Eén van mijn buurvrouwen hangt regelmatig eten aan mijn deur.
Voor de dieren.
Wortels bijvoorbeeld.
Of sla.

Een enkele keer is er ook brood bij, gisteren een bijna héél Turks brood.
Het ziet er zo lekker uit dat ik me niet kan beheersen en er een hap uit neem en nóg een.
Pas dan proef ik ook en uitkotsen is ook weer zo wat dus snel doorslikken dan maar.
En veel water drinken.

Een uur later een mailtje van de buurvrouw.
Dat het brood een beetje beschimmeld was maar hopelijk niet te erg voor de vogels.

Vandaag koop ik bij de Keurslager twee kleine bakjes salade.
Ik krijg er een stokbrood bij.
Als kadootje.
Ik moet het “alleen even afbakken”.

Waarop ik dankjewel zeg en vriendelijk lach en weer eens gegeneerd onder ogen zie dat ik nog steeds geen idee heb hoe m’n magnetron-oven werkt.
“Even afbakken”. Ik??

En voor wie *niet* van opera houdt zingt Edita Gruberova hier Poesje Mauw
https://youtu.be/_BG5Nza_q4Q

Een van de lastigste aria’s in de opera is Der Hölle Rache uit Die Zauberflöte.
Het is een ‘wraakaria’ waarin de Koningin van de Nacht haar dochter vervloekt als die niet Sarastro zal vermoorden.

Dit is een opname van Edita Gruberova uit 1983.
Ze zingt de noten perfect en acteert dramatisch en dan op 2 minuten gaat haar ketting glijden.
Om 40 seconden later helemaal los te laten.

Gruberova geeft geen krimp, vangt de ketting behendig op en zingt door of er niets aan de hand is.
Klasse!

Hiernaast zie ik dat ik over 49 dagen naar Amerika ga (en over 77 dagen weer terug ben).
Vóórdat ik op al die opera minitrips ging, leefde ik van Amerikareis naar Amerikareis.

Het serieuze aftellen begon dan 100 dagen vantevoren.

Nu ga ik vóór de Amerikareis nog 2x naar Wenen.
1x voor La Traviata met Pavol Breslik, 1x voor Anna Bolena met Edita Gruberova.

Ik verheug me op beide voorstellingen.
Maar o! die onrust in m’n kop!
Alsof ik alles tegelijk moet doen (wat niet zo is) maar zo voelt het.

De guldenroede heeft de laatste stormen niet doorstaan.
Deels klapte hij over het pad (waar ik hem weg moest knippen).
Verder ligt hij plat.

De zomer is nu officieel voorbij (verklaard).
Niet fijn.

Ik heb een Nokia die kan SMS-en als het echt moet en ik heb een Samsung smartphone (een mini).
Ik heb ook een vriendelijk persoon in mijn omgeving die ik af en toe boeken stuur die nóg contacgestoorder is dan ik.
Dus mailen doet ze niet (meer) maar SMS-en wel.

Via haar dochter krijg ik haar telnr en stuur haar een SMS dat ik boeken wil sturen.
Het duurt een paar dagen maar: ze zijn welkom.
Ik stuur boeken en meld dat ze volgens PostNL vandaag zullen aankomen.
Daar reageert ze op.

Alleen gaat er iets mis met die bezorging (is ze toch niet thuis?) en nu wil ik haar SMS-en dat PostNL zegt dat ze morgen nog een poging doen.
Ik háát dat gefriemel met SMS-en en dan wil ik de van PostNL verkregen code doorgeven waarmee ze zelf het bezorgingsmoment kan aanpassen maar krijg ik niet voor mekaar het cijfer 1 te produceren.
Dus wil ik dat omschrijven en dan (na zeker een kwartier!!) wordt mijn bericht een ‘Concept’.

Ik pak mijn smartphone waarmee ik kwa teksten ietsje beter uit de voeten kan en denk dat ik nu als eerste cijfer +31 moet intikken maar… waar vind ik verdomme de ‘plus’???

Na weer een tijd vruchteloos pielen stuur ik een wat pissige sms via de Nokia (sorry, kan dit niet, svp email of message op FB).

Ik heb nu drie planken (en ietsje de plank daarboven) leeggemaakt.
Ik vond niet alleen boeken maar ook veel stof.
 
In theorie zou ik nu hier de dozen die op de vloer staan -deels- op kunnen zetten.
Maar ik vind het zonde, al die dozen op ooghoogte en daar net onder.

Dus ploeter ik nog even door.
Met steeds grotere tegenzin – dat wel.

Wie wat opruimt, vindt wat.
Nu bv Amerikaanse muntjes.

Die van een quarter gebruik ik misschien nog wel (ooit).
Die van een cent, 5 cent en 10 cent mogen weg.

Dus vraag ik op Facebook of er nog kinderen zijn die zoiets leuk vinden.
Nee, die zijn er niet.
Maar er is wel een mooi goed doel.

Ik krijg een linkje.
Ik volg het linkje.
Inderdaad: goed doel.
Nu hoef ik alleen nog naar Amsterdam te rijden om mijn muntjes ter waarde van hooguit een Euro ergens in een ton te deponeren.

Wat ik niet ga doen.

Nog geen drie weken geleden (het voelt langer) was ik twee dagen in München.
Op de tweede dag ging ik naar een oude begraafplaats.
Der Alte Südfriedhof (hopelijk kloppen de naamvallen).

Ik nam foto’s die niet erg goed uitpakten omdat het écht een *oude* begraafplaats is met veel hoge bomen waar de zon mooi doorheen speelde maar als je geen geweldige fotograaf bent komt dat speelse licht de foto’s meestal niet ten goede.

Dit vind ik een interessante foto.
Niet zozeer door *mij* maar door het plaatje.
Een érg hoge zuil met een portret van Jezus die treurig neerkijkt op de brandnetels die hem omgeven.

De zuil stond vol in de zon.
Dat maakte het fotograferen makkelijker en wie weet was dat ook een reden voor de enthousiaste groei van de jeukende prikkerds.

… waar helemaal geen dozen in de dozenbak lagen.

Ik weet: ik had iemand moeten vrágen om dozen.
Maar de hele situatie begint me zo te deprimeren dat ik het niet opbracht.

Ik dacht nog (ietsje): als ik nou iemand bij de groenteafdeling zie die ik ik ook kén al is het maar van ‘hoi’ tegen knikken…
Maar er was helemaal *niemand* aan het rondlopen op die afdeling.

Zodat ik nog steeds geen bananendozen heb.

Ik kán dus straks naar Alkmaar rijden in de hoop dat daar wel dozen voor het grijpen liggen.
Als dat niet zo is en ik klap ook daar dicht en durf niks te vragen, voel ik me nog ellendiger.

De tuin heeft er ook misbruik van gemaakt dat ik een paar weken uit de roulatie ben geweest.

Tussen het gloeien van de koorts en het slapen om die uit mijn systeem te krijgen, denk ik over waar mijn geld is gebleven.

Das makkelijk.
Het zit ‘m, zoals ik al verwachtte, in kleine dingen en dan véél daarvan.
Ipv altijd de vaste slobberwijn (Witte Huiswijn van de Plus à € 3,69 per liter) koop ik nu 1x p.w. een Grüner Veltliner (€ 5,89 per 75 cl).

De laatste keren *niet* zoals ‘normaal’ twee boterhammen met kaas meenemen naar mijn minitrips en 1 boterham eten als avondmaaltijd en de andere als ontbijt.
Nee, heel luxe eten in een restaurant, in elk geval ’s avonds en ook niet echt luxe maar ook een etentje van € 15 is méér dan dineren met de meegebrachte boterham.

Verder ben ik misschien wel een té gulle weggever.
Waarover ik hier beter niet kan uitweiden want misschien voel jij je aangesproken en misschien terecht (misschien ook niet) maar het gaat me er niet om relaties te compliceren maar om te ontdekken waar het zuiniger kan.

En waarom, o wáárom, moest ik laatst zo nodig een flesje parfum kopen?!
Hoe vaak doe ik nou helemaal parfum op?

Het zijn allemaal uitingen van ‘geld speelt geen rol, ergens zijn mijn aandelen een grote voorraadkast waaruit ik eindeloos kan putten’.
Niet dus.
Eén dezer dagen wanneer ik weer eens een winkel binnen strompel proberen beter m’n kop erbij te houden.
Het gat in de ozonlaag van mijn hand krijg ik er niet mee terug maar misschien kan ik voorkomen dat het nog sneller slinkt.