Na een paar dagen wég is het altijd wat gespannen thuis komen: leeft iedereen nog.
Gelukkig: beide katten staan me achter de deur op te wachten, alle knagers en ook de kippen lijken in goede gezondheid.

Dat geldt niet voor een reusachtige boom die in tweeën blijkt te zijn gespleten en nu half in de sloot ligt.
Wat een doorgaande vaarroute is voor boeren.

Ik maak foto’s en stuur die naar mijn tuinman met de vraag: wanneer kun je komen.
Hij komt al morgen.
Hoe laat, mail ik terug en: wat gaat het kosten.
(zodat ik kan zorgen dat ik óp ben en dat ik het geld in huis heb)

Tussen half negen en negen.
Dat moet lukken.

En voor € 375 is het klusje geklaard.
*slik*

Ik pleeg er niet aan te dóen maar wanneer ik mijn map met foto’s van Pioneertown bekijk, ontkom ik er niet aan.
Voorpret.

Ik zie weer het uitzicht vanuit het huisje, de drinkbak en de vele, verschillende (door mij zeer onscherp gefotografeerde) vogels.
De rotsen, de planten, de bloemen.
Cactussen.
Rosie! Het lieve hondje van de eigenaar dat me elke dag een aantal uren gezelschap houdt en met me gaat wandelen.

Ik fotografeerde er ook een stel hagedissen (óók al onscherp) maar, is me verzekerd door een kenner, het feit dat ik deze alleen al zág laat staan er een foto van kon maken waarop je ‘m kunt herkennen is heel bijzonder.

Het is de horned lizard.
Ongeveer tien centimeter groot, met kleine stekeltjes.
Voorzien van een perfecte schutkleur.
En:

In order to ward off hungry predators, short-horned lizards are capable of inflating their bodies up to twice their size, resembling a spiny balloon.
And if this proves insufficient, some species employ one of the animal kingdom’s most bizarre defensive mechanisms: They shoot blood from their eyes.

The ominous squirting blood emanates from ducts in the corners of their eyes and can travel a distance of up to three feet (one meter).
It’s meant to confuse would-be predators, but also contains a chemical that is noxious to dogs, wolves, and coyotes.

Als ik dat toen had geweten, van dat bloed spuiten, had ik er niet zo dicht boven gehangen met de camera.

Het *is* leuk wanneer je tandarts op je afstapt met: “Wat zie jij er goed uit!”
Waarna hij ruim een half uur iets vreselijks gaat doen.

Geen gaatjes vullen.
Oud puin ruimen.
En ietsje verfraaien.

Vandaag bekijkt hij mijn gebit en raadpleegt de computer en zegt dat hij zowel twee amalgaam vullingen rechts boven eruit gaat slopen en ook nog links boven iets aan een brug gaat doen en ik denk: kan dat in een half uur en ook: wat een ellende, dus twee verdovingen in de bovenkaak.

Dan besluit hij het te houden op de brug en lig ik een half uur en nog wat down and out.
Terwijl de tandarts praat met de assistente in codes en er hangt een speekselzuigding in mijn mondhoek en af en toe wordt mijn hele gezicht vanuit de andere hoek met water besproeid.

Deze tandarts praat niet met de patiënt.
Ik weet het intussen en probeer ook niet te luisteren.
Soms is er een paars licht en een brandlucht.

En dan opeens is het voorbij en gaat de stoel omhoog en mag ik kijken in de spiegel om het hoekje.
Ziet er prima uit!
En die stijve bovenlip van de verdoving die ik wel voel zie ik daar niet.

In Ivins is een zaterdagmarkt.
Met vooral kleren en sieraden en schilderijtjes en prullaria.
Direct bij het begin van de markt staat een jongen brillen op te poetsen.
We kijken toe, ik en andere middelbare vrouwen.
Eén voor een geven we een bril of zonnebril af, de jongen poetst en poetst, wij keuren en dan: ter zake.

Kijk, zo’n klein potje kost $ 5.
Mm.
Je hebt er maar héél weinig van nodig.
Dat hebben we toch net gezien.

En dan heeft hij ook nog een flesje.
En een spray.
Voor camera’s en computerschermen en zelfs de tv.
Kosten ook $ 5.
Per stuk.
O.

Maar… (hij graait nu bij elkaar) speciaal voor óns: twee potjes en een flesje en een spray én vooruit, ook een antistatische doek voor samen slechts $ 15!!
Een vrouw houdt het op 1 potje.
De anderen weten niet hoe snel ze hun $ 15 moeten neerleggen.
Ik ook.

Om later te denken: wat ben ik daar verschrikkelijk ingestonken.
*Schaamte*
Zodat ik pas nu het spul eens bekijk.
En probeer.
En google.

Verdomd.
Het wérkt…

Wél een miskoop: de kleurige paarsige broek die me deed denken aan de jaren 70 en me hip(pie) voelen.

Hij zit niet zo lekker als ik had verwacht, is wat te kort voor mijn niet (meer) zo fraaie voeten.

Maar vooral: hij is *hier* gewoon niet ‘ik’.

In Amerika bedenk ik dat lopen met in 1 hand een waterfles en in de andere een camera wel kán, maar dat het handiger moet kunnen.
Mij staat bij dat ik vroeger een heuptas heb gehad met rechts een waterfles.
Of misschien had ik die niet zelf maar zag ik die bij anderen.

In een winkel in St. George koop ik een ‘harness’.
Een dunne band, makkelijk afstelbaar met ruimte voor 1 fles en ook daarvoor kun je de klitteband verstellen.

Heerlijk voelt hij wanneer ik ermee op pad ga.
Tot de fles half leeg is (en ik verdwaald) en dan glijdt de fles er steeds uit en tenslotte glijdt het hele ding ook nog eeens van mijn heupen en prop ik het in mijn broekzak.
Dit dus nooit meer.

Nu op zoek naar iets dat beter voldoet.
Ik kijk bij Bever.nl en vind ze te duur (of te onhandig: een fles die hoog op je billen hangt pak je niet even terwijl je doorstapt).
Ik kijk bij marktplaats.
Zie daar wel aardige maar de verzendkosten weerhouden me.
Bovendien: wat als-ie niet bevalt.

Zodat ik twee goedkope bestel bij bol.com die allebei waardeloos blijken te zijn.
De 1 heeft miniflesjes (alleen handig indien gevuld met zéér sterke drank als je doel is uitgedroogd maar dronken door het leven gaan), de ander oogt wel aardig maar ook daar kun je in de zijvakjes nog niet eens een flesje van 0,5 liter kwijt.

Zodat ik vrees dat er niets anders opzit.
Ik moet naar een echte winkel toe.

Ik kijk CSI waarin Sara verdwaalt in de woestijn.
Het doet me denken aan hoe ik een paar maanden geleden verdwaalde in de woestijn.

Op mijn laatste adres in Pioneertown had ik een handgeschreven route voor ongeveer anderhalf uur een rondje lopen vanaf mijn cabin en weer terug.
Ging prima tot dat laatste half uur toen ik de afslag niet kon vinden.
Liep te ver door, een stuk terug, nam verkeerde afslag.

Na vier uur bedacht ik dat er nog 1 oplossing was: terug naar waar ik het herkende en dan de route in omgekeerde richting.
Zodat ik na vijf uur uitgeput en uitgedroogd (want: met een halve liter water op pad gegaan) terug kwam bij mijn huisje.

Onderweg was ik eerst niet in paniek en toen nog niet en toen toch een beetje.
Wat me het meest verontrustte (achteraf) was dat ik pas zo laat op de gedachte kwam om de route *terug* te lopen.
Het was alsof ik niet meer helder kon denken.

Geachte heer / mevrouw,

Klik op de onderstaande link om baggagekosten te betalen met de 155,49 Euro inclusief transactiekosten.
Uw baggagekosten is eenmalig voor beiden tickets.

Geachte bestuurder,

Hoogachtend,
Centraal Justitieel Incassobureau

Wanneer ik naar Amerika vlieg wordt onder mijn dak druk genesteld door kauwtjes.
Ik verwacht bij terugkeer krijsende jonkies te horen.
Maar ik hoor niks.

Ik heb geen idee wat er gebeurd is maar het lijkt alsof het nest met geweld is ontruimd.

Woensdag zou het dorp gruwelijk worden opgebroken maar tot vandaag valt het best mee.
Ok, ik kan niet meer voor de deur parkeren maar meestal lukt het wel binnen 20 meter.

Dus vandaag zonder zorgen een rondje boodschappen gedaan om bij terugkomst te ontdekken dat ik alleen nog tegenover nummer 31 kAn parkeren waarmee nu écht alle parkeerplaatsen vol zijn tot waar het groot materieel aan het werk is.

Goed opletten dus maar wanneer de werklui verderop met Pinksterweekend gaan.
En dan razendsnel m’n auto terughalen.