Het liefst was ik nu alweer op vakantie in Amerika.

Dat kan niet dus ben ik bezig met het plannen van mijn volgende reis.
Een paar weken geleden plande ik al een heel stuk.
Eigenlijk alles tot de laatste dagen.

Die laatste dagen is Salt Lake City waar vandaan ik terugvlieg naar Nederland.

Een huis in de stad vind ik niks.
Een huis aan de rand van de stad kan ik niet vinden.

Ik doorzoek de omgeving.
Veel huis/aan/huis bij een skipiste.
Wat ook niet is wat ik zoek.

Dan zie ik het ideale huis en het is duur maar dit is niet een goedkope regio en de eigenaar reageert aardig dus vooruit dan maar!

Ik houd niet van planten.
Nee, dat is niet helemaal waar.
Sommige planten vind ik best mooi, zeker als ze het goed doen.
Helaas is dat laatste bij mij zelden het geval.

Eigen schuld natuurlijk: ik zorg er niet goed voor.
Ik vergeet ze water te geven en wanneer ik wél aan ze denk verzuip ik ze bijna.
Verpotten doe ik al jaren niet meer.

Geleidelijk heb ik mijn planten teruggebracht tot 1 grote niet-kapot-te-krijgen hangplant, twee vetplantjes en deze drie, waarvan er twee óók vetplantje zijn.
Of beter: waarvan er één dat is want de ander heeft het leven gelaten.
En die plant rechts is al jaren op het definitieve sterven na dood.

Vanochtend heeft de dode vetplant een lange arm laten vallen.
Ik beschouw het als teken: weg ermee!

Dan schiet me een verhaal te binnen over een vrouw die bijna-dode planten koestert en opkweekt omdat ze ze zielig vindt.
Maar die vrouw woont ergens in Amsterdam dus de mijne worden niet gereanimeerd maar gaan in de groene bak.
Nú.

Vroeger zat er een bank in de winkelruimte op de hoek van het Boegbeeld in De Rijp.
Sinds een maand of wat zit er een kledingwinkel.
Perfect Woman and Man.

‘Perfect’.
Spreekt mij sowieso al niet zo aan.
Maar ze hebben nu een deal met de slager.

Voor de mannenkleding althans.

Ik denk het steeds vaker: zal ik maar stoppen met dit weblog.

Een paar jaar geleden had ik vaste lezers die vaak reageerden.
Nu krijg ik amper reacties en of ik lezers heb – geen idee.
Want er staat geen teller meer op de website.

Tuurlijk kan ik gewoon verder dagboekeren.
Maar als het dat alleen is, kan ik dat ook in een echt dagboek doen.

Misschien is de tijd van een weblog gewoon voorbij.
Zelf lees ik er ook nog maar 1 van iemand anders.

Nachtje over slapen.

Ergens de afgelopen week zeg ik toe vanmiddag een ‘Opera Pietje’ bij te wonen.
Dat is een bijeenkomst in een kerk in Amsterdam waar deze Jordanees een programma presenteert zoals hij dat vroeger deed op RTV Noordholland maar daar is hij een paar jaar geleden wegbezuinigd.
Het zal gaan over Cristina Deutekom.
De sopraan Wiebke Göetjes die ik via de sociale media ken, zal er zingen.

Een paar dagen denk ik: als ik écht niet wil/durf, hoef ik niet.
Dan denk ik: vooruit, dóen.
Hoe erg kan het zijn.
Uurtje muziek luisteren en interviewtjes, korte pauze, krap uurtje muziek en na twee uur sta ik weer buiten.

Ik ben er twintig minuten voor het begint.
Ik zie Wiebke staan. In gesprek met iemand.
Ik wacht op beleefde afstand een beleefde tijd.
Het enige dat ik wil is me even voorstellen.
Ze kijkt niet naar me.

Ik ga zitten op een bank vooraan opzij.
Na een tijdje komt Wiebke langs. Ik sta op, ze zegt dat ze geen tijd heeft maar later wel en ik zeg dat ik alleen maar wil zeggen dat ik er bén.
Vriendelijke lach, hand – weg.

De middag begint met Opera Pietje die ik niet kan verstaan en er wordt een plaat gedraaid en dan zingen Wiebke en een andere sopraan (die ik minder goed vind) en die twee en een mannelijke zanger en een mannelijke pianist halen herinneringen op.
Nu schrijft Wiebke iets op een papiertje en geeft dat door richting Pietje.
“Is er misschien iemand in de zaal die Cristina Deutekom óók gekend heeft?”
Ik doe of ik gek ben (Wiebke wéét dat ik Deutekom ooit interviewde).

We zijn dan tien minuten op weg en ik denk alleen maar: hoe lang nog.
Eindelijk is het drie uur en ik aarzel of ik durf weg te gaan maar dat durf ik niet en na een tijd in m’n eentje te hebben rondgelopen ga ik weer zitten en begin beleefd een gesprekje met de vrouw naast me die ook alleen is.
Of ze hier vaker komt (ja, je moet toch wát) en binnen enkele minuten weet ik álles van haar, haar familie, de hond van haar zuster en ze gáát maar door wat ik wel makkelijk vind maar ook een beetje vreemd.
Ik dacht dat je in een sociaal contact ook af en toe een beleefdheidsvraag terug moest stellen.

De bijeenkomst is *niet* afgelopen na twee uur, hoe vaak ik ook op mijn horloge kijk.
En om tien over vier zegt Opera Pietje tegen de zaal: “hebben jullie er al genoeg van” en ik denk JAAAA maar de zaal zegt nee en hij zegt “dan gaan we nog een tijdje door”.
Wiebke zingt het Vilja Lied en de zaal móet meezingen, wat de zaal – op mij na – ook doet.

Dan, om half vijf, is het afgelopen en ik moet eruit! neem niet eens meer beleefd afscheid van de vrouw naast me, ook niet van Wiebke, ik houd het niet meer.
Bel buiten L. of ze de kippen nog een keer wil voeren want ik zal daarvoor net te laat thuis zijn.
Sta te stuntelen bij de automaat van de parkeergarage en kom pas wat tot rust op de snelweg richting huis.

Ik kán het niet, dit soort bijeenkomsten.
En ik vertik het ook voortaan.
Ik hoef niemand iets te bewijzen en er zijn zat manieren om ongelukkig te zijn zónder gedwongen sociale interactie.

Beste heer Doomen,

Hoe zou u het vinden om geheel gratis een keer stiekem vreemd te gaan met mij of met 1 van mijn vriendinnen? U hoeft niet verlegen te zijn. Wij zijn zeer discreet en allemaal hebben wij onze eigen beweegredenen om stiekem contact te hebben met een leuke man als u.

Voor uw en onze veiligheid kunnen we contact hebben in een gratis en veilige omgeving. Bent u nieuwsgierig?

Bekijk dan onze HETE PROFIELEN

Maar let op: Verboden toegang voor burgerlijke types en fakers.

Ik ben *niet* burgerlijk en ik ben ook geen faker.
Maar evenmin ben ik een ‘heer’…

Ik schreef al eens (meermalen) dat ik aanvankelijk de mini-tripjes naar het buitenland om 1 opera te zien erg leuk vond maar dat ik er intussen ongelooflijk de pest aan heb.
Niet-meer-doen, besloot ik.

Voor de komende winter en lente heb ik dan ook niets gepland.
Misschien ga ik in de zomer van 2015 op en neer naar München.
Toch nog 1x voor Edita Gruberova.
Omdat ze dan Elisabetta in Roberto Devereux zingt in de productie van Christopher Loy.

Net zit ik op Facebook.
Ik zie een bericht van een dirigent die ik ‘ken’ (nou ja dus) van het dirigeren van Edita Gruberova.
Ik heb hem nooit ontmoet, anders dan andere artiesten die zich bij de artiesteningang/uitgang graag laten bejubelen vertoont hij zich nimmer na afloop.
Ik heb hem wel op Facebook benaderd en uitgelegd waarom ik hem bewonder en gevraagd of we vrienden konden worden.

Dat zijn we nu en heel soms reageert hij op mij en net reageer ik op hém.
En denk: zou best leuk zijn hem weer eens te zien dirigeren want die man is écht hartstikke goed.
Zoek naar zijn schedule.
Zie Anna Bolena in Zürich in 2015 maar: alles uitverkocht wat logisch is want Anna Bolena wordt gezongen door Anna Netrebko = dé diva van het moment.

Ik zet op Facebook dat ik heb geprobeerd een ticket te kopen maar dat alles is uitverkocht en nou ja, better luck next time.
Waarop deze ongelooflijk aardige man aanbiedt om voor mij bij het theater te informeren of er iets valt te regelen!
En zelfs al wordt het niets (en onder ons: ik moet er niet aan denken dat hij alleen een plaats achteraan het 5e balkon aan de zijkant kan versieren) – wat ont-zet-tend aardig!

Mijn mobieltje rinkelt.

Ik denk: de man van de garage.
Want ik had hem net via de balievrouw laten doorgeven dat de financiering rond is en een afspraak gemaakt om zaterdag om 10 uur mijn auto op te halen.
Misschien kan het toch eerder, hoop ik.

Maar het is “met Annelies van de Lotto spreek ik met meneer of mevrouw Doomen”.
Ik hoor wat ze zegt maar vraag: met wie spreek ik.
“Met Annelies van de Lotto hoe was uw dag?”
Waar bemóei je je mee, denk ik en zeg: “U wilt me iets verkopen en ik heb geen belangstelling.”

Nee, nee, ze wil me alleen maar vragen stellen voor een kwis.
Ik: “Ik heb geen belangstelling.”
Zij: “Maar u kunt prijzen winnen!”

Ik: “Wat begrijp je niet aan NEE?”
Waarna ik neerleg.

En blijf zitten met de vraag hoe ze aan mijn nummer in combinatie met de naam komt.

Hoi Hoi,

Ja ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik moet beginnen. Ik rij dagelijks bij jullie door de straat langs De Winkel van Jeanne en ik ben tot over mijn oren verliefd op je. Je hebt zo’n aantrekkingskracht, wow. Ik weet je naam niet en ik weet ook eigenlijk niet of je wel wil dat ik contact met je opneem.

Ik zal me even voorstellen; Ik ben Nikki, 33 jaar, van oorsprong kom ik uit Denemarken, maar ik woon hier nu al 20 jaar. Heb ik Nederland geen familie wonen en daarom woon ik helaas nog genoodzaakt bij mijn vriend. Hierdoor hoop ik dat je NIET wilt reageren op mijn emailbericht, hoe dan wel, dat vertel ik zo.

Zoals ik in andere woorden al zei; ik ben gek op je en hoop dat je een keer iets spannends met me zou willen doen. Durf jij in het diepe te springen en gewoon af te spreken in GROOTSCHERMER?

In deze mail heb ik een foto bijgevoegd. Maak ik kans op jou?

Graag zou ik contact met je hebben via deze website. Geen schrik, inschrijven is gewoon gratis. Maar het waarborgt nog wel even mijn privacy, want als mijn vriend er achter komt, sta ik op straat en dat is het laatste wat ik wil

Zie je mij ook zitten? Klik dan op mijn foto of HIER en dan gaan wij het heel leuk hebben samen. Dat beloof ik!

Daar is mijn vervangende auto.
Niet een giga aso bak maar een Up.
Die uit de reclame.

Ik kan er niet omheen – hij ziet er lekker uit…

Links staat een plaatje van een magneet die ik verkoop.
Nee, je hoeft ‘m niet te kopen (mág natuurlijk wel).

Ooit was ik dun.
Toen werd ik dikker.
En gooide ik al mijn skinny jeans weg, denkend: dat wordt nooit meer wat met mij en afvallen.

Dom, dom, dom.
Want ik ben wél afgevallen tot wat ik wás toen ik paste in die strakke broeken.

Dus koop ik nu in Amerika bij thrift stores nieuwe (andere) skinny jeans.
En heb ik dus het probleem: wat te doen met de niet-zo skinny jeans die ik tot een paar jaar geleden nog heb gedragen?
Weg gooien/geven erop vertrouwend dat ik dit keer mijn slanke figuurtje zal houden?
Bewaren voor het geval ik toch weer ga uitdijen?

Ik neig tot het laatste.
Maar waar láát ik ze dan? Aangezien mijn klerenkast vol is.
En de truitjes en bloesjes die ik op dit moment niet zo leuk vind verwijderen, dat kán wel maar hoe weet ik dat ik over een paar maanden niet denk: waar is die ene trui ook weer en dat ik die dan net heb weggegooid?

De bel gaat.
Ik denk: de postbode.
Of misschien buurvrouw E. die wel eens aanbelt als ze iets wil afgeven voor de knagers.

Ik trek de scrunchy uit mijn haar, hol naar beneden en op de stoep staat een man.
Mm.
Deur geopend.
“Jeanne?” vraagt de man vriendelijk lachend.
Ja.
Hij noemt zijn naam.
Ik heb met hem op de lagere school gezeten en ben nu met hem Facebook-bevriend.

Hij was in de buurt, zegt hij.
En toen dacht hij: aanbellen.

Ik sta verstijfd en weet (of: denk te weten) dat hij verwacht dat ik nu zeg “leuk, kom binnen”.
Hij vraagt wat ik ervan vind dat hij langs komt.
Ik zeg dat ik me voel overvallen.
En dat wanneer iemand aankondigt zoiets in de zin te hebben ik altijd zeg: niet doen.
O, zegt hij.
En: “Dat is wel duidelijk.”
Dat is het zeker.

Volgen nog wat minuten ongemakkelijk tegenover elkaar staan die zo’n beetje door hem worden gevuld en dan zegt hij “ik kom nog wel eens langs” waarvan ik van harte hoop dat het bij wijze van spreken is.

Hoe vaak moet ik zeggen en schrijven dat ik gedragsgestoord ben en dat ik totaal van slag raak door onverwacht bezoek?
Voor alle zekerheid aan die loglezers die ook ooit zoiets overwegen: niet doen! niet eens dénken!

Zit hier nog na te trillen van ellende…

Op mijn laatste reis begin ik op een locatie waar ik eerder erg gelukkig was.
Dat ben ik nu weer zodat ik het erop waag en inga op de uitnodiging van de gastvrouw om met haar en honden een woestijnwandeling te maken.
Band met twee flessen water om de heupen, camera in de hand.

Al na tien meter beginnen de vragen.
Eerst over hoe Nederland eruit ziet, dan wat mijn werk was en waarom ik alleen ben en eerlijk gezegd zit ik niet zo verlegen om dat persoonlijke gedoe maar ik wil niet flauw doen dus geef globaal antwoord.
Wanneer we even stoppen drink ik water en laat de honden drinken uit mijn drinkbeker.
“You are so sweet! you are so sweet!” en dan de vraag of ik dezelfde route terug wil of een stuk klimmen.

Klimmen zal het zijn en zij gaat vlot vooruit en ik stop soms om te kijken hoe ik het beste een stukje naar boven kom en neem ook foto’s.
Wanneer ik haar en honden bereik neem ik nog een foto, wil wat drinken maar zij staat snel op en zet via een andere route de terugtocht in.
Zó snel dat ik haar rap uit het oog verlies.
Ik roep haar naam.
Niks.
Zoek zelf openingen en wanneer ik het eindelijk heb gevonden zie ik in de verte nog nét hoe zij bij het huis aankomt en zonder zelfs maar over haar schouder te kijken direct naar binnen gaat.

Ik heb iets fout gedaan.
Maar wát? Was ik niet openhartig genoeg? Heb ik niet genoeg vragen *terug* gesteld?
Was ik niet enthousiast genoeg over de natuur? Was ik te traag?
Nee, dat laatste was het niet, ik had haar gewaarschuwd dat ik wellicht ‘out of shape’ was aangezien ik geen idee had in wélke shape ik was.

In elk geval is mijn stemming geheel omgeslagen, voel ik me ellendig en blijf ik maar piekeren.
Zelfs de vogels en konijntjes en eekhoorns kunnen me niet opvrolijken.

’s Avonds stuur ik haar man (dat is de enige die de PC bedient) een paar van de foto’s.
Die vindt mn de foto’s die ik nam van háár erg goed.
Omdat ik zo goed heb getroffen hoe zij één is met de woestijn en de hondjes.
Extra knap, die foto’s, omdat zij gewoonlijk ‘camera shy’ is.

Mijn kennis van het Amerikaans schiet tekort of hij formuleert het eufemistisch.
Want ik vertaal ‘camera shy’ als ‘wil niet graag geportretteerd’ met als reden dat ze denkt dat ze niet goed op de foto staat.
Pas later denk ik: waarschijnlijk bedoelde hij dat ze helemaal niet op de foto wil (nb deze foto’s waren van achteren).

Nóg later denk ik: zeg dat dan!
Je zag dat ik mijn camera bij me had. Je wist dat ik alles fotografeer. Je merkte het -vermoed ik- al bij de 1e foto.
Van de drie.
Had dan gezégd: ik wil niet op de foto.
Had jou een hoop ongemak en mij een hoop verdriet bespaard.