Vroeger had ik op deze pagina een afteller in dagen.
Dan wist ik over hoeveel dagen ik weer naar Amerika ging.

De huidige afteller doet het in maanden (plus een paar dagen).
Mijn webmistress kon destijds geen andere vinden maar eerlijk gezegd vind ik deze maar niks.
Omdat het zo lang en ver weg klinkt allemaal.

Tot voor kort nog zes maanden, nu vijf maanden en een heleboel dagen.
Dat is niet te overzien.

Net via google iets gevonden om online te laten aftellen.
Vanaf vandaag, weet ik nu, is het nog 175 dagen.
Dat is óók ver weg maar het klinkt dichterbij dan vijf maanden en 23 dagen.

Hello beautiful, my name is Russell Sveda , I am a soldier serving under the USA military United Nations, I have been here in Afghanistan for the peacekeeping mission and in few weeks from now I will retire from service, so I am here looking for serious relationship and I found your profile interesting and want to know more about you, I will like you to send me your email address or write me on my private email address.
My email : RusselSveda@hotmail.com
Thank you
General Russell

Leuk! een mail van een generaal die tevens soldaat is en die in Afghanistan is (nog steeds?) en die helemaal stuk is van mijn profiel.
En dat dan stuurt aan
undisclosed recipients

Vandaag ben ik met R. bij Ranzijn in Alkmaar om dierenvoer te kopen.

De verleiding is groot maar ik heb deze kunstkerstboom mét verlichting toch maar laten staan.
Kunstkerstman was volgens mij niet te koop.

Raar.
Of misschien niet zo raar.

Maar tot een paar maanden geleden was Pioneertown met het uitzicht op de ‘boulders’ en idioot veel diertjes voor mij de mooiste plek op aarde.
Toen kreeg ik er een conflict met de vrouw die het verhuurt.
Ik dénk omdat ze het vervelend vond dat ik haar tijdens een wandeling fotografeerde wat ze niet zei maar ze ging er als een speer vandoor waardoor ik zelfs even de weg kwijt raakte.
Haar man bleef heel aardig.
Maar ik had er een paar klote dagen omdat ik geen idee had wat ik fout had gedaan (bedacht dat pas eenmaal thuis/hier).

Eerst dacht ik: ik ga in april/mei 2015 terug.
Toen was ik in Whitewater, Colorado en er waren niet veel dieren in de achtertuin maar het uitzicht was wel mooi en vooral: Linda die het verhuurde was perfect.
Liet me met rust omdat ik had gezegd dat ik dat wou.
Was behulpzaam wanneer ik hulp vroeg.
Er was een moment dat ik over haar schouder kijkend zag wat ze in haar agenda zette over haar gasten.
Bij mij stond: nice lady.

Whitewater was mijn laatste verblijf tijdens mijn laatste reis en ik wist zeker: hier wil ik snel weer naartoe.
Waarbij ‘snel’ helaas relatief is want het wordt daar wat later aangenaam kwa warmte zodat ik niet al eind maart of begin april erheen kan reizen maar pas eind april.

Toen dacht ik: in september naar Pioneertown.
En ik wil dolgraag weer in dat huis zitten en kijken naar de dieren.
Maar dat conflict zit me niet lekker.

In theorie kan ik het uitpraten/mailen.
Maar wat mij betreft is er iets helemaal mis gegaan.
Omdat *zij* zo raar deed en mij daardoor dagen onzekerheid en ellende heeft bezorgd.

Ik dénk dus dat ik wel terug ga.
Maar een deel van het plezier is me ontnomen.

Weg moeten ook

* De grappigste avonturen van Donald Duck nr. 6
Uit 2004, met strips getekend door Marco Rota.
Album met verhalen die oorspronkelijk niet in het weekblad waren verschenen, maar in de Donald Duck Extra en het Donald Duck Vakantieboek.

* Donald Duck Vakantieboek uit 2009

Nieuw gekocht, nooit gelezen, laten verstoffen, nu schoongeveegd.
Verzendkosten per stuk € 3,84.
Verzendkosten samen óók € 3,84.

Wat ik zelf ook belachelijk duur vind dus die gaan vast in de bananendoos voor volgend jaar het goede doel.
Heb jij toch belangstelling, meld het vóór 1 november 2014.
Ik zet het er maar even bij voor het geval iemand over vijf jaar al googlend op Donald Duck op deze pagina belandt en verwacht dat ik ze dan nog steeds apart heb gehouden.

Afstand doen van de frutsels viel me reuze mee.
Het wegdoen van oude visitekaartjes: fluitje van een cent.

Lastiger blijken de boekenleggers.
Van boekhandels in Amerika (deels al opgedoekt), van boekhandels in Nederland (mogelijk idem), ter herinnering aan (promotie ván) concrete boeken.
Een bijbeltekst.

Eerst denk ik: zal ik die ene bewaren.
Nee: die vijf. Of zeven. Of toch maar allemaal?
(Terwijl ik al vele jaren dezelfde bladwijzer gebruik: een desert tortoise.)

Dus ook hier: weg ermee.
Tenzij iemand nu zegt: stuur maar.
Ongezien.
Want om iets dat ik weggeef eerst nog eens mooi te gaan fotograferen, gaat me wat ver.

De planken zijn leeg en afgesopt.
Wat tegen de wand hangt, laat ik hangen.

Er zijn nog twee grote plastic zakken gevuld met wat weg moet.
Dit houd ik, denk ik, en dus moet het in bad.

Daarna moet het drogen.

Grappig: de eenhoorn-draak die al vele jaren op de rand van een plank heeft gehangen, blijkt afgebroken vleugels te hebben.
Ik weet vrij zeker (niet 100 % – dat krijg je op deze leeftijd) dat ik het niet heb gedaan.
Vermoedelijk dus uit de handen gevallen van mijn vórige hulp die elke twee weken de plankjes en wat erop stond nauwgezet afstofte.
Gebroken en toen weer teruggezet.
(groot gelijk – als ik niet was gaan opruimen had ik het nooit ontdekt).

De staart van de rode draak hóórt los.
Die kan er achter in worden geduwd.

Dan is er ook nog dit doosje.

Met ansichten, mini frutsels die ik nog wel aardig vind, boekenleggers, doosjes en onduidelijke dingen die ik moet uitzoeken.
Straks misschien.
Dat uitzoeken.

Ik ben dus echt aan het opruimen.
Dit is al weggedaan.

Ik begon met de onderste plank en maakte die meteen goed schoon.
Wat ook wel moest want dat was een niet nader te noemen aantal jaren niet gebeurd.

Toen ging ik aan de slag met de plank erboven.
Stom, stom!
En ik had het kunnen weten want het is me ooit uitgelegd door een schoonmaakster van de Thuiszorg: altijd bovenaan beginnen want als je onderaan begint dwarrelt het bovenste stof op wat je net zo toegewijd hebt schoon gemaakt.

Enniewee: dit moet dus nog.
Waarbij ik probeer niet bij alles te denken aan waar ik het ook weer kocht en waarom ik het ooit mooi vond en hoe duur sommige voorwerpen waren.
Want dan gooi ik dus niks weg.

Ik kijk al een tijdje niet meer naar Rizzoli and Isles omdat ik het té koddig dus irritant vond.

Vandaag kijk ik toevallig weer eens wél en het is een treurige aflevering die eindigt met een uitvaart.
Een zaal vol, wel een paar honderd mensen.
Rizzoli spreekt gevoelig, toont foto’s en zoomt in op dat de dode mensen zo kon laten láchen.

Onwillekeurig denk ik: wat wanneer ik dood ga.
Ten eerste kan ik niet meer dan drie, hooguit vier mensen bedenken die bij het uitwuiven zouden willen zijn.
Waarvan twee als ze al zouden komen vermoedelijk uit plichtgevoel.

En de uit te spreken tekst?
In elk geval niet dat ik de grappenmaker van Grootschermer was.

Met de storm van een paar dagen geleden is een grote tak naar beneden gekomen van de boom waarvan een paar maanden geleden de helft ter aarde kwam.

De rest van de tuin begint ernstig te verpieteren, ook mijn trotse hennepplant.

De enige plant die in de hele tuin still going strong is, is de brandnetel.
Ik zoek op internet hoe het kreng te verdelgen.
Uitgraven.
Of anders chemische rotzooi erop.

Sterft hij dan niet af in de winter?
Kan.
Maar z’n gezonde wortels verkneukelen zich nú al op in de volgende lente overal naar boven schieten en hebben nu al enorme pret wanneer ik dan net als dit jaar zal proberen ‘m in de kiem te smoren door elk jong scheutje direct uit te rukken.
Kwa ‘zinloos’.

Ik heb een tijd gehad dat ik frutsels leuk vond.
Die tijd is voorbij.

Niet dat ik er nu de pest aan heb maar ik héb er niks meer mee en zie ze vooral als stofvangers.
Zodat ik bij tijd en wijle denk: opruimen en weg ermee.

Dit is zo’n moment.
Wég dus met wat ik echt niet meer leuk vind en wat ik nog wel wil houden liefdevol afstoffen of in bad.

Nee, jullie hoeven niet te roepen dat jullie iets willen hebben en zelfs (!) de verzendkosten zouden vergoeden.
Weg is in dit geval gewoon wég.

Mijn smartphone trilt op mijn bureau.
Ik blijk te zijn gebeld door een nummer dat me ook eerder vandaag én gisteren al probeerde te bellen.
Mijn eerste reactie is: terugbellen (doe ik ook).

Maar wanneer ik iets hoor met ‘Justitia’ gaat er een lampje branden en *niet* het lampje van schuldgevoel maar het lampje van ‘hier deugt iets niet’.
Dus dat 0880201761 maar eens ingevoerd in google en jawel: oplichting!
Door Intrum Justitia.
En erg veel andere mensen die erdoor worden geteisterd.

Het schijnt een fake incasso bureau te zijn.
Waarbij mij vooral verbaast hoe ze aan mijn nummer komen want ik heb dit nummer (verkregen via Simyo) nooit aan iemand gegeven.

Ik heb me m’n smartphone laten aanpraten.
Eerst dacht ik dan ook: wat móet ik hiermee.

In Amerika was het toch wel handig voor een aantal telefoontjes.
En voor sms.
Om te ontvangen althans, zelf ben ik er onhandig mee (sowieso) en als dat ding dan zelf woorden gaat maken van de eerste letters die ik invoer wat ik niet kan wijzigen word ik daar wat zenuwachtig van.

Eenmaal terug denk ik: lamaar.
Mbt de smartphone en hier.
Ik nam wel ooit een goedkoop prepaid kaartje maar dat was alleen om ‘m uit te proberen ivm Amerika.
Ik wissel niet eens de simcard en laat de Amerikaanse erin zitten.

Maar wanneer ik dit weekend op sjouw ga zet ik er toch maar dat NL-kaartje in en dat komt goed uit want beide keren in Den Haag ben ik veel te vroeg en heb niks te lezen bij me dús: even op Facebook.
Waarbij ik er een hoop data doorheen jaag zodat Simyo me bericht dat ik nog maar € 1.57 over heb.
Ze raden me aan een abonnement te nemen.

Ik gooi het in de Facebook groep.
Daar hebben meer mensen zo’n abonnement.
Wat als voordeel heeft dat je het per maand kunt bijstellen.
Dus -om iets te noemen- niet betalen wanneer ik toch niet in het land ben.

Het is dat ik de smartphone nog steeds erg lastig te bedienen vind én dat ik niemand heb om de hele dag driftig mee te sms-en maar ik kan me er steeds meer bij voorstellen dat mensen zich aan zo’n ding verslaven.

Ik was met L. naar De Soprano’s een voorstelling van Opera Zuid met ICK (=ballet, dat laatste).

Het ging over Verdi en over feminisme en ik snapte de bedoeling al niet en vond er ook niets van terug.
De drie sopranen waren fantastisch.
Het ballet vond ik wat druk maar ook wel spannend.
Ik heb geen verstand van ballet.
L. heeft dat wel en die vond het ballet maar niks.
Waarin ze waarschijnlijk gelijk had.

Na de vijf kwartier die het duurde was ik erg blij en tevreden en L. had het minder gewaardeerd kwa ballet maar wél kwa zang en eigenlijk hadden we gewoon een leuke avond gehad en dit gaan we nog eens doen.

Kan ik vrienden zijn met mensen met andere ideeën over het leven op terreinen die voor mij belangrijk zijn.
Ik vraag het me de laatste tijd vaak af ivm alle oorlogen in de wereld en altijd al ivm dierenleed.

Ik probeer open te staan.
Niet zozeer voor andere ideeën want ik weet wel wat ik vind maar voor dat mensen die uiten.

Misschien klopt de herinnering niet, maar ik dénk dat ik er vroeger beter in was.
Waarbij het tegenwoordig echt altijd mis gaat: dieren.
Over dierenleed duld ik geen grappen.
Iemand die naar de dierentuin gaat is bij mij al verdacht.
En wie lol heeft in een circus waarin dieren worden gedwongen kunstjes te doen schrap ik subiet uit mijn vriendenlijst.
Mbt bontkraagjes: grrrr! Mbt plofkip: dat durven mensen mij niet eens te vertellen, dat ze die eten.
En ik wóu dat ik al vegetariër was maar dat is dus mijn eigen #fail

Lastig vind ik de mensen met rabiate politieke opvattingen.
Daarmee word ik voor het eerst geconfronteerd deze zomer bij de oorlog tussen Israël en Hamas.
Eindeloze kwoots en verwijzingen die suggereren dat Israël een onschuldig land is dat zich wel móet verdedigen tegen gruwelijk geweld.
Ik praat goed: van twee mensen weet ik dat ze familie in Hitler’s vernietigingskampen hebben verloren.
Maar ik háát die onjuiste, tendentieuze berichten!

Nu de oorlog daar is geluwd (haha! vertel dát de mensen in Gaza die alles kwijt zijn!) gaat 1 ervan gewoon door met haar rare FB-berichten en suggestieve teksten.
Ik probeer die te negeren maar heel soms reageer ik toch en dat loopt dan niet goed.
Het lastige is: we hebben elkaar ooit ‘gevonden’ via onze gemeenschappelijke liefde voor opera.
En die is er natuurlijk nog steeds.

Andere probleem FB-vriend: vrouw die ik tijdens mijn laatste reis in Amerika ontmoette.
Leuk praten over dieren.
Facebook-bevriend.
Blijkt ze Tea Party rechts te zijn!

Waarvan ik een voorbeeld geef aan mijn kapster die niet *mij* bijvalt maar zich neutraal van commentaar onthoudt zodat ik denk dat er een goeie kans is dat zij óók aan de rechterkant van de streep staat.

Zoals ik al zei: lastig.

Deze kast is op mijn werkkamer.
Hij is achter me, wanneer ik aan mijn bureau zit.

Hij is erg vol.
Wat een eufemisme is voor: troep.

Af en toe ruim ik er iets van op.
Maar het geheel blijft: troep.

Ik ga er nu weer iets aan doen.
Eerst het relatief leukste.
De landkaarten ordenen.

En vast klaar leggen wat over zes maanden mee moet naar Amerika.