Toen ik met Lodewijk was getrouwd hadden we een heel hecht contact met zijn broer en diens echtgenote.
Veel etentjes over en weer, intieme gesprekken.

Toen Lodewijk dood ging, veranderde dat in etentjes nu-en-dan.
Die wat moeizaam verliepen, en dat is een understatement.

Alles wat ooit vertrouwd was, was verdwenen.
Het was over en weer ongemak.

We hielden het een paar jaar vol en toen niet meer.
Een paar jaar dáárna hoorde ik van Roelof die de broer was tegengekomen dat ze intussen waren verhuisd maar dat ze mij geen verhuisbericht hadden gestuurd.
Ik was er niet echt verdrietig over omdat het ‘contact’ amper meer contact was.
Maar *bot* vond ik het toch wel.

Dat is nu pakweg 20 jaar geleden.
Ik heb nog herinneringen. Een paar fijne, een paar rare.

Stomtoevallig las ik vandaag ergens een stukje van Beatrijs Ritsema.
Het ging over 3 vriendinnen die genoeg hadden van vriendin 4 en hoe konden ze die nou pijnloos dumpen?
Antw: dat kan niet.
Als je iemand uit je vriendenkring wil verwijderen moet je dat zeggen en een reden geven en dat is altijd pijnlijk.

Op Radio 1 is ’s ochtends het programma Spraakmakers.
Daarin mag af en toe een luisteraar iets aan de orde stellen dat Heel Belangrijk is en Meer Aandacht verdient.

Vanochtend was het een vrouw die… geen kleinkinderen had!
Allemachtig tjee enzo.
En nu werd ze steeds geconfronteerd met ándere vrouwen die alsmaar foto’s te voorschijn haalden van kleinkinderen en dan had zij… niets!!
Omdat ze geen kinderen had (niet had kunnen krijgen) en nu dus ook geen kleinkinderen.

De vrouw pleitte voor meer aandacht voor óns (ik heb ze ook niet) want wat wáren (zijn) we zielig.
Behalve missch die paar idioten die groot zijn geworden in de jaren 60 en 70 en die toen geïndoctrineerd door het feminisme geen kinderen wóuen.

Ik werd idd volwassen in de jaren 70 en ik wou geen kinderen.
Ik vond er ‘gewoon niets aan’. Zoals ik nu ook niets aan kleinkinderen van anderen vind.
ik héb niets met kleine kinderen, ik vind ze luidruchtig en zeurkousjes (de goede – die ik niet ken – niet te na gesproken).

Wat een raar item.
Zouden nu echt vele honderdduizenden vrouwen zich hierin hebben herkend?
Als dat mij de rare uitzondering maakt: so be it.

Vanochtend was ik bij mijn huisarts die zoals ik al verwachtte hartstikke aardig was en wel degelijk verstand had van staar. Hij kon de uitkomsten van de opticien moeiteloos interpreteren en het leek hem sterk dat ik direct moest worden geopereerd.
Maar als ik dat wou (en dat wou ik) wilde hij me wel een verwijzing naar een oogarts geven, ook omdat Specsavers zo moeilijk had gedaan over het verstrekken van een nieuwe, sterkere bril.
En ik me vooral zorgen maak dat mijn vertebril niet sterk genoeg is zodat ik in Amerika een gevaar op de weg ben.

Ik vroeg of hij me naar de Bergman Clinics kon verwijzen.
Geen probleem! met de vraag ‘is het staar’ en ‘geef een goede indicatie voor een bril’.
Ik krijg een verwijzing die ook naar de Bergman kliniek (in Haarlem) gaat.
Omdat inloggen me later niet lukt bel ik op en (wat een wonder!) ik sta daar al in hun systeem en ik kan een afspraak krijgen op 13 maart! Ruim op tijd dus voor nieuwe brillen omdat ik pas op 20 april wegvlieg.

Wat een opluchting! goede huisarts (dokter Gideon Allick) en aardig meisje bij de Bergman kliniek.
En ook nog een aardige buurman die me wil rijden, uur op me wil wachten en dan terugrijden.
Last van mijn schouders.

Het meisje bij Specsavers overviel me gisteren met haar ‘u hebt staar’ en nu eerst opereren en ‘ik kan niets voor u doen’.
Maar goed, toen had ik ook nog niet op staar gegoogled en dus ook nog niet de Staarkaart ontdekt.

Mijn eerste reactie erna: een tijd de kop in het zand.
Mijn tweede, betere reactie: naar de huisarts en met hem de zaak bespreken.
Afspraak maken kon online, wel moet je dan de reden erbij zetten.
Dus schrijf ik: ‘mogelijk staar’.

Vanochtend gaat de telefoon.
De assistente van mijn huisarts. Ze blijft vriendelijk maar heeft een duidelijk doel: mij die afspraak uit mijn hoofd praten.
De huisarts, zegt ze, kan toch niets voor me doen.
Hij kan mijn ogen niet meten.
Dat weet ik maar ik wil hem *spreken*.
En (ijzersterk argument, vind ik zelf): “U kunt op mijn status zien dat ik al drie jaar niet geweest ben. Het is niet zo dat ik bij elk pijntje om de twee weken een afspraak wil.”
Klopt. (En heel opmerkelijk voor eenzame vrouwen van mijn leeftijd die een zeur-abonnement op de huisarts plegen te hebben)

Ik: “Ik wil mijn opties met dr A bespreken.”
Ok.
Afspraak blijft staan.
Goed gedaan, jochie!

Vandaag dacht ik “laat ik mijn ogen weer eens laten meten. Is niet verschrikkelijk nodig maar kan ook geen kwaad.”
Ik ga naar Specsavers in Middenwaard in Heerhugowaard en vanaf dat moment gaat alles mis.
Zoals moet volgens de website heb ik al mijn (Specsavers)-brillen bij me. Maar o jee! 1 ervan blijkt een bril van de concurrent te zijn (dom-dom-dom!) en dáár kan ‘ze’ niks mee!!
Geen probleem (denk ik nog) maar dan worden mijn ogen gemeten en concludeert ‘ze’: u hebt staar.

Ik schrik. Wat nu? Operatie.
‘Duurt tien minuten’ wat waar kan zijn maar heeft verder ook nog wat gevolgen. Weet ik toevallig omdat Roelof die operatie heeft gehad en ik hem toen naar het ziekenhuis heb gereden en weer opgehaald.
Verder kordaat: “Ik kan niets voor u doen”. Maar ze zal me een verwijzing geven voor de huisarts en die hoef ik niet eens te zien, die huisarts want ik krijg dan direct een verwijzing naar de oogarts en laat er nou toevallig een ooginstituut in Heerhugowaard zijn?!

Even later duwt ze me een envelop in de hand en natuurlijk ga ik thuis googlen.
Er blijkt een Keuzekaart Staar te bestaan.
Daarop staat o.a.
“Heeft u weinig klachten tijdens bijvoorbeeld lezen, televisiekijken of autorijden? Dan kunt u wachten met een operatie.
• U kunt laten controleren of u met andere brillenglazen of lenzen beter kunt zien.
• Als uw klachten erger worden, kunt u opnieuw met uw oogarts overleggen over wel of niet opereren.”

Het had dus wél gekund: andere brillen.
Mogelijk hadden ze niet lang geholpen maar dat was dan toch mijn keuze geweest?
Ik heb gezegd dat ik het ieg met mijn huisarts ging bespreken.
En – goed geraden – dat viel ook helemaal niet goed.

My name is Ronald Macleod, I am the Operations, Maintenance and Transportation officer here at the Miami International Airport FL, USA.
Last week Tuesday, as I was making my usual routine check at the Airport Storage Vault, I discovered an abandoned shipment from London and when scanned it revealed an undisclosed huge sum of money in a Metal Trunk Box weighing approximately 110kg With Registration RBT-45C. The consignment was abandoned because the Contents of the consignment was not properly declared by the consignee as “MONEY” rather it was declared as personal effect to avoid interrogation and also the inability of the diplomat to pay for the United States Non Inspection Charges which is $3,700USD.

On my assumption the consignment is still left in our Storage House here at the Miami International Airport Miami Florida till date. The details of the consignment including your name, your email address and the official documents from the United Nations office in Geneva are tagged on the Trunk box.

However, to enable me confirm if you are the actual recipient of this consignment as the assistant director of Inspection Unit, I will advise you provide your current Phone Number and Full Address, to enable me cross check if it corresponds with the address on the official documents including the name of nearest Airport around your city.

When it’s warm outside, don’t forget to do a little scorpion hunting after dark.

There’s a purple UV flashlight located on the bottom shelf inside the pantry…turn it on, take it outside, and walk around the yard. Scorpions glow bright fluorescent green under UV light, so you’ll have no trouble spotting them.
Unfortunately, if you’re here during winter, them critters will be hibernating!

Just a reminder… our 2-acre property isn’t walled or fenced and we have no pets, so plenty of desert critters run through here and sometimes hang around.
Javelina, coyotes, road runners, quail, rabbits, and bobcats are frequent visitors.

Scorpions and reptiles, including rattlesnakes and lizards, hibernate in winter, but when the weather’s warm remember to look where you step.
If you see a rattlesnake, let us know and we’ll come catch it and relocate it.
We typically relocate 5 to 6 rattlesnakes during summer.

Het blijkt de ‘Hollandse Kuifeend’ te zijn.

“….. en je weet wat ik zeggen wil…..”

Op 23 november kreeg ik een rouwbrief.
Hillegonda Rosalinda was dood. En ze wou met die brief/kaart ‘nog even gedag zeggen’.
Zo iha en tegen iedereen.
Ik was er kapot van en ik was ook razend. Hoe kon ze dát nou doen. Zo ‘in het algemeen’. Had ik geen persoonlijk(er) afscheid verdiend?

Ik bleef woest en twee weken later: een brief. Van haar.
“Dit is mijn laatste kaart” (ze stuurde altijd veel lieve kaartjes).
Mijn eerste reactie: zou ze nog leven?!
En: alsjeblieft laat ze nog leven!
Maar ze is echt dood en dit was de echte afscheidsbrief waarin ze ingaat op wat ik voor haar heb gedaan en heb betekend en ‘dank je voor je vriendschap’.
Tranen.

Maar ook een beetje opluchting. Ze is dus niet *zomaar* heel algemeen van me weggegaan.
Hoe dan wel? de feiten zijn uit de brief niet goed op te maken en ik ken niemand van haar ándere/echte vrienden goed genoeg om ze hierover te mailen.
Waarom deze brief zo laat verstuurd? ook dat weet ik niet en zal ik nooit weten.
Maar ‘het is goed zo’ denk ik.
Even.

Want de volgende fase, na de woede en de opluchting is dat ik het zo ongelooflijk mis om de kleine dingen met haar uit te wisselen.
Kletsen over Loki.
Bv.

Missch maak ik fases van rouw door die voor een psycholoog gesneden koek zijn.
Deze ervaringsdeskundige is alleen maar heel erg verdrietig.

Begin oktober rijd ik van Golden Valley, AZ naar Albuquerque, NM.
Dat is best ver zodat ik een stop wil maken ergens er tussenin.
Voor de hand zou liggen: in Winslow, AZ.
Waar ik heel lang geleden ooit was (slaperig mini stadje).

Toen zongen de Eagles een liedje met erin de tekst ‘standing on a corner in Winslow, Arizona’.
Waarna van het een (veel bezoekers) het ander (een standbeeld en zelfs een parkje) kwam.
Toevallig reed ik er een paar jaar geleden doorheen, het was extreem druk, en ik dacht no more.

Dus zoek ik een Airbnb verderop.
Wat niet meevalt want blijkbaar denkt men in die regio dat alle toeristen alleen de ‘corner’ willen zien en kieken zodat een huur-optrekje elders niet loont.

Ik vind toch iets.
Ziet er goed uit, comfortabel, een heuse keuken (mét fornuis en grote koelkast) en nog relatief goedkoop ook.

Ik ben al bijna overstag maar lees voor de zekerheid toch de recensies.
Laaiend enthousiast! voornamelijk.
Maar dan:
DO NOT come here at night if you’re easily creeped out. That’s what we did, and my husband was scared the entire night we were there. He wouldn’t let me walk through the house without him, I had to sit in the bathroom with him while he peed, and we slept with every single light on. It’s a nice house, but CREEPY at night. My husband is pretty sure this place is haunted.

Ik ben benieuwd 🙂

Vandaag was de verjaardag van mijn oma.
Het was ook de verjaardag van de eerste echte vriend met wie ik samenwoonde.
Laatst googelde ik op hem en kwam er zo achter dat hij dood was en dat zijn nieuwe vriendin me geen rouwkaart of ander bericht had gestuurd.
Oh well enzo.

Vandaag is ook de dag van de vrachtwagenchauffeur.
In Panama is het Moederdag,
En in 1980 is op deze dag John Lennon vermoord.

Ooit had ik een webwinkel.
Dat had z’n leuke kanten maar ook een hoop ergernis.
Een ervan was het gezeur over ‘waar blijft het pakje?!’ terwijl ik dat keurig op tijd had gepost en de kranten vol stonden over hoe druk PostNL het had maar ja – de klant rekende het toch MIJ aan.

Nu verkoop ik alleen nog af en toe iets via een goed doel tbv kittens.
Dat zijn dan spullen die ik speciaal voor dat doel aanschaf en voor een schijntje ‘verkoop’ en de opbrengst gaat naar het goede kitten-doel en vaak neem ik ook nog eens de verzendkosten (meestal 3-4 Euro) voor mijn rekening.
Zoals nu.

En ja hoor: een mail van de koopster dat ze naar de brievenbus was gerend maar ……. geen pakje?!!!!
Ze woont in het Gooi.
Een ev volgende keer dus maar zelf daarheen rijden en weer terug.

Na mijn mislukte dagen in het sjieke huis, was ik in een klein appartement in Dyer.
Óm het appartement (dat op de begane grond was), waren verschillende plekjes om te zitten.
Zelfs aan een stromende beek.

Binnenin waren alle meubels hard aan de billen.
Maar er was een keukentafel met stoelen en daaraan zat ik vaak met Netflix op de laptop.
Als ik niet buiten zat, in het half-zonnetje.
De verhuurders waren aardig al begrepen ze niet zo goed waarom ik twee dagen alleen maar daar zát, beetje lezend, beetje foto’s makend van diertjes.
Ze wilden me graag de weg wijzen naar mooie tochten.
Sorry, geen belangstelling. Laat mij maar zitten.

Ik overwoog terug te gaan (en missch doe ik dat idd nog wel eens).
Maar ik keek eens goed naar wat ze verder aanbieden. Een tweede appartement – dat nu 1 man huurde die onzichtbaar bleef.
In de advertentie voor dat appartement wordt óók gewezen op zitten-bij-de-beek.

Ik stel me voor: wat als er nu (de tweede keer) wél drukke huurders zijn.
Wég het plezier van ongestoord op mijn bankje zitten.
(ik zie nu dat ik een hoop foto’s heb van diertjes en van van alles en nog wat maar *niet* van het bankje)
Missch zou het meevallen. Weer een rustige of geen gast bij de buren.
Maar het risico nemen wil ik nog niet.

Vdandaag zou Lodewijk 81 jaar zijn geworden als hij niet in 1998 dood was gegaan.
Toen was ik 48.
Best jong (zeg ik nu, toen vond ik dat mogelijk niet zo).

We kwamen uit Amsterdam, woonden in Grootschermer (tien jaar?).
En gingen elke zomer naar de Amerikaanse woestijn – zo ben ik daaraan ook verslaafd geraakt.
Ook aan Grootschermer trouwens (verslaafd).

Een paar foto’s

Deze foto was uit 1994, roeiend op de Green River (die zijn we ‘afgezakt’ in een week)

De onderste foto is uit 1996