Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Droga dura

Ik doe óók andere dingen maar elke dag kijk ik minstens 1 uur (meestal 2) dvd’s of YouTube van Edita Gruberova.

Mijn favoriet is de DVD van Roberto Devereux uit 2005 en erg vaak kijk ik ook naar de documentaire ‘The Art of Bel Canto’ die vertelt over haar leven en over haar voorbereiding op Lucrezia Borgia, die R. en ik net in München zagen.

In die documentaire zegt een vrouw ergens tegen het eind: Edita is als een Droga dura.
Een hard drug.
Heb je 1x van haar gesmuld dan kun je niet meer stoppen en wil je meer en meer.

Na Baden-Baden viel dat met mij mee.
Om twee redenen: de opera (concertante) die ik zag vond ik niet-zo-leuk.
En: ik was diep teleurgesteld dat mijn idool op mijn stamelende bewondering zeer vaag ’thank you’ zei en zich afwendde.
Zoiets kun je 100x rationaliseren, op de ziel is toch getrapt.

München was anders.
Zij in München was fenomenaal.
En mijn hart was bestand tegen trappen nl erop voorbereid.

Twee dagen later weet ik: verslaafd.
Aan de ‘droga dura’. Zodat ik Roberto Devereux in Madrid bestel.

En dan denk: ik zou haar ook nog érg graag in Anna Bolena zien.
Schema geraadpleegd.

Tenzij Edita Gruberova een Heintje Davids doet zal ze haar laatste Bolena’s zingen in september.
In Budapest (1x) en Kosice (1x).
Ik zoek de opera van Boedapest op google op en vind een geheel in het Hongaars gestelde site.
Idem Kosice.

En ik denk: misschien maar goed dat Edita Gruberova over twee jaar stopt met zingen.
Anders zat ik dan geheel aan de grond.
Financieel.
Want o! wat zou mijn ziel verrijkt zijn!

I will follow

Op de luchthaven van München maak ik gebruik van de 30 minuten gratis WiFi door met R. de planning van Edita Gruberova te doorlopen.
Willen we haar binnenkort weer zien? Nah…
Volgend jaar herfst misschien.
Waarover we het tzt zullen hebben.

Een dag later begint de kaartverkoop voor de concertante uitvoering van Roberto Devereux in Madrid.
Dat is mijn favoriete opera en zij is in die opera geweldig.
Gaat er iemand? vraag ik op de fanclublijst.

Uren: niks.
Dan een Spanjaard. Ja. Hij gaat.
Ik kijk op de website. Nieuwsgierig.
Wat kosten die tickets eigenlijk.
Maar de site van de opera van Madrid is alleen in het Spaans en ik kan het niet vinden.
Waarna de Spanjaard me uitlegt hoe te bestellen en: er is vandaag al véél besteld.

Ik klik, ik zie het en denk: als ik nú bestel kan ik nog zitten op de 1e rij.
Ik bel R. Niet thuis.
Ik hak door die knoop en bestel twee plaatsen waarvan vandaag een Fransman zegt: je zult aan haar voeten zitten!

R. gemaild dat ik heb besteld en: als je niet mee wilt – geen probleem! Dit ticket kan ik vast verkopen.
Maar gelukkig wil R. wél mee en om de kosten niet al te erg te laten oplopen kiezen we verder voor een erg goedkoop hostel en een vlucht met een prijsvechter.

Ook op de lijst heb ik het nog over ‘hoe haar aandacht te trekken’ en opper losbarsten in You’re simply the best! better than all the rest! of (helemaal overmoedig) zet ik zachtjes in: La ci darem la mano... waarop zij zal reageren met Vorrei e non vorrei…

Maar mezelf kennende wordt het weer stotteren en stamelen en na “you are wonderful” (Baden-Baden) en “you are great” (München) iets soortgelijks blèh dat wanneer ik haar het programma voorhoud ter tekening het enige is dat me spontaan te binnen schiet.

Edita

Na de reis die ons gisteren om zes uur op de Mariënplatz in München uit de metro deed kruipen was er geen optie ‘naar hotel en omkleden’: de opera begon om zeven uur dus liepen we daar naartoe.
De Staatsoper is prachtig. Groot, sjiek.

Lucrezia Borgia was geweldig.
Edita Gruberova zong subliem, acteerde idem en raakte mijn hart.
Regelmatig zat ik bijna in tranen en aan het slot helemaal in tranen.

Ik dacht: nu krijgen we het beroemde Münchense applaus voor Edita.
Dertig minuten! Minstens.
En scanderen.
E-di-ta! E-di-ta!

Maar na tien minuten werd het stil op enkele dappere klappers zoals ik na en enkele minuten later hielden ook die het voor gezien.
Zelf had ik dolgraag doorgeklapt desnoods met 100 man/vrouw maar wanneer de andere 99 het opgeven, wie ben ik dan.

Dit nu, was extra pijnlijk omdat Edita Gruberova een dikke week geleden op een persconferentie zei.
„Wenn die Leute weniger als zwanzig Minuten klatschen, dann stört mich das regelrecht.“

Dan zie ik Vera, de leukste vrouw die ik in november ontmoette in Baden-Baden.
We omhelzen elkaar en zij begrijpt ook niets van het matte applaus en ze vraagt of we meegaan naar de artiesteningang.

Daar verschijnen na een klein half uur eerst de perfecte bariton Franco Vassalo en ach, wat jámmer nou, in een dikke bontjas mezzo Sonia Ganassi.
Ze zijn goedlachs, kletsen, delen gul handtekeningen uit.
Ik vind ze óók leuk maar vind dat ik niet bij Edita kan aankomen met een programmaboekje vol met handtekeningen van anderen waar zij in een hoekje nog een een krabbel bij kan plaatsen.

Dan: dáár is Edita!
Ze kijkt naar een hoek waar ze zich kan positioneren om handtekeningen uit te delen, gaat daar staan en de pakweg 20 max 30 mensen zoemen op haar in.
Mannen(!) met stapels papier: programma, ticket, foto’s. Of ze maar even wil tekenen.
Edita tekent.
Ik ben aan de beurt tegelijk met een andere vrouw.
We kijken elkaar aan en gebaren allebei: ga jij maar eerst.
Een man achter mij maakt hiervan gebruik en kwakt weer een stapel papier neer.
(lul)

Dan ik.
Ik overhandig mijn programma met een pen.


Ze kijkt naar beneden, ik denk: een tekst! zoek een tekst!
En wat me te binnen schiet maar niet de lading dekt want weet zij veel wat R. en ik hebben af-geleden is: “We’ve come all the way from Holland just to see you and I think you’re great”.
*zucht*
Waarop zij -obligaat- opkijkt en ’thank you’ zegt en zich wendt tot de volgende die komt voor een handtekening.

Maar ik, die in Baden-Baden nog hoopte op contact heb die illusie nu niet.
Zodat ik, niets verwachtend van háár, alleen ervaar dat ik in haar ogen kan kijken en hoe mooi die ogen zijn en hoe mooi ZIJ is.

“Ik ben verliefd!” strompel ik terug.
Tegen Vera “I feel like a 16-year old!”
Tranen weer over m’n wangen.
Oog in oog geweest met mijn idool. Dat mij niet eens ZIET maar dat doet er niet meer toe.

Vera lacht en zegt dat het “very normal” is hoe ik reageer.
Zelf ervaar ik het als betrekkelijk krankzinnig maar wel fijn.

Later bekijk ik de foto’s die R. maakte van Edita toen ze handtekeningen uitdeelde.
Ik zie een vermoeide, oudere vrouw. Met onderkin en hangwangen.
Raar.
Want de vrouw die ik in Baden-Baden en ook in München in de ogen keek was een stralende schoonheid.
Met prachtige blauwe ogen om in te verzuipen.

Even op en neer

Wanneer ik het zeven maanden geleden bedenk lijkt het zo simpel:
opera in München met Edita Gruberova op 15/1, heen die 15e en terug de 16e.

Alleen blijkt 15/1 een ramp kwa weer zodat ik eerst mijn vlucht niet lijk te halen (ik doe 3,5 uur over rijden naar Schiphol) maar die vlucht -van 11 uur- is gecancelled en we kunnen om 1 uur weg.
Die vlucht wordt eerst vertraagd tot 2 uur en vertrekt uiteindelijk om half 4.
Waarbij het Lufthansa personeel uitblinkt in niks zeggen en de klanten lekker in hun eigen sop klaar laten zenuwen.
En wanneer er tenslotte een soort-van verontschuldiging komt wordt alles geschoven op Schiphol dat niet op het slechte weer was voorbereid.

Nét voor de opera begint komen we bij het theater aan en de hele avond ondergaan we misprijzende blikken van het sjieke Münchense operapubliek (veel bont!) aangezien we geen tijd hadden onze gewone broek en trui in het hotel te verwisselen voor iets mooiers. Dat hotel bereiken we pas ’s avonds om 11 uur.

Het hotel dat het moet hebben van ‘lokatie-lokatie’ is elementair en ik slaap amper omdat ’s nachts dronken uitgaanspubliek door de smalle straat loopt (hard pratend) en al heel vroeg bouwvakkers beginnen met hun klus verderop in de straat.

Omdat we pas in de middag terugvliegen lopen R. en ik wat rond door het centrum van München.
Mooi, vind ik. Die contrasten tussen heel oud en vers opgebouwd namaakoud en heel modern.

Terugvliegen gaat vlot nadat we wat barrières van bitches van hell van Lufthansa grondstewardessen hebben genomen.
Types die met een strak smoel doen of *niets* kan en als dan toch iets kan dat zo mogelijk met een nog strakker smoel mededelen.

Daar tussenin was Lucrezia Borgia met Edita Gruberova.

Marktplaats

Om de al gekochte Coolpix S9100 te financieren kán ik hier nu nogmaals wijzen op de hartstikke leuke aanbiedingen in De Winkel van Jeanne (en dat doe ik bij deze ook) maar dat doe ik vaker en dat pleegt tot weinig te leiden.

Dus wend ik mij tot Marktplaats.
En zet de meeste van mijn 256MB XD-cards te koop.
Die ik eerst óók via Marktplaats inkocht voor de Olympus C765 die heel leuk is maar die ik toch echt alleen nog als reserve gebruik als ik de Nikon P500 te groot vind om mee te nemen.

Dan de analoge camera Olympus mju zoom 140.
En de lens AF Nikkor 35-70.
Waarna ik op goed geluk in dezelfde boekenkast graai en Pentax Esio200 kan toevoegen.

Het mooiste dat ik te koop heb, kan ik helaas niet aanbieden.
Omdat ik niet snap hoe hij precies in elkaar zit.
De body is een Nikon FE.
Ergens erop zit een Macro lens.
En nog een lens en een filter.
Maar wat is die ándere lens?

Hoe populair is jóuw naam nu?

Emma en Daan zijn alwéér de populairste namen voor baby’s.

Via de site van RTL (en vast ook elders maar deze kwam ik tegen) kun je checken hoe populair jóuw naam in 2012 was.

In 2012 kwamen er 3 Jeannes bij.
Mijn doopnaam Adriana die ik altijd als ouderwets heb ervaren werd 62 x gekozen.

Ik ben op school altijd de enige Jeanne in mijn klas geweest.
Terwijl het toen en nog tientallen jaren erna stikte van de Moniques (later: Monieks) en Karins en Karens en Marja’s en Marjo’s en Liesbeths.
Nu ook daarvan nog maar enkele exemplaren.

Ik snap het niet.
Oké, Emma is een mooie naam.
Voor een kip, een konijn en ook voor een kind.
Maar hoe exclusief voelt het als jouw kleine Emma dadelijk in de klas (groep) zit met nog drie Emma’s en drie Sophies en drie Julia’s en twee Anna’s en twee Lisa’s en ook nog twee Isa’s.

Rondingen en vet

Vrouwen die zichzelf bij de start van hun dieet als vet, dik en papperig omschrijven, zijn volgens een nieuwe studie gedoemd om te falen. Een positieve attitude zou dan ook de sleutel zijn tot het wegwerken van overtollige kilo’s.
“Geen ‘vetpraat’ meer!”, klinkt de boodschap.

Ruim driekwart van alle vrouwelijke diëters kampt dagelijks met negatieve gedachten over hun lichaam. Toch blijkt acht op tien ervan overtuigd dat een positieve instelling dé sleutel is tot een geslaagd dieet.
Twee op drie vrouwen gebruikt het woord ‘vet’ om een bepaalde zone van hun lichaam te omschrijven en voor zes op tien is deze woordkeuze best deprimerend.
Praten over rondingen en niet over vetrollen voelt dan weer opvallend positiever aan. Ook de term ‘echte vrouwen’ doet blijkbaar wonderen.

(bron)

Naar de slager

Wanneer ik naar de mondhygiëniste of de tandarts ga in Oosthuizen, combineer ik dat met een bezoek aan Waterlant’s Weelde.

Vandaag heb ik er voor de deur geparkeerd en kijk vanuit het raam van de tandarts hoe de winkel erbij ligt.

Binnen vraag ik of ik wat foto’s mag maken, om mijn nieuwe camera uit te proberen.
Het mag.
 
En de slagersvrouwen willen ook bést even voor me poseren.

O got

Ik zei al: ik zit krap.
Ik vertaal dat in een hoop dingen die ik mezelf ontzeg en die ik hier nu niet ga opnoemen.

Maandag was ik met R. in de opera en maakte foto’s met mijn eigen mini camera en toen met de zijne en o! het verschil!
Dus gaf ik toe aan de diepe verliefdheid op de andere camera en kocht die.
En maakte van mijn blijdschap dat de camera vandaag was gearriveerd melding op Facebook.

Waarbij ik (stom!) mijn vreugde afzette tegen de vreugde van vrouwen om Zalando-laarsjes.
Die vreugde noemde ik (stom!) oppervlakkiger.

Waarna de hel losbarstte.
Vrouwen die wél dol zijn op laarzen.
Vrouwen die mij verwijten dat ik kwetsend(!) ben omdat ik laarzenlovers afzet tegen fotolovers.

En dat gaat door en door tot er meer dan dertig berichtjes zijn en ik me hartstikke klote voel en nog wel blij met de nieuwe camera maar helemaal niet meer blij met Facebook.
Doet me denken aan dat plaatje dat ik eerder vandaag hier overnam van Facebook.
Hoe je in wilde ruzies kunt belanden met mensen die je verder helemaal niet kent.
Dankzij de sociale media.

Handel

Ik vraag me af hoe ik aan meer geld kom.
Niet door weer als journalist te gaan werken.
Ik heb het overwogen maar op die markt is het ‘zéér velen met mij’ en bij elke ontslaggolf méér.
Voor simpele verslagklussen verdringen zich de jonkies en de ontslagenen.
Voor het betere commentaar- en opiniewezen was ik allang gevraagd als iemand naar me had gezocht.

Marktplaats!
Heb ik niet nog een paar analoge camera’s?
Ja! die heb ik. Maar dezelfde hebben veel anderen ook en raken ze aan de straatstenen niet kwijt.
Toch: dat kan ik proberen.

Dan stuit ik op een advertentie:
Op zoek naar extra inkomen? Verdien nu makkelijk geld als THUISWERKER!
Simpele en leuke werkzaamheden zoals:
•Balpennen In Elkaar Zetten
•Adressen Schrijven
•Inpakwerk
•Snoep Verpakken
En nog veel meer vormen van leuk Thuiswerk!

Ik krijg nare associaties met mijn moeder die voor 2 cent per etiket vele etiketten zat te tikken en ze dan ook nog zelf moest gaan brengen naar een dorp 15 km verderop maar als de nood hoog is, wil ik allicht even kijken wat de tarieven zijn.
Klik. En scroll naar beneden naar: Bestel het Thuiswerk Startpakket daarom nu meteen.

€ 29,75 moet je betalen voor dat pakket.
Dus dát is de manier om makkelijk iets bij te verdienen.
Hoeveel wanhopige sloebers trappen hier in?

Niet leuker, nee

Mijn belastingman zei: je moet x bijbetalen.
Ik vond x aan de hoge kant.
Omdat ik niet méér heb verdiend met mijn winkel en mijn aandelen wél meer zijn gezakt (net als die van iedereen) dus het zal wel in het systeem zitten dat ten nadele van ook mij is gewijzigd.

Het was dus niet dat ik hem niet geloofde.
Maar ik dacht wel ‘dat zien we dan wel weer’ en stopte het hoofd relaxed in de zandhoop.

Nu haal ik de blauwe brief uit de brievenbus (eerlijk gezegd: op zoek naar het blad van de Opera ontdek ik hem in een stapel ongeopende post) en dat is schrikken.
Want het is wáár, dat bedrag x.
En het valt me vies tegen.

De belastingdienst kan het niet leuker maken.
Voor mij ook niet makkelijker trouwens, anders deed ik het wel zónder belastingman.
Ook weer zo’n kostenpost.

Recht op het doel af (1)

Eigenlijk was ik van plan geweest Moab, UT nog een jaartje te mijden.
Het is het stadje waar Lodewijk en ik onze liefde voor Utah begonnen.
We reden langs Cedar Breaks Condos, een aardige vrouw was daar iets op het grasveld aan het doen en vroeg of we binnen wilden kijken, dat wilden we en toen waren we verkocht.
Tien jaar zouden we terugkeren naar Utah en steeds zouden we onze reis in Moab beginnen en eindigen.

De laatste keer was vijftien jaar geleden toen Lodewijk daar ziek werd en in het ziekenhuis(je) werd opgenomen tot we met spoed naar het universiteitsziekenhuis in Salt Lake verkasten.
Daarna was het vanuit het vliegtuig naar het AMC en een half jaar later dood.

Zodat ik jaren heel Utah heb gemeden en nu af en toe de zuidwest hoek aandoe (Moab is zuidoost).
Omdat ik er nog niet aan toe was. Of misschien ook: ben.
Want ik droom de afgelopen weken erg rare dromen nu het erop aan lijkt te komen dat ik toch naar Moab ga.

Waarom dat zo nodig moet (dit voor de kritische lezertjes met de getuite mondjes en de geheven vingertjes die alles altijd beter weten): in oktober beviel zuidwest Utah me erg goed zodat ik voor dit voorjaar plande dat ik zou aanvliegen via Phoenix (en dan Yuma) maar wég via Salt Lake City.
Alleen (en ja! daar hebben de getuite mondjes gelijk!) ik had niet vantevoren uitgezocht hoe het weer in mei in Utah zou zijn.
En dat bleek veel kouder dan ik fijn vind.

Daarom toch maar niet naar Blanding (emotioneel kleurloos) wat ik eerst overwoog.
En ook niet direct door naar Salt Lake (ook een optie).
Maar naar Moab, de enige plaats die in die periode een beetje behaaglijk is.