Jarig zijn op Facebook betekent érg veel goede wensen van leuke mensen.
Sommige verwacht, andere onverwacht.
Er zijn vele groeten bij (“gefeliciteerd!”) en ook hele teksten.
Met plaatjes van boeketten en van taarten.
En mooie video en audio van mijn favoriete artiesten.

Aan het eind van de dag denk ik ook: niks gehoord ván.
Wat bij sommigen geen probleem is, kan zijn omdat ze er niet aan dachten of omdat ze nooit aan dat feliciteren doen.
Bij enkelen weet ik dat het geen toeval is.
Dat ze een “wij zijn geen goede vriendinnetjes meer”-boodschap willen zenden.

Dat doet pijn.

Ik heb weer muizen.
Véél muizen.

Vlak voor ik op vakantie ging had ik bij het asiel rattenkeutels gehaald.
Dat had een vorige keer goed gewerkt (muizen zijn bang voor ratten).

Misschien hebben ze een weekje ‘gatver’ gedacht maar nu zie ik overal keutels en niet alleen dat: ze sprinten over het aanrecht.
Wat ik eerder probeerde: een stekker die hoog geluid maakt.
Ik google daar weer op en lees vaak ‘werkt niet’.
Wat het nu helemaal zou zijn: “apparaatjes die het elektromagnetische veld in je woning veranderen”.

Deze adverteert zich gek en kost € 115.
Deze kost maar € 18.

Ik neig ertoe de goedkoopste te proberen.

[Update: het is deze geworden o.a. omdat hij 60 dagen ‘bedenktijd’ biedt]

Elke dag word ik wakker om vijf uur.

‘Normaal’ doe ik een middagdut.
Dat lukt me niet (ben niet moe).
Maar eind middag val ik totaal kapot in bed.
Het kán half zes zijn, soms -gisteren- is het half zeven.
Dan ben ik een paar uur van de wereld.

Gisteren is half zeven het moment voor ‘even een dut’.
Wanneer ik om elf uur wakker word, denk ik dat ik al aan de nachtslaap bezig ben.
Pas om half twee word ik wakker met het besef dat het een uitgelopen avonddut is.

Ik sta op, voer Sammie, maak me zorgen over de dieren buiten, kijk even op Facebook en op twitter en op NOS.nl (balen van die voetbalwedstrijd) en probeer het om kwart over twee nog een keer.
Diep slapen wordt het niet en om vijf uur houd ik het voor gezien.

Wéér om vijf uur.

Ik wil april-mei 2016 weer naar Amerika.
Ik heb de data al en het wordt wat korter dan ‘normaal’ (= geen 4 weken maar 3,5).

Omdat 158 dagen ver weg lijkt maar het nooit is als je je zinnen hebt gezet op het ideale vakantiehuis (dat meestal niet voor niks ideaal is dus daar azen meer mensen op) kun je dat beter tijdig boeken.

Een eerste zoektocht levert weinig aantrekkelijks op voor na mijn eerste huis.
Dus begin ik van achteren: het laatste huis (4 dagen), het huis daarvoor (2 dagen) en het huis dáár weer voor (3 dagen).
Ze lijken me alle drie erg leuk.
Maar nu.

In de regio waar ik ook heen wil zijn weinig rentals.
Die zonder internet vallen direct af.
Die zonder tv eigenlijk ook maar als er niks anders op zit wil ik die nog overwegen.

Dan is er dat alleraardigste optrekje waar de badkamer búiten ligt.
Mooie, nieuwe badkamer is het.
Met wc.
Ik vraag of er binnen óók een wc is maar nee.
En: het is niet ver en er ligt een plank om overheen te lopen.
Das niks voor een vrouw die gewend is een aantal keren per nacht slaapdronken richting wc te gaan.

Dus denk ik: dat ene huis in de bergen waar ik het dit keer afgezien van het rotweer naar mijn zin had.
Ik zou er best een paar dagen willen blijven.
Maar het is zo duur.
Dus stuur ik de eigenaar een mailtje met complimenten en hij *was* al blij met mijn jubelende recensie op VRBO maar, zeg ik, helaas kan ik niet terugkomen want de Euro heeft het moeilijk en ik kan me dit tarief niet veroorloven.

*Hint*
In zijn antwoord bleek het kwartje niet gevallen.
Maar wie weet zal dat nog komen.

druk op deze knop

Gisteren bedenk ik: ik ga weer eten.
Of op z’n minst proberen te eten.

Dus bestel ik vlees bij Natuurvlees.nl, een slager die alleen vlees verkoopt van dieren die een leuk leven hebben gehad.
Veel kant-en-klaar.
En wanneer ik vandaag mijn bestelling ophaal ook: 1 biefstukje.
Dat is in de aanbieding en ik denk dat ik dat snel even in de pan ga gooien.

En dan is het vanavond en NU zou ik dat ‘even in de pan gooien’ moeten doen en ik kán het niet.
Iets in mij blokkeert.

Mijn volgende plan is: hutspot.
Kocht al wortel en ui in een zakje.
Vergat totaal dat ik ook aardappels moest kopen.
Kocht bij de verantwoorde slager voorgestoofd rundvlees.

Dat zóu ik dus het hele weekend kunnen eten.

Er wordt aangebeld en ik krijg een hoge doos aangereikt waarop aan de zijkant de leeuw van ING staat.
Ik voel voorzichtig door de kieren want de vorige keer dat ik zo’n doos kreeg sprongen er ballonnen uit en schrok ik me wezenloos.

Dit blijkt een boeket te zijn.
Mooi boeket.
Bloemen.

Kaartje erbij: ING.
Geen tekst.

Het vreemdste is: gisteren heb ik mijn zakelijke rekening opgezegd.
Ik dácht dat dat al eerder was gebeurd maar blijkbaar heb ik toen iets verkeerds gedaan want gisteren werd opnieuw € 29 afgeschreven voor 3 maanden service.
Toen gebeld en via de telefoon opgezegd en nee, ik ging niet iets in gang zetten om die laatste € 29 terug te krijgen, sluit alleen die rekening en maak het restbedrag van € 6,26 over op mijn privé rekening.

Krijg ik nu dit boeket omdat ik een rekening opzeg??
Dat lijkt me vreemd.
Dus – neem ik aan – krijg ik het omdat ik niet achter de € 29 aanga.

Of het is nóg iets anders.
Maar ik kan werkelijk niet bedenken wát.

Ongeveer een jaar geleden (kan ook langer zijn) ben ik gestopt met eten.
Niet helemaal natuurlijk (dan was ik nu dood geweest).
Maar de avondmaaltijd schoot er steeds vaker bij in.
Tot het meer niet dan wél eten in de avond was.

Het ging niet met opzet.
Het was meer ‘geen zin om te koken’ en ‘ach, heb eigenlijk ook geen honger’.
Toen viel ik geleidelijk af en dat vond ik wel fijn en dat was een extra motivatie om hiermee door te gaan.

Vanochtend bedenk ik dat ik het anders ga doen.
Ik ga weer (proberen te) eten.
In elk geval een paar keer per week.

Ik ben terug uit Amerika.
Het was fijn.
Kwa ‘Amerika’.

Helaas liet ik het overschaduwen door een hoog oplopend conflict met iemand die ik als vriendin beschouwde en die een bijzonder talent heeft om me te kwetsen.
Net toen ik de gruwelijkste beledigingen een beetje uit mijn systeem had stuurde ze me de nacht voor ik terugreed naar LA nog een mail die me pijn deed tot in het diepst van mijn hart.

‘Stom wijf’ en ‘bekijk het maar’ hád ik moeten denken, maar nee, ik maal daar dan de hele autorit naar LA over en ook die nacht en vannacht wéér.

De ‘vriendschap’ is overigens voorbij.
Door haar opgezegd.
Om redenen die ik maar niet ga herhalen want dan slaat de pijn nog harder toe.

Later meer over wat wel leuk was.

Meestal schrijf ik hier dat ik ‘even’ naar een stad in Europa was om een opera te zien.
Dat voelt dan ook als ‘even’: ’s ochtends naar Schiphol, ’s avonds naar de opera, volgende dag rond het middaguur weer terug.

Gisteren was ik in Wenen.
Was ook bedoeld als ‘even’ maar bleek een zeer vermoeiende aangelegenheid.

Eerst omdat Sammie al dagen doorheeft dat er iets staat te gebeuren.
Dus deed hij de nacht voor Wenen zijn best me uit de slaap te houden door steeds opnieuw een knuffelplekje onder mijn kin te zoeken.
Na een tijdje ging ik het eens timen, denkend: verbeeld ik me dat nou of is hij écht voortdurend bezig.
Het bleek om de twintig minuten te zijn.
Wég nachtrust.

Als ik alleen ben doe ik dan ter plekke een middagdut, maar ik had hier met iemand afgesproken en die iemand was al om half tien in de stad en zat op me te wachten dus: vooruit dan maar.
Toen samen café’s bezoeken en de opera en daarna ook nog eten (in het ‘artiesten’restaurant waar nb ook ons idool binnenstapte! nou jaaaaa!) en toen was het al snel 1 uur en toen was het unwinden op de hotelkamer en tegen drie uur pas in bed.
Wat had gekúnd want ik vloog pas om 14.15 terug.

Helaas lag pal naast mijn kamer de ontbijtzaal.
En ik vreesde het ergste maar dacht ‘ze zullen dit toch wel goed hebben geïsoleerd’ maar om half zeven wist ik beter toen ik door het gerammel van kopjes en het gekletter van borden ruw werd gewekt.

Vandaag als een dweil me door de dag geworsteld.
Gelukkig had ik een lijstje van wat moest overgepakt van de koffer en tas Vienna naar de tas Amerika zodat ik morgen niet met een rood hoofd en bonzend hart bij de douane sta zonder paspoort.
Om maar iets te noemen.
Maar dit soort ‘even’-reisjes.
Ik moet ze echt niet meer zo op elkaar plannen.

Mijn auto vangt vocht en Martin Schilder heeft dat deze week niet kunnen verhelpen.

Dus koop ik navulling voor de vochtvanger en plaats die terug in de auto.
Mooi *klem* tussen de passagiersstoel en de achterbank.

Alleen doe ik het onhandig en kantelt het kreng en valt de héle korrelvulling eruit.
Alles op de mat.
Die nu dus vocht gaat vangen ipv de kan waarin de korrels hingen.

Ik pak een grote lepel en schep het spul zoveel mogelijk terug.
Het restant probeer ik op te nemen met een stuk natte keukenrol.
Zinloos.

Vorige week vrijdag denk ik: laat ik eens lokaal winkelen ipv naar de gigant Ranzijn te gaan.
Dus vraag ik bij de dierenwinkel in De Rijp naar Hills Senior wat de – denk ik dan nog: aardige – mevrouw niet in voorraad heeft.
Maar ze zal het bestellen.

Een uur later belt ze me op (ze vroeg mijn telnr) om er zeker van te zijn wélke Senior ik precies wou hebben.
Ik vertel haar dat.
En ben erg tevreden over de persoonlijke aandacht.

Vandaag stap ik de winkel binnen en zeg met een vrolijke lach dat ik de zak Hills Senior kom halen die ik een week geleden heb besteld.
De vrouw kijkt me wazig aan.
Ze heeft duidelijk geen idee waar ik het over heb (en wie ik ben).

Dan gaat ze me voor naar links en kijkt aarzelend langs de schappen.
Ik zie dat we bij de afdeling ‘hond’ staan en zeg dat het om een kat gaat.
Naar de andere kant van de winkel dus, zak gepakt en me € 23,95 laten betalen.
Nog steeds geen enkel blijk van herkenning.

Weer thuis in de webshop van Ranzijn gekeken wat zij rekenen voor deze zakken: € 21,95.
(en de webshop is altijd duurder dan de tastbare winkel)

Nu ben ik als zelf mislukt winkelier misschien niet degene om andere detailhandelaarsters advies te geven, maar als je als kleine, lokale toko wil concurreren met de giganten: zet in op *persoonlijke* aandacht voor de klant.
En probeer die in elk geval een week te onthouden.

Ik was bij de mondhygiëniste.
Ik vertelde dat er laatst een stukje tictac geklemd had gezeten bij een kies.
Waarna die kies wel een maand pijn had gedaan.

Ze keek en schrok (mijn tandvlees was beschadigd).
Ze ging het te lijf wat pijn deed en gaf me Filtek mee om 2x per dag mee te deppen.

Daarna hadden we het over mijn (laatste) verstandskies die binnenkort echt wordt verwijderd.
Ze vertelde dat onderste verstandskiezen het pijnlijkst zijn om eruit te slopen (de mijne zit links onder).
En raadde me aan een uur vóór de ingreep vast een pijnstiller te nemen.

De assistente geeft me vast het recept.
“Twee dagen vantevoren beginnen met innemen” zegt ze.
Of ben ik allergisch voor antibiotica?

Ik veronderstel dat het dan wel heel erg moet zijn, als ik twee dagen eerder al moet slikken.
“Nee hoor” zegt ze vriendelijk lachend.
Waarna ik de afspraak hiervoor voor de tweede keer verzet.
Hij stond op 5 oktober en dat werd 11 november en nu is het 14 december.

Vandaag is mijn auto naar de APK.
Hij wordt goedgekeurd.

Maar, belt Martin Schilder: hij heeft al een jaar geen beurt gehad.
Ok, doe maar, zeg ik.
En denk pas later dat ik had moeten vragen of hij die beurt wel *nodig* heeft aangezien ik er amper in rijd.

Om half zes kan ik de Polo ophalen.
Ik lever de gehuurde Up af (waarover de jongeman van het verhuurbedrijf ook zei dat het een verschrikkelijke auto was).
Maar nu ik tegen de man van de werkplaats zeg dat ik de Up vreselijk vond om in te rijden kijkt die me aan of er iets met mijn hersencellen mis is en vraagt “o ja?” en ik zeg: ja want hij neemt steeds van die hortende stapjes.
“O ja?”
Toevallig had ik vorig jaar toen ik ‘between cars’ was ook een Up te leen en zocht toen informatie online en ik wéét dus dat dit een bekend euvel is.

Dan zegt de man dat ze mijn email-adres niet hebben en of ze dat mogen hebben.
Ik zoek even naar een visitekaartje dat ik niet vind (nog een teken dat er iets mis kan zijn met de hersencellen) want nu zegt de man alsof hij een dementerend oudje toespreekt op een toon van ‘dat is helemaal niet errug hoor’: “Weet u het niet uit uw hoofd?”
Natuurlijk weet ik het uit mijn hoofd!
Maar ik heb herhaaldelijk ervaren dat *anderen* problemen hebben met mijn voornaam en dat het liggend streepje tussen voor- en achternaam écht een liggend streepje is en geen underscore.

Tenslotte wijst de man me op een bordje voor het geval ik een enquête krijg.
Dan mag ik *niet* zeggen dat ik ’tevreden’ was want dat geldt in die enquête voor een 5.
“Uitstekend” willen ze graag horen.
En kijk eens! daar buiten staat mijn auto al klaar.
Alsof het een nieuwe teddybeer is.

Ik kán het me verbeelden (en dat zou fijn zijn) maar ik geloof dat ik net een voorproefje van Jeanne-wordt-aangezien-voor-dementerend-oudje heb ervaren.

Vandaag was ik naar een crematie.
Die pleeg ik te mijden.

Ik bezocht alleen die van
– mijn ouders
– mijn oma
– mijn tante Miep
– Lodewijk
– de moeder van Roelof

Tante Miep (zuster van mijn moeder) was al een twijfelgeval.
Ik reed erheen terwijl ik op de autocassette (toen nog) steeds ‘Born to Run’ van Bruce Springsteen beluisterde en het hard mee blèrde.
Omdat ik er niet heen *wilde*, niet terug naar mijn roots.
Wat ook niet hielp was dat haar ex mij daar ter begroeting vol op de mond probeerde te kussen.
Getver!

Vandaag was de crematie van H.
Zij had gewild dat ik erbij was, dus was ik erbij en eigenlijk wou ik het ook wel zelf omdat ik haar aanwezigheid in mijn leven mis.
Die bestond uit sporadisch (email) contact maar ik stuurde haar die boeken en ik word me opeens bewust hoe ik bij de keuze van boeken rekening hield met háár.
Ik wist wie haar favorieten waren, en als ik geen duidelijke voorkeur had koos ik er daar 1 van (uit mijn boekenmolen) zodat ik die snel aan haar zou kunnen sturen.

De dienst raakte me meer dan ik had verwacht.
Door de herinneringen die opkwamen. Aan H. 40 jaar geleden toen ik jong was en zij ietsje ouder en voorvrouw van een stroming in het feminisme. Zo leerden we elkaar kennen.

Later stuurde ze elke zondag een Bon Siman en gedichten over engelen die ik vaak niet begreep maar daar mailden we over en dat was toch weer interessant (en het deed haar duidelijk goed).
De laatste jaren waren het voornamelijk de thrillers en soms was ze onbereikbaar (dat meldden meerdere sprekers).

In elk geval zat ik tegen het eind vol tranen en toen de man van het crematorium ons uitnodigde in een rij langs de baar te gaan en ‘op eigen manier’ afscheid te nemen had ik de moed om het boekje bij haar kist neer te leggen dat ik voor haar had meegenomen.
‘Handbook for Aspiring Angels’.
Daarna barstte ik in snikken uit en ontvluchtte het pand.

Ook omdat ik niet meer tegen de *gezelligheid* kon van de andere rouwenden die ik elkaar steeds zag omhelzen met een hartelijk “wat leuk jóu weer te zien”.
Daar had ik voor de plechtigheid begon al genoeg van meegekregen.

Over drie weken (om en nabij) ga ik weer naar Amerika.

Ik huur meestal huisjes (of: huizen) in the middle of nowhere zodat je niet even makkelijk een adres in je GPS kunt intikken.
Daarom schrijf ik gisteren alle onbekende adressen aan of ze me misschien nu al een routebeschrijving kunnen sturen zodat ik die kan printen.

De meeste verhuurders zijn hier makkelijk in.
Slechts 1 doet ‘raar’.
Ik krijg de informatie tenslotte wel (op de codes voor de sloten na) maar op de aanwijzingen – die niet verder gaan dan waar de borden staan en dat je niet op het keukenblad mag snijden maar dat op een plankje moet doen – staat ‘Confidential – Private – please leave at the property for shedding’.

Ik kijk niet goed en dénk dat dit betrekking moet hebben op dat ene dure huis dat ik de laatste week huur.
Maar het gaat om het kleine optrekje voor een kleine prijs in een plaatsje in Nevada.
En ze dreigen ook nog eens met $ 20 boete als ik voor vertrek niet de handdoeken en het beddegoed was en dat keurig opgevouwen op een bed achterlaat.
Zeikerds.

De mensen van het dure huis in Borrego Springs zijn juist hartstikke aardig.

Een andere (overigens wel: aardige) verhuurder vraagt me nog even een ‘waiver’ van drie pagina’s te tekenen.
Met de belofte dat ik hem niet voor de rechter zal slepen als me op zijn terrein iets overkomt.
Dit bijvoorbeeld.