De fase optutten ligt alweer een aantal decennia achter mij.

Toch dacht ik een maand of wat geleden: mascara.
En: wenkbrauwenpotlood.
En ook: eyeliner.
Dat ging geleidelijk.

Eerst arriveerde de mascara en die smeerde ik op mijn wimpers en ik was er niet kapot van.
Het plakte nogal aan mekaar en om nou te zeggen dat mijn ogen opeens ‘sprekend’ werden: nee.

Toen het wenkbrauwenpotlood.
Ik trek voorzichtige streepjes maar zie eigenlijk geen resultaat.

De eyeliner dan.
Als potlood, niet als verf want ik voorzie alleen een hoop mislukt geklieder als ik dat zou proberen.
Ik trek ferme strepen en het oogt ‘dramatisch’ maar niet echt mooi.

Waarbij ik ernstig word gehandicapt door het feit dat ik zonder leesbril niet veel zie en de online aangeschafte vergrotende spiegels zijn of gewoon flut of vergroten niet op de manier die ik nodig heb.

Het enige dat ik overhoud aan mijn excursie in optut-land is dat 1 van de online-bedrijven me mini parfum-flesjes toestuurt.
Waaronder Opium dat ik vroeger wel gebruikte.

Zo’n miniflesje neem ik mee naar Lucia in München.
Helaas heb ik het nog niet achter de oren gesmeerd wanneer ik in de armen loop van Pavol Breslik.

Gisteren weer eens last gehad van iemand met een mening.

Het gaat zo: we mailen wat over van alles en nog wat en dan komt wartaal verpakt in ‘niet dat ik homofoob ben, maar…’.
Waarop ik maar weer eens de liberale riedel (die ik ook méén) houd en liefde en zelf weten en trouwen en noem maar op.

En zij: huwelijk is voor man en vrouw wánt het is om kinderen te maken.
Waarna mij de bek dus openvalt.
En ik zeg: dan had ik dus ook niet mogen trouwen?
Want ik heb nooit kinderen gewild.

O jee.
Ze hoopt niet dat ze me heeft beledigd.
Niet zozeer *mij*, want ik gebruikte dat argument alleen maar om haar klem te zetten.

We gaan uit elkaar met een “ik vind dit nu eenmaal” van haar en een “je kunt het niet helpen je woont in een ouderwets land” van mij.
Terwijl ik natuurlijk gewoon “achterlijk land” bedoel.
En verder vind ik het land geen excuus voor achterlijke meningen.

Ik ben (denk ik) een betrekkelijk gulle weggever.
Maar soms lukt het niet.

Nu bv wil ik een ticket weggeven voor een concert in Berlijn op 13 februari.
Ik begin bij een aardige Nederlandse vrouw van wie ik weet dat ze mensen kent in Berlijn.
Ze zal vragen en mailt me vanochtend: ze kan het ticket daar niet kwijt.

Dan mail ik een aardige man die ik ken via Facebook: wil hij?
Hij kan die avond niet, vraagt nog bij iemand anders maar die kan ook niet.
NB het gaat hier om een gratis ticket! ik probeer niet geld binnen te halen.
En het is ook nog eens eerste rij in het midden.

Dan mail ik iemand anders die ik via FB ken: wil hij?
Ja! en hij zal me vanavond zijn adres doorgeven.
Fijn, mail ik terug en beloof in een opwelling dat ik per expres zal verzenden – op mijn kosten.
Waarna ik dat uitzoek en ontdek dat het meer dan 40 Euro kost.
En vloek maar ja, ik heb het al beloofd.

Dan wordt het avond en reageert meneer dat hij eens naar dat werk heeft geluisterd en dáár gaat hij niet voor naar Berlijn!
maar hij kent wel iemand in Berlijn en die kan hij het vragen.

Ik mail terug dat dat ok is maar dat ik dan *niet* per expres ga verzenden.
En: of ik uiterlijk morgenochtend vroeg hoor of die man het ticket wil omdat ik anders nog anderen kan proberen.

Volgende stap: ticket in de versnipperaar.

Al ruim een maand geleden bestel ik in Amerika twee dvd’s.
Die worden op 18 januari verzonden.
En leggen een opmerkelijke weg af.

Ik begrijp dat het pakje van een kleine stad naar Atlanta gaat.
Ik begrijp *niet* dat het dan niet direct naar Schiphol vliegt maar eerst naar Miami en dan naar Zürich(!) en dán naar Schiphol.
Waar het vorige week woensdagmiddag al door de douane is gegaan.

Ik twitter naar PostNL: kunnen jullie nagaan waar een pakje met de Amerikaanse code LN (etc) is.
Jazeker! twittert iemand opgewekt terug.
Zodat ik de code doorgeef.
En dan een ander type op het call center tref die zegt dat ze pas iets kunnen nagaan wanneer de code van LN in een C (=NL) is veranderd.

Jamaar, zeg ik: het duurt toch wel érg lang.
Waar *is* dat pakje dan nu?
Geen idee en als ik het over een paar dagen nóg niet heb mag ik het nog een keer vragen.

Dankjewel voor de geweldige service (not!).

Nu doe ik officieel helemaal niks meer.
Kwa werk, bedoel ik.
Want zelfs een slechtlopende webwinkel is toch een beetje ‘werk’.

En meteen verveel ik me te pletter.
Het boek waarin ik bezig was en dat ik al vond tegenvallen leg ik weg: ik lees het toch niet uit.
Ik haal een nieuwe legpuzzel uit de doos, zoek naar stukjes van de rand en stop ook daarmee.

Ik begin met het maken van een lijstje van de programma’s die na de nieuwe installeren van Windows er weer op moeten en open er 1 om te kijken waar de license key staat.
Shit: het kan zijn bestanden niet vinden aangezien ik die laatst bij de grondige opruiming té grondig blijk te hebben opgeruimd.

Filmpje kijken op Netflix?
Het verzet in elk geval de geest en doet ook wat met de tijd.

Heb ik spijt van het opdoeken van de winkel.
Nee.
Heb ik zin in ánder werk.
Eigenlijk ook niet.

Ik wil Guus terug.
Maar er is geen duivel die daar in ruil voor mijn ziel voor kan zorgen.

Good day and how do you do? I’m Mr.Chiang. I need your assistance in moving and investing a sum of $28 Million USDollars. Kindly get back if interested.

Gisteren voel ik me even ietsje beter.
Ik kijk op YouTube, vind een mooi Lied van Pavol Breslik en zet dat op Facebook.
Dan een aria van Bülent Bezdüz die belooft me te laten weten wanneer hij hier in de buurt (ruim genomen) zal optreden.

Ik haal wat meer adem en hoewel ik slecht slaap (een rouwende vrouw kan niet direct álles hebben) denk ik: zou het ergste voorbij zijn?
Vandaag heb ik een kleine tegenslag (de computerman kan niet achterhalen waarom mijn C-schijf propvol slibt, érgens moeten meer dan 150 GB bestanden onzichtbaar zijn, een via Teamviewer geraadpleegde collega heeft ook geen idee).

Erger: Sammie schrikt zich wezenloos wanneer de computerman mijn kamer in komt en verstopt zich urenlang onder de bank in de kamer.
Dat vind ik zó zielig!

Trigger: een mail van iemand die me al dagenlang alleen over háár sores vertelt zonder zelfs maar te informeren naar mij/Guus (jij bent het dus *niet*, S!!) en die nu als een terloops haar mail begint met: “hoe is het? zeg alsjeblieft dat het goed gaat” waarna ze weer breed uitpakt over zichzelf.
Dagenlang reageer ik vriendelijk op haar toestanden maar nu knapt er iets.
Niet uit woede, ik kan gewoon niks bedenken.
En word me opeens weer ontzettend bewust van hoe absoluut klote ik me voel.
Dat ik alleen wil janken en janken en janken.

Ik heb een lijst met dingen om te doen.
Gisteren deed ik: oude dierenarts bellen of ik terug mocht komen.
En ik regelde een afspraak met de computerman omdat er iets mis is met mijn PC.

Vanochtend heb ik de loodgieter gemaild met het dringend verzoek snél iets te doen aan mijn lekkage.
Bijgesloten een foto van hoe ik vanochtend de ellende weer aantrof.

Zodat resteert:
– naar brillenwinkel om me nieuwe brillen te laten aanmeten
(maar ik slaap zo slecht en voel me zo beroerd dat dit misschien niet het juiste moment is om te testen hoe mijn ogen zijn)
– nieuwe plannen maken mbt de Winkel
(maar die hele Winkel kan me nu even gestolen worden)
– de tandarts bellen om een afspraak te verzetten omdat ik op die dag naar Berlijn vlieg voor een concert
(maar denk nu dat ik helemaal niet naar dat concert zal gaan omdat ik alleen maar dood wil)

Toen ik een jaar of dertig was, stopte ik met het opsmeren van oog-make-up.
Uit feministische overwegingen.

Een paar jaar later deed ik het weer eens af en toe op.
Alleen was het ‘niet aan je ogen smeren bij mascara!’ intussen uit mijn systeem zodat een uur na het optutten mijn ogen al kliederboel waren geworden.

Een paar weken geleden pak ik voor een buurvrouw een pakje aan.
Met, vertelt ze me later, mascara.
Zodat ik na een tijdje er niet aan denken en dan bij haar zien dat het ook op onze leeftijd best leuk kan staan denk: zal ik ook?
Ik bestel (waterproof!! tegen wrijven) en ook afschminkspul erbij.

Het is zojuist geleverd dus pak ik het borsteltje en dan: shit.
Als ik mijn bril afzet, zie ik niet wat ik doe.
En met de bril óp, kan ik niet bij mijn wimpers komen.
Dus toch maar met bril áf wat op de wimpers gesmeerd.

Wat ik boven heb gedaan ziet er wat klonterig uit.
Onder ben ik uitgeschoten op de huid.
Even wegvegen is er niet bij want: waterproof (*zucht*).

Het effect is wel ‘dramatisch’, denk ik.
Maar als ik het écht wil gaan doen zal ik nog erg goed moeten oefenen voor ik achteloos op opera minitrip mascara ga meenemen.
Misschien een sterk vergrotende make-up spiegel kopen.
Die ik ooit hád maar vast heb weggedaan wegens ‘niet meer nodig’.

Het is R. opgevallen dat ik nog maar weinig kamerplanten heb omdat de meeste in de afgelopen jaren zijn verkommerd.

Voor mijn verjaardag krijg ik dús vijf nieuwe planten.
Wel vetplanten want daar valt relatief weinig aan te verpesten.
R. zorgt er zelf voor tot hij ze een week geleden komt brengen.
Hij legt precies uit hoe vaak ze water moeten en samen bepalen we waar ze komen te staan.

Vandaag ontdek ik dat erin ben geslaagd om er binnen een week al 1 te vermoorden.
Het is helaas niet voor niets dat ik zo weinig kamerplanten heb.
 

Terwijl op de radio weer eens iemand waarschuwt tegen Facebook (dat álles van ons weet en dat we voorzichtig moeten zijn) denk ik: dit is een mooi moment om mijn nieuwe American Express kaart te activeren.
Ik kreeg ‘m al zaterdag maar voelde de bui hangen dat het vast niet eenvoudig zou zijn zodat ik met een echt mens zou willen praten, en die werken daar niet in het weekend.

Vandaag online begonnen.
Op scherm twee moet ik mijn email-adres invullen en dan slaat het op tilt omdat ik daarin niet-toegestane tekens zou gebruiken.
De helpdesk gebeld.
Waar een buitengewoon aardige vrouw (het zijn altijd aardige mensen daar, je betaalt wat meer voor deze kredietkaart maar dan héb je ook kwa dienstverlening wat) de kaart even voor me activeert.

We babbelen nog wat en “ik zie dat u veel vliegt” zegt ze.
American Express weet álles van me, realiseer ik me.
Dát ik vlieg, met welke maatschappijen, waarheen.
En als ze even moeite doen zien ze dat ik in Amerika bij Hertz een auto huur en dat ik in Europa een vlucht koppel aan een bezoek aan de opera.
Het is niet Facebook dat we moeten vrezen, het is (in mijn geval) American Express.

Ik ben nog steeds ziek (bedankt voor de belangstelling) en ik ben ook oud.

Waar ik zo min mogelijk over denk maar vanochtend wrijft Radio 1 het er weer eens in.
Aanleiding zijn de geldautomaten die leeg raken wat vooral vervelend is voor ‘oudere mensen’ omdat die als enigen geld in het handje willen houden en zich niet lekker voelen bij pinnen.
Klopt (wat mij betreft).

Waaraan ik het ook merk: ik vind chatten niet leuk.
Stuur me gewoon een mail als je iets met me wil delen!
Maar jongere mensen (daar heb je het weer) vinden chatten juist wél leuk (en makkelijker dan mailen) en soms wanneer ik op Facebook zit duikt zo’n jong mens op in de chatbox en vraagt me of ik er bén.
Ik bén er (wat het jonge mens ook kan zien omdat ze in het korte lijstje staat van mensen die met me mógen chatten).

Dan ontspint zich razendsnel iets dat is bedóeld als een ‘gesprek’ (vermoed ik) waarbij zij in flarden een verhaal vertelt en soms staat er ‘(naam) is aan het typen’ en dan denk ik dat ik dus beter even kan wachten met reageren maar dat kan ook opeens weer verdwijnen en dan reageer ik waarop er tóch opeens een nieuwe tekst van haar verschijnt en mijn opmerking nergens meer op slaat.

Na een minuut of tien ben ik doodmoe.
Omdat het zo snél gaat en ik het niet kán.
Zéggen dat ik het niet trek – ik denk dat een jong mens dat niet zal begrijpen.

Zodat ik uiteindelijk afhaak met de mededeling dat ik nu Facebook moet verlaten (wat ik dan ook wel móet aangezien zij in háár chatlijst kan zien of ik online ben).

Net mijn chatlijst uitgemest.
Alle jonge mensen die met me willen chatten eruit gegooid.
Laten ze me maar een bericht sturen als ze iets te melden hebben.
Of een ouderwetse mail.

Wanneer ik opsta voel ik me helemaal niet lekker.
‘Te kort geslapen’ denk ik dan nog.
Wanneer bij het drinken van sinaasappelsap lijkt of er een degen door mijn keel glijdt besef ik: ziek.
Dat gevoel van lamlendigheid komt niet door het halve uurtje te korte slaap.

Dús eerst naar Staples in Alkmaat om daar 1 pakje in de brievenbus te laten glijden.
Dan naar de Plusmarkt in De Rijp, eten gekocht voor de dieren en bij de Keurslager een paar bakjes salade voor mij.
Om oudjaar feestelijk door te komen.
En een gehaktbal waarbij ik ‘ja’ zeg op de vraag of hij in een magnetronzak moet terwijl ik al weet dat ik hem ‘zo’ zal opeten.
Eenmaal thuis neem ik een hap van de gehaktbal en au!
Slok water. Au!

Google.
Keelpijn duidt op een effectie.
Je méént het.
En duurt een week.
Als het langer duurt misschien toch eens langs gaan bij de dokter.
Zegt Google.
Intussen veel thee drinken met honing.

Zelfmedelijden.

Sinds een paar weken woont in mijn keuken een vlieg.
Eén vlieg.
Ik heb wel eens geprobeerd hem/haar dood te slaan maar eigenlijk heb ik er geen last van dus nu laat ik hem maar.

Wel dacht ik: hoe lang leeft een vlieg eigenlijk.
Zijn die dan niet binnen een paar dagen dood?
Nee, weet ik intussen.
Ze kunnen vele maanden oud worden.

Interessant weetje:
“Domme vliegen leven langer dan hun meer intelligente soortgenoten. Dat komt omdat ze hun hersenen niet zo moeten inspannen.
Tot die conclusie kwamen wetenschappers van de universiteit van Lausanne nadat ze intelligente vliegen hadden gekweekt.
De dommere vliegen leefden 80 tot 85 dagen, terwijl de slimmeriken slechts 50 tot 60 dagen rond zoemden.”

De vlieg heeft vermoedelijk dus nog een tijdje te gaan.
In z’n eentje.
Terwijl je ze meestal in groepjes ziet.

Ik vraag me af hoe dat moet voelen: “de ondraaglijke eenzaamheid van een vlieg”.

http://youtu.be/9a-Uv8GptfM

Ik ben, denk ik, niet erg fanatiek-politiek.
Soms een beetje. Over dieren.
Maar ik loop niet steeds te schreeuwen dat ik zo ontzettend links ben en tenzij iemand Wilders-taal uitslaat tolereer ik diens rechtse praat.

Nu ontmoet ik in Nederland niet veel nieuwe mensen.
Tenzij via de sociale media en dan kan het lastig zijn als iemand met wie ik gezellig over opera pleeg te keuvelen opeens rare dingen over politiek zegt.

In Amerika ontmoet ik wél mensen.
En praat over natuur.

Soms bevrienden die me op Facebook.
En ontpoppen zich als Tea Party People die steeds roepen dat ze recht hebben op wapens.

Ik voel me in toenemende mate ongemakkelijk met deze vrouw.
Wat z’n climax vindt in de kerstgroet die ze mij (en velen met mij) stuurt.
Ik neig nu sterk tot ontvrienden.
Omdat met zulke mensen in discussie gaan zelden zinvol is.