En ja! daar is dan toch een foto.

Terwijl ik in de rij stond te zenuwen of ik het zou durven vragen zag ik rechts van me Kati (die de fansite van Edita runt) staan – met een fototoestel.
Ik vroeg haar foto’s te maken.
“Maar wat als ik het verknal” zei ze.
Alsjeblieft toch doen – zei ik.

Vanavond stuurt ze twee foto’s door.
Eén waar ik heel raar op sta met fladderend haar.
En deze.

Waarbij ik stralend naar de fotograaf kijk en Edita naar de volgende fan.
Oh well.

Ik kook al een tijdje slecht voor mezelf.
Meer niet dan wel.
Soms een eitje. Of een tartaar.
Maar geen maaltijd.

Vandaag denk ik opeens: ik heb nog spekjes in huis van toen ik vorige week boerenkool wou maken. En aardappels.
De boerenkool is uitgedeeld aan de knagers maar spekjes en aardappels zijn er nog.
En ik heb andijvie!
Die is voor de knagers in huis gehaald maar een klein beetje mag ik er wel van eten.

Spekjes in de pan, aardappels geschild en koken.
Héél even naar boven naar de PC.

Wat ruik ik nu?
O nee! laat het niet waar zijn.
Dat is het wel.

Een paar dagen geleden zet ik op Facebook bij een video dat een tenor ‘not half bad’ is.
Bedoelend: erg goed.
Wat volgens mij de Amerikaanse bedoeling is van de ‘not half bad’ uitdrukking.

Ik mail hem over iets anders en hij reageert pissig: die uitdrukking was geheel fout gevallen.
Het duurt even voor ik door heb dat het waarschijnlijk een ’taal’-ding is.
En wanneer ik er net op google, stuit ik op een discussie waar blijkt dat ‘not half’ in het Engels en het Amerikaans iets heel anders kan betekenen.

De tenor is overigens Turks maar goeie kans dat zijn Engels eerder Engels Engels is dan Amerikaans Engels.

Heb ik nét mijn huis enigszins op orde voor de computermonteur (die gisteren mijn ergste euvel heeft verholpen), valt een brief binnen dat de Hanselmangroep op 28/1 een bouwkundige opname aan mijn pand komt doen.
Buiten en binnen.
“Wij zijn van plan een binnen- en buitenopname van uw pand uit te voeren.
Uitgangspunt bij deze opname is dat het volledige exterieur, alsmede alle ruimten van het interieur in de opname worden betrokken.”
Dit in mijn eigen belang. Zegt de brief.
Want mocht ik ooit ruzie willen maken met het bedrijf dat binnenkort verderop in de straat een brug gaat verbeteren, dan ligt de staat van mijn pand vast.
En o ja, ze treden dus op *namens* dat bedrijf.

Alles in mij verzet zich.
Ik kán weigeren.
Staat ergens tussendoor verstopt.
Dan moet deze vrouw met telefoonangst ze bellen.
Dat doet ze.
“Ik wil niet” zeg ik tegen de secretaresse met wie ik word doorverbonden.
Ik verwacht dat ze gaat zeuren. Dat het in mijn belang is. Dat iedereen het doet. Iets.

Maar ze zegt dat ze het zal noteren en vraagt vriendelijk(!) of ik misschien een reden wil geven.
Vanwege de opdrachtgever.
“Vat het maar samen met privacy,” zeg ik.
Dat zal ze doen.
Wil ik een telefoonnummer geven zodat ze me eventueel kunnen bereiken?
Nee dat wil ik niet.
Waarna we elkaar vriendelijk gedag zeggen.

Dat viel dus reuze mee.

 

Het was een paar maanden sparen maar vandaag kan ik het ophalen, mijn Pakket van de Plusmarkt.
Ter waarde van € 50.

Snel opengemaakt.

Uitgepakt en verdeeld in: hier heb ik iets aan en dat wil ik dus houden

en: hier heb ik niets aan dus dit gaat weg.

Ik til een tas op die op de grond van mijn kamer ligt en au! prikt er iets heel scherps in mijn hand.
Het blijkt een nageltje van een dood muisje te zijn.

Hoogste tijd dus dat hier eens grondig wordt schoongemaakt.
Dat gaat morgen gebeuren.

Toch doorgegaan met opruimen.
En dan zie ik helemaal in de hoek op een lage plank, ver weggestopt een aantal uitpuilende hangmappen.

Krantenpapier. Zou het echt?
Heb ik mijn stukken voor de Volkskrant *niet* destijds weggegooid maar heb ik ze alleen maar onvindbaar opgeborgen?!

Verdomd!

Ik heb nog kalenders van 2013 over.
Misschien leuk om mee te fröbelen.
Knip en plak enzo.

Wie ze wil hebben, mag ze van mij hebben.
Gratis.
Verzendkosten moet je wél zelf betalen.

Denk je: *misschien* is het wel wat… dan wil ik ze wel voor je fotograferen.
Kan ook in combinatie met wat ik een paar dagen geleden hier ter overname neerzette.

Zo ziet de hoek die er eerst zó uitzag er nu uit.

 

Die kartonnen en plastic dozen stonden eerst voor de open kast.
Ik heb dus écht veel opgeruimd.
Maar wanneer ik naar die open kast kijk, zakt mij de moed in de schoenen.

Wat ook nog moet: de toegang tot het magazijn.
Zodat in elk geval die deur dicht kan als dat moet.

 

Alle vogels stuiven op, klap! vliegt één zich bijna te pletter tegen het raam.

Ik kijkt naar buiten.
Direct achter het huis, op nog geen meter, zit een sperwer, de klauwen geklemd in het lijfje van een op de rug gelegde Turkse tortel.
De sperwer kijkt me aan.
Ik aarzel 1 moment tussen ‘foto maken’ en verjagen.
Mijn ziel zegt: redden dat diertje.
Maar misschien redt de duif het toch niet meer? dan gaat hij alleen maar lángzaam (en dus pijnlijker) dood.

Snelle beslissing: verjagen.
Zodat ik het raam even open doe en de sperwer wegvliegt en de duif snel ook.

Uitstel van executie natuurlijk.
Misschien niet voor deze tortel, maar dan voor de volgende.

Even op klikken als je het beter wil zien.

DVD The American met George Clooney

DVD Earth Flight (deel 1)

Vier buttons van de Olympische Spelen in Salt Lake City (2002)

Earplugs van Delta Airlines

Smart Tag voor koffer oid

Magneetje van cartoon muis die in het Spaans kaas wil

Magneet van varken met tekst ‘I’m not overweight, I’m undertall’

Horloge met afbeelding van de Amerikaanse vlag (lege batterij, gebruikt bandje, glas zonder krassen)

Zie je er iets bij dat je zou willen hebben?
Betaal de verzendkosten en het is voor jou.
Anders gaat het allemaal weg.

Weer een hoekje opgeruimd.
Met veel snoeren die ooit bij een electrisch apparaat hoorden.

Verder veel zelfgebrande cd’s (muziek) en van die leuke glazen figuurtjes waarover ik het laatst al had.

En twee draagbare cd-spelers.
Waardeloos! in de tijd van de mp3-spelers.