De tuin gefotografeerd om later te zien hoe het wás op 12 april.
De achtertuin wordt langzaam groener, er zijn een paar aardige plantjes, er is véél hop en hoewel ik mijn best doe met de brandnetels blijft dat een ongelijke strijd.

Erger is de voortuin.
Ik weet *zeker* dat ik nog maar een paar dagen geleden wat bamboe heb afgeknipt voor de knagers.

Opeens staat het kleefkruid (dat ik wat halfslachtig heb verwijderd) tot kniehoogte, idem brandnetels en o shit, ook weer berenklauw!
De bamboe laat zich niet eens meer benaderen.
Om moedeloos van te worden.

Afgelopen zondag rijd ik naar Amsterdam om R. op te halen voor het concert van Nelly Miriciou.
Vlak voor de IJtunnel staat een bord: IJtunnel afgesloten.
Shit.
Ik rijd om via de Coentunnel en de Stadhouderskade en wil het Weteringcircuit opgaan.
Weteringircuit afgesloten.
Etc. = stress.

Om die stress te voorkomen wanneer ik deze zondag op reis ga stuur ik een mail naar de gemeente Amsterdam met de vraag of de IJtunnel déze zondag “open of dicht” zal zijn.

Hoera: antwoord!

Goedemiddag mevrouw Doomen,
A.s. zondag 13 april is de IJtunnel op voor publiek.
Hopende uw vraag goed te hebben beantwoord.
Met vriendelijke groeten,
(naam)
Publieksvoorlichter

De IJtunnel is dus “op”.

Woensdagmiddag: daar is de monteur van de Gaswacht.
Een ándere. Een leuke. Die niet zat te zeuren over enge gaten in de zolder.

Zodat ik dus helemaal voor niets een plank bij de Gamma heb gekocht.
Voor € 24,50.
Plus 50 cent omdat ik de munt voor het karretje er niet meer uit kon wurmen.

De plank kon ik nog net overhevelen in mijn auto.
Eruit is een andere kwestie.
Wat jammer is want alles wat je meezeult in een auto kost meer benzine.

Ik héb de bon nog.
Ik zóu de plank dus kunnen terugbrengen (ik bedoel: als ik toch met R. naar Ranzijn ga, zouden we dat samen kunnen doen waarbij hij kan sjouwen).
Aangenomen dat ‘het was niet de monteur from hell maar een leuke’ een reden voor terugbrengen is.
“Zie de voorwaarden in de bouwmarkt” staat nog op de bon.

Wanneer ik iemand iets toestuur (mn als het een kadootje is) vind ik het wel prettig om te horen dat het is aangekomen.
Niet per se “hoeraaaaaaa!!!!” maar gewoon “is aangekomen”.
Omdat de post immers niet altijd betrouwbaar is.

Niet alleen gooien sommige postbodes de brieven in de sloot of in hun kelder – ze doen ze ook regelmatig bij de buren of mensen drie straten verderop in de bus.
Waarbij het dan weer afwachten is of *die* mensen de moeite nemen er iets mee te doen of dat ze die verkeerd bezorgde post achteloos in de grijze bak gooien.

Daarom dus.
Helaas zijn er nogal wat mensen die niet even “aangekomen” melden.
Zodat ik ze soms mail om te vragen óf het is aangekomen.
Wat vaak wordt ervaren als gezeur.

Dus informeer ik nog maar zelden.
Omdat vervelende mensen een pinnige reactie geven.
Terwijl aardige maar slodderige mensen zich schuldig voelen door zo’n vraag omdat ze niet attent zijn geweest.

Ik ben er niet goed in: flutgesprekjes met mensen die ik jaren niet heb gesproken en met wie ik nooit erg close was die ik tegenkom bij de Plusmarkt waar zij mij aanspreken met “hoe gáát het met je”.

Vandaag kom ik een ex-buurvrouw tegen.
Ze loopt recht op me af, kijkt me aan en kijkt weg.
O.
Komt me natuurlijk prima uit, maar vreemd is het wel.
Dat nadrukkelijk wegkijken.

Ik probeer haar verder in de winkel te vermijden wat lukt tot zij achter mij aanschuift in de rij voor de kassa.
Doen of ik haar niet zie, besluit ik.
En dat dan weer op de parkeerplaats waar ik veins een bijzondere belangstelling te hebben voor eerst de geparkeerde auto’s en daarna voor mijn lege karretje.

Intussen denk ik na over de ‘relatie’ die we ooit hadden.
Die begon zo: ze sprak me aan en we raakten aan de praat over leeftijd.
Waarbij ik haar jonger schatte dan mezelf terwijl zij ouder is.

Sinds die keer praatte ze graag met mij, zei ze, omdat ze dan altijd bewezen zag hoe goed zij eruit zag.
Vergeleken met mij…
Zo vals zei ze het niet precies, maar daar kwam het op neer.

Needless to say dat *ik* steeds minder lol had in de gesprekjes met háár.

Eerst dacht ik echt heel zeker te weten dat ik dit jaar maar 1x naar Amerika wou.
Met als slag om de arm: tenzij ik daar ziek word – aangezien ik al 2x twee weken reis doorbracht ziek en zielig en voor een groot deel in bed.

Toen plande ik mijn reis die over anderhalve week begint en kreeg ik er steeds meer zin in en vroeg ik R. (die intussen zelf een reis had geregeld voor de periode dat ik in het najaar naar Amerika pleeg te gaan) of hij heel misschien toch nog een aantal weken wou oppassen.

R. is bereid.
Zodat ik nu het begin regel van een reis die op 10 augustus begint.
Eerst een paar vakantieverblijven.
Vandaag kijk ik naar vluchten.
En zie dat alle behoorlijke plaatsen al zijn bezet.

Zodat ik denk: meteen regelen dan maar voor het aanbod nóg slechter wordt.
Het voelt wel een beetje raar – me zorgen maken over dat ik op de vlucht van 10 augustus helemaal achteraan zit in het vliegtuig op stoel 44C terwijl ik over tien dagen ook al weg ga.
Zittend op een *ietsje* betere stoel (26A).

De buurvrouw spreekt me aan.
Er is een boom in mijn tuin die dood is.
Die tegen haar hek aanhangt en het wegduwt.
Ze vreest dat bij de volgende storm de boom zal omwaaien.
Naar haar huis dus.

Ik laat me de boom aanwijzen.
Die ziet er inderdaad dood uit.
Wat me niet was opgevallen omdat er veel klimop omheen wentelt.

Ik beloof het door te geven aan R. die dan de tuinman zal inschakelen.

Mijn verwarmingsketel is stuk.
Ik heb er zelf nog geen last van maar de monteur van de Gaswacht die vorige week kwam voor het jaarlijkse onderhoud zag een beginnend lek.
Dus moet er ingrijpend worden gerepareerd.
Dit gaat woensdagmiddag gebeuren.

De monteur wil dat ik een plank heb om op het gat te leggen waar de vlizotrap onder staat.
Dat moet. En een goede, dikke plank – want anders valt de monteur er doorheen en dan ben ik aansprakelijk “als werkgever”.
Wat juridisch onzin is (ik ben geen werkgever) maar vooruit.

Het gat in de zolder is 90 x 90 cm.
Ik dénk dus dat een plank van 1.20 m x 1.20 m het juiste formaat is.
Kleiner niet want dan zakt de monteur er nog steeds doorheen maar dan aan de zijkant.

Nu heb ik een plank te leen die 1.20 x 1.25 is en die enorm oogt en waarvan bij opmeting van het trapgat (1.20 m overdwars) lijkt dat hij met geen mogelijkheid de vliering op kan worden gehesen omdat hij zelfs overdwars niet door het gat past.
Zodat ik nu niet weet wat ik moet doen.

En me hierover enorm zorgen maak.
Want als ik dezelfde monteur krijg word ik niet alleen afgebekt maar weigert hij misschien wel te werken.
(Eerdere monteurs deden overigens nooit moeilijk over dat trapgat)

Even denk ik: afspraak verzetten tot in mijn vakantie en het probleem doorschuiven naar R.
Maar R. krijgt hier al genoeg op zijn bordje dus dat is niet eerlijk.

De monteur komt woensdag tussen 12 en 17 uur.
Laat het stressen en zweten dus maar beginnen.

Tot nu toe verrast de tuin me nog niet heel erg.
De geheimzinnige rode sprieten van een paar weken geleden zijn inderdaad hop.
Die ook overal enthousiast kopjes opsteekt.
Net als de brandnetels waartegen ik ook dit jaar een ongelijke strijd voer.
Elke dag uitrukken. En dan de dag erna wéér.

Eén grote verrassing of misschien twee.
Op het terrasje bij de sloot is dwars door de stenen een boom gegroeid.
Die ook nog eens bloesem heeft.
Geen idee wat het/hij/zij is.

 

Aan de voet ervan behalve wéér brandnetel (verdomme!): een struikje.
Deze plant komt ook elders voor in de tuin.
Meestal kleiner. Met alleen blad.
Wat de knagers lekker vinden.
Maar deze lijkt een knop te hebben en krijgt mogelijk ook een bloem.

Op dit stoepje kan een leuk soort onkruid groeien, herinner ik me van vroeger.
Maar dan moet het wel de kans krijgen. Nu worden alle stukjes aarde bedekt door hooi.

Weggeharkt dus.
Op de foto ziet het er niet erg indrukwekkend uit maar de kippen en ik denken dat het helemaal goed komt.

In het niks links komen opeens rode scheuten op.

Wat o wat?

Eigenlijk zou ik ook iets aan de voortuin moeten doen.
Die ziet er wat erg wild uit.
Zo zijn dáár de sprieten niet verwijderd.

Bovendien is het hek schuin gezakt.

Wat er groeit valt samen te vatten als bamboe, brandnetel en een weelderige mij onbekende bodembedekker.

Nu hoop ik dus dat iemand zegt: wat leuk! dat is…

En niet: o jee! dat is … en die gaat je hele tuin overnemen en die krijg je nóóit meer weg…

Het lijkt een week geleden dat het om acht uur nog donker was en ik heerlijk tot dat tijdstip lag uit te slapen.
Toen werd het opeens zeven uur dus moest ik om zeven uur naar buiten.
Om te voeren en vooral om de kippen uit het hok te laten.
Omdat die tot hun deur opengaat staan te jammeren en daar kan ik niet doorheen slapen.

Vanochtend begint het gejammer al voor half zeven.
Ik denk: snel naar buiten, doen wat ik moet doen, en dan kruip ik terug in bed.
Tien minuten later lig ik weer tussen de nog warme lakens en wil verder slapen.

Ik heb buiten de kauwtjes gerekend.
De kauwtjes die buiten krijsend neerdalen op het kippenvoer, maar vooral de kauwtjes onder mijn dakpannen.
Het klinkt alsof ze met knuppels tegen de muur van mijn slaapkamer staan te beuken.
En niet eventjes, maar aanhoudend.

Sammie slaapt er doorheen.
Guus, die normaal op een van de kussens ligt, likt zachtjes mijn gezicht en nestelt zich dan in mijn armen met zijn hoofdje op mijn hand. Ook hij slaapt.
Omdat ik Guus zo lief vind lig ik een half uur van deze intimiteit te genieten.
Dan kan ik er niet meer omheen: ik ben hartstikke wakker.

Ik vrees dat ik voortaan niet alleen met de vogels moet opstaan, maar ook met ze moet gaan slapen.
De tijd van muziek luisteren en dvd’s kijken tot diep in de nacht is voorbij.

Over vier weken vlieg ik naar Amerika.
Een doos met spullen (zonnebrand, kabeltjes, landkaarten, info over van alles, cd’s!!) is sinds gisteren al onderweg.

Ik heb er zin in.
Ik tel áf.

Voorpret heet dat geloof ik.
Een gevoel dat me niet vaak overvalt.

Het grootste deel van de tuin ziet er nog steeds troosteloos uit, maar… daar is de eerste hop!

Verder behelp ik me met wat viooltjes.