Ik kreeg een mail en hier ook een commentje met als strekking: wat jammer dat je bent gestopt met je stamboom.
Dat stoppen deed ik bijna twee jaar geleden en ik heb er geen seconde spijt van gehad.

In mijn eigen boom kwam ik niet verder meer dan namen en getallen.
En na mijn aanvankelijke nieuwsgierigheid hóefde ik ook niet meer te weten.
Want wat zegt het over mij dat mijn verre voorvrouw in 1800 zoveel was gehuwd met meneer X en 3 kinderen had?

Ik voel me, merk ik, net zo of misschien wel meer verbonden met de mensen die ik leer kennen via hun grafstenen.
Soms blijft het ook daar bij gissen, soms kom ik omdat familie van die doden contact met mij opneemt (blij dat ik de dode heb ‘gevonden’) meer over hun leven te weten.

Vaak blijft het bij raadsels.
Zoals bij deze steen.

“I still haven’t found what I’m looking for”.
Wat zegt dat over dit korte leven? En waarom staat het op de steen?
Want niet iedereen die een teleurstellend leven heeft gehad wil zo voor de eeuwigheid worden herinnerd.

Ik sta -letterlijk- stil bij Michael William Baker.

1x (wellicht 2x) spaarde ik voor het verrassingspakket van de Plusmarkt.
Je geeft idioot veel uit om zegels te krijgen en de buit is een pakket ter waarde van € 50 met grotendeels troep.

Lekkers van het huismerk dat ik niet lust.
Zoutjes idem.
Bakmeel. Babypoeder.
Met enige goede wil kan ik er wat afwasmiddel uit peuren en de rest hoef ik niet.

Zodat ik de afgelopen jaren de zegels voor het pakket weggaf aan iemand die ik via via (internet) ken.
Dat wou ik ook dit jaar doen.
Maar nu denk ik: afwasmiddel, wasmiddel – dat zijn artikelen die ik altijd wel kan gebruiken.

Het is niet bewust gebeurd maar ik merk dat ik opeens op de kleintjes ben gaan letten.

Als ik het me kon veroorloven zat ik elke week aan de voeten van Edita Gruberova, klapte me de handen rauw en droop na de handtekeningensessie met hangend hoofd af omdat ze me opnieuw niet had zien staan.

Helaas kan ik het me niet veroorloven.
Dus ga ik maar een paar keer per jaar.
Wat afgezet tegen ‘armoede’ nog steeds veel is.
Wat ik weet.

De laatste tijd overvalt me steeds opnieuw ‘ik moet haar zien’ wat zich vertaalt in een paar keer per week nalopen bij welke voorstellingen van de komende maand nog plaatsen vooraan in de zaal zijn te verkrijgen.
Wanneer ik zo’n plaats zie leg ik die vast.
Dan zoek ik naar een vliegticket.
Wat doorgaans een ramp blijkt want óf je kunt niet vliegen naar de plaats van bestemming (Fürth, Baden-Baden) óf je moet vliegen om 7 uur ’s ochtends (Barcelona) wat nou ook niet echt hartstikke leuk is.
Waarbij ik het er niet eens over heb dat het een concert met Liederen betreft terwijl ik helemaal niet hóud van Liederen.

Onzin dus.
Niet doen.
Zeg ik tegen mezelf telkens wanneer ik net weer heb bedacht dat het echt idioot is.
Dan, een paar dagen later, daar ga ik weer.
Even kijken.

Een tuin mag van mij woekeren en onkruid is óók mooi (tenzij brandnetel) dus denk ik elke zomer: verras me maar.

Deze zomer verraste de tuin me door alles totaal uit de klauwen te laten lopen.
Het pad rechts bestond niet meer.
Op veel plekken in de tuin nam de vlier het over.
Het was zo erg dat ik R. vroeg een tuinman in te schakelen om orde op zaken te stellen.

Ik wist dat het snoeien óók (in mijn ogen) uit de klauwen kon lopen.
Dat ik zou schrikken.
Dus zei ik tegen R. dat ik dan *niet* boos zou worden.

Ik ben inderdaad geschrokken.
Mn links heeft een totale kaalslag plaats gevonden.
Dat maakt het interessant wat er tzt spontaan zal gaan groeien.
Maar tzt is in de lente en dat duurt nog héél lang.

Week 4 biedt diertjes en natuur en aangename gevoelens.
Kingman, Boulder City en vooral Kayenta doen ’t ‘m.

Dan is het alweer tijd om met een tussenstap richting Phoenix en naar huis te gaan.
Te snel.

Ik vraag me af of ik nog ansichten moet sturen over ‘mooi weer’ enzo die dan aankomen een week nadat ik terug ben.
Beetje overdreven.

Laat mensen maar denken dat ik niet attent ben.
Daar kan ik mee leven.

Week 3 ziet het fenomeen dat mijn kuch *iets* afneemt terwijl mijn neus fulltime begint te druipen.
Google heeft geen idee hoe dit kan en ik ook niet.

Wel ben ik opgewekter.
Heb er weer een beetje zin in.

De opgewektheid voltrekt zich in Kingman en Boulder City.
Halverwege de week – na een (kort) bezoek aan het geheime Boulder City pet cemetery – zie ik voor het eerst wat kleur op mijn wangen.
Een dag later zijn de kuch en het gesnuif opeens -vrijwel- verdwenen en strompel ik niet meer om het middaguur mijn motelkamer binnen om te maffen maar red ik het tot wel twee uur.

Jammer dat de vakantie nog maar 1 week duurt.

Week 2 is als week 1 behalve dat de dagen van ‘verbaasd dat ik kuch’ zijn overgeslagen.

Slechte nachten, korte ochtenden, veel slaap.
Ik ga ’s ochtends de deur uit met plannen: thrift store, boekwinkel, begraafplaats.
Na 1 ervan ben ik al hartstikke moe en keer ik terug naar mijn motel om te slapen.

Een uitnodiging te gaan eten sla ik af wegens ‘ik kom de avond niet wakker door, nog geen uur’.
Ongeloof want op wat schorheid na merk je niks aan mij.
Geen ‘ach wat zielig’-druipneus. Geen rood opgezwollen kop.
Ik voel heel erg mee met de mensen met de onzichtbare ‘ik ben zo moe’-ziekte.

Geleidelijk zie ik de vakantie door mijn vingers slippen.
Halverwege en nog geen kijk op dat het beter gaat.

Op de eerste dag van de eerste week begin ik te kuchen.
Droge lucht in het vliegtuig, denk ik.
En/of de A/C.

Op de tweede dag draait mijn maag om terwijl de koorts naar mijn hoofd stijgt.
Ik slik anti-verkoudheid- en anti-hoest-medicijnen.
Het helpt niet.

Mijn dag beslaat in de ochtend 2-3 uur activiteit (90 % daarvan is rondrijden in de auto).
Rond het middaguur ben ik bij mijn motel en val in slaap.
Een uur later ben ik wakker. Een uur daarna slaap ik weer.
Wat zich herhaalt tot 9 uur ’s avonds wanneer ik maar definitief ga slapen.

Nou ja ‘slapen’.
Tossing and turning en hoest en blaf.

Dat is week 1 van mijn vakantie.
Nog drie weken te gaan.

De aanschaf van de kaartjes voor Edita Gruberova in Boedapest was een impulsaankoop.
Eerst dacht ik: niet doen. Toen deed ik het toch.
De beer op de weg die ik vreesde was dat ik vier dagen later al naar Amerika zou gaan.

Ik vreesde warboel in het hoofd.
Want hoe me instellen op Amerika als ik in de week ervóór nog op en neer naar Boedapest zou gaan om háár te zien.

De warboel valt in zoverre mee dat ik sinds ik terug ben me redelijk kan focussen op vliegen naar Minneapolis -> Phoenix.
Ik leg dingen klaar, ik check vast bij Hertz in, ik heb m’n haar laten knippen, ik denk ook vooruit.

Dit alles vanaf Cloud Nine.
Elke tien minuten kijkend of er een nieuw filmpje van dinsdag op YouTube staat (nee).
Genietend van de prachtige foto’s die de man van mijn Facebook-vriendin Marija (uit Riga) van Edita nam.
Prachtige foto’s.
Misschien juist omdat hij anders dan Marija en ik niet idolaat is dus niet door zenuwen overmand.

Verder alsmaar de filmpjes (hieronder) terugkijkend.
En ándere Edita-filmpjes.

En uiteraard alweer een nieuwe impulsticketaankoop gedaan.

Iemand in de zaal heeft stiekem z’n mobieltje omhoog gehouden en het Giudici ad Anna! gefilmd.
Aan háár voeten zie je het grijze bolletje van R.

Dit is de slotaria.
Anna is dan gek geworden (zo hoort dat in een beetje opera als de heldin al niet dood gaat aan tbc of harakiri pleegt).
Maar in Coppia Iniqua komt ze weer bij zinnen en vergeeft ze Enrico en Seymour (haar man en haar vriendin die samen iets hebben gekregen zodat Hendrik de Achtste Bolena laat doden) want, zingt ze, ze wil met een woord van vergiffenis haar dood tegemoet.

Aan het eind zie je een vrouw in een roze jurk een bos bloemen overhandigen.
Links van haar sta ik.

Deze foto nam ik tijdens het buigen en stralen door mijn idool.

Je idool zingt, je wacht haar op en vraagt om een handtekening.
Dat deed ik drie keer.

Toen las ik dat Edita Gruberova postzegels verzamelt.
Van bloemen en dieren.
En nam ik een verzameling mee- vellen uit Amerika en vellen uit Nederland.
Die ik toen ik voor haar stond niet durfde te geven.

Gisteren was ik vastbesloten.
De postzegels waren verpakt. Mijn tekst ingestudeerd.
Hij kwam neer op: ik las dat u postzegels van bloemen en dieren verzamelt, die geef ik u en nee, ik hoef geen handtekening want ik héb er al heel veel (om even duidelijk te maken dat ik al heel vaak voor haar stond te stamelen).

Ik wist dat er geen officiële Signierstunde zou komen.
Maar dat betekent niet dat je idool niet even zich kan vertonen om enkele tientallen fans in max 15 minuten een geweldig moment te bezorgen.

Dat deed ze dus niet.
Zodat ik eerst diepbedroefd was en toen hartstikke pissig en toen dacht: dan ga ik toch snel wéér?

Ik was even weg.
Op en neer naar Boedapest.
Om *haar* te zien – Edita Gruberova.

De vlucht heen en terug met KLM was prima (you go, KLM!).
Het hotel was voor de prijs adekwaat.
Het lag in een buurt waar niks was – dat was jammer.

Het concert was ge-wel-dig.

We (eerst de hele zaal tenslotte nog zo’n honderd door het dolle heen fans) klapten ons de handen rauw, gilden de kelen (‘bravo! brava!’) schor en toen het LEEK alsof zij écht niet nóg een keer zou komen buigen en wuiven trapten we bijna de vloer uit de Béla Bartok concertzaal.

Daar was ze weer!!! en ja, we wisten dat ze naar een receptie moest.
Van de Slowaakse ambassadeur.
Op de Slowaakse ambassade.
Dus zou er geen Signierstunde zijn.

Maar je weet het nooit.
Misschien zou ze toch zich éven laten zien aan haar allertrouwste fans?
Met 20, hooguit 30 staan we voor de deur naar de gang met de kleedkamers te wachten.
De bas die Enrico zong stapt naar buiten, vriendelijk, best bereid handtekeningen te zetten en te poseren.
Maar die hoeven we niet.

Een paar orkestleden lopen langs.
Andere fans staan opgesteld aan de achterdeur, de artiesteningang.

Na een half uur worden we gemaand het pand te verlaten.
Edita zal zich niet vertonen.
Sterker: “she has left the building”.
Stiekem. In een auto.
Naar haar receptie op de Slowaakse ambassade.

Oh well.
Doen sommigen.
Anderen zijn totaal van slag en bijna in tranen.

Iemand vertelt me dat ze van haar loopbaancoach op sociale media moet.
Om te beginnen LinkedIn.

Ik zeg: ik zit ook op LinkedIn.
We kunnen daar verbonden raken.
Denkend: iemand die al een paar contacten heeft, krijgt makkelijker nieuwe contacten en toevallig heb ik in mijn netwerk ook nog eens mensen die haar wellicht van dienst kunnen zijn.

Nee, zegt ze: “Aan jou heb ik niets.”
Bedoelend dat ik haar niet aan een baan kan helpen.
Wat natuurlijk waar is.

twitter (even klikken)

Even snel door de Plusmarkt gehold en de elementaire levensbehoeften gekocht met lekkers voor de dieren: blijkt de uitrit van de parkeerplaats versperd.

De auto rechts heeft er iets te zoeken: die leegt de afvalbakken.
De witte auto is daar geparkeerd.
Door de aso die flesjes en hapjes is gaan halen en die staat toe te kijken hoe de afvalauto mét hem de weg blokkeert.

Zo staan we een kwartier hartstikke vast.
En niemand toetert.
Soms zouden wij suffe polderbewoners iets meer Amsterdamse woeste pit in de kont mogen hebben.