Er was – al maanden geleden – een klein stukje vulling van een kies afgebroken.
Ik had er geen last van maar het leek verstandig de vulling te vervangen.
Mijn vaste tandarts had het erg druk maar er was een nieuwe tot de praktijk toegetreden en volgens mijn mondhygiëniste is die geweldig goed.
Ik maak dus een afspraak voor vandaag.

Onder verdoving? ja.
Dan pleegt 1 pijnlijke prik te volgen en daarna is het uitzitten.
Ik onderga 1 pijnlijke prik.
En dan nog 1 waardoor ik gruwelijke associaties met de Marathon Man krijg.
Wat doet dat pijn! “Is het ergste nu geweest” vraag ik en ja, zegt de tandarts.
Die nog zeker 15 kleine prikjes geeft – en dan voel ik het nóg wanneer ze gaat boren.
Dus nóg meer prikjes.

“Nu ga ik twee tandenstokers plaatsen”.
Ok.
1 gaat goed, de tweede: au!!!
Ze snapt het niet maar die ging dus linea recta in mijn tong.

Veertig minuten later is het klaar.
Het voelt raar, maar dat zal wennen. Zegt ze.
En o ja, die verstandskies (mijn laatste, direct naast déze kies), moet er écht een keer uit.
Dat zegt de mondhygiëniste ook steeds dus ik beloof er nu serieus over te denken.

Intussen heb ik een verdoofd smoel (dat blijft zo bijna vier uur) en bijt ik steeds in mijn wang (huh?) en ga ik daarna ook nog eens kapot van de napijn.
Thuis eens gekeken wat ze heeft gedaan.
Amalgaam vulling vervangen door een witte.
Maar ook: de amper doorgekomen verstandskies opgehoogd!
Wat verklaart waarom het zo ‘raar’ voelt en mijn wang klem komt te zitten.
Dit zonder overleg en dan daarná zeggen dat die kies moet worden getrokken.

Terwijl ik bij de deur sta roept de assistente me toe of ik *nu* daarvoor een nieuwe afspraak wil maken.
NEEEEE.
(had gelukkig Ibuprofen in huis)

Over elf dagen vlieg ik naar Amerika maar daarvóór ga ik ook nog 2x op mini-trip.
Een ervan was al lang gepland, tot de andere heb ik impulsief een paar dagen geleden besloten.
Op het moment dat ik het deed acht ik al: o got, dat wordt hectisch.
Wat een understatement is.
Want ik heb nu drie stapels waaraan ik -niet al te chaotisch- probeer toe te voegen ‘wat mee moet’.

Om wat orde in de mind te scheppen schreef ik gisteren alle adressen in Amerika aan waarvan ik nog geen reisinstructies had.
Van sommige kreeg ik een simpele: ga links bij X en dan rechts bij Y en dan is er een huis met een trapje op nr zoveel en in het doosje naast de voordeur zit de sleutel.

Andere stuurden 4-6 pagina’s zéér gedetailleerde aanwijzingen mbt wat wel en niet te doen (deels gezeur).
Eén had zéér nuttige aanwijzingen incl een foto van het cijferslot en vooral: waar je boodschappen te doen.
De beste supermarkt voordat je een half uur later het huis zou bereiken.
En: de beste Liquor Store.
Want dit is Utah dus gewoon even een fles wijn kopen in de super is er daar niet bij.

In de aanwijzingen van 1 van de huisjes stond dat de schapen van de buren mochten grazen in de boomgaard maar dat ik direct moest bellen als ze waren doorgebroken tot in de tuin. En dat dat ook gold voor de honden.
Na wat heen en weer mailen mocht ik de honden wél tolereren. Sterker: ik mocht zelfs het hek voor ze opendoen.

Mbt Amerika ben ik nu in elk geval kwa routes en wanneer in te checken en waar is de sleutel etc geheel geïnformeerd.
Verder multitask ik dapper verder.

Voor wie me niet op Facebook volgt: ik was in München voor de opera met Edita Gruberova.
Vantevoren had ik gedacht: ik hoef niet na de voorstelling op haar te wachten bij de artiesteningang.
Want dat heb ik al vaak gedaan en zo’n bijzondere ervaring is dat ook weer niet.

Maar de opera (Roberto Devereux) was prachtig en Edita was geweldig dus.. op naar de artiesteningang.
Waar eerst de bariton Franco Vassallo verscheen en ook de dirigent Friedrich Haider en een zanger van een kleinere rol (die ik later moest googlen) en de mezzo Veronica Simeoni.
 
Ik wou op de foto met Franco Vassallo en ook met de tenor Alexey Dolgov.
Die laatste vertoonde zich niet (raar) maar Franco dus wél en hij was ook heel aardig – tegen alle fans.

Toen was het wachten geblazen. Op háár.
Want gewoonlijk is ze er binnen een half uur maar nu duurde het bijna een uur.
Ze had een interview gedaan legde ze de fans uit.

Daarna zette ze braaf handtekeningen en er wáren fans die erin slaagden een gesprek met haar te beginnen – wat mij niet lukte maar dat had ik ook niet verwacht.

Ik voel niet de behoefte continu mezelf te kieken maar wanneer ik op vakantie ben denk ik soms dat het toch wel leuk zou zijn: zelfportretje met waar ik ben op de achtergrond.
Alleen pakken die zelfportretjes de enkele toevalstreffer daargelaten altijd treurig uit.
Ik wéét dat ik oud en rimpelig ben met kleine oogjes, maar moeten die foto’s dat nou zo genadeloos tonen?

Dus denk ik: laat ik de online cursus Selfie maken volgen.
‘Opwarmopdracht’ is een selfnie.
Waar een klein stukje ‘ik’ op staat en verder alleen maar achtergrond.
Die probeer ik met de smartphone en dat wordt een vage boel.

Opdracht 1 is: vind je beste ‘hoek’.
Toch maar weer de Nikon gepakt. Smile, serieus, dramatisch, recht vooruit, iets van boven, *niet* van onderen, ietsje schuin.
Links schuin, rechts schuin.
Links schuin met een lachje zal het zijn.

Nog steeds niet geweldig maar as good as it gets.

Een vliegtuig stort neer.
Iedereen leeft mee.
Ook ik.
En als frequent flyer denk ik natuurlijk óók: het zal je/mij maar overkomen, wat gaat er door je heen, hebben ze er veel van gemerkt en hopelijk niet.
Daarover wordt op de radio druk gespeculeerd.

Wanneer bekend wordt dat één van de piloten op het moment fatale was buitengesloten en op de deur heeft staan bonzen vraagt presentatrice Frederique de Jong (gretig?): zouden de passagiers daar iets van hebben gemerkt?
Wat denk je zelf? vlieg je ooit? al is het maar naar Ibiza?
Túúrlijk hebben de passagiers daar iets van gemerkt alleen heel misschien de allerachterste rijen niet.

Tussen de middag blijkt dat op de opnames uit de zwarte doos ook gegil van passagiers staat.
Shit.
En dan komt de conclusie dat het waarschijnlijk een bewuste actie was van de copiloot.
Erger dan shit.

Wat iedereen ervan vindt?
Héél erg.
En dat gaat dan iedereen op de sociale media zetten.

Ik veronderstel dat het goed is bedoeld.
Een “ik leef mee”.
Maar veel van het meeleven komt op mij over als ‘kijk mij eens meeleven’.
Wat kan zijn omdat ik een slecht mens ben.

  

Ik ga altijd stemmen.
Oók als het gaat om het waterschap.
Al staat me niet voor de geest op welke partij ik dat eerder deed.

Dus doe ik de Kieswijzer en kom hierop uit.

Nu ben ik nog niets wijzer.
Dus de partijen nalopen die voor mij volgens dit systeem in aanmerking zouden komen.

Groen,Water&Land wil samen met u als inwoner of ondernemer, agrariër of recreant werken aan een doelgericht en slagvaardig hoogheemraadschap, met praktische oplossingen en beperkte kosten.
Lijkt me niks.

Water Natuurlijk: Wij zijn een typische waterschapspartij, speciaal opgericht om de belangen
van natuur, milieu, landschap en recreatie in de waterschappen beter te kunnen beschermen.
Onze bestuurders zetten zich in voor schoon, veilig, gezond en betaalbaar water.
Tja.

Zo loop ik nog wat na en ik beland in de ene open deur na de andere.
Ik denk dat ik deze beker toch maar aan me voorbij laat gaan.

Op de parkeerplaats van de Plusmarkt staat al jaren een viskar.
Een paar dagen geleden denk ik: laat ik die gambialoempia’s waarmee ze vaak adverteren eens proberen.
Eén voor € 1,50, vier voor € 5.
Vier dus maar.

Gebakken of ongebakken, vraagt het meisje bij wie er geen glimlachje af kan.
‘Gebakken’ zeg ik aarzelend maar nee, ik moet ongebakken nemen want dat is lekkerder.
En dan bij 180 graden in de frituur of anders ook bij 180 graden een kwartier in de oven.

Ik heb geen frituur dus verdiep me gisteren maar weer eens in de oven.
Het kost even tijd maar dan heb ik ‘m ingesteld en ga naar boven naar de PC terwijl mijn loempia klaar ligt te pruttelen.

Enkele minuten later stijgt een brandlucht op.
Ik ren naar beneden, de oven staat rook uit te blazen, ik ruk ‘m open en nu slaat de rook mij vol in het gezicht.
Loempia is blakend zwart verbrand.

Afzuiger aan op de hoogste stand en dat de hele nacht.
Zodat het nu ietsje minder stinkt naar verbrande loempia.
Maar helemaal wég krijg ik de lucht niet.

Vandaag krijg ik mijn tickets van de Bayerische Staatsoper binnen.
Drie voor mezelf en één die ik bestelde voor Marija in Letland omdat ik van die handige slijmtekstjes op het formulier bij ‘Opmerkingen’ kan zetten en er zo vaak in slaag een goede plaats te bemachtigen.
Dit keer lukte me dat inderdaad voor haar (1e rij bij een recital van Edita Gruberova) zodat ik haar direct het ticket wil toesturen.

Ik heb buiten het Plusmarktmeisje gerekend dat indien nodig even de balie van het postpakketpunt bedient.
Want Letland… dat ligt toch niet in Europa?
Ze kijkt op het lijstje op haar display: België, Duitsland, Frankrijk, Groot-Brittannië en nog wat.
Maar géén Letland.

Ik zeg dat het echt Europa is: Baltische Staten.
Nóóit van gehoord.
Ze tikt Letland in maar nee.

Ander meisje erbij geroepen.
Letland…
Baltische staten, zeg ik weer.
En som op: Estland, Letland, Litouwen.
O! Litouwen! het nieuwe meisje wil dát intikken.
Nee, nee, zeg ik, dat noem ik alleen omdat dat óók een Baltische staat is.
Dit moet echt naar Letland.
En dat ligt in Europa.

Jamaar, aarzelt dit meisje: hebben ze wel de Euro?
Jazeker hebben ze die! (trouwens: Groot-Brittannië geldt volgens hun apparaat wel als Europa en daar hebben ze *geen* Euro – maar dat zeg ik maar niet).

Ook dit meisje tikt Letland in en verdomd: nu lukt het wel.
Zodat het apparaat en ik in elk geval op 1 lijn zitten.
De meisjes is het nog steeds een raadsel waar dat obscure Letland mogelijk kan liggen.

Sinds m’n 50e heb ik een leesbril.
Eerst aangemeten bij Pearle, later ook een keer bij Specsavers.
En daarna aan zelfmedicatie gedaan door voor een paar Euro telkens een sterkere te halen uit een grabbelbak zodat ik nu op 3.50+ zit.

Al ruim een jaar geleden merkte ik dat mijn ene oog eigenlijk een andere sterkte nodig heeft dan het andere.
Ik deed niets.

Toen merkte ik dat ik bij het autorijden veel plezier had van een toevallig gevonden zonnebril die ietsje versterkte voor de verte.
Helaas is het soms (vaak) somber weer en dan zie je er niet alleen mallotig uit met een zonnebril maar heb ik er ook minder aan omdat de buitenwereld dan wel erg donker wordt.

Zodat ik me in oktober voornam naar de opticien te gaan.
Voor een echte oogmeting.
En minstens twee nieuwe brillen maar misschien wel meer want de computermonitor staat ook wel érg dichtbij en het toneel voelt zelfs vanaf de 1e rij soms wel erg ver weg.

Omdat ik er erg tegenop zie (raak altijd in verwarring: zie ik letters nu wel of niet nog scherp?) stel ik het uit.
Tot nu.
Opticien gebeld, afspraak gemaakt voor morgen.

Gisteravond is Edita Gruberova op tv.
Althans: op de livestream.
Een concert tgv haar 45 jaar geleden voor het eerst optreden aan de Weense Staatsopera.

Ik moet eerlijk zeggen: als ik niet via via een gratis inlog had gekregen, had ik niet gekeken.
Want € 14 had ik niet over voor een concert waarvan ik zeker was dat het prut zou worden.

Ik had buiten de diva gerekend.
Ze was geweldig.
Ok, die hoge noten, die haalt ze niet meer.
Maar de rest!

Zodat ik direct een kaartje koop voor haar Roberto Devereux in april in München.
Terwijl ik érg zeker was geweest dat ik met nog 1x haar zien in juli helemaal met haar kláár was.
Niet dus.