Vandaag een stukje woonkamer en halletje te lijf gegaan.
Om orde te scheppen in mijn her en der geparkeerde puzzels.

Zo zag het er in de woonkamer uit.

En zo in het halletje.
De twee dozen rechts bevatten puzzels die ik mezelf toestuurde uit Amerika.
De grote doos links moet morgen bij het oud papier, de twee dozen eronder zitten vol boeken die tzt naar een goed doel gaan.

Eerst maar eens alle puzzels bij elkaar gezet.
En toen ze allemaal opgestapeld in de hal.
De doos die ernaast staat op de bovenste bananendoos bevat al gelegde (al dan niet af-gemaakte) puzzels die bestemd zijn voor de schoonzus van R.

De kamer, althans dát stukje kamer, is nu opgeruimd.
Twee grote dozen die ik mogelijk nog een keer gebruik staan ook opgevouwen in de hal.

Dit gaat morgen bij het oud papier.

Vandaag begonnen met de Operatie Werkkamer Opruimen.
Ik dacht: ik begin makkelijk.
De tafel waar de printer opstaat (en de printer zélf die een stofmagneet is).

Het valt me niet mee.
Het stof is dik en veel en vies en kleeft aan mijn handen en mijn kleren en aan álles zodat ik met steeds meer weerzin stukken plank ontruim en schoonmaak.

Ik ontdek zinloze dozen vol etiketten.
En fotopapier. Dat ik nooit gebruik maar áls ik het al zou willen gebruiken zou ik het niet hier hebben gezocht.
Verder briefpapier.
En enveloppen.
De aardigste ervan bewaar ik.
Het meeste kan weg.

O ja. Ook nog dozen vol floppies.
Weg ermee.

En zo’n twintig lege cartridges die kunnen worden opgestuurd naar het goede doel.

Walgend loop ik met de stofnesten waarin zinloze artikelen zitten de trap af en deponeer ze in de grijze bak.
Tafeltje ziet er nu best netjes uit.
Maar dit is nog maar het simpele begin.

Kijkend over de linker schouder zie ik dit.

Winter = dikke jassen = bontkragen.
Vorige winter dacht ik al: mensen, hoe kunnen jullie zo dom/harteloos zijn.
Toen kwam er een hoop voorlichting zodat nu echt iedereen zal weten hoe die bontkragen zich aan hun modieuze jassen hebben gehecht.

Als ik onnadenkend zo’n jas zou hebben gekocht, zou ik die intussen diep in het stof hebben verborgen of desnoods hebben weggegeven via zo’n container aan de arm mensen in Afrika.
*Niet* zou ik me er nog mee hebben vertoond, schuld- en schaamtebewust als ik zou zijn.

Om mij heen kijkend zie ik dat de meeste mensen lak hebben aan dierenleed.
De ene jas met bontkraag na de andere zie ik opduiken.
Dan nog 1. En nog 1.

Ik haat die mensen met een passie.
Het liefst zou ik ze allemaal aanspreken: weet je wel wat je aan hebt? Wat is er mis met jou bolle hersens?

Maar dat zet, vrees ik, niet zoveel zoden aan de dijk.

Van mijn aardige buurvrouw L. krijg ik eten dat ik alleen nog even in de magnetron hoef op te warmen.
Gisteren warm ik het eerste stukje op.
Ik hoor wat rare geluiden en denk dat er iets op het aanrecht raar staat mee te trillen dus negeer ik het.

Nu wil ik nog een stukje opwarmen en zie in de magnetron heftig geflits en geknetter en de lichtjes verplaatsen zich en ik denk: foute boel.

Google.
“Wanneer een magnetron tijdens het gebruik gaat knetteren of flitsen, zet dan direct de magnetron uit, controleer of het apparaat inwendig beschadigd is, neem verder geen risico en waarschuw Uw witgoedmonteur!”

Juist ja.
En dat bij een magnetron die 20 jaar oud is.

Een nieuwe dus?
Ik kijk op Marktplaats naar tweedehands exemplaren.
Dan schiet me te binnen dat de monteur die deze indertijd aansloot zich er vanaf maakte met ‘is wel goed als ik hem direct verbind en niet via een stopcontact’.
Waarop deze idioot ‘ja’ zei.

Op de één of andere manier grijpen kerstkaarten me elk jaar weer bij de strot.
Wat een overdreven manier is van zeggen: liefst zou ik ze helemaal niet schrijven maar aan een aantal valt niet te ontkomen en hoe doe ik nou het minimale en voorkom boosheid en teleurstelling bij lieve mensen die ik van de lijst heb afgevoerd.

Dit jaar lukt het (denk ik) aardig.
Een paar dorpsgenoten heb ik proactief te pakken, twee mensen schrijf ik als antwoord op hún wens.
En een familielid dat aankondigt me te gaan bellen doet me daarvan zo schrikken dat ik vind dat ik gelegitimeerd de kaart mag negeren.

Waar ik wel mee zit: een Amerikaanse vriendin met wie ik in Amerika al een wat vreemde uitwisseling had.
Ik weet zelf niet of ik haar nog wil zien.
Ik stuurde geen kaart.

Zij stuurde ook geen kaart.
Waarmee denk ik wel vaststaat dat we elkaar niet meer willen zien.

Toch handig, die ‘wensen’.

Ik krijg mail van het Noordhollands Dagblad.
Ik was er ooit op geabonneerd maar kranten zijn duur en twee dagbladen zou ik bést willen hebben maar ja, lengte en breedte enzo.

De krant wil me graag terug.
En omdat ze weten dat ik niet zomaar zal terugkeren, proberen ze me te paaien met een kado.
En niet zomaar een kado: een mini iPad.
Voor maar € 23,50 per maand.

Twee tientjes.
Voor een fijne, regionale krant en nog een tablet toe óók.

Ik weet dat ik het niet moet doen maar ga toch eens googlen op die iPad.
Hij komt goed uit de tests. Hij kost bijna € 300.
Dus krijg ik ‘m écht bijna gratis als ik twee jaar blijf geabonneerd.
Even verder fantaserend zit ik er al heerlijk mee te spelen.

Dan kijk ik eens beter naar de voorwaarden (altijd slim).
Voor die € 23,50 mag ik de krant digitaal lezen en krijg ik alleen de zaterdagkrant in de bus.
Ik háát digitaal de krant lezen.
En de enige krant die bij mij vaak ongelezen blijft liggen is de zaterdagkrant.
Waarvan ik er dus al 1 héb.

Als ik de krant elke dag in de bus wil hebben, moet ik maandelijks € 32,50 neertellen.
Zodat die schattige kleine iPad me dan € 780 zou kosten.
Laat maar.

Het was weer zover.
Ik kreeg een oproep voor de borstenbus en het liefst was ik helemaal niet gegaan maar het minst erge bij wél gaan was kiezen voor een andere datum om zo ongemakkelijk wachten met dorpsgenoten te voorkomen.

Om tien uur was het moment dáár en misschien was de vrouw die mijn borsten plette hartstikke aardig maar ze dééd niet aardig en ik voelde me toch al klote dus een bemoedigende tekst zou fijn zijn geweest.

Na aankleden moest ik even wachten of de foto’s waren gelukt.
Dat waren ze.

“Hebt u dit gezien” wees ze toen naar een poster.
Daarop stond dat ivm de feestdagen ik niet binnen 10 dagen bericht zou krijgen zoals gewoonlijk maar “binnen uiterlijk vier weken”.

Makkelijker/sneller kunnen ze het blijkbaar niet maken.

De Ranzijn in Alkmaar viert al maanden kerst, maar het Boegbeeld (= mini winkelcentrumpje met vier winkels waaronder de Plusmarkt) doet nu ook mee.
Met een grote kerstman en een klein rendier of is het een eland?

Bij de kassa van de Plusmarkt krijg ik een kadootje.
Ivm de kerst.
Leuk! zeg ik enthousiast.
En ik denk: misschien zit er wel een heel erg lekkere bonbon in.
Of een vrolijk verpakte Euro (elk geldbedrag is welkom).
Iets origineels in elk geval.

Helaas: het blijken foeilelijke wenskaarten die je in elk geval *niet* kunt gebruiken voor mensen die zelf in de buurt van een Plusmarkt wonen tenzij je uit bent op hun diepe minachting (krent!) en mogelijk zelfs lichte haat.

Eindelijk antwoord van de ING met opnieuw excuses voor de vertraging (volgens mij is dat een standaardzin).

“Tijdelijk geen aan- en verkoop fondsen
Wegens fondsmigratie is het momenteel niet mogelijk in beleggingsfondsen te handelen.”

O. Das niet zo mooi.

Ohra reageert vlotter.
Vanochtend een email met informatie hoe ik kan inloggen.
Wat moeiteloos lukt.

Óp naar de aandelen.

Door een technische storing is OHRA Bank Online momenteel niet beschikbaar.
Onze excuses voor het ongemak.

Dit nu al zes uur lang.

Operatie ‘M’n geld terug’ wil totnutoe niet erg lukken.

Het aantal smartphonebezitters is sinds december vorig jaar gestegen van 7 naar 8,5 miljoen.

Opvallend is dat een vijfde van de smartphonebezitters zegt dat hij niet met het toestel belt, maar er voornamelijk mee WhatsAppt, mailt en internet.

(bron)