Gedachtig Carrie Bradshaw zit ik nu in een hemdje en een boxer short op bed met een klein laptopje, steek een sigaret op, peins in de verte en typ: hoeveel contact is genoeg.

Okee.
Vergeet hemdje en boxer short etc.

Ik zit te denken over email-contact.
En voor de zekerheid: niemand die dit leest moet zich aangesproken voelen want de aanleiding is iemand in een ver buitenland die niet eens wéét van dit weblog.

Ik mail graag.
Dat is 1.
Met sommigen meer dan met anderen.
Wat meestal ‘organisch’ is in de zin dat het ene contact om meer intensiteit vraagt dan het andere.
Soms ontstaat ergens een hiaat en denk ik dat de ander mij verwijt dat ik niet snel of goed reageer(de) en de ene keer trek ik me dan aan en probeer het te verhelpen en dan weer denk ik: ja, kijk – JIJ kunt natuurlijk óók wat doen.

Wat me soms aanvliegt is iemand met wie ik een nieuw contact heb (meestal via een gemeenschappelijke hobby of Facebook oid) die mij overstelpt met mail. Drie-vier per dag minstens en als ik niet direct terugmail: heb je m’n mail wel gehad?
Daarvan krijg ik het benauwd.
Dan denk ik dat ik de wisseling in (voor mij:) normaal vaarwater heb en opeens stopt de ander met schrijven.

Eerste reactie: is wel rustig.
Dan: heb ik iets misdaan?
Daarna: wil ik dat het weer goed wordt?
Wat zou betekenen: een mail sturen met het risico weer in de 3-4 mail per dag spiraal te belanden die me wurgt gelijk een boa constrictor.

Redelijk denkend zou je kunnen zeggen: schrijf dan dat je wel contact wil maar zonder wurgen.
Maar dat veronderstelt weer een betere, intiemere, vertrouwder relatie met iemand die je alleen via een pril email-contact kent.

Mm – kan iemand dit nog volgen?
En dat is dan weer zo’n zin waarmee Carrie Bradshaw nimmer nooit haar columns zou eindigen.

Ik dénk dat ik attent ben.
Maar laatst had buurvrouw L. iets lekkers in mijn schuur gezet (aangekondigd en door mij in mail verwelkomd) en toen verzuimde ik “gevonden!” te mailen en dat was toch weer *niet* attent.

De afgelopen weken stuurde ik twee zendingen waarop een ‘aangekomen/gevonden’ welkom waren geweest.
Die kwamen niet en eerst dacht ik ‘niet zeuren’ en toen toch wel en nu word ik vast gezien als zeurkous 1e klas.

Vandaag is het kind van iemand met wie ik jaren geleden internet-bevriend…? nou meer ‘bekennisd’ was jarig.
Tot nu toe stuur ik dan elk jaar een felicitatiemail.
Terwijl ik verder amper contact heb met de moeder.
Héél soms (maar de laatste keer schiet me niet te binnen) via een ‘vind ik leuk’ op Facebook.
Misschien.

Dus denk ik: voortaan maar laten, die attente geste van ‘gefeliciteerd met…’
Attent is leuk en aardig maar misschien niet meer van toepassing in een kring die wijder is dan… X

Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe anderen dat zien/doen.

Ik blijf teruggaan naar Utah.
Niet meer naar Moab (denk ik). Wel naar Kayenta bij St. George.

Laatst vroeg ik online folders aan.
Van Yuma. En van Utah.
Yuma stuurde een mail: we verzenden niet meer naar het buitenland want dat is te duur.
Gisteren valt een dikke envelop uit Utah in de bus.

Utah Travel Guide, Utah Outdoor Adventure Guide, Utah’s National Parks & Public Lands, Utah Official Highway Map.
Ik blader. Ik lees hier en daar iets. Ik bekijk de mooie foto’s.

Ik denk: wat is/was het heerlijk om Utah voor het eerst te zien en te ontdekken.
Ik denk ook: hier heb ik na dit bladeren en bekijken dus niets meer aan.

Daarom: kan ik hier iemand een plezier mee doen?
Tegen verzendkosten.

Aanbod geldt dit weekend.
Maandag wordt hier het oud papier opgehaald en dan gaat dit erbij als niemand ‘ja, ik wil’ heeft geroepen.

Als je niet al te sloom rijdt kun je in tien minuten van mijn huis bij de Plusmarkt zijn.
Kwartiertje boodschappen doen, tien minuten terug – in een kleine drie kwartier uit en thuis.

Tenzij onderweg een vrachtwagen en een lijnbus elkaar treffen en dat naast een lantaarnpaal.

De hoosbuien met harde wind komen voor de tuin op een beroerd moment.
Net nu de sprieten-langs-het-pad lekker hoog zijn geworden en in hun toppen de knopjes zitten van de kleine gele bloempjes.
Wanneer het wél goed was gegaan, zou je over een week door een haag van geel zijn gegaan.

 

Nu is een deel geknakt.
Niet per se gebroken.
Maar lekker gaat het er niet mee dus kan ik ze beter knippen en in een vaas zetten.
En meteen ook wat andere overhangende troep opruimen.

Anderhalf uur later ligt er een grote stapel gesnoeid groen op de composthoop in de achtertuin.
De groene bak is bijna vol.
Op de vensterbank staat een vaas met sprieten.

En nóg lijkt het alsof ik niks aan de tuin heb gedaan.

De middagpillen neemt Guus alleen in indien verstopt in kleine blikjes lekker kattenvoer (en dan ook steeds andere graag).
Ik ben daar bijna doorheen dus moet ik naar Ranzijn.

Nu zie ik gisteren dat Ranzijn ook thuis bezorgt.
Vanaf € 15.

Dát lijkt me handig dus gooi ik mijn (of eigenlijk: Guus’) winkelwagentje vol met allerlei lekkernijen.
Terwijl ik dat doe denk ik: nóg een voordeel van online bij Ranzijn winkelen is dat alles op voorraad is. In de fysieke winkel zijn te vaak lege schappen.

Ranzijn bevestigt de bestelling en belooft dat die vandaag wordt bezorgd door PostNL.
Prima. Want ik doe altijd op donderdag tussen tien en elf boodschappen en de postauto is hier nooit voor het middaguur.

Vanochtend even na half tien kijk ik in MijnPakket.
En lees dat het pakket wordt bezorgd tussen half elf en half twee.
Dus kan ik geen boodschappen doen. In elk geval niet in de ochtend.

Nu is het bijna half twee en nog steeds geen pakket.
Ook staat er bij ‘meer details’ dat ‘zending wordt voorbereid’ en niet ‘chauffeur is onderweg’.

Ik vrees dat dit dus toch niet zo’n slim, tijd en moeite besparend plan is geweest.

Sinds een paar jaar heeft Nederland wat ze in Amerika ‘forever stamps’ noemen.
Postzegels die hun waarde behouden.
Er staat een cijfer op (1 of 2) en voortaan kun je ze plakken op waar een 1 of 2 postzegel op moet.

Had je toen de postzegels nog 44 cent waren voor een dunne brief er heel veel gekocht, dan zou je daarmee miv augustus per zegel 16 cent winst maken (ik weet overigens niet of er toen al ‘forever stamps’ waren).
Als je nú postzegels met een 1 koopt, betaal je voor zo’n zegel 54 cent.
Over een week is dat 60 cent.

Hamsteren dus.
En dan over een paar jaar helemaal binnenlopen.
Nou ja, niet echt natuurlijk.
Je krijgt het geld niet uitgekeerd.
Je voorkomt alleen dat je tzt méér betaalt.

Het vergt wel een investering.
Die je nú moet doen.

Mocht je denken: misschien wel een goed/leuk idee – kijk eens wat een leuke postzegels TNTPost verkoopt.
Ze sturen ze nog gratis toe ook.

Vroeger werd er in mijn polder driftig groente verkocht langs de weg.
Nu is er nog 1 stalletje in Graft dat courgettes verkoopt (houd ik niet van) en laatst ook rode bessen.
Die kocht ik voor de kipjes.
Die ze amper eten.
Geld weggegooid dus.

Ook in Graft staat een tafeltje met boeken en een blikje met de tekst “allerlei boeken € 1 “.

Ik denk: zal ik dat ook doen?
Maar dan niet € 1 maar 50 cent?
Of misschien zelfs ‘wat je ervoor over hebt’?

Stel dat het per dag 2 Euro oplevert.
Dat zijn dan toch weer 2 Euro die ik anders niet zou hebben.
Maar wat als het helemaal niets oplevert.
Of vijftig cent in drie dagen.

Dat voelt dan toch wel heel erg sneu.

Afgelopen zaterdag word ik ziek.
Keelpijn, misselijk, prikkende ogen.
Koorts.

Dat zeurt door tot ik vandaag hoestbuien en niesbuien krijg en de tissues met dozen er doorheen jaag.

Niet fijn maar ook niet erg.
Want ik heb geen afspraken, hoef nergens heen behalve naar de Plusmarkt om eten te halen voor de dieren (en slobberwijn die in de aanbieding is voor mezelf).

Vanmiddag dacht ik: zou dit zo’n moment zijn waarop het fijn is een man te hebben die soep voor je maakt en thee zet en ‘ach gossie’ doet.
Nee. Ik hoef geen man.
Maar als-ie de boodschappen zou doen en die met een vriendelijke glimlach zou aanreiken om dan weer weg te gaan, dat zou misschien wel handig zijn.

Alleen heet zoiets niet een ‘man’, dat noemen we personeel.

 

Maurice de Hond wil ook vandaag van mij weten hoeveel vertrouwen ik in de politiek heb.
(niet veel)
En of ik er spijt van heb dat ik op Marianne Thieme heb gestemd.
(nee)

Dan een bijzondere vraag. Wat zeg ik, een gewetensvraag.

Ik ben razend benieuwd naar de uitkomst.

Wordt vast iets als: “Nederlanders willen met Jeanine Hennis kamperen”.
Of: “Slechts 1 op de 25 Nederlanders zou het leuk vinden als Ivo Opstelten in hetzelfde hotel verbleef.”

De plank is ‘af’.

Als ik verstandig ben, stoom ik nu door.
Morgen nóg een plank.
Of nog een keukenla.

In de slaapkamer en de badkamer valt ook nog een hoop op te ruimen.

Wat ik over heb: de stabilo’s, een paar kleine bloknootjes, duizenden kleine nietjes voor een mini-machientje dat niet meer in mijn bezit is.
En al die rekenmachientjes dus.

Van de pennen bleek trouwens 2/3 leeg.
En heb ik er ongeveer tien weggegooid.

Ooit was ik erg dol op pennen.
Een aantal tref ik aan op de plank.
Nieuwe parker rollers.
Nog in de verpakking.

En wat de ellende is van opruimen: van het één komt het ander dus denk ik dat ik ook iets moet doen aan de pennen die in drie bakjes op mijn bureau staan.
Wat ik in elk geval moet doen is daarvan uitzoeken welke nog schrijven en welke niet en welke navulbaar zijn en tenslotte: of er iets van weg kan.

Uiteraard heb ik dat al eens uitgezocht en in elk geval ‘werkend’ en ‘niet werkend’ verdeeld over verschillende bakjes.
Alleen heb ik toen verzuimd mijn systeem uit te leggen aan R. zodat die het net anders heeft gedaan.

 

Ooit gebruikte ik erg veel stabilo’s.
Vooral om te strepen in boeken die ik besprak.

Destijds gebruikte ik ook meerdere kleuren.
Áls ik nu iets markeer, doe ik dat alleen met geel.
Zodat ik genoeg heb aan de drie dikke gele stabilo’s.
De rest is over.

Allemaal ongebruikt.
Waarbij ik niet zeker weet of die ingepakte nog lekker vet in de verf zitten.

Roept u maar.
‘Verzendkosten’ vind ik mooi zat.

Vandaag neem ik de plank onder handen bóven de plank die gisteren op orde is geraakt.
Er blijkt érg veel aan ‘kantoorbehoeften’ op te staan.
O.a. zes rekenmachines.
Ze doen het allemaal.

Ik besluit er 1 te houden, maar heb geen emplooi voor de andere vijf.
Ik zóu ze nu hier tegen verzendkosten kunnen aanbieden.
Maar dat lijkt me een zinloze exercitie.

Meesturen met een bestelling dan? als kadootje voor een klant?
Zou kunnen.
Gezocht: klanten die meer bestellen dan een boekenlegger of het allergoedkoopste magneetje omdat ‘meesturen’ anders wel een erg dure grap (voor mij) wordt.

Op De Koude Kalkoen schrijf ik over radio.
Laatst schreef ik over een onderzoek naar hoe vrouwen en mannen in de media worden belicht.
Omdat ik twitter- én Facebook-bevriend ben met de vrouw die het onderzoek leidde, zond ik haar een berichtje met ’ter info’ de link naar mijn stukje.

Vandaag schrijft ze terug.
Ze bedankt me en: “Goed geschreven en helder verhaal.”
Schouderklopje voor een goede bedoeler.

Zij, dé onderzoekster naar vrouwen in de media heeft geen idee dat ik tijdens de vorige feministische golf 1 van dé vrouwen was die schreven over vrouwen in de media.

Grappig.
En illustratief natuurlijk voor hoe tijd vliegt en roem ook.