

Hoeft ook niet, zeg ik.
Maar dan wil het hondje toch wel aan me ruiken en streel ik voorzichtig het lieve kinnetje.
Waarna hondje gaat zitten.
“Ze rilt” zeg ik, “is ze koud?”
Volgens mij weet de man niet veel van zijn hondje maar hij is er wel lief voor en ze gaan verder, op huis aan.

Ik hád nog willen vragen wat voor ras het was.
Maar ik dénk dat het een pitbull is oid en soms vinden mensen het niet leuk om dat te vertellen.
Misschien kom ik ze nog een keer tegen.
Kan ik allicht vragen hoe ze heet.

Ik vind het leuk om mee te doen met opinieonderzoek.
En die paar Euro die ik ermee kan verdienen tellen vaak toch ook weer op tot een mooi boek bij bol.com.

Van de week krijg ik het gebruikelijke ‘politiek’- onderzoek en dan ook of ik bereid ben wat persoonlijke vragen te beantwoorden.
Ja hoor.
Over werk.
Werk ik nog?
Nee (dat is best pijnlijk).
Of ik het mis (ja) en of ik werk ga zoeken (wát dan? brieven bezorgen voor Sandd??).

Of het financieel slechter met me gaat.
Ja.
Of ik verwacht dat het komend jaar nóg slechter zal gaan.
Aangezien ik bijna door al mijn spaarrekeningen en aandelen heen ben: JA!

So far so not so good but: bearable.
Dan: of ik afgelopen jaar iemand ben kwijt geraakt als in echtscheiding of dood of in goede vriend(in).
Die doet pijn – alleen al als vraag – want het antwoord is 3x ja.

Er komen geen vervolgvragen.
Ik mag het “hoe voelt dat” en “red je je een beetje” blijkbaar zelf oplossen.

Omdat ik eigenlijk zelden ziek ben (af en toe eens griep) ga ik vrij onbezorgd veel reizend door het leven.
Ok – af en toe eens rugpijn.
Wat vervelend kan zijn zoals die keer toen ik er een Amerikareis door moest afzeggen maar meestal is het na een paar dagen weer over en ben ik het een paar dagen dáárna alweer vergeten.

Tot het weer toeslaat.
Zoals nu.

Eigen schuld: boodschappen niet voldoende verdeeld over een groot aantal tassen maar vooral gepropt in dat ene krat.
Ik voelde het al bij het sjouwen: niet slim.
Maar dacht tegelijk: misschien valt het mee.

Gisteren deed ik koppig geen oefeningen.
Hopend dat het vanzelf over zou gaan.
Vannacht kan ik me amper omdraaien.
Ik besluit na wakker worden direct wat te gaan rekken en strekken.
Eerst maar eens die oefening waarbij ik op de rug liggend eerst het ene been en dan het andere strek.

Kramp! in de linkerkuit.
Rustig ademen, rustig ademen spreek ik mezelf toe.
Kramp zakt iets maar nu strompel ik met rugpijn en een trillend linkerbeen door het leven.
En doe mijn best niet te snauwen tegen Sammie die niet snapt dat mijn tempo lager ligt en dat bukken om bordjes neer te zetten leidt tot gruwelijke pijn.

Het ding dat door nare golven te verspreiden de muizen naar de buren moet jagen, is aangekomen.
Er zat een handleiding bij in vier talen:
Italiaans, Spaans, Frans en Duits.

Duits was te volgen en is hij nu geïnstalleerd en toen heb ik even op de ’test’-knop gedrukt en dat gaf een ijselijk geluid dus als dit is wat de muizen nu contonu horen heb ik goede hoop dat ze snel hun biezen pakken.

Wishing and hoping.

Ooit schreef ik boeken.
Non-fictie.
Over recht en over feminisme.

Een jaar geleden begon een vriendin van me met het schrijven van fan fiction.
Haar hoofdpersoon was een jonge tenor die verliefd werd op een middelbare diva.

Na een tijdje dacht ik: lijkt me ook leuk.
Alleen vond ik het makkelijker te schrijven vanuit de middelbare diva.

Verhaal 1 was lang en ging me goed af.
In verhaal 2 verstrikte ik me.
Verhaal 3 was eigenlijk het beste.
Verhaal 4 was aardig en kreeg een 4b vervolg.
Verhaal 5 kwam niet van de grond, althans niet verder dan hoofdstuk 2.

Het probleem is dat je (ik) met een middelbare diva als hoofdpersoon maar tig verhaallijnen kunt bedenken.
Ik bedoel: ik kan haar niet op haar 60e onbedoeld zwanger laten worden en gezien haar postuur is het onwaarschijnlijk dat ze opeens als doel in het leven zou hebben de Boston marathon te gaan lopen (als dat al zou leiden tot een spannend verhaal).

Zodat ik nu mbt de diva een writer’s block heb.
Terwijl ik geen enkele andere hoofdpersoon in gedachten heb.

Ik vind het wel jammer.
Want er waren weken dat ik ’s avonds een hoofdstuk schreef in een soort bevlogen roes om dat hoofdstuk dan de volgende dag blij verrast te ontdekken/lezen.

(en nee, ik ga hier niks delen behalve *dit*)