Op De Koude Kalkoen schrijf ik over radio.
Laatst schreef ik over een onderzoek naar hoe vrouwen en mannen in de media worden belicht.
Omdat ik twitter- én Facebook-bevriend ben met de vrouw die het onderzoek leidde, zond ik haar een berichtje met ’ter info’ de link naar mijn stukje.

Vandaag schrijft ze terug.
Ze bedankt me en: “Goed geschreven en helder verhaal.”
Schouderklopje voor een goede bedoeler.

Zij, dé onderzoekster naar vrouwen in de media heeft geen idee dat ik tijdens de vorige feministische golf 1 van dé vrouwen was die schreven over vrouwen in de media.

Grappig.
En illustratief natuurlijk voor hoe tijd vliegt en roem ook.

Naast mijn bureau staan links een kast die wel iets opruiming kan gebruiken.

Mn die onderste plank en daarin weer dat insteekbakje rechts.
Daarin heb ik een aantal jaren papier weggestopt ‘voor later’.
Aanhangsels van polissen enzo.
Tot het bakje zo vol was dat er niets meer bij kon.

Ik pak het bakje, vind papieren die teruggaan tot 1998 en kieper bijna alles weg.
Dat ruimt op.
Zodat ik nu een deel van het bakje kan vullen met de idioot grote hoeveelheid post-it-blokjes die ik in de loop der jaren heb verzameld.
En verder kleurige kaartjes voor notities.
En ook nog blokjes zoals hotels die wel neerleggen en die ik dan verzamel.
Ziet er netjes uit.

Alleen valt de chaos op de andere planken nu juist extra op.

Vanochtend bedenk ik:
ik ga een keukenla uitmesten.

Ik dacht vooral: het is wanorde, die moet beter geordend.
Maar het is ook *vies*.

Dus: viezigheid eruit gehaald en sopje en ziezo.

Nu nog iets slims bedenken op de indeling.
Want zoals zo vaak is het idee van opruimen weer eens een stuk feestelijker dan de uitvoering.

Tada! klaar!

Daaag,

Kusjes
Veronique

Ok – je kúnt redelijk aangenaam seks hebben met iemand die niet het IQ heeft van Einstein.
Maar als iemand deze mail stuurt aan mijn adres jeanne-doomen@jeanne-doomen.net en dan meent dat ik “een lieve man” ben, dan ligt diens denkniveau toch echt onder een zekere ondergrens die ik voor mezelf graag wil aanhouden.

In Ede is de brandweer vannacht uitgerukt om een hamster uit een wc te bevrijden. Het huisdier liep vrij rond in de badkamer en kwam klem te zitten in de wc-pot.

De eigenaar van hamster Boefje kon haar niet bevrijden en belde de dierenambulance. Toen die ook niets kon doen, werd de brandweer gebeld.
“Ik dacht dat er een kleine brandweerauto zou komen met één meneer, maar er kwam een heel grote wagen met daarin zes brandweerlieden”, zegt de moeder van het gezin.

De brandweer heeft de wc-pot in de badkamer moeten slopen om de hamster te bevrijden.
Het dier heeft er niets aan overgehouden.

(bron)

.. verkocht ik ook nog de blauwe camera via Marktplaats.

Ik verwijderde de advertentie nadat ik echt strontziek was geworden van een figuur die (zgn? of echt?) voor zijn ‘dochtertje’ scherp aan het onderhandelen was.
Lager dan wat ik in mijn hoofd had.
Met als argument dat zijn dochtertje (zou ze bestaan?) bij Kruidvat een goedkoop cameraatje had gekocht maar dat was kapot en nu etc.
We hadden het dus (volgens hem) over het spaargeld van de kleine meid – die ergens tussen de zes of 25 was wat mij betreft want erg concreet werd de onderhandelaar niet.

Zodat ik spuugzat van het gezeik over de vierkante millimeter (Euro) de camera terugtrok.
Om die er later gisteravond weer op te zetten met een nieuwe wervende tekst en de mededeling dat ik er € 65 voor wou hebben (incl verzendkosten) en asjeblieft geen gezeik over lagere bedragen.

Vanochtend mail van M. die € 50 biedt.
Ik negeer de mail.
Dan biedt hij € 55.
Tenslotte € 60 en hij wil komen halen.

Ik wil geen engerds aan de deur dus mail terug: waar woon je, ik kan langs komen bij jóu.
Purmerend en we hebben een deal en anderhalf uur later heeft hij een camera die hij leuk vindt (en die ook leuk IS) en heb ik € 60.
Veel te weinig voor dat schattige cameraatje.
Maar o, wat stop ik de biljetten tevreden in mijn portemonnee.

Money makes the world go round.
En gebrek aan money voelt hartstikke klote.

Door omstandigheden zit ik wat krap.
Gewoonlijk plunder ik dan de spaarrekening waarop nog steeds geld staat – wel minder dan vroeger maar nog steeds ‘geld’ en geld kun je overhevelen.

Dus log ik vorige week donderdag in op mijn Aegon-spaarrekening.
Althans – dat wou ik.
Maar ze hebben een nieuw systeem en nu moet ik een nieuwe inlog aanvragen.
Dat kán per mail maar dan is die maar 3 uur geldig en ik heb een afspraak met mijn mondhygiëniste en ga aansluitend boodschappen doen en weet niet of ik op tijd terug ben.
Dus kies ik voor: stuur maar op.

Dat zullen ze doen: binnen drie werkdagen.

Ik hóóp nog even dat ze wel ‘drie werkdagen’ zeggen maar dat ze de brief direct op de post doen.
Dat doen ze niet.

Zodat ik net een uur zoet zegeltjes van de Plusmarkt heb zitten plakken en nu met zeven volle boekjes naar de winkel kan.
Waarvan ik geld overhoud waarmee ik bij de Keurslager naast de Plusmarkt rosbief kan kopen voor Guus.

Wat ben ik blij dat ik niet écht arm ben.

Op Facebook zijn meerdere groepen gewijd aan Edita Gruberova (en terecht).
Op 1 van die groepen plaatst iemand laatst een opname van de slotaria uit La Straniera zoals zij die een week geleden ongeveer zong tijdens de generale repetitie.
Er ontstaat discussie want sommigen van ons (zoals ik) vinden álles wat we van haar kunnen horen interessant terwijl anderen zeggen: hier was ze niet echt goed in vorm en dan mag je dat niet publiceren.
Daar kwamen we natuurlijk niet uit.
(De recensies voor de echte première waren zonder uitzondering lovend)

Toen plaatste iemand anders een clandestien gemaakte opname tijdens een concert.
Wobbelige, onscherpe beelden met een mobieltje.
Maar wat zingt ze hier mooi!

Omdat het fragment niet op YouTube staat en ik niet weet hoe het hier anders neer te zetten dan via een link naar het bericht in Facebook doe ik het maar op die manier.
Mocht je het niet kunnen zien omdat je daarvoor moet zijn ingelogd dan weet ik het ook even niet meer.

Iemand een idee welke aria dit is?
Dan krijg je … ‘punten’…

Edita

Dear Friend,

Since none of the family relative is alive to claim this fund after bank having waited until now for any relative next of kin to surface in our custody; I decided to contact you fast; so that I can present you as the relative next of kin to my late client, so that bank will wire this fund direct to your bank account. You don’t need to worry yourself in this transaction, it is not going to implicate you to any trouble in your country, and hence I will provide the legal papers in your name and favour.

Verderop zegt hij dat we wel de poet gaan délen.
Wat logisch is want hij biedt aan mij als zgn nabestaande/erfgenaam op te voeren terwijl we allebei weten dat dat flauwekul is.
Hij is dus een bandiet.
En schrijft dat ik hem op zijn privé mail-adres moet mailen.
I await your prompt response immediately sluit hij af.

Ik zal er niet in trappen.
Maar ik vind deze wel een stuk leuker dan de ‘ik ben zielig en zoek nu hulp van een betrouwbaar iemand nl jij’.

Die weg waar ik het gisteren over had (’they paved Paradise’) dat is 1 van de top-toeristische routes van Moab als je in een gewone auto rondrijdt en niet met zo’n off road kreng het landschap vernielt.
Het gevolg is dat iedereen ‘m wil rijden maar die iedereen zijn mensen die zoveel mogelijk sightseeing in zo kort mogelijke tijd willen proppen dus gaan ze toegewijd bumperkleven wanneer je niet nét over de maximumsnelheid voor ze uit rijdt.

Ik sloeg daarom na een kilometer of 20-30 rechtsaf naar de La Sal Mountains en reed de ándere populaire route de La Sal Loop maar van de verkeerde richting.
Je hoort ‘m te doen vanaf Moab en dan eerst de bergen in en dan afdalen in de woestijn.
Dan heb je de mooiste vergezichten.

Ik vond ‘m zo óók erg mooi en mn: rustig.
Want niet veel mensen rijden die route en vooral niet vanaf deze kant.
Hij geldt ook als ‘eng’: dicht langs ravijnen.
Ik vond ‘m ook eng maar ik genoot van het klimmen in de bergen en de wisselende vegetatie en de diertjes en de bloemen en dat ene hert dat opeens aan de kant van de weg je in de ogen kijkt en die paar eekhoorns op de uitkijk hoog in bomen.

Ooit reed ik deze route met Lodewijk.
Maar ik herkende niets.
Daarmee begon ik me toen te verzoenen.
Dat herkenning er mogelijk niet in zat.
En dat dat ok was.

Dit is een foto op de grens van de woestijn en de bergen – je snapt wel waarom het mooier is als je van boven dit uitzicht ziet dan wanneer je aan het stijgen bent en de auto even parkeert.

Dit is in de bergen met zicht op een bergtop met sneeuw.

Die grote links is de Tukuhnikivatz.

Het heeft L. en mij jaren gekost die naam soepeltjes in het hoofd te krijgen.
En nu, na ruim 15 jaar rijd ik Moab in, zie hem liggen (ook vanuit mijn appartement) en no problem: ik weet precies hoe hij heet.

Deze tocht betekende: best leuke dag gehad eigenlijk, hoewel hij niet zo leuk begon.
Maar nog steeds was ik toen helemaal niet blij dat ik in Moab was.