Gisteren breng ik mijn laptop naar de computerman ‘voor alle zekerheid’.
Want na het gedoe van vorige week loopt hij als een zonnetje maar een APK is nooit weg en in Amerika wil ik geen gelazer.
De computerman belooft me dat ik hem voor het weekend terug heb.
Hij zal me bellen wanneer ik hem kan komen halen.

Vandaag ben ik thuis maar soms loop ik even de tuin in dus controleer ik toch regelmatig of er ingesproken is.
‘Geen nieuwe berichten’ zegt het apparaat.
Maar net druk ik op een ander knopje en staat op het scherm dat om 10.21 een 06 nummer heeft gebeld.
Alleen gebeld? ingesproken? een sms misschien?
Ik kom er niet achter en voel me steeds ellendiger en vooral: dommer.
Want niet alleen ben ik te stom om meer dan het meest elementaire te doen met mijn nieuwe smartphone, ik snap mijn vaste telefoon niet eens.

Ik schrijf het 06-nummer op en probeer te achterhalen van wie het is.
Het is niet het nummer van de computerman.
Ik denk: misschien Lyda? want die mailde me een paar uur later met een vraag.
Het is óók niet het nummer van Lyda.

Ik google het nummer.
Dat levert niets op.

Heel even overweeg ik het te béllen.
Maar misschien is het wel iemand die ik helemaal niet wil spreken en gelukkig maar dat die me niet heeft getroffen.
En anders probeert zij/hij het misschien nog wel een keer.

Ik ga 2x per jaar naar de kapper: wanneer ik naar Amerika ga.
Vroeger was mijn kapster Liane.
Dat was ze zo lang dat ik niet meer hoefde vertellen wat ik wou.
Tot die ene keer dat ze gedachtenloos m’n pony uitdunde.
Moet je niet doen bij iemand met dun haar – dan ziet het eruit of er een kind met een schaar in heeft zitten hakken.

Sindsdien vraag ik om Margreet.
Die weet intussen óók wat ik wil.
Maar na die ene nare ervaring zeg ik toch elke keer voor alle zekerheid: stuk eraf tot net boven mijn schouders, pony recht en niet uitdunnen.

Vandaag bel ik de kapsalon voor ergens volgende week een afspraak met Margreet.
Dan is ze op vakantie. En op haar laatste dag, vrijdag, zit ze helemaal vol.

Ik vraag hoe lang Margreet op vakantie is.
Tot half augustus.
“Dan bel ik dan wel weer” lieg ik.
En denk: dat wordt dus een scrunchie.
What’s good enough for Hillary Clinton, is good enough for me.

Vroeger nam ik uit hotels altijd zeepjes en shampoo mee.

De meeste heb ik intussen alweer weggedaan.
Wel heb ik nog een hoop spul van Best Western.

Zeep voor het bad en zeep voor het gezicht (geen idee wat het verschil zou zijn).
Pantene Pro-V Classic Shampoo en een paar Pantene Pro-V Smooth Vitality Shampoo.

Die laatste zijn  trouwens van Carlson Country Inn & Suites.
Het is volgens de achterkant Cassia Complex with a blend of Avocado, Bamboo and Grapeseed.

Wil iemand iets hebben?
Wel zelf de postzegels betalen.

Gisteren ben ik in München voor Lucrezia Borgia met Edita Gruberova en Pavol Breslik.
De opera was heel mooi en het bleek ook nog eens ’40 jaar Edita in München’ te zijn met toespraken en bloemen en veel applaus.

Vandaag wandelen R. en ik nog een uurtje door de stad.
Dan gaat hij richting Hauptbahnhof naar een nieuwe bestemming en ik neem de S-bahn naar de luchthaven.

Ik check in bij KLM dat geloof ik de allerverste counter in Terminal 1 is.
Ga door de douane, nestel me met mijn laptop aan een tafeltje, kijk even of de vlucht op tijd is en zie die meteen verspringen van 14.00 naar ‘annuliert’.
Douanier aangeklampt: hoe kom ik hier weer uit.
Die wijst me de weg.
Bij de KLM counter staat een rij van honderden mensen te wachten op twee KLM-meisjes die zéér traag proberen ze om te boeken.
Er zijn nl al twee andere vluchten gecancelled.

Maar er gaat een derde counter open en ik mag daar staan en sta dus betrekkelijk vooraan (10-15 mensen voor me, schat ik) zodat ik na ruim anderhalf uur aan de beurt ben.
Intussen heb ik een voucher gekregen voor een snack alleen te nuttigen op Terminal 1.
Een snack van maximaal 5 Euro.
En word intussen bijgepraat door de langs de rijen lopende KLM-vrouw dat alle vluchten eigenlijk al volgeboekt zijn maar dat als we in München moeten overnachten dit door de KLM wordt vergoed.

Gelukkig: ik krijg wel een nieuw ticket – voor een vlucht van Lufthansa om 18.00 uur.
Althans, ik zit in de computer.
Voor het ticket en het verwerven van een plaats moet ik naar de counter van Lufthansa in Terminal 2 – en wel pronto.
Niks snack dus en hóllen.
En dan wachten.
Met pijnlijke voeten die niet gewend zijn van het afleggen van deze afstanden in deze schoenen.

Nu doodmoe.
En nogmaals en nu nog meer me afvragend: moet ik dit wel blijven doen, deze opera-mini-tripjes.

Zo was het in oktober.

Nog 22 dagen en dan pak ik mijn koffer en daarna vlieg ik weer.
Toen ik de reis plande dacht ik, misschien is het te vroeg na de reis in het voorjaar.
Nu denk ik: morgen mag ook.

Ook zit ik al op de kalender van 2015 te kijken.
En zie dat uitgerekend in de tijd dat ik naar Amerika pleeg te reizen er in Europa veel opera mini-tripjes mogelijk zijn.
Eerst vul ik die in op de kalender.
Als ‘must’.
Waarna ik pas kan afreizen.

Om pas na twee dagen te bedenken dat het ook anders kan.
Gewoon naar de woestijn zodra dat mogelijk is.

En jammer dan twee diva’s in jullie nadagen.
Ik hoop dat jullie nog vele jaren mooi zingen en ik er dan wél bij kan zijn.
Maar alles laten draaien om de concerten en de mini-tripjes die me steeds meer tegen staan – niet meer doen.

Om half negen gaat de bel (wat slecht uitkomt want ik ben me nét aan het aankleden).
Of ik mijn auto wil wegzetten.

Want ze hádden gedacht dat ze niet meer in mijn stukje straat aan de gang gingen, maar nu dus toch wel.

 

Even op klikken voor vergrotingen

Om half zeven ijselijk gekrijs uit de kippenren.
Egel! vrees ik.
Want An is gisteren gaan slapen in het leghok en dan wil egel wel eens onder haar kontje kruipen.

Maar het is een grote haas die bij hun ren zit en naar de achtertuin vlucht zodra hij me uit de schuur ziet komen.
Ik google: kan een haas zwemmen.
Want hij móet uit de polder zijn gekomen.
Ja, een haas zwemt.
Goed zelfs.

Net sta ik in de woonkamer wanneer nagels hard krabben aan het raam dat ik pleeg te openen wanneer een kat naar binnen wil.
Huh? ik weet toch zeker dat Sammie in zijn doosje ligt en Guus boven op de overloop.
Het is de haas.
Die me indringend aankijkt.

Ik google: wat eet een haas.
En zet een bordje buiten met wortel, appel en komkommer buiten.

‘Even poseren’ wil de haas niet.
Zodat ik aan dit bijzondere bezoek alleen een bekraste ruit overhoud.

De tuinman heeft € 375 in ontvangst genomen voor boom uit de sloot halen, takken afvoeren en (heel aardig) een deel van de stam hakken tot openhaardhout.
Hij komt dinsdag terug om de afrastering van de konijnen te repareren en krijgt daarvoor € 100.

Het waterbedrijf wil na een jaar nog € 16,96 extra hebben – dat valt dus reuze mee al was geld terugkrijgen nóg leuker geweest maar daar doen ze geloof ik niet aan.
Het is mij in elk geval nog nooit overkomen.

Ook in de bus valt de rekening van de tandarts: € 214,60.

Inkomsten heb ik óók.
Nl € 35 van Liander omdat ik een tijdje terug meer dan vier uur zonder stroom heb gezeten.
En € 0,87 van de Stichting Lira die ervoor waakt dat wanneer een bibliotheek 1 van mijn boeken uitleent ik daarvoor een percentage ontvang.

Je hoeft geen wiskunde te hebben gestudeerd om te zien dat uitgaven en inkomsten deze week niet geheel synchroon lopen.

De tuinman is er en zaagt en ruimt op (dat laatste doet vooral de zoon).

Zodat ik nu zie dat de boom ook een deel van de omheining van de knagersren achter heeft vernield.

Het wordt wat duurder, zegt de tuinman en vraagt of ik misschien ben verzekerd voor stormschade.
Ja! dat ben ik.
Alleen was mijn vorige stormschade in december zodat als ik wil claimen ik nu opnieuw het eigen risico (eerst) zou moeten betalen.
Laat maar zitten dus, die gespecificeerde rekening.